Εγκλημα με πολλούς ενόχους

του Τάσου Παππά

«Για την υπερβολική λιτότητα στα δύο πρώτα προγράμματα ευθύνεται το ΔΝΤ και κυρίως ο Πολ Τόμσεν, πριν γίνει “πιο ρεαλιστικός” στα φορολογικά θέματα», ανέφερε σε ομιλία του σε εκδήλωση στο ΕΛΙΑΜΕΠ ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας. Η αποδόμηση του ΔΝΤ συνεχίζεται. Ακόμη και φίλιες δυνάμεις εκτοξεύουν πυρά. Το θέμα είναι ότι αυτά που λένε σήμερα πολλοί, απελευθερωμένοι προφανώς από τους καταναγκασμούς, τα έλεγαν τότε οικονομολόγοι και κόμματα και εισέπρατταν κατηγορίες για λαϊκισμό, εξτρεμισμό και δραχμολαγνεία.

Το βασικό επιχείρημα όσων υπερασπίζονταν τις απόψεις του Ταμείου ήταν ότι «αυτό ξέρει τι ακριβώς χρειάζεται η χρεοκοπημένη Ελλάδα, η δουλειά του είναι να σώζει τις χώρες από την καταστροφή και όσοι αντιδρούν είναι στην καλύτερη περίπτωση εκτός τόπου και χρόνου, στη χειρότερη ύποπτοι για εξυπηρέτηση συμφερόντων». Τα ίδια και χειρότερα διακινούσαν αργότερα όταν το ΔΝΤ απαίτησε και πέτυχε να ενταχθούν στη συμφωνία η περικοπή των συντάξεων και η μείωση του αφορολογήτου επειδή τα στελέχη του πίστευαν ότι η κυβέρνηση δεν θα πιάσει τους στόχους.

Αποδείκνυες με στοιχεία ότι για χιλιάδες οικογένειες οι πετσοκομμένες συντάξεις ήταν το μοναδικό εισόδημα κι αν μειωθούν κι άλλο θα δημιουργηθεί σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα και σου απαντούσαν ότι «είσαι εμμονικός, δεν ξέρεις τι σου γίνεται». Σήμερα που το μέτρο αποσύρθηκε οι παντογνώστες τεχνοκράτες του ΔΝΤ ποιούνται την νήσσαν και οι δοκησίσοφοι συνήγοροί τους σφυρίζουν αδιάφορα. Προκύπτουν βεβαίως ορισμένα ερωτήματα:

• Αν το ΔΝΤ έκανε λάθος (;) στο θέμα της λιτότητας και στο θέμα των συντάξεων, αν οι προβλέψεις του για την πορεία των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας ήταν κραυγαλέα άστοχες, θα υποστεί κάποια συνέπεια; Οι επιχειρήσεις που πλήττονται από τις συμβουλές των ειδικών τους οποίους είχαν προσλάβει με παχυλούς μισθούς για να τις εξυγιάνουν, μόλις διαπιστώσουν την παταγώδη αποτυχία τους τούς απολύουν ή τους πηγαίνουν δικαστικά αν υποψιάζονται ότι λειτούργησαν δολίως. Η Ελλάδα πλήρωσε πανάκριβα τις επιλογές του ΔΝΤ. Αποζημίωση όμως δεν προβλέπεται, ούτε υπάρχουν δικαστήρια που να εξετάζουν τέτοιες υποθέσεις. Σε άλλες εποχές, επαναστατικές, οι δράστες παρόμοιων εγκλημάτων θα είχαν την τύχη που τους άξιζε. Σήμερα επιβραβεύονται με επιτελικές θέσεις σε πολυεθνικές και χρηματοπιστωτικούς ομίλους.
• Εκανε όντως λάθος το ΔΝΤ ή απλώς εφάρμοσε στην πράξη την κλασική πολιτική του, αυτή δηλαδή που προωθεί όπου το καλούν; Λάθη τεχνικής φύσεως γίνονται. Μπορεί να έγιναν και στην Ελλάδα. Επί της ουσίας όμως το Ταμείο έκανε και στην Ελλάδα ό,τι είχε κάνει παντού αλλού και ό,τι κάνει σήμερα στην Αργεντινή: λιτότητα και άγιος ο Θεός. Δεν πρόκειται περί συγγνωστού λάθους. Κακούργημα με πρόθεση είναι.
• Για να είμαστε δίκαιοι, δεν ευθύνεται μόνο το ΔΝΤ. Η προσπάθεια να φορτωθεί όλο το κόστος έχει ιδιοτελή κίνητρα. Η Ευρώπη πού ήταν; Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και οι ευρωπαϊκές ελίτ, στο απυρόβλητο; Μόνο του ήρθε το ΔΝΤ στην Ελλάδα; Δεν θυμάμαι να εξέφρασαν αντιρρήσεις η Κομισιόν και το Βερολίνο για τις πολιτικές λιτότητας. Αντιθέτως, σε ορισμένες φάσεις πλειοδότησαν. Τα περί τεμπέληδων και χαραμοφάηδων Ελλήνων ποιος τα διοχέτευε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης; Οι δανειστές εκβίασαν με ωμό τρόπο τις ψοφοδεείς ελληνικές κυβερνήσεις των δύο πρώτων μνημονίων, οι οποίες πανικοβλημένες από το μέγεθος της καταστροφής που είχαν προκαλέσει τα κόμματα που τις συγκροτούσαν, υπέκυψαν χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Οι δανειστές υποχρέωσαν την παγιδευμένη στις αυταπάτες της κυβέρνηση του τρίτου Μνημονίου σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση, για να μη μεταδοθεί το ατίθασο παράδειγμά της στην ευρωζώνη. Η Ευρώπη δεν είναι αθώα του αίματος.

efsyn

Όταν οι μαθητές γίνονται ζόμπι

της Δάφνης Απότσου

Ο Γιώργος Θαλάσσης δεν κατοικεί πια εδώ. Ο μικρός ήρωας, μαζί με την Κατερίνα και τον Σπίθα, που είχαν δώσει όρκο να παλεύουν τη βαρβαρότητα, έχουν φύγει σε άλλους τόπους, μακρινούς. Ποιος να ξέρει που; Τα φανταστικά πρόσωπα δεν μεγαλώνουν ποτέ και μπορούν να πηγαίνουν όπου θέλουν. Τον κενό χώρο που άφησαν τον κατέλαβαν πλέον τα ζόμπι του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, κι οι ωραίες πράξεις του καλού εναντίον του κακού, έμειναν χωρίς χέρια.

Ζήσαμε για να το δούμε κι αυτό. Τα ζόμπι που ανέλαβαν να εξάψουν το φαντασιακό των παιδιών και να παραπλανήσουν τα μυαλά τους έρχονται καβάλα πάνω στ΄ άλογα του φασισμού. Οι μπέρτες τους που ανεμίζουν είναι γαλανόλευκες κι από τα στόματά τους εξέρχεται άναρθρος ανιστόρητος  λόγος και μίσος.

Οι φανταστικοί φίλοι των μαθητών είναι πλέον υπαρκτά πρόσωπα. Έχουν συγκεκριμένο όνομα και ταυτότητα. Είναι οι γονείς τους, κάποιοι καθηγητές, είναι οι παπάδες. Είναι οι ακροδεξιοί που περιφέρονται επίτιμοι καλεσμένοι στα εντεταλμένα κανάλια. Όλοι αυτοί, με τις εθνικιστικές τους απόψεις και μισαλλοδοξίες διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στο νου των μαθητών. Τους ξεριζώνουν την κατανόηση, τη φιλία, τους ανοιχτούς ορίζοντες της καρδιάς τους, διαταράσσουν τις υγιείς κοινωνικές τους σχέσεις πριν προλάβουν να σχηματισθούν.

Αυτοί οι μαθητές είναι οι σύγχρονοι αδαείς «ατζαμί ογλάν». Τους αναθέτουν ρόλους που μελλοντικά θα δημιουργήσουν την ποιότητα των ενήλικων σχέσεων τους. Μελλοντικά δηλαδή, θα είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα μισούν τη δημοκρατία και όσα υπάρχουν εντός της. Και θα περάσουν σε ενήλικες επιθετικές πράξεις εναντίον της. Είναι οι αυρινοί Βορίδηδες που θα κυκλοφορούν με το τσεκούρι, οι αυριανοί φονιάδες του αντιφασίστα Π. Φύσσα και του πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν.

Η εικόνα του μαθητή να κυκλοφορεί μέσα στην πόλη πάνω στ΄ άλογο, ενδεδυμένος τη σημαία, με το κινητό στο χέρι είναι η δραματική εξέλιξη ενός Ψωμιάδη ντυμένου Ζορό. Χωρίς την κοροϊδία όμως που συνόδευε τον νομάρχη. Παιδιά σαν κι αυτό, είναι η νέα αιχμή της ιδεολογικής μηχανής που συγκροτούν οι φασίστες με τις ευλογίες της ΝΔ, που τρίβει τα χέρια της με βαθιά ικανοποίηση μπροστά στην τραγική εικόνα των μαθητών ατζαμί ογλάν. Διότι η εκλογική αναμέτρηση της ΝΔ και του πολιτικού συνοδοιπόρου της ΚΙΝΑΛ, περνά μέσα από τα σπασμένα αυγά των φιδιών. Δεν έχει από πουθενά αλλού να περάσει.

koutipandoras

«Μιλήστε με τα 15μελές σας»

του Παντελή Μπουκάλα
​"Εθνικό" μεν το μήνυμα που έφτασε στο κινητό χιλιάδων μαθητών, ανελλήνιστο δε: «Εκτακτο. Την Πέμπτη 29/11 κάλεσμα για πανελλαδική κατάληψη σε όλα τα σχολεία της χώρας με θέμα εθνικά θέματα, Μακεδονικό, Κατσίφας και Β. Ηπειρος. Μιλήστε όλοι με τα 15μελές σας». Πρώτη λοιπόν κατελήφθη η Γραμματική. «Το δεκαπενταμελές, τα δεκαπενταμελές», άρα και «του δεκαπενταμελές». Κάπως σαν τα ελληνικά τού «εγέρθητος».

Δεν είναι μόνο το γράμμα μιμητικό. Είναι και το πνεύμα, όπως δείχνουν τα συνθήματα που κυριαρχούν στις ώς τώρα καταλήψεις σχολείων. Το σύνθημα «Αλήτες προδότες πολιτικοί», που βλέπουμε στους τοίχους σχολικών κτιρίων και στα πανό μαθητικών συγκεντρώσεων, είναι το αγαπημένο όχι γενικώς και αορίστως της Ακροδεξιάς, αλλά ειδικά της Χρυσής Αυγής. Είναι η σφραγίδα της, το δόγμα της, ο «Αγών» της συνοψισμένος. Για το μόρφωμα της Χ.Α., που παριστάνει την αντισυστημική για να κρύψει πως είναι ο εκτελεστικός βραχίονας του πιο σκοτεινού συστήματος, όπως και για όλα τα μορφώματα αυτού του είδους παγκοσμίως, οι πολιτικοί δεν είναι καλοί ή κακοί, επαρκείς ή ανεπαρκείς, τίμιοι ή αμοραλιστές, ενδοτικοί ή αντιστεκόμενοι. Είναι προδότες. Ξεπουληματίες.

