Η υστεροφημία ενδιαφέρει όλα τα δημόσια πρόσωπα, κυρίως αυτά που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης και επηρέασαν με τις αποφάσεις τους την πορεία της χώρας. Κάποιοι προσπαθούν να τη χτίσουν μεθοδικά, ενώ είναι ακόμη στη ζωή, είτε με τη βοήθεια των απομνημονευμάτων τους είτε με τη συνδρομή πρόθυμων αγιογράφων.
Αναδεικνύουν και υπερτονίζουν τις καλές στιγμές τους (λογικό), αποσιωπούν τις προβληματικές (αναμενόμενο) και εξωραΐζουν τις πιο σκοτεινές πτυχές της διαδρομής τους. Μερικοί εξ αυτών δημιουργούν ιδρύματα στελεχωμένα από ειδικούς (ιστορικούς, πολιτικούς επιστήμονες) τα οποία συγκεντρώνουν αρχεία, ημερολόγια, οργανώνουν συζητήσεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις, οι ίδιοι παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή με άρθρα και προστατευμένες συνεντεύξεις, δίνουν από καθέδρας συμβουλές στις κυβερνήσεις και στους διαδόχους τους στο κόμμα, ενίοτε κουνάνε το δάχτυλο στους πολίτες, αλλά κατά κανόνα είναι πολύ διστακτικοί στο να αναγνωρίσουν τις προσωπικές ευθύνες τους για όσα έγιναν την περίοδο που ήταν στα πράγματα. Ισως ο μόνος που δεν ενδιαφέρθηκε για την υστεροφημία του ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι οπαδοί του προσπάθησαν με μεγάλη επιμονή να κάνουν το μαύρο άσπρο. Αν πιστέψουμε τους υμνητές του, πρέπει να ήταν ο μοναδικός ηγέτης στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία που δεν διέπραξε λάθη. Οπως ο Πάπας των καθολικών είναι προικισμένος με το αλάθητο, έτσι και ο «πάπας του ελληνικού αστισμού» το διεκδικεί με αξιώσεις. Αλλωστε τον αποκαλούν εθνάρχη και τον τοποθετούν στο βάθρο δίπλα στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εθνάρχης ο Κρητικός, εθνάρχης και ο Μακεδόνας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιχείρησε να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις για το μεγάλο θέμα που στιγμάτισε την καριέρα του (Αποστασία του 1965). Η δική του εκδοχή για όσα συνέβησαν και βεβαίως για όσα παίχτηκαν στο παρασκήνιο (πολύ πλούσιο), με πλήθος λεπτομερειών για επιλογές και πρόσωπα, που διαφέρει σημαντικά από τη δεσπόζουσα αντίληψη, κατατέθηκε όταν οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής είχαν φύγει από τη ζωή και δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν τους ισχυρισμούς του.
Ο Κώστας Σημίτης ακολούθησε την πεπατημένη. Τόσο ο ίδιος όσο και οι φίλοι του στέκονται στα επιτεύγματα της οκταετίας του, αλλά αρνούνται να αναμετρηθούν με τις δυσάρεστες και αρνητικές στιγμές, που δεν ήταν και λίγες. Ο κ. Σημίτης προφανώς θέλει να τον θυμούνται για την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Σεβαστό. Ωστόσο, οφείλει κάποια στιγμή να μιλήσει με ειλικρίνεια, χωρίς υπεκφυγές, με αυτοκριτική διάθεση για την κατά κράτος ήττα που υπέστη στο μέτωπο της διαφθοράς.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και τον αφορούν. Το σχήμα «ισχυρή Ελλάδα» που διακινούσαν με τυμπανοκρουσίες το επιτελείο του και οι μηχανισμοί ενημέρωσης που τον στήριζαν κατέρρευσε με πάταγο. Είναι βολικό να χρεώνεις τη χρεοκοπία της χώρας στη «χαμένη πενταετία Καραμανλή». Δεν είναι όμως όλη η αλήθεια.
Ας κάνουμε ένα σενάριο εργασίας. Ας πούμε ότι ο Μεχμέτ Αλί, μουσουλμάνος τουρκικής καταγωγής από τη Θράκη, διαμένει στην Τουρκία. Μια μέρα, επιστρέφει στην Ξάνθη, κυκλοφορεί στο δρόμο με ένα καλάσνικοφ με διόπτρα και αρχίζει να ανταλλάσσει πυροβολισμούς με Έλληνες αστυνομικούς. Κατά τη συμπλοκή πέφτει νεκρός. Η έρευνα για το ποιος είναι ο Μεχμέτ Αλί, αποδεικνύει πως η σελίδα του στο facebook είναι γεμάτη από αναρτήσεις για την απόσχιση της Θράκης όπου διαβεβαιώνει πως «η Δυτική Θράκη είναι Τουρκική».
