Η νίκη της αντιπολιτικής

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

Οι ξιπασμένοι και συμπλεγματικοί –συνήθως φιλελεύθεροι, ούλτρα ευρωπαϊστές και πρώην αριστεροί– κράζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν το ελληνικό πολιτικό σύστημα γιατί η Βουλή έχει πολύ χαμηλό επίπεδο –ίσως επειδή γέμισε αριστερούς– και γιατί ο λαϊκισμός (η γνωστή καραμέλα) δεσπόζει.

Αραγε ποια εποχή νοσταλγούν; Μήπως τη δεκαετία του 1960 με τις βρόμικες συναλλαγές και την αποστασία; Μήπως το 1989 όταν οι βρισιές «κλέφτες», «απατεώνες» και «σκευωροί» έπεφταν βροχή στον… ναό της δημοκρατίας; Μήπως την περίοδο του «Ωνασείου», τότε που έκαναν κουμάντο οι χαρτορίχτρες και οι ξεματιάστρες;

Ας ρίξουν μια ματιά στη σημερινή Γαλλία, στη μήτρα του Διαφωτισμού και των επαναστάσεων (αστικών και προλεταριακών). Η προεκλογική αντιπαράθεση στην πολιτισμένη και προηγμένη σε όλα τα επίπεδα χώρα διεξάγεται όχι γύρω από τα ζητήματα της πολιτικής, της πορείας της Ευρώπης και των οικονομικών προτάσεων των υποψηφίων, αλλά γύρω από θέματα ηθικής. Τα μέσα ενημέρωσης ψάχνουν, βρίσκουν και αναδεικνύουν τις κηλίδες των ηγετών. Μεγάλες, μικρές, παλιότερες και σύγχρονες.

Ο εκπρόσωπος της Δεξιάς Φρανσουά Φιγιόν, για τον οποίο ήταν υπερήφανοι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αδωνις Γεωργιάδης, αντιμετωπίζει σοβαρές κατηγορίες για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, συνενοχή, κατάχρηση κοινωνικών αγαθών και μη υποβολή δήλωσης στην αρμόδια αρχή για τη διαφάνεια στον δημόσιο βίο.

Ο ίδιος βεβαίως ισχυρίζεται ότι είναι θύμα πλεκτάνης, με δράστες τους πολιτικούς αντιπάλους του, μερίδα των μέσων ενημέρωσης και ορισμένους δικαστές. Καθόλου πρωτότυπη αντίδραση. Το ίδιο λένε παντού οι πολιτικοί όταν στριμώχνονται.

Το κόμμα του τον πιέζει να αποσυρθεί, αλλά αυτός αρνείται. Σε τι ελπίζει; Να καταφέρει να βγει πρόεδρος και έτσι να παύσει, όσο είναι στο αξίωμα, η δίωξή του. Εχει πιθανότητες να εκλεγεί; Αβυσσος η ψυχή των δεξιών ψηφοφόρων. Εξαρτάται και από τις αποκαλύψεις που θα γίνουν για τους ανταγωνιστές του. Κι αυτοί δεν είναι υποδείγματα ενάρετου πολιτικού βίου.

Ο έτερος υποψήφιος, ο Μανουέλ Μακρόν, ο οποίος πότε δηλώνει αριστερός, πότε δεξιός και πότε ούτε αριστερός ούτε δεξιός, είναι κι αυτός στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης. Η Εισαγγελία Παρισιού άνοιξε προκαταρκτική έρευνα για υποψίες σχετικά με εύνοια και συνενοχή σε εύνοια για υπόθεση που αφορά ένα ταξίδι του στο Λας Βέγκας την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομίας.

Τον ψάχνουν επίσης και για παραπλανητική δήλωση περιουσιακών στοιχείων για το έτος 2014. Νταραβέρια με τη Δικαιοσύνη έχει και η Μαρίν Λεπέν. Αντιμετωπίζει απειλές για δίωξη επειδή υπάρχουν υποψίες για υποτίμηση τμήματος της ακίνητης περιουσίας της και κατηγορίες για εικονική εργασία συνεργατών της στο Ευρωκοινοβούλιο.

Με λίγα λόγια, οι εκπρόσωποι της Δεξιάς, της παράταξης δηλαδή που έχει σε περίοπτη θέση στις αναπεπταμένες σημαίες της την τάξη και την ηθική, μπάζουν από παντού. Για την ώρα είναι κατηγορούμενοι, δεν είναι ένοχοι.

Υπάρχει, και σωστά, το τεκμήριο της αθωότητας. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτές οι ιστορίες είναι βούτυρο στο ψωμί της Αριστεράς. Δεν είναι, όμως, γιατί αυτή έχει άλλου είδους προβλήματα. Διόλου πρωτότυπα κι αυτά.

Την παρακολουθούν από τότε που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή. Πολυδιάσπαση, φαγωμάρα, έριδες ακόμη και για ασήμαντα θέματα. Και φυσικά η διαρκής διαμάχη για τον τίτλο της αριστερής αυθεντίας.

Μιας αυθεντίας φθίνουσας, ωστόσο «ικανής» να παράγει εμφυλίους. Ο Μελανσόν, ο οποίος υποστηρίζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και διάφορες ριζοσπαστικές ομάδες, αν και παραδέχεται ότι ένας κοινός υποψήφιος για λογαριασμό της Αριστεράς θα μπορούσε άνετα να περάσει στον δεύτερο γύρο και να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία, αρνείται να αποχωρήσει από την κούρσα και καλεί τον Μπενουά Αμόν, τον υποψήφιο των Σοσιαλιστών, να αποσυρθεί, παρά το γεγονός ότι ο Αμόν πηγαίνει καλύτερα απ’ αυτόν στις δημοσκοπήσεις.

Ούτε ο Μελανσόν ούτε ο Αμόν έχουν για την ώρα ανοιχτά θέματα με τη Δικαιοσύνη. Ισως γιατί είναι όντως καθαροί, ίσως γιατί δεν τους υπολογίζει κανείς.

Ο Αμόν, πάντως, έχει να αναμετρηθεί και με το κόμμα του. Πριν από τις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα όλοι οι υποψήφιοι δεσμεύτηκαν ότι οι ηττημένοι θα στηρίξουν τον νικητή όποιος κι αν είναι.

Το αποτέλεσμα ήταν έκπληξη. Το αουτσάιντερ Αμόν νίκησε άνετα το φαβορί Βαλς. Οι δεσμεύσεις όμως ξεχάστηκαν, ίσως γιατί, όπως έλεγε ο Μιτεράν, ισχύουν γι’ αυτούς που τις πιστεύουν και όχι γι’ αυτούς που τις δίνουν.

Οι βαρόνοι του κόμματος ενοχλήθηκαν και άρχισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια προς τον Μακρόν. Ακόμη και ο Βαλς δήλωσε πως δεν μπορεί να συμφωνήσει με την πολιτική πλατφόρμα του Αμόν.

Για την ώρα διαψεύδει ότι θα στηρίξει τον Μακρόν, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα κινηθεί το επόμενο διάστημα. Αυτό, πάντως, που πρέπει να αποκλείσουμε είναι ότι θα βάλει πλάτη για τον Μπενουά Αμόν.

Με την Αριστερά κατακερματισμένη και τη Δεξιά στον προθάλαμο της δικαστικής αίθουσας, η νίκη της αντιπολιτικής πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Οι συνέπειες σε βάθος χρόνου.

efsyn