Τι προδίδουν; Μα τα «εθνικά θέματα». Τη Μακεδονία, την Κύπρο (όχι, δεν την πρόδωσαν οι λατρεμένοι τους χουνταίοι, άλλωστε για τον «Αττίλα» «φταίει το Πολυτεχνείο»), τη Βόρεια Ηπειρο, τη Μικρά Ασία. «Η Βόρειος Ηπειρος είναι ελληνική» γράφουν τα μαθητικά πανό, βγάζοντας γλώσσα στις συμφωνίες που έχει υπογράψει η πατρίδα τους. «Ελλάδα είσαι μία, στον κόσμο άλλη καμία, η Κύπρος είν’ ελληνική και η Μικρά Ασία» τραγουδούσαν οι μαθητές της Πτολεμαΐδας στην πορεία τους. Μόνο η Μικρά Ασία; Εδώ, με τη βοήθεια και της ομοιοκαταληξίας, άνετα μπορεί να προστεθούν η Κάτω Ιταλία, η Περσία, η Ινδία. Με τη Βακτριανή, τη Σογδιανή και την Αίγυπτο η ρίμα συμπεριφέρεται ανθελληνικά, αλλά κάτι θα γίνει.


Αλυτρωτισμός; Οχι. Αλυτρωτιστές είναι όλοι οι άλλοι. Οι μοχθηροί γείτονες. Οι κατσαπλιάδες Αλβανοί. Οι γυφτοσκοπιανοί. Οι αγροίκοι Βούλγαροι. Οι απολίτιστοι Τούρκοι. Εμείς έχουμε με το μέρος μας την Ιστορία. Αλλωστε, ειδικά τη ρητορική περί «προδοσίας της Μακεδονίας» δεν τη χρησιμοποιούν μόνο οι ακροδεξιότατοι της Χ.Α και οι «σοβαροί» ακροδεξιοί (Καρατζαφέρης, Βελόπουλος κ.ά.). Τη χρησιμοποιεί, ατόφια ή ελαφρώς μετριασμένη, και η Ενωση Κεντρώων και η «Πλεύση Ελευθερίας» και στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Είχαν τι να αντιγράψουν οι μαθητές.

 Καθημερινή

ΠΑΣΟΚ του Σημίτη: Χριστοφοράκος Vs Μητσοτακέικο: 'Oλοι δικοί μας είμαστε

του Γιώργου Λακόπουλου

Η επιστροφή της υπηρεσιακής ατζέντας της προσωπικής γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου  στην επικαιρότητα, έδειξε δυο πράγματα: Πρώτον, η κουτοπονηριά της Φώφης Γεννηματά -με επίνευση Σημίτη- να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και να φύγει ο πράσινος ήλιος από τη μαρκίζα, δεν οδήγησε σε απαλλαγή συγκεκριμένων προσώπων από  αμαρτίες στο παρελθόν.

Τα πάρε-δώσε τους με τον τότε ισχυρό άνδρα της Ζήμενς τη στοιχειώνουν και η αντιθεσμική εκτροπή της με την ανοίκεια επίθεση κατά του προέδρου της  Δημοκρατίας για αντιπερισπασμό, έκανε  χειρότερη τη θέση της.

Δεύτερον,  στο ένα κόμμα -που βρισκόταν στην κυβέρνηση -ο Χριστοφοράκος έχει επαφές με την ηγεσία και κεντρικά στελέχη, με το άλλο οι επαφές περιορίζονται σε μια… οικογένεια: το  Μητσοτακέικο. Με το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανοίξει δρόμους κατ’ ευθείαν  στον Κώστα Σημίτη, αλλά σε ό,τι αφορά τη ΝΔ δεν κάνει το ίδιο με τον Κώστα Καραμανλή, αλλά καλλιεργεί ποικιλοτρόπως τις σχέσεις του με την Ντόρα, τον αδελφό της και τον γιο της.

Από τα δυο προηγούμενα προκύπτει ένα τρίτο: Όσο καλός μάνατζερ και αν ήταν ο Χριστοφοράκος  -για να τον κάνουν αφεντικό της Ζήμενς στην Ελλάδα- η πρακτική του για την προώθηση των συμφερόντων της εταιρίας του ήταν τριτοκοσμική.. Δεν εστίαζε στην ανάδειξη της ποιότητάς  και της αξιοπιστίας της, αλλά στον προσεταιρισμό πολιτικών προσώπων σε θέσεις κλειδιά. Από τη συχνότητα των επαφών του αναδεικνύεται και η οικειότητα μαζί τους, αλλά και οι προσωπικές συναναστροφές με κάποιους από αυτούς.

Δεν ξέρουμε αν από τα επιβεβαιωμένα «μαύρα ταμεία» της εταιρίας για την Ελλάδα έφτασαν λεφτά σε κόμματα και σε πολιτικούς όπως διακινείται. Εκτός από την «εκλογική χορηγία» σε έναν υπουργό του Σημίτη και το ένα εκατομμύριο μάρκα προς το κόμμα του -μέσω  στενού συνεργάτη του, όπως κατατέθηκε στο δικαστήριο.

Όπως επίσης δεν ξέρουμε αν τα προϊόντα της εταιρίας του που έστελνε σε  συγκεκριμένους πολιτικούς , τα ζητούσαν οι ίδιοι ή ήταν ευγενική προσφορά του -που δεν αρνήθηκαν. Προκύπτει όμως ότι εκείνη την περίοδο είχε δημιουργηθεί ένα φαύλο κύκλωμα.

Ένας επιχειρηματίας αντί να κάνει τη δουλειά του για λογαριασμό της εταιρίας του μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών, επιχειρεί να τις πειθαναγκάσει δια της πολιτικής επιρροής. Δικτυωμένος με το κόμμα που κυβερνάει και… έναν κλάδο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ταυτόχρονα πολιτικοί με διακριτούς ρόλους και αξιώματα -που  δεν σχετίζονται πάντα με το αντικείμενο δραστηριότητα της Ζήμενς- αντί να αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τις προσωπικές επαφές με έναν προμηθευτή του δημοσίου, μάλλον τις επιδιώκουν κιόλας.

Αν ο Χριστοφοράκος είχε πάρει το μήνυμα ότι τα προσωπικά γραφεία των υπουργών είναι κλειστά και ο μόνος τρόπος  για να προωθήσει τα συμφέροντα της εταιρίας του είναι η υπηρεσιακή οδός, η νομιμότητα και οι κανονισμοί , δεν θα σήκωνε τηλέφωνα ,ούτε θα αντάλλασσε προσκλήσεις με κανένα. Έβρισκε και τα έκανε. Στη Γερμανία π.χ. δεν θα μπορούσε… Από πού και ως πού ένας εκπρόσωπος εταιρίας πρέπει να έχει σχέσεις με το μισό υπουργικό συμβούλιο για να κάνει τη δουλειά του;

Τα υπόλοιπα ας τα βρουν όσοι του άνοιξαν την πόρτα του γραφείου τους  -μάλλον κόντρα στο ρόλο τους ως φορείς εξουσίας που μεριμνούν πρωτίστως για το δημόσιο συμφέρον- με τους εισαγγελείς. Αλλά και με την κοινή γνώμη που απορεί για το φαινόμενο «όλοι δικοί μας είμαστε» μεταξύ πολιτικών, προμηθευτών και ενδιάμεσων.

Το χειρότερο είναι ότι υπήρχαν πολλοί Χριστοφοράκοι, από πολλές εταιρίες που έκαναν την ίδια δουλειά με πολλούς πολιτικούς και «καλλιεργούσαν το έδαφος», κατά την οικεία ορολογία. Ιδιαίτερα εκείνα χρόνια που μεσουρανούσαν όσοι «προσωποποιούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο» που θα έλεγε και ο Βενιζέλος…

Ανοιχτό Παράθυρο

Είναι οι φασίστες μαθητές;

του Ανδρέα Πετρόπουλου

Είναι οι μαθητές φασίστες;

Υπό τύπον τάχα ερωτήματος, και με επίφαση του δικαιώματος των νέων στις κινητοποιήσεις, παλαιοί και νέοι πατριδοκάπηλοι δοκιμάζουν την τύχη τους.

Από την ακροδεξιά συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας, το ακραίο κέντρο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. με την αγωνία επιβίωσης να τα επιτρέπει πλέον όλα (!), μέχρι τη ραγδαίως μετεξελισσόμενη και "εθνικώς συγκλίνουσα" αντινατοϊκή - αντιιμπεριαλιστική Αριστερά τίθεται το ερώτημα ως δικαιολογητική βάση μιας νέας εθνικοφροσύνης: "Είναι οι μαθητές φασίστες;".

Μας λένε υποκριτικά: Γιατί τα βάζετε με τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις διαμαρτυρόμενα για την (επαίσχυντη) συμφωνία των Πρεσπών; Και συνεχίζουν: «Το να αντιδρά κανείς και να προσπαθεί να εμποδίσει τη συμφωνία των Πρεσπών από μόνο του είναι μια αντίδραση πατριωτικού χαρακτήρα που βάζει στο κέντρο την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας».

Η -ονομαζόμενη από τους ίδιους- «πατριωτική ευαισθησία των μαθητών» επιχειρεί να κρύψει το ξεχείλωμα του δικού τους λαϊκισμού και τη στόχευση μιας ετερόκλητης συμμαχίας από ανοιχτά φασίστες, ακροδεξιούς και όψιμους υπερπατριώτες του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Δεξιάς που μοιράζουν και μοιράζονται αναμασώντας: «Επιτέλους, ο χώρος της Παιδείας δεν είναι μονοπώλιο της Αριστεράς (!) ...μιας Αριστεράς που μισεί την πατρίδα, που είναι ανιστόρητη και εθνομηδενιστική»!

Η ευαισθησία για την πατρίδα μας, την καταγωγή μας, τους προγόνους μας και πώς αυτά πλάθονται στα μυαλό των νέων παιδιών είναι υπόθεση των εκπαιδευτικών, των δασκάλων τους μέσα στο ίδιο τους το σχολείο.

Όταν όμως, έστω για πρόσκαιρα πολιτικά και συνδικαλιστικά οφέλη, αντιγράφουμε (π.χ. ως ΔΑΚΕ) τις ανακοινώσεις της Χρυσής Αυγής, τότε είναι ζαριά στη "μαύρη νύχτα".

Είναι άνοιγμα του σχολείου στους φασίστες και το επόμενο βήμα είναι η υιοθέτηση του επικίνδυνου αφορισμού "η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία"!

Επανερχόμαστε λοιπόν και αντιστρέφουμε το ερώτημα:

Είναι (και μπορεί ποτέ να είναι) οι φασίστες μαθητές; Ποτέ, εκτός αν "παραδώσουμε τα σχολεία στη Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της".

Από τα ΜΜΕ μέχρι τις κάθε λογής μεταλλαγμένες πολιτικές παραφυάδες που συνωστίζονται για μια χούφτα ψήφους. Για την εξασφάλιση μιας πρόσκαιρης επιβίωσης δηλητηριάζουν τις ψυχές δεκαπεντάχρονων...