Πώς θα αντιμετώπιζαν τον Μεχμέτ Αλί το ΜΜΕ; Πώς τα κόμματα; Θα ήταν σύσσωμη η αντίδραση και ξεκάθαρες οι θέσεις πως πρόκειται για έναν προβοκάτορα που επιβουλεύεται την ειρήνη στη χώρα, που δεν σέβεται τα σύνορα και τις διεθνείς συνθήκες; Πως εξυπηρετεί άλλους σκοπούς;
Τέλος τώρα το σενάριο. Πάμε στην πραγματικότητα. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, έπαιξε τον Μεχμέτ Αλί στην Αλβανία. Σκοτώθηκε ανταλλάσσοντας πυροβολισμούς με αλβανούς αστυνομικούς. Οι εκπρόσωποι του «Νόμος και Τάξη» στην Αλβανία, σταθεροί στις πρακτικές των Αλβανών Αδώνηδων και Κυριάκων, επέβαλαν την τάξη. Δεν αμφιβάλω πως μπορεί να έστησαν κιόλας κομμάτια όσων είπαν ότι συνέβησαν (το συνηθίζουν οι αντιδημοκρατικές δομές της αστυνομίας) αλλά αυτό δεν αλλάζει το ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Κατσίφας.
Στο φαντασιακό του ο ίδιος, μπορεί να ήταν ο Μεγαλέξανδρος, ο Ράμπο της Ελλάδας, οραματιστής της Κόκκινης Μηλιάς ή των πράσινων άλογων, αλλά πατριώτης δεν ήταν. Οι πατριώτες δεν κυκλοφορούν με όπλα ούτε στη χώρα τους ούτε σε άλλες χώρες, δεν μισούν τους άλλους, δεν βάζουν σε κίνδυνο τις σχέσεις της χώρας που αγαπούν με άλλες χώρες. Οι πατριώτες δεν είναι κατά φαντασία πολέμαρχοι και λάτρεις του αίματος (του δικού τους ανώτερου ή αυτού που θέλουν να χύσουν) αλλά της ζωής που θέλουν με επιμονή να κάνουν καλύτερη. Αν χρειαστεί να πολεμήσουν θα το κάνουν αλλά ξέρουν πως ο πόλεμος δεν είναι λύτρωση για τη χώρα αλλά καταστροφή.
Ο Κατσίφας, ήταν οπαδός της ΜΑΒΗ, μιας οργάνωσης που το 1994, είχε εισβάλει σε φυλάκιο της Αλβανικής Επισκοπής και αφού σκότωσε τους φαντάρους πήρε τα όπλα τους και τα φωτογράφισε με τη σημαία της Βορείου Ηπείρου. Μέλη της πιάστηκαν λίγο αργότερα , δικάστηκαν και έπεσαν στα μαλακά, ενώ ένας από αυτούς είχε χρησιμοποιήσει ως άλλοθι την παρουσία του σε εκδήλωση του Εθνικού Μετώπου του Μάκη Βορίδη.
Σκοτάδι και έρεβος, βρωμιά και πρακτοροδουλειές με μοναδικό στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας. Η πρόσφατη απέλαση ρώσων διπλωματών οι οποίοι πλήρωναν έλληνες “πατριώτες” να κάνουν συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ώστε να μην υπογραφεί ποτέ συμφωνία με την ΠΓΔΜ προς όφελος της Ρωσίας, δείχνει πόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια μεταξύ πατριωτισμού βαρέος τύπου και ύποπτης δραστηριότητας.
Παρόλο που όλα αυτά ήταν φως φανάρι για τη δράση του Κατσίφα, η ΝΔ δια του Αδώνηδος αλλά και του πάλαι ποτέ μετριοπαθούς Κουμουτσάκου, προτίμησε τα κεράκια στη μνήμη ενός πατριώτη.Τι είναι αυτό που τους κάνει να τον αναγνωρίζουν ως πατριώτη αντί για πράκτορα ή τρελό ή επικίνδυνο; Μα φυσικά η δική τους θεώρηση για τον πατριώτη.