αυγη

Από το ανήθικο στο παράνομο, δυο δαχτυλίδια δρόμος

Την περίοδο της μεγάλης πείνας στη διάρκεια του πολέμου, τότε που μάζευαν τα σκελετωμένα πτώματα από τους δρόμους της Αθήνας με τα κάρα, μεγάλες περιουσίες χάθηκαν για έναν τενεκέ λάδι. Σπίτια και χρυσαφικά άλλαξαν χέρι για ένα σακί ξηράς τροφής. Ήταν η εποχή που άνθρωποι πάτησαν πάνω στην ανάγκη επιβίωσης των συνανθρώπων τους, και τους πήραν ότι είχαν και δεν είχαν για λίγη τροφή.

γράφει ο Γιάννης Ουτμπούτογλου

«Πουλήσαμε τα σπίτια μας και τα υπάρχοντά μας, για δυο ελιές κι ένα ψωμί να φάνε τα παιδιά μας». Αυτός ο χυδαίος τρόπος θησαυρισμού, στη σύγχρονη Ελλάδα, νομιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Κι η λέξη μαυραγορίτης, που μετά τον πόλεμο ήταν μεγάλη ρετσινιά και ντροπή, αποκαταστάθηκε  και κρεμάστηκε ψηλά στις προσόψεις μαγαζιών με τον τίτλο «Αγοράζω χρυσό». Όχι μόνο αποκαταστάθηκε ο κατοχικός μαυραγορίτης αλλά έλαβε και ΑΦΜ. Διότι ο νεοφιλελευθερισμός νομιμοποιεί την ανηθικότητα. Ώστε αυτή η χώρα  να μην ξεμπερδέψει ποτέ με το μαύρο παρελθόν της.

Τα σύγχρονα ενεχυροδανειστήρια είναι ο φερετζές της κλεπταποδοχής. Κλοπή συναισθήματων σε ώρα ανάγκης ή κλοπή χρυσών από σπίτια και καταστήματα. Ο φιλελευθερισμός σύγχρονης κοπής δεν λαμβάνει υπόψη την εμπορία απελπισίας των ανθρώπων. Διότι το αστραφτερό, ελατό κι όλκιμο μέταλλο που παραδίδεται στο γκισέ κάθε καταστήματος «Αγοράζω χρυσό», εμπεριέχει μέσα του το οικονομικό αδιέξοδο κάποιου δόλιου ανθρώπου. Τουλάχιστον όμως διώκεται ποινικά η κλεπταποδοχή αυτών των αντικειμένων.

Ο σύγχρονος μαυραγορίτης έχει την αύρα, τον τρόπο αλλά και την ιδεολογία του συλληφθέντα Ριχάρδου. Ο συγκεκριμένος στη διάρκεια της βασιλείας του, έκανε σαφές με τη συμπεριφορά του ότι ηθικές επιταγές, αναστολές και διλήμματα ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει. Και το πήγε κι ένα βήμα πάρα πέρα. Δεν ντρέπεται γι’ αυτό που είναι και κάνει. Αντιθέτως καμώνεται και καμαρώνει τιγκάροντας το ψυγείο του με σαμπάνιες ΜΟΕΤ λες κι είναι γιαούρτια. Διότι στη σύγχρονη εποχή είναι απόλυτης προτεραιότητας και γκλάμουρους να θησαυρίζεις, ανεξαρτήτως πως. Ασχέτως αν στα παράνομα χυτήρια όπου έλιωνε αυτός κι η συμμορία του τα χρυσά, έλιωναν μαζί και οι απελπισίες των ανθρώπων που βρέθηκαν στην ανάγκη τους ή που τους τα έκλεψαν. Οι πλάκες χρυσού που έφευγαν κρυφά για την Τουρκία δεν ήταν δα και τόσο άψυχες. Εκτός από ποινικά είναι και ηθικά κολάσιμες.

koutipandoras

Η «πολιτική του πληκτρολογίου» πέτυχε μια μεγάλη νίκη

Πολλές φορές ακούγεται απαξιωτικά ο χαρακτηρισμός «κάνει πολιτική μέσω Facebook» ή «πολιτική του πληκτρολογίου». 
Αυτός ο χαρακτηρισμός αποτελεί μετεξέλιξη του παλιότερου (κι εξίσου απαξιωτικού) χαρακτηρισμού «πολιτική καφενείου». Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που υπονοείται ότι στους χώρους ανοιχτής συζήτησης (ψηφιακούς ή μη ) δεν μπορεί να παραχθεί πραγματική πολιτική..
γιατί αυτή παράγεται αποκλειστικά είτε στα κομματικά γραφεία είτε στις συνελεύσεις είτε στους δρόμους. Επιπλέον στα social media και τα καφενεία ο οποιοσδήποτε μπορεί να πει οτιδήποτε. Η «κανονική πολιτική» γίνεται μόνο από όσους έχουν τη σχετική εξουσιοδότηση και μόνο με βάση προκαθορισμένη (από τους ίδιους) ατζέντα.

Η «πολιτική Facebook» πέτυχε όμως σήμερα μια μεγάλη (και υλικότατη) νίκη: Η καθαρίστρια από τον Βόλο αποφυλακίστηκε. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αν χιλιάδες άνθρωποι δεν εξέφραζαν την αγανάκτησή τους στο Facebook και το Twitter, η καθαρίστρια θα ήταν ακόμα πίσω από τα κάγκελα. Κυβέρνηση, δικαστές, κόμματα και φορείς τοποθετήθηκαν μόνο αφού είχε γίνει το θέμα viral.
Στην πραγματικότητα ισχύει για τα social media ό,τι ίσχυε παλιότερα για τα καφενεία. Όντας χώροι πολιτικού διαλόγου και ιδεολογικής ζύμωσης, διαμορφώνουν συνειδήσεις –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο επηρεασμός της συνείδησης του άλλο συνιστά κατεξοχήν μορφή παραγωγής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Διαφωτισμό καφενεία όπως το café de Regence και το café Procope υπήρξαν εστίες της ζύμωσης των νέων ιδεών. Πάνω σε ένα τραπέζι του Cafe du Foy στις 12 Ιουλίου 1789 ο Καμίγ Ντεμουλέν έβγαλε την ιστορική ομιλία «Πολίτες στα όπλα!» που πυροδότησε την κατάληψη της Βαστίλης.
Επιπλέον, η γλωσσολογία και η φιλοσοφία της γλώσσας έχουν αναδείξει την επιτελεστική διάσταση της γλώσσας: Όταν λέω κάτι, ταυτοχρόνως πράττω κάτι. Όταν λέω/γράφω «Λευτεριά στην καθαρίστρια», ταυτοχρόνως απευθύνω ένα αίτημα στους δικαστές και την κυβέρνηση. Επομένως μια ανάρτηση στα social μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα πολιτικής πράξης.
Προφανώς η πολιτική δεν γίνεται μόνο στα social, αλλά και στους δρόμους, τα γραφεία, τα αμφιθέατρα. Έχω την υποψία όμως ότι αυτοί που κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, δεν ενοχλούνται από τη φεϊσμπουκική «μονοκαλλιέργεια». Τους ενοχλεί και τους φοβίζει κάθε χώρος όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να πει το οτιδήποτε, κάθε χώρος ελεύθερης έκφρασης.

Γιάννης Αλμπάνης (από το fb)

agitatoras.blogspot.com

Το ξεσάλωμα των φασιστοειδών

Από τα συνθήματα σε σχολείο στον Γέρακα και τους ναζιστικούς χαιρετισμούς στις εξέδρες γηπέδων μέχρι τις καταλήψεις σχολείων και τις υποκινούμενες  διαδηλώσεις μαθητών στη Βόρεια Ελλάδα με συνθήματα όπως «η Βόρεια Ήπειρος είναι ελληνική» και η «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία», όλα δείχνουν ότι οι νεοναζί έχουν αποθρασυνθεί.

Όπως έδειξε και το πρόσφατο περιστατικό στον αγώνα της Εθνικής, για   τους αρουραίους που βγαίνουν από τους υπονόμους, ο χώρος του αθλητισμού αποδεικνύεται προνομιακός. Ένας αναγνώστης του Tvxs μας έγραψε πρόσφατα: «Απόψε μεταξύ 23.15-24.00 οδηγώντας προς Θεσσαλονίκη άκουγα εκπομπή στο Metropolis 95,5 που προσελκύει τους περισσότερους φιλάθλους (εύκολα θύματα δημαγωγίας) όπου κάποιος καλεσμένος δημοσιογράφος-οικονομολόγος-ειδικός Η/Υ (!) (που φαίνεται είναι τακτικός στην συγκεκριμένη εκπομπή) έβγαζε απίστευτες «ειδήσεις» για τα τρις των πετρελαίων στο Καστελόριζο που πουλάει ο Τσίπρας στους Τούρκους και Σκοπιανούς (απ’ όπου θα περάσει ο αγωγός), για τη δολοφονία Κατσίφα που έγινε με εντολή Ερντογάν σε Ράμα, για όλους τους πληρωμένους-λαδωμένους πολιτικούς πρώην και νυν, και ότι μίσος, πάθος φασιστικό και κατάμαυρο παραλήρημα μπορείτε να φανταστείτε.  Δεν μιλάμε για fake news, αλλά για μαύρη συκοφαντία χωρίς τις παραμικρές αποδείξεις».


Οι αιτίες για το φαινόμενο είναι πολλαπλές. Παρόμοια περιστατικά δεν αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα αποφασιστικότητα  από το αρμόδιο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Η πολιτεία έχει τις δικές της ευθύνες, αλλά ακόμη μεγαλύτερες είναι αυτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης: η δημαγωγική της στάση, απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών, νομιμοποίησε τους αρουραίους. Χωρίς να καταλαβαίνει, η άφρων, ότι τελικώς θα φάνε και την ίδια.

tvxs

Πανεπιστήμιο και νεοφιλελεύθερη στρατηγική

"Ο στόχος του καθεστώτος επομένως είναι πιο «σκληρός». Αφού η ανώτατη εκπαίδευση δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί με έμμεσους τρόπους όπως στην Εσπερία, ας συρρικνωθεί στην ουσία της όσο πιο δραστικά γίνεται. Τα δημόσια πανεπιστήμια, αφού δεν μπορούμε να τα κλείσουμε όπως κάναμε με την ΕΡΤ, ας τα κατασυκοφαντήσουμε και κατόπιν ας τα αναγκάσουμε να μιμηθούν τα ιδιωτικά ΙΕΚ που εν τω μεταξύ θα έχουμε αναγνωρίσει ως ιδιωτικά πανεπιστήμια"

του Κύρκου Δοξιάδη*

Η χυδαία προπαγανδιστική κατασυκοφάντηση του δημόσιου πανεπιστημίου που εξαπέλυσε από βήματος Βουλής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την περασμένη («μαύρη» κιόλας) Παρασκευή (αν ο/η αναγνώστης/ρια συμπεράνει από τους έντονους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιώ ότι «το πήρα προσωπικά» θα έχει απόλυτο δίκιο) δεν είναι βέβαια παρά η «κορυφή του παγόβουνου».

Πρόκειται προφανώς για μια ολόκληρη εκστρατεία, που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται από το 2006 με τις πρώτες προσπάθειες εναντίον του άρθρου 16 του Συντάγματος (το οποίο απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων), αλλά που τον τελευταίο καιρό κορυφώνεται εντυπωσιακά και, θα έλεγα, φοβιστικά.

Η ερμηνεία που συνήθως δίνεται από την Αριστερά και εν γένει από όσους/ες πιστεύουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο για τούτες τις κλιμακούμενες εκδηλώσεις «μίσους» εναντίον του τελευταίου είναι η προφανής: με την προπαγανδιστική απαξίωση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης «προετοιμάζεται» η κοινή γνώμη για την αποδοχή των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά και για να ασκήσει πίεση να ιδρυθούν: «Αφού τα δημόσια είναι τόσο χάλια, ας φτιαχτούν ιδιωτικά». Χωρίς να διαφωνώ με την παραπάνω ερμηνεία, θα ήθελα να τη συμπληρώσω με μια διάσταση περίπου «αντίστροφη» και ίσως πιο σημαντική.

Πρώτα απ’ όλα, είναι γνωστό –υποθέτω και σε όσους «κόπτονται» υπέρ της «αναθεώρησης» του άρθρου 16- ότι στην Ελλάδα το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει ούτε τις αντικειμενικές δυνατότητες αλλά ούτε τη διάθεση για τη δημιουργία αληθινά σοβαρών και αληθινά μη κερδοσκοπικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Αν όντως καταργηθεί το άρθρο 16, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι απλώς να αποκτήσουν το status πανεπιστημίου τα ιδιωτικά ΙΕΚ και τα μεταλυκειακά φροντιστήρια ή και να ιδρυθούν καινούργια, του ιδίου επιπέδου και παρόμοιας εμβέλειας, που εξ αρχής θα ονομάζονται πανεπιστήμια.

«Λίγο είναι αυτό ως κίνητρο;», θα μου πει κανείς. Και όντως μπορούμε να φανταστούμε αρκετούς μεγαλοεπιχειρηματίες να τρίβουν τα χέρια τους μπροστά σε μια τέτοια προοπτική. Φοβάμαι όμως ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Κατ’ αρχάς, αν όντως ίσχυε μόνον έτσι, αν δηλαδή ο μόνος στόχος που εξυπηρετείται με την αμαύρωση των δημόσιων πανεπιστημίων είναι η ίδρυση ιδιωτικών, τότε θα ήταν όντως δύσκολο να απαντηθεί το επιχείρημα του «γιατί όχι»: «Γιατί δεν αφήνετε όσους θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια να κάνουν τη δουλειά τους, ούτως ώστε να αφήσουν στην ησυχία τους τα δημόσια να κάνουν και εκείνα τη δική τους;» Πρόκειται όμως για μια από τις «διεστραμμένες» εκείνες περιπτώσεις κοινωνικο-πολιτικής στρατηγικής που δεν ισχύει τόσο το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» όσο το «τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό». Με άλλα λόγια, ο πραγματικά κύριος στόχος δεν είναι η ίδρυση -αμφίβολης ποιότητας, ούτως ή άλλως- ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά η ίδια η υποβάθμιση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης.

Σε διεθνές επίπεδο, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, αυτό που παρατηρείται στον πανεπιστημιακό χώρο δεν είναι τόσο ένα καθαρά οικονομικό φαινόμενο που έχει να κάνει με επενδύσεις ιδιωτικών εταιρειών σε νεότευκτα πανεπιστημιακά ιδρύματα, αλλά μάλλον κάτι που έχει ευρύτατες κοινωνικο-πολιτικές διαστάσεις. Σχηματικά, η νεοφιλελεύθερη πολιτική στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες συνίσταται στην προσπάθεια να επιλύσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ένα πρόβλημα που ο ίδιος ο καπιταλισμός (στην προ-νεοφιλελεύθερη φάση του) είχε δημιουργήσει για τον εαυτό του.

Αναφέρομαι στη μαζικοποίηση της ανώτατης και ανώτερης εκπαίδευσης κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Για πρώτη φορά στην Ιστορία απέκτησαν πρόσβαση στην πανεπιστημιακή μόρφωση σε μαζική κλίμακα παιδιά μεσαίων και κατώτερων τάξεων, στο πλαίσιο αφ’ ενός των τότε αναγκών της καπιταλιστικής ανάπτυξης και αφ’ ετέρου της εγκαθίδρυσης μιας γνήσιας κοινωνικής ηγεμονίας που τότε επεδίωκε το αστικό καθεστώς, η οποία λάμβανε σοβαρά υπ’ όψη και τα συμφέροντα των κυριαρχούμενων τάξεων.

Οταν έγιναν αισθητές οι ανεπιθύμητες για το σύστημα συνέπειες αυτής της «γενναιοδωρίας του», που συνίσταντο κυρίως στη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας που επέφερε η ανάπτυξη των φοιτητικών κινημάτων, και ταυτόχρονα με την επέλαση της νεοφιλελεύθερης λογικής, το καθεστώς «άρχισε να τα μαζεύει». Μακροπρόθεσμα, τρεις κυρίως ήταν οι τρόποι με τους οποίους ο νεοφιλελευθερισμός μεθόδευσε και εν τέλει επέτυχε τη συντηρητικοποίηση των πανεπιστημίων και τη συρρίκνωση του φοιτητικού κινήματος.

Πρώτον, η σκόπιμη υποβάθμιση εκείνων των πανεπιστημιακών κλάδων που κυρίως συμβάλλουν στην όξυνση της κριτικής σκέψης, ήτοι των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών (γνωστή η θατσερική μανία εναντίον Τμημάτων Κοινωνικών Επιστημών κατά τη δεκαετία του 1980).

Δεύτερον, η ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση της πανεπιστημιακής έρευνας από ιδιωτικούς φορείς, που σήμαινε προφανώς και ανάλογο αναπροσανατολισμό της έρευνας και της διδασκαλίας θεματικά και περιεχομενικά.

Και τρίτον, όσον αφορά τους ίδιους τους φοιτητές, η ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση από ιδιωτικές εταιρείες μέσω δανείων που καλύπτουν τις υποτροφίες τους.

Στην Ελλάδα, όπου η κυρίαρχη κοινωνικο-οικονομική δομή είναι ο «καπιταλισμός της αρπαχτής», τέτοια μακροπρόθεσμη επένδυση στην ανώτατη παιδεία από το ιδιωτικό κεφάλαιο δεν είναι εφικτή, ούτε με καθαρά οικονομικά ούτε με ιδεολογικο-πολιτικά κίνητρα. Ο στόχος του καθεστώτος επομένως είναι πιο «σκληρός». Αφού η ανώτατη εκπαίδευση δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί με έμμεσους τρόπους όπως στην Εσπερία, ας συρρικνωθεί στην ουσία της όσο πιο δραστικά γίνεται. Τα δημόσια πανεπιστήμια, αφού δεν μπορούμε να τα κλείσουμε όπως κάναμε με την ΕΡΤ, ας τα κατασυκοφαντήσουμε και κατόπιν ας τα αναγκάσουμε να μιμηθούν τα ιδιωτικά ΙΕΚ που εν τω μεταξύ θα έχουμε αναγνωρίσει ως ιδιωτικά πανεπιστήμια.

* καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

efsyn

Σκοτεινοί θάλαμοι και για στιγμιαίες φωτογραφίες;

του Παντελή Μπουκάλα
Όταν οι δημοσκοπήσεις στο εξωτερικό δεν απείχαν θεαματικά από την ετυμηγορία της κάλπης, συνηθιζόταν ο ισχυρισμός ότι στην Ελλάδα η «τέχνη» ή η «επιστήμη» που θεμελίωσε ο Τζορτζ Χόρας Γκάλοπ συναντά σοβαρά προβλήματα λόγω της «ιδιαιτερότητας» του ελληνικού λαού και της «παράδοσής» μας. Αποσείοντας εξαρχής τις ευθύνες τους, οι δημοσκόποι απέδιδαν στους ίδιους τους ερωτώμενους –στην «κακοήθη» συμπεριφορά και στην αμφισβητησιακή «ιδεοληψία» τους– την απόκλιση των προβλέψεων από τα αποτελέσματα αλλά και την απαξίωση του επαγγέλματός τους.

Οσον αφορά το πριν των γκάλοπ, την καθαυτό διενέργειά τους, ο Ελληνας, «εκ παραδόσεως κρυψίνους» ή ανώριμο και ανεύθυνο πειραχτήρι, λέει άλλ’ αντ’ άλλων. Ψεύδεται συνειδητά (όπως άλλωστε ψεύδεται και στον εξομολογητή ή τον ψυχαναλυτή του, αλλά και στο έτερόν του ήμισυ), από αντιεπιστημονική χαιρεκακία· για να κάνει πλάκα ή «αντάρτικο εναντίον όσων επιχειρούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη». Μικρής εξηγητικής αξίας ο ισχυρισμός αυτός, απέβλεπε απλώς στο να απαλλάξει τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης από την κατηγορία της δημιουργικής λογιστικής. Από την κατηγορία, δηλαδή, ότι τα εκάστοτε προβαλλόμενα πορίσματα συμφωνούσαν με την πολιτική επιθυμία και την κομματική στράτευση του ενημερωτικού μέσου που είχε παραγγείλει το γκάλοπ.

Οσον αφορά το μετά των δημοσκοπήσεων, την υποδοχή τους από το κοινωνικό σώμα, και πάλι ενοχοποιείται ο «εκ παραδόσεως» κακόπιστος και καχύποπτος Ελληνας, που βλέπει συνωμοτικό δάκτυλο στα πάντα. Είναι χαοτική η διαφορά ανάμεσα σε γκάλοπ του ίδιου διημέρου; Οχι, δεν φταίει αυτός που τράβηξε τη διαβόητη «στιγμιαία φωτογραφία» και μη εμπιστευόμενος το αυθεντικό χρησιμοποίησε σκοτεινό θάλαμο και επιλεγμένα εμφανιστικά υγρά, αλλά ο καταναλωτής των γκάλοπ, που θεωρεί περίεργη τη χαοτική διαφορά. Εμφανίζεται σταθερά στο μενού μιας εταιρείας, με καλούτσικο ποσοστό, ένα μικρό κόμμα που το ποσοστό του δεν ανιχνεύεται από κανέναν άλλον; Οχι, δεν πρόκειται για μεθοδευμένη αβάντα, αλλά για προκατειλημμένη ανάγνωση των άψογων αποτελεσμάτων...

Αφότου η αποτυχία των δημοσκοπήσεων έγινε διεθνής, οι χλευαστικές αναφορές στην «ιδιαιτερότητα» του ελληνικού λαού έπαψαν να χρησιμοποιούνται για να δικαιολογηθούν τα καταφανώς αδικαιολόγητα. Καταλήξαμε σε κάτι χειρότερο: Τώρα καλούμαστε να καταναλώσουμε τη μεροληψία των δημοσκοπήσεων, την αυθαιρεσία και τη στράτευσή τους σαν κάτι μοιραίο, ανίατο, φυσιολογικό. Αν όχι και έντιμο.

 Καθημερινή

«Φιλελεύθεροι» εθνικιστές

Έχουν δοκιμάσει τα πάντα. Δεν τους βγήκε τίποτα. Κυρίως δεν τους βγήκε ο εκλεκτός τους και για αυτό ακριβώς έχουν δοκιμάσει τα πάντα. Έχει έρθει, λοιπόν, η ώρα να δρέψουν τους "καρπούς" από το "αυγό του φιδιού" που με στοργή επωάζουν απ' την αρχή της κρίσης… χρησιμοποιώντας για τους σκοπούς τους μέχρι και μαθητές.

γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Οι μάσκες βέβαια δεν έπεσαν με τον στοργικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις καταλήψεις στα σχολεία. Αυτό, δηλαδή το ναεπαινούν την αγωνιστικότητα των νέων ανθρώπων, θα ήταν υπό άλλες περιπτώσεις ακόμα και αισιόδοξο. Όχι όμως τώρα. Όχι έτσι. Όχι επενδύοντας στον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.

Το νεοφιλελεύθερο τσίρκο, οι #Μένουμε_Ευρώπη και οι #Παραιτηθείται, έχουν αποδεχθεί εδώ και καιρό πως το μόνο προνομιακό πεδίο αντιπολίτευσης  στην κυβέρνηση είναι ο εθνικισμός, η θρησκεία, η «τάξη και η ασφάλεια». Λογικό. Όταν οι ίδιοι οι "προστάτες" του αρχηγού της ΝΔ τον αποκαλούν πλέον ανοιχτά, "Γκούφι", τότε δεν σου μένουν και πολλές επιλογές.

Οι πρώτες εντατικές προσπάθειες και η πλήρης επικράτηση της ακροδεξιάς συνιστώσας Σαμαρα, Άδωνη, Βορίδη, στη ΝΔ, έγιναν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Ας μην πάμε σε προφανή παραδείγματα της περιόδου αυτής, ας δούμε παρακάτω πως αντιμετώπισε το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στην Αθήνα, ένας θαυμαστής του Κυριάκου Μητσοτάκη που τυγχάνει να είναι και μεγαλοδημοσιογράφος του ΣΚΑΙ.

Το "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας", δεν έπιασε τελικά με το Μακεδονικό. Τότε.

Ας έρθουμε όμως στα ακόμα πιο πρόσφατα και ακόμα πιο ανησυχητικά. Προχθές, o Γιώργος Τετράδης, σε ένα παραληρηματικό άρθρο του στο liberal.gr, με τίτλο «Φασίστες είστε εσείς. Όχι οι μαθητές» (λες και χαρακτήρισε κανείς ως φασίστες τους μαθητές), γράφει:

«Δεν ξέρω αν τους καταληψίες μαθητές «για τη Μακεδονία» στη Β. Ελλάδα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν χρυσαυγίτες -και το θεωρώ πιθανό- αλλά ξέρω ότι αυτοί που έχουν κάνει τις καταλήψεις θεσμό εξανίστανται ξαφνικά και κατηγορούν αυτούς τους μαθητές για φασίστες, με πρώτο τον υπουργό Παιδείας! Οι φασίστες...Όταν τα συριζόπαιδα έκαναν καταλήψεις δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι μια μέρα θα κάνουν και άλλοι καταλήψεις... Η Παιδεία είναι εδώ και χρόνια μονοπώλιο μιας σδράκας κρατικοδίαιτου καθηγητικού κομματικού κατεστημένου με διαστρεβλωμένες και ανιστόρητες αντιδιαλεκτικές απόψεις για την πατρίδα, το έθνος, τον εθνικισμό, τον σωβινισμό, τον ιμπεριαλισμό, που τις διδάσκουν σε δυό γενιές μαθητών ήδη. Και όπου η αγάπη για την πατρίδα, που είναι φυσική για όλους τους λαούς της Γής χωρίς εξαίρεση, ονομάζεται εθνικισμός, ενώ η υπεράσπιση αυτής της αγάπης χαρακτηρίζεται πια φασισμός»

Το πρόβλημα, όπως κάθε νοήμον και δημοκράτης άνθρωπος καταλαβαίνει, δεν είναι ότι ο Γιώργος Τετράδης σε άρθρο του (που δημοσιεύθηκε παρεμπιπτόντως σε ενημερωτική ιστοσελίδα την ημέρα της γενικής απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ), διαδίδει τη ψευδή είδηση πως ο υπουργός παιδείας, Κ. Γαβρόγλου αποκάλεσε τους μαθητές που κάνουν καταλήψεις, φασίστες. Στο liberal.gr γράφει άλλωστε. Το πρόβλημα είναι ότι το παραλήρημα του είναι από την πρώτη έως την τελευταία λέξη, ένα -όχι πολύ καλά κεκαλυμμένο- ξέπλυμα στους νεοναζί και η απόδειξη πως σύσσωμο το σύστημα που στηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το ακροδεξιό του μόρφωμα (όπως ο ίδιος ο υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει χαρακτηρίσει το κόμμα που τον πρότεινε), αποδεικνύουν κάθε μέρα που περνάει πως δε θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα. Προτιμούν να γεμίσουν με μαυρίλα τις ψυχές νέων ανθρώπων, παρά να πάρουν θέση ενάντια στην επέλαση του εθνικισμού.

Χθες μόνο, είχαμε άλλα δύο "χτυπήματα" από το "ευρωπαϊκό μέτωπο της λογικής".

Η ΔΑΚΕ (συνδικαλιστικό όργανο δημοσίων υπαλλήλων της ΝΔ) που εκπροσωπεί τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, πήρε τη σκυτάλη από τους συναδέλφους και ομοϊδεάτες της στη Μυτιλήνη όπου πριν λίγους μήνες διεκδίκησαν και πέτυχαν το να επιτρέπεται στους μαθητές στο νησί, να χρησιμοποιούν τη λέξη «λαθρομεταναστης» για τους πρόσφυγες.

Σε χθεσινή τους ανακοίνωση - μνημείο χρυσαυγιτισμού, όχι μόνο χρησιμοποιούν εκφράσεις των νεοναζί και των ακροδεξιών όπως το: «αριστερή θολοκουλτούρα», αλλά χωρίς ίχνος ντροπής κλείνουν -όπως θα δείτε παρακάτω- την ανακοίνωσή με κείμενο που δημοσίευσε στο Twitter και o βουλευτής της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, Χρήστος Παπάς.

Η φράση είναι η εξής: «Όταν στις καταλήψεις βλέπεις σαρανταπεντάρηδες μουσάτους καραφλοκοτσίδες με ταγάρια να ηγούνται, τότε έχεις ένα αυθόρμητο προοδευτικό μαθητικό κίνημα. Όταν όμως βλέπεις μαθητούδια μ’ ελληνικές σημαίες, τότε έχεις υποκινούμενες διαμαρτυρίες σκοτεινών δυνάμεων»

Επίσης χθες, σε άρθρο της στην Athens Voice, η "διανοούμενος" των #Μένουμε_Ευρώπη, Σώτη Τριανταφύλλου, ανακάλυψε το λόγο που η ακροδεξιά δεν ανεβαίνει στην Ελλάδα (;) όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη (προφανώς η ΝΔ και η ΧΑ δεν πιάνονται). Ο λόγος λοιπόν είναι, σύμφωνα με τη Σώτη, πως... οι ακροδεξιοί ψηφίζουν αριστερά. Όχι, δεν είναι πλάκα, όντως το έγραψε, το διάβασα τρεις φορές για να σιγουρευτώ.

Στην αναδημοσίευση μάλιστα που έκανε γνωστή "μητσοτακική" ιστοσελίδα, χαρακτηρίζει το άρθρο, «συναρπαστικό», και τη Σώτη Τριανταφύλλου, «διάσημη συγγραφέα»... καταλαβαίνεται πόσο άσχημα είναι τα πράγματα.

Όλα αυτά την περίοδο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πάρει σβάρνα τους "αντάρτες" παπάδες και τους διαβεβαιώνει πως ακόμα και αν ο Τσίπρας τους βγάλει από το δημόσιο μισθολόγιο, αυτός αν γίνει πρωθυπουργός θα τους επαναφέρει και δε θα συναινέσει ποτέ στο διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους.

Όχι άλλο φιλελευθερισμό παιδιά, φτάνει, γκώσαμε!

ΥΓ. Οι καταλήψεις δε σταματάνε με σπασίματα τζαμαριών και λουκέτων. Ούτε με διώξεις μαθητών. Οι καταλήψεις σταματάνε με διάλογο. Οι συγκεκριμένες αυτή την περίοδο, με το να δώσεις στους μαθητές να καταλάβουν ότι οι λόγοι της κατάληψης πρέπει να είναι για μια καλύτερη και ανθρώπινη δημόσια παιδεία. Όχι για το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, τον εθνικισμό.

koutipandoras

Τι έχουν να χωρίσουν οι μαθητές και οι νέοι των Βαλκανίων;

Our Balkans

Οι μαθητές, οι φοιτητές, οι μετανάστες. Η ανεργία είναι μία και είναι βαλκανική

Στα μισά σχολεία της πόλης Μπίτολα οι μαθητές ξεκίνησαν τη σχολική τους χρονιά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα αφού τα σχολεία δεν είχαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Στην πόλη Γκόστιβαρ η σχολική χρονιά ξεκίνησε με ελλείψεις σε προσωπικό και μη-λειτουργία των οχημάτων που μεταφέρουν μαθητές από απομακρυσμένα χωριά. Σε δεκάδες σχολεία των ίδιων περιοχών δεν υπάρχουν εκτυπωτές, προτζέκτορες, βιβλιοθήκες και εγκαταστάσεις υγιεινής.

Στην πόλη Κίτσεβο πριν λίγα χρόνια οι μαθητές έχασαν μαθήματα ενός μήνα γιατί μες στο καταχείμωνο, ο Δήμος δήλωσε ότι δεν έχει χρήματα για πετρέλαιο.
Στην Ελλάδα, μόνο το φετινό φθινόπωρο δεκάδες ήταν οι μαθητικές καταλήψεις πανελλαδικά (Λαμία, Πτολεμαϊδα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη) για ελλείψεις εκπαιδευτικών ακόμα και σε μαθήματα κατεύθυνσης αλλά και κτιριακά ζητήματα, το εξεταστικό σύστημα. Οι καταλήψεις αυτές δεν έτυχαν φυσικά μεγάλης προβολής αλλά ένα απλό google search φτάνει...

Και οι φοιτητές

Στα Σκόπια στη φοιτητική εστία "Στιβ Ναούμοφ" τα πρώτα κρύα του Οκτώβρη βρήκαν τους φοιτητές χωρίς θέρμανση και ζεστό νερό για μπάνιο.
Ζεστό νερό δεν υπάρχει, Νοέμβρη μήνα, ούτε στη φοιτητική εστία "Γκότσε Ντέλτσεφ" των Σκοπίων.
Προβλήματα υγιεινής αλλά και έλλειψης βασικών υποδομών όπως εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο αντιμετωπίζουν και οι φοιτητές που μένουν στις φοιτητικές εστίες της Σόφιας.
Ταυτόχρονα, στη Βουλγαρία, τα χρέη των φοιτητών από τα φοιτητικά δάνεια που θεσπίστηκαν το 2010 για να καλύπτουν οι φοιτητές τα δίδακτρα των σπουδών τους και το κόστος της στέγασης έχουν ήδη ανέλθει σε 1,5 εκατομμύριο ευρώ.
Στην Ελλάδα οι φοιτητές σε διάφορες πόλεις (Χανιά, Κέρκυρα) κινητοποιήθηκαν καθώς η έλλειψη φοιτητικών εστιών και τα υψηλά ενοίκια λόγω τουρισμού καθιστά τη φοίτησή τους σχεδόν απαγορευτική.
Αλλά και όπου υπάρχουν φοιτητικές εστίες τα προβλήματα δεν είναι μικρά. Στην Β' Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθηνών οι φοιτητές καταγγέλλουν διακοπή της θέρμανσης λόγω απλήρωτων λογαριασμών, πτώση σοβάδων και έλλειψη συντήρησης. Από το 1976 έχει να συντηρηθεί και η παλιά φοιτητική εστία του ΕΜΠ ενώ αντίστοιχη είναι κι η κατάσταση στην φοιτητική εστία του ΑΠΘ.
Στην Αλβανία, την προηγούμενη εβδομάδα, στις 22 Νοέμβρη οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν απαιτώντας μείωση των διδάκτρων, αύξηση των κρατικών δαπανών και δωρεάν συγγράμματα για τις σπουδές τους.
Συνολικά σε όλες τις βαλκανικές χώρες οι φοιτητές σπρώχνονται στον δανεισμό από τις τράπεζες για να ανταπεξέλθουν στα βάρη των σπουδών τους.

Η ανεργία των νέων είναι μία και είναι βαλκανική

Σε 42,87% υπολογιζόταν η επίσημη ανεργία των νέων στην Ελλάδα για το 2017. Μια θέση κάτω από τους ακατανόμαστους γείτονές μας όπου η ανεργία των νέων για το ίδιο έτος ανήλθε στο 46,87%. Από κοντά κι η Αλβανία κι η Σερβία με 30,2% και 33,7% αντίστοιχα. Στην κορυφή των Βαλκανίων βρίσκεται το Κόσοβο με την ανεργία των νέων να αγγίζει το 60%. Δεύτερη σε ποσοστό άνεργων νέων η Βοσνία-Ερζεγοβίνη με 55%.
Αλλά πώς εργάζονται όσοι και όσες εργάζονται στις ίδιες χώρες;
Η κατάσταση είναι παρόμοια. 10ωρα και 12ωρα, χωρίς πληρωμή υπερωριών, απλήρωτα δώρα χριστουγέννων και πάσχα, ανασφάλιστη εργασία χωρίς ένσημα, άλλοι μισθοί στα χαρτιά - άλλοι στην πραγματικότητα, πίεση και προσβολές από τα αφεντικά, εκμετάλλευση για μήνες και χρόνια από άλλους με την υπόσχεση της μελλοντικής πρόσληψης. Αυτά καταγγέλλουν οι νέοι/ες εργαζόμενοι/ες από όλες τις παραπάνω χώρες όποτε τους δίνεται ο χώρος να μιλήσουν.
Αν κοιτάξει κάποιος στα μαγειρία, τις αποθήκες και το πίσω μέρος της τουριστικής γκλαμουριάς στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες τουριστικές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Μάλτα θα δει κακοπληρωμένους και κακοπληρωμένες Βαλκάνιους και Βαλκάνιες να δουλεύουν δίπλα-δίπλα, ατελείωτες ώρες για ένα μεροκάματο.

Και η μετανάστευση

Η ανεργία των νέων φυσικά θα ήταν πολύ μεγαλύτερη αν δεν είχαν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και νέες των Βαλκανίων.
Η βαλκανική νεολαία δε γειτονεύει μόνο γεωγραφικά επειδή έτυχε να γεννηθεί σ' αυτή τη μεριά του κόσμου, γειτονεύει πλέον και στα μεγάλα αστικά κέντρα της Γερμανίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στις ίδιες πολυκατοικίες πάνω-κάτω, στα ίδια διαμερίσματα δίπλα-δίπλα, στις ίδιες γειτονιές με τα ίδια προβλήματα.
Σε περίπου 250.000 υπολογίζονται οι κάτω των 35 ετών Έλληνες και Ελληνίδες που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό την τελευταία 8ετία ενώ 6 στους 10 δηλώνουν έτοιμοι/ες να αλλάξουν πόλη η χώρα για να βρουν δουλειά.
Κάπου 30.000 Βούλγαροι/ες εγκαταλείπουν τη χώρα τους ετησίως. Συνολικά από το 1990 πάνω από 1 εκατομμύριο έχουν μεταναστεύσει σε διάφορα σημεία του πλανήτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των οποίων είναι νέοι και νέες.
Πάνω από τους μισούς νέους και νέες του Μαυροβουνίου δήλωσαν σε πρόσφατη έρευνα κοινωνικού ινστιτούτου ότι επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους ενώ μόνο πέρυσι 58.000 Σέρβοι και Σέρβες μετανάστευσαν στο εξωτερικό (και πάλι στην πλειονότητά τους νέοι και νέες).
Στη γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας, πρόσφατη κοινωνική έρευνα αποκάλυψε ότι το 85% των τελειόφοιτων των πανεπιστημίων της χώρας δηλώνει ότι βλέπει το μέλλον του εκτός της χώρας του.
Το ίδιο ισχύει και για 7 στους 10 Αλβανούς/ες νέους/ες που μες στο 2018 δήλωσαν ότι θα ήθελαν να μεταναστεύσουν για κάποια χώρα της Ε.Ε.

Είναι καθαρό. Σ' αυτή τη γωνιά της γης τα κράτη κι οι κυβερνήσεις μας μας θέλουν διαιρεμένους και φτωχούς, τα αφεντικά μας μας θέλουν φθηνούς κι υπάκουους, το ΝΑΤΟ μας θέλει έτοιμους να πολεμήσουμε για τις μεγάλες ιδέες του. Για πόσο ακόμα θα τους κάνουμε τη χάρη;

πηγή: Our Balkans

Οι εκλογές γίνονται με ψήφους, όχι με γκάλοπ. Το έργο «να φύγει ο Τσίπρας – να έλθει ο Κυριάκος» δεν κόβει εισιτήρια

Είναι να τους κλαίνε οι ρέγγες...

γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

«Επί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν

καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών».

Δαυΐδ ῾Ιερεμίου Ψαλμος 136, 1

Είναι να τους κλαίνε οι ρέγγες. Και για γέλια και για κλάματα.  Όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης -στον οποίο έβαλαν όλα τα λεφτά- χρεοκοπεί σε όλα τα πολιτικά μέτωπα, προσπαθούν να δώσουν κουράγιο ο ένας στον άλλο. Με τις … δημοσκοπήσεις. Σαν αυτόν που ενώ έπεσε από τον 30ο όροφο καθώς περνάει από τον 15ο λέει: «Μέχρι εδώ καλά πάμε»…

Κάποιοι ΙΧ αρθρογράφοι του επικεφαλής της ΝΔ προσπαθούν να πλασάρουν μια κουτοπονηριά: ότι  μπορεί ο επικεφαλής της ΝΔ να απέτυχε σε όλα -ούτε στο κόμμα του δεν βρίσκεται ένας που να τον θεωρεί ηγέτη- αλλά στις κάλπες  θα θριαμβεύσει απέναντι στον Τσίπρα που αυξάνει  διαρκώς τα εύσημά του.

Επειδή το λένε κάποιοι δημοσκόποι! Ειδικά εκείνοι που μεταφράζουν την εύλογη δυσφορία της κοινής γνώμης σε ψήφο του εκλογικού σώματος υπέρ της ΝΔ με τον Άδωνι και τον Βορίδη στη μαρκίζα. Περαστικά τους.

Αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς οι εκλογές δεν γίνονται με «πίτες» από γκάλοπ. Γίνονται με ψήφους. Και οι ψήφοι προκύπτουν από πολιτικές διεργασίες και όχι από δημοσιεύματα εφημερίδων. Ούτε από εκπομπές στις οποίες δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ο ερωτών και ποιος ο ερωτώμενος, ποιος είναι ο παραγωγός και ποιος ο καλεσμένος.

Κερδίζει πάντα ο καλύτερος

Δεν ξέρουμε ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Και φυσικά δεν πρόκειται να μας το πουν όσοι μονίμως πέφτουν έξω στις προβλέψεις τους. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα κερδίσει αυτός υπέρ του οποίου θα συνηγορούν τα πολιτικά δεδομένα στη χρονική συγκυρία που θα στηθούν και κάλπες. Στις οποίες  οι πολίτες δεν θα προσέλθουν με δημοσκοπήσεις υπό μάλης, αλλά με πολιτικά, ιστορικά, πολιτισμικά, ατομικά, ακόμη και αισθητικά κριτήρια.

Από αυτή την άποψη όλα τα δεδομένα, σε όλα τα μέτωπα είναι υπέρ του Πρωθυπουργού και εναντίον του επικεφαλής της ΝΔ. Ας τα δούμε συνοπτικά:

Από τη μια ο Τσίπρας . Παρέλαβε την Ελλαδα η χώρα χρεοκοπημένη και σε μνημόνια, την έστησε στα πόδια της, την έβγαλε από  τον μνημονιακό κύκλο, προστάτευσε την κοινωνία όσο μπορούσε και αρχίζει να τις ανταποδίδει τις θυσίες της. Έλυσε το Μακεδονικό, προετοιμάζει  τη συνταγματική μεταρρύθμιση, διευθετεί τις σχέσεις κράτους -εκκλησίας,  αποκατέστησε το διεθνές κύρος  της χώρας, έκανε τομές και μεταρρυθμίσεις.

Επιπλέον είναι ο πρώτος πρωθυπουργός ο οποίος δεν προέρχεται από τζάκι, δεν τον βαρύνει το παραμικρό από ηθική άποψη, δεν καλούν οι εισαγγελείς και οι ανακριτές τους δικούς υπουργούς και συνεργάτες για «υπόθεσή τους». Τα στελέχη του δεν αλλάξαν τρόπο ζωής επειδή κυβερνούν και η κυβέρνηση δεν έχει κανένα σκάνδαλο να τη βαρύνει- οι «κατασκευαστές» σκανδάλων ματαιοπονούν- και είναι κυρίαρχος στο κόμμα του..

Από την άλλη ο Μητσοτάκης. Εκπροσωπεί το ένα από τα δυο κόμματα που έφεραν τη χώρα στην καταστροφή, ήταν κακός υπουργός στην κακή κυβέρνηση Σαμαρά που καταψηφίσθηκε, απέτυχε σε όλες τις προβλέψεις του και έχασε όλα τα στοιχήματα με την πραγματικότητα. Βρίσκεται σε ευρωπαϊκή καραντίνα για τις αντιδραστικές θέσεις του, συσπειρώνει  ακροδεξιούς και τυχοδιωκτικά στοιχεία, δεν έχει πρόγραμμα και δεν κρύβει τις προτιμήσεις του σε αντιλαϊκές και νεοφιλελεύθερες συνταγές.

Πέραν αυτών είναι ένας ακόμη «υιός του πατρός» κουβαλάει σκελετούς στα κομματικά ντουλάπια, αλλά και προσωπικές εκκρεμότητες. Υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί στελεχών του με τη Δικαιοσύνη, το κόμμα  του συμπράττει με όσους λεηλάτησαν δημόσιο πλούτο, περιστοιχίζεται από ακραίους και τυχοδιωκτικά στοιχεία και αν χάσει τις εκλογές θα φύγει το ίδιο βράδυ, αφού ήδη δεν τον αποδέχεται τουλάχιστον το μισό κόμμα του.

Ούτε ο Κυριάκος δεν προτείνει… Μητσοτάκη 

Από πολιτική άποψη, λοιπόν, ο Τσίπρας είναι μέγεθος υπέρτερο του Μητσοτάκη. Αν συνυπολογίσουμε και τη δημόσια παρουσία τους η διαφορά ανάμεσά τους είναι δυσθεώρητη. Γιατί, λοιπόν, να ψηφίσει κάποιος τον γιο του Κώστα Μητσοτάκη και να πριμοδοτήσει εκ νέου την οικογενειοκρατία και τη κληρονομική επιδίωξη της εξουσίας;

Ο Κυριάκος δεν εμπνέει κανέναν. Ούτε καν οι κεκράκτες του δεν αντέχουν τη σύγκριση με τον αντίπαλό του και δεν προτάσσουν ότι «πρέπει να έλθει ο Μητσοτάκης». Επενδύουν στο «πρέπει να φύγει ο Τσίπρας». Αλλά δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί να φύγει και ποιος να έλθει.

Έκαναν προσπάθειες να φορτιστεί αρνητικά το όνομα του πρωθυπουργού, αλλά δεν τους βγήκε. Ίσως γιατί ο Τσίπρας είναι πολιτικός που μπορεί να διορθώνει τα λάθη του. Ο Μητσοτάκης απλώς τα αυξάνει και τα επιδεινώνει. Ξεκίνησε από ένα σημείο ευμενούς αντιμετώπισης από την κοινή γνώμη και πάει διαρκώς προς τα κάτω, παρότι σ’ αυτή την πορεία τον έχει υπερσκελίσει ο Άδωνις και δεν ξεχωρίζει πλέον ποιος είναι ο πραγματικός αρχηγός.

Ο Τσίπρας από όποιο σημείο και αν ξεκίνησε, διαρκώς αναβαθμίζεται. Όπου και αν πήγε στραβά το αντιλήφθηκε και έκανε πίσω. Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη το αστέρι του μεσουρανεί και αυτό είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Τι είναι αυτό λοιπόν που δίνει το πρόκριμα στον Μητσοτάκη απέναντί του;

Όσο και αν ψάξει κανείς δεν θα βγει κάτι άξιο λόγου. Ούτε καν ο Κυριάκος δεν προβάλλει τον εαυτό  του. Απλώς προσπαθεί να μειώσει τον αντίπαλο του, συνεπικουρούμενος από ένα τσούρμο επικοινωνιολογούντες, αλμπάνηδες και μαθητευόμενους της  πολιτικής όπως γίνονταν πριν από τριάντα χρόνια, που τον σκηνοθετούν χονδροειδώς και τον εκθέτουν….

Δεν καταθέτει εναλλακτικές προτάσεις, αλλά «υπόσχεται προσωπικά». Χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς υπόσχεται , ή πώς θα το υλοποιήσει,  με ποιους και υπέρ ποιων. Και έφτασε στο σημείο να… υπερψηφίζει τα μέτρα της κυβέρνησης που κατήγγειλε, ή που απέκλειε να υπάρξουν. Η αποθέωση του λαϊκισμού και της πολιτικής χωρίς αρχές.

Η παράσταση κατεβαίνει…

Όνειρο ήταν και πάει. Το έργο «Ο Τσίπρας φεύγει, ο Μητσοτάκης έρχεται» ξεμένει από κοινό και κατεβαίνει. Χίλια λάθη να έκανε ο Πρωθυπουργός και χίλια κουσούρια να έχουν οι Συριζαίοι είναι απείρως καλύτεροι από τον Κυριάκο και την κομπανία του. Ξέρουμε τι είναι, τι θέλουν και πού το πάνε. Με τη ΝΔ του Κυριάκου ξέρει κανείς τι του ξημερώνει, ποιοι αποφασίζουν και ποιους  εκπροσωπεί;

Όσα και αν καταλογίσει κανείς στον Τσίπρα δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει ως πολιτικό με προσόντα, που ανέλαβε τις ευθύνες του όταν χρειάσθηκε, ακόμη και εναντίον των  δικών του ακραίων και κύλησε μπροστά τον τροχό της χώρας. Από την άλλη όσο καλές προθέσεις και αν έχει απέναντι τον Μητσοτάκη απογοητεύεται γιατί, όπως λένε όλοι, «δεν τραβάει» και τον τραβάνε από τον Σαμαρά ως τον Γεωργιάδη. .

Το ξέρουν και το βλέπουν όλοι εντός και εκτός τη χώρας. Εκτός από τους καταναλωτές ενός συγκεκριμένου είδους δημοσκοπήσεων και όσους  φοβούνται ότι αν δεν φύγει Τσίπρας και αν δεν έλθει ο Μητσοτάκης, η Δικαιοσύνη θα τους φέρει μπροστά στο  αμαρτωλό παρελθόν τους. Από όλα έχει ο μπαξές: υπόλογους μιντιάρχες, προμηθευτές του δημοσίου, αρπακτικά του κρατικού χρώματος, διαμεσολαβητές πάσης ανομίας, εκδότες των εκβιασμών, δημοσιογράφους – βαποράκια, «επιχειρηματίες» της  αρπαχτής, μανδαρίνους της μίζας, γελωτοποιούς του βασιλέως, αεριτζήδες, τοκιστές και σουλατσαδόρους.

Δεν τρελαίνονται με τον Μητσοτάκη- πίσω από τις πλάτες του μειδιούν. Θέλουν όμως να φύγει ο Τσίπρας , γατί όπως μας δίδαξε η γάτα Ιμαλαϊων,  δεν τους έκλεισε το μάτι. Και αυτό σημαίνει  ότι οι κολυμπήθρες που τους ξέπλεναν ως τώρα στέρεψαν από νερό και λάδι.

ΥΓ. Αυτό που δεν βλέπουν είναι πως και να ερχόταν ο Μητσοτάκης δεν θα είχαν τύχη. Εκτός από τους εισαγγελείς θα έχουν να αντιμετωπίσουν και νέους ανταγωνιστές. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

Πλαστογραφία στη χώρα της (φαιδράς) γνησιότητας…

του Πέτρου Μανταίου

Ούτε να ειρωνευτείς δεν μπορείς. Αυτή η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου της Λάρισας, που έκλεισε στη φυλακή με ποινή δέκα ετών καθαρίστρια παιδικού σταθμού, η οποία για να εργαστεί, «βάσει νόμου», «προβίβασε» τον εαυτό της από την πέμπτη δημοτικού στην έκτη (έτσι όριζε ο νόμος· κάποιος βέβαια τον συνέταξε και κάποιος τον ενέκρινε, αλλά τώρα… ψύλλοι στ’ άχυρα), αυτή η απόφαση είναι εκείθεν των ορίων της ειρωνείας. Μένεις άφωνος και φτάνει το μυαλό σου στο αδιαχώρητο· το λεγόμενο αδιανόητο.

Πολλά γράφτηκαν και πάμπολλα διακινήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το θέμα ούτως ή άλλως και σοβαρό είναι και το είδος του προσφέρεται για να βγάλει κανείς ακόμα και τα «απωθημένα» του, απέναντι σε μια δικαιοσύνη που δεν έχει και τη φήμη της τυφλής θεάς των αρχαίων· τουλάχιστον ως προς το ουσιαστικό (και το ουσιώδες!), γιατί τον επιθετικό προσδιορισμό («τυφλή»), αυτόν τον δικαιούται, ενίοτε μάλιστα σε βαθμό υπερθετικό.

Γι’ αυτή την «τύφλα» λοιπόν της δικαιοσύνης (των δικαστών), ώστε να είναι περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο δικαστές («δικαστές, προπαντός, άνθρωποι», λέει το αγγλικό δίκαιο, «αν ξέρουν και νομικά, κακό δεν κάνει»!), η ελληνική πολιτεία μερίμνησε και το 1994 (κάλλιο αργά…) ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών. Με αποστολή: «…να εμπνεύσει στους σπουδαστές και στους επιμορφούμενους δικαστές και εισαγγελείς υψηλό φρόνημα, ανεξαρτησία γνώμης (…), πίστη στις αρχές της δημοκρατίας και ελευθερίας (…) κριτική ικανότητα κατά την προσέγγιση όχι μόνο του δικαίου αλλά και των φαινομένων εν γένει της κοινωνίας… κ.λπ.».

Τότε, στο ιδρυτικό της σχολής, προβλεπόταν οι σπουδαστές και επιμορφούμενοι να περνούν κι ένα διάστημα υπό συνθήκες κανονικής… φυλάκισης. Το «εδάφιον» απεσύρθη «νύκτωρ», κατόπιν πιέσεων «μένεα πνεόντων» δικαστικών λειτουργών.

efsyn

Ενας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός

του Τάσου Παππά

Με προσοχή τα λόγια σας γιατί διατρέχετε τον κίνδυνο να σας χαρακτηρίσουν λαϊκιστή, δηλαδή εχθρό της δημοκρατίας και οπαδό των δημαγωγών που παρασύρουν τα πλήθη με τις μεγαλόστομες τιποτολογίες τους. Κυκλοφορεί μια μεζούρα η οποία μετράει με ακρίβεια τη διαβρωτική επιρροή που έχει αυτή η σύγχρονη... μάστιγα στις συνειδήσεις των πολιτών. Βεβαίως το να ορίσεις το περιεχόμενο του επίμαχου όρου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Εχει να κάνει με τις ιδεολογικές αποσκευές που κουβαλάς και με τις πολιτικές προτιμήσεις σου.

Αν ρωτήσεις τυχαία στον δρόμο μερικούς πολίτες, θα εισπράξεις ποικιλία απαντήσεων. Οσοι δεν αισθάνονται την ανάγκη ή δεν μπορούν να αναλύσουν το φαινόμενο, θα σου πουν ότι λαϊκιστής είναι αυτός που χαϊδεύει αυτιά, λέει συστηματικά ψέματα, υπόσχεται πράγματα που δεν είναι δυνατόν να γίνουν, υποδύεται τον Μεσσία, ισχυρίζεται ότι έχει απλές λύσεις για τα σύνθετα προβλήματα και υποστηρίζει ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο.

Αν μείνουμε όμως σ’ αυτό το πλαίσιο, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι όλα τα κόμματα και όλοι οι ηγέτες παντού στον κόσμο έχουν διαπράξει τα περισσότερα από τα παραπάνω «αδικήματα» σε κάποια φάση της διαδρομής τους.

Υπάρχει άραγε κόμμα (αριστερό, φιλελεύθερο, συντηρητικό) που δεν έχει τάξει πράγματα ξέροντας ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν (συνειδητή απάτη) ή που αντιστάθηκε στον πειρασμό να δεσμευτεί για πολιτικές οι οποίες δεν γίνεται να εφαρμοστούν επειδή οι συσχετισμοί είναι κατάφωρα αρνητικοί (αυταπάτη); Ο ευρών αμειφθήσεται.

Εχουν μάλιστα έτοιμες και τις δικαιολογίες: δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για να κάνουμε τις τομές που θέλουμε, παραλάβαμε καμένη γη από τους προηγούμενους και είμαστε υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε, ο αντίπαλος είναι ισχυρός και μας υπονομεύει, υπάρχουν συνωμοσίες από σκοτεινά κέντρα του εσωτερικού και του εξωτερικού και ό,τι άλλο σκαρφιστούν τα επιτελεία για να μασκαρέψουν την αναδίπλωσή τους (προσχεδιασμένη ή αναγκαστική).

Τα τελευταία χρόνια όμως -ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης- οι συστημικές δυνάμεις επιχειρούν με μεθοδικό τρόπο να απαξιώσουν, να δυσφημήσουν και να συκοφαντήσουν κάθε κριτική που έχει στόχο τις επιλογές τους στο οικονομικό και στο πολιτικό πεδίο: αμφισβητείς τον καπιταλισμό-καζίνο; Είσαι λαϊκιστής γιατί η ιστορία έχει αποφανθεί τελεσίδικα πώς δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Εξεγείρεσαι κατά των μεγάλων ανισοτήτων, λέγοντας ότι δεν είναι δίκαιο ελάχιστοι άνθρωποι στον πλανήτη να συγκεντρώνουν τόσο πλούτο όσο πολλές χώρες μαζί; Είσαι λαϊκιστής γιατί δεν λες να συμφιλιωθείς με τη φυσική τάξη πραγμάτων. Πολεμάς την παγκοσμιοποίηση όπως εξελίσσεται; Είσαι λαϊκιστής γιατί δεν παραδέχεσαι ότι η νέα κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Αγωνίζεσαι να αλλάξεις την Ευρώπη επειδή θεωρείς ότι όπως είναι δεν έχει μέλλον;

Είσαι λαϊκιστής (στην προκειμένη περίπτωση εθνολαϊκιστής -το νέο φρούτο) γιατί οραματίζεσαι την επιστροφή στο έθνος-κράτος. Καταδικάζεις τις πολιτικές λιτότητας; Είσαι λαϊκιστής γιατί θέλεις να εκτροχιάσεις την οικονομία. Επιτίθεσαι στους τεχνοκράτες, επισημαίνοντας ότι αν και έχουν μεγάλη εξουσία δεν λογοδοτούν πουθενά;

Είσαι λαϊκιστής γιατί αρνείσαι να αναγνωρίσεις τον ρόλο των ειδικών που είναι χρήσιμοι (όχι φυσικά «χρήσιμοι ηλίθιοι») και κάνουν τη δουλειά που δεν μπορούν να κάνουν οι πληβείοι. Θυμώνεις με το καθεστώς της περιστρεφόμενης πόρτας (από τις επιχειρήσεις στην πολιτική και αντίστροφα); Είσαι λαϊκιστής γιατί καλλιεργείς στις μάζες το μίσος για τις ελίτ. Οπότε κάτσε στα αυγά σου. Είναι μάταιο να διαμαρτύρεσαι.

efsyn

Πρόβα για «σοβαρή» Χρυσή Αυγή

Μια σοβαρή «χρυσή αυγή» ήταν το αίτημα μιντιακών και επιχειρηματικών κύκλων εδώ και καιρό ως εφεδρεία μιας νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης χωρίς να είναι είναι τόσο τρομακτική όσο οι νεοναζί του Μιχαλολιάκου. Σε κάτι τέτοιο φαίνεται να απαντά η προαναγγελία για κόμμα τεσσάρων μεμονωμένων ακροδεξιών.

Οι Δ. Καμμένος, Κ. Βελόπουλος, Γ. Καρατζαφέρης. Φ. Κρανιδιώτης φαίνεται ότι θα συγκροτήσουν ένα ακροδεξιό συνασπισμό για τις επικείμενες εκλογές, διεκδικώντας το χώρο ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και τη ΝΔ. Όλοι τους, μεθοδικά και σταθερά «ξεπλύθηκαν» και αναδείχτηκαν από πρωτοκλασάτα ή περιθωριακά κανάλια είτε εκφράζοντας ακραίες θέσεις, είτε πουλώντας υαλουρονικά οξέα και άλλα προϊόντα..

Στην πραγματικότητα η μόνη τους διαφορά από τη Χρυσή Αυγή είναι ότι δεν σφάζουν ανθρώπους στο δρόμο και δεν εκφέρουν ανοιχτά τη ναζιστική ιδεολογία. Το κάνουν όμως συγκαλυμμένα μέσα από τη νοσταλγία της χούντας, τον έντονο αντισημιτισμό, τον ρατσιμό, την ξενοφοβία, το αντιμεταναστευτικό μένος και την αντικομμουνιστική υστερία. Οφείλουν την ύπαρξή τους, και θα επιχειρήσουν να κεφαλαιοποιήσουν, τον «μακεδονικό παροξυσμό», που εξέθρεψαν ανεύθυνα και για μικροκομματικές σκοπιμότητες αρκετές δυνάμεις, όπως μαρτυρά και η διείσδυση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία της Β. Ελλάδας με φασιστικά συνθήματα.


Και επειδή ο φασισμός έχει συγκεκριμένο προορισμό, αυτός ο συνασπισμός δεν είναι μόνο συνύπαρξη ακροδεξιών προθύμων. Πρόκειται για τον σταδιακό εκφασισμό της κοινωνίας και την καλλιέργεια του μίσους, που εξυπηρετεί πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας, με συγκεκριμένες επιδιώξεις, όπως περιγράφει γλαφυρά και ο Θ. Πάγκαλος που θέλει να δει τους Αριστερούς «κρεμασμένους στο Σύνταγμα». Η δημοκρατία περνά σε δεύτερο πλάνο και με αυτό το δίλημμα θα αναμετρηθεί η κοινωνία.

tvxs

Τα δύο πρόσωπα της αστικής τάξης στην Ελλάδα

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξαν αναρτήσεις από δύο πρόσωπα που βαθιά υποληπτομαι λόγω των δημοσίων παρεμβάσεων τους: του Νίκου Μπελαβίλα (που προσωπικά δεν γνωρίζω) και του Στρατή Μπουρνάζου (που είναι στενός μου φίλος).

Ο Μπελαβίλας προαναγγέλοντας την υποψηφιότητά του στο Δήμο Πειραιά, αναφερόμενος στον Β. Μαρινάκη, έγραψε ότι: “Το φαινόμενο ολιγαρχών που αγοράζουν δήμους και κανάλια, πριν αγοράσουν την ίδια την εξουσία, απειλεί ευθέως τη Δημοκρατία.” Ο Μπουρνάζος αναφερόμενος στην δήλωση μη υποψηφιότητας του Γ. Μπουτάρη για το δήμο Θεσσαλονίκης έγραψε: “αν ο Μπουτάρης (και ο κάθε Μπουτάρης) προσπαθούσε να τα έχει καλά με όλους, «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» και με τον Άνθιμο και με το πράιντ και με την εναλλακτικότητα και να τα λέει στρογγυλεμένα όλα – αυτό θα ήταν συνταγή αποτυχίας: τη στιγμή που δεν θα έπειθε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, θα απογοήτευε το «δικό του» κοινό”.

Στις δύο αυτές προτάσεις συμπυκνώνεται η άποψή μου για τα επίδικα των μελλοντικών αυτοδιοικητικών εκλογών και όχι μόνο αυτών. Η κοινωνική οδύνη των χρόνων που ονομάστηκαν “ελληνική κρίση” κυοφορεί την απαξίωση της δημοκρατίας στις συνειδήσεις μείζονος τμήματος του λαού. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα (με την εξαίρεση της Χρυσής Αυγής) ακόμη δεν έχουν εδραιωθεί εκλογικά τα φαινόμενα απαξίωσης της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων που παρατηρεί κανείς σε άλλα κράτη συγκρίσιμα με το δικό μας, όπως η Ιταλία, η Τουρκία και πολλές χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, είναι κάτι σημαντικό πλην όμως απολύτως εύθραυστο και μαχητό. Τα σύννεφα πυκνώνουν και στη χώρα μας και αργά ή γρήγορα αυτός ο πόλος που ψάχνει να βρει κάποιον που “θα κάνει πάλι τη χώρα μεγάλη”, αδιαφορώντας για θεσμούς και κανόνες, θα εκφραστεί πολιτικά με ορμητικό τρόπο. Η αδιαμεσολάβητη παρείσφρηση της οικονομικής επιφάνειας των Ελλήνων ολιγαρχών στην πολιτική εξουσία αποτελεί απειλή για τη Δημοκρατία μας την οποία δεν μπορούμε αμέριμνα να παρακολουθούμε να έρχεται.

Από την άλλη, υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα που δείχνουν ότι η αστική τάξη – διότι ο Γ. Μπουτάρης είναι αστική τάξη - μπορεί να πολιτεύεται και με διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής – είναι και αυτό - είναι θέμα κεντρικών επιλογών που αφορούν στον πυρήνα του πολιτεύματός μας και το τι κοινωνία, σε τελευταία ανάλυση θέλουμε. Αυτό μάλιστα ανεξάρτητα του αν συμφωνεί ή όχι κανείς με το σύνολο των πολιτικών θέσεων του ανδρός. Ο γράφων διαφωνεί με πολλές του θέσεις, πχ. Το γεγονός, ωστόσο, ότι ένα πρωτοφανώς ετερόκλητο κοινό από αναρχίζοντες αριστερούς ως δεξιούς φιλελεύθερους εκφράζουν τη λύπη τους και σύντομα θα εκφράζουν τη νοσταλγία τους για τα χρόνια Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, δεν αποδίδεται τόσο στις αυτοδιοικητικές επιδόσεις του ανθρώπου όσο στην προσωπικότητα και τις ιδέες που εξέπεμψε για μια ανοιχτή κοινωνία, κόντρα στην μαυρίλα και την αντίδραση. Περαιτέρω, η περίπτωση Μπουτάρη μαρτυρά ότι αλήθεια και πολιτική δεν είναι τόσο ασύμβατες, όσο εν γένει νομίζουμε.

Απέναντι στην απειλή της δημοκρατίας που εκφράζεται δια ενός τμήματος της ελληνικής ολιγαρχίας το οποίο ακονίζει τα νύχια του υπό την ευτελή ανοχή και σύμπνοια μεγάλου τμήματος ανθρώπων που δηλώνουν δημοκράτες εκφασιζόμενοι, η περίπτωση του Δημάρχου της Θεσσαλονίκης είναι σύμβολο ελπίδας για το μέλλον της δημοκρατίας αυτού του τόπου.

tvxs