Σε μια Ελλάδα που μετά τον πόλεμο οι μαυραγορίτες ονομάστηκαν πατριώτες και οι λαδέμποροι έγιναν Ελλαδέμποροι για να πατάξουν του Αριστερούς, ο πατριωτισμός πήρε την ερμηνεία που θέλανε. Ο πατριωτισμός έγινε η ιστορία των δικτατοριών και των διώξεων αντιπάλων και οι πατριώτες έμοιαζαν περισσότερο με τον Παττακό παρά με τον Άρη.
Αυτοί που σήμερα εντοπίζουν στο πρόσωπο του ομογενή έναν πατριώτη αλλά θα έβλεπαν στο πρόσωπο του Μεχμέτ Αλί έναν επικίνδυνο που πρέπει να τον πυροβολήσουμε είναι και υποκριτές και δειλοί. Δεν τους ενδιαφέρουν οι ζωές αλλά η προσωπική τους αφήγηση που τους θέλει καβαλάρηδες στα άλογα και καπεταναίους στα όπλα ενώ είναι φασαριτζήδες του καναπέ και συμπλεγματικοί με ανεξήγητο μίσος για τους άλλους.
Η προσπάθεια ηρωοποίησης του ομογενή δια της πλαγίας και σιωπηλής οδού γίνεται γιατί ντρέπονται να φωνάξουν όσα πιστεύουν μέσα τους. Πως θέλουν να διεκδικήσουμε ξένα εδάφη, να αλλάξουμε τα σύνορα, πως πιστεύουν πως έχουν μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή που τη λένε Βόρειο Ήπειρο και την αγαπούν πολύ, πως κυρίως θέλουν πολιτική πελατεία μέσα από το πλήθος που ονειρεύεται παγκόσμιες συνωμοσίες και πολέμους, αλλά πάντα εκ του ασφαλούς. Ο συγκεκριμένος πατριωτισμός δεν στοιχίζει τίποτα. Ούτε να πληρώνεις φόρους, ούτε να μοχθείς, ούτε να αγαπάς. Αν ο μη γένοιτο στραβώσει το πράγμα και εξαιτίας κάποιου Κατσίφα γίνει κανένας πόλεμος, αυτοί δεν θα είναι παρόντες. Θα έχουν πάει στη νέα Μέση Ανατολή ή θα ανταλλάσσουν ένα τενεκέ λάδι με διαμέρισμα. Διότι όπως σωστά είχε πει ο Σάμιουελ Τζόνσον “ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο των καθαρμάτων”.
ΥΓ: Η στάση τους δεν άλλαξε ούτε όταν αποκαλύφθηκε πως ο "ήρωάς" τους είχε συλληφθεί για εμπορία χασίς. Τώρα θα μου πείτε μερικά κιλά χασίς μπροστά σε 2,1 τόνους ηρωίνης δεν είναι τίποτα.
«Συγκίνηση και συμπόνοια» προκαλεί το «δράμα» του Κώστα Σημίτη ο οποίος δήλωσε πως «στεναχωρήθηκε» για τις υποθέσεις δωροδοκίας και μαύρου χρήματος που αποκαλύπτονται διαρκώς για τους στενούς συνεργάτες και υπουργούς της κυβέρνησής του.
Αυτή ήταν η απάντηση του πρώην πρωθυπουργού όταν ερωτήθηκε από το βουλευτή Γ. Αμυρά στους διαδρόμους της Βουλής για τη διαφθορά των ημερών του.
Στα σοβαρά πάντως, η επιχειρηματική και μιντιακή διαπλοκή που επί των κυβερνήσεών του γιγαντώθηκε και συνέβαλε στη διάλυση της χώρας, παρουσίαζε το Σημίτη με μυθικές διαστάσεις ως τον μεγάλο εκσυγχρονιστή που έπαιρνε ιστορικές αποφάσεις, καλλιεργώντας το αφήγημα της "ισχυρής Ελλάδας".
Ιστορικές αποδείχτηκαν τελικά οι ευθύνες του για την καταστροφή της χώρας ενώ ο μύθος της "ισχυρής Ελλάδας" χάθηκε στα συντρίμμια χρεοκοπίας αναδεικνύοντας ένα διεφθαρμένο κύκλο ανθρώπων που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια. Σήμερα ο "πανίσχυρος ηγέτης" μάλλον ως ένας αφελής που δεν είχε ιδέα για όσα συνέβαιναν στην αυλή του.
Αποκορύφωμα του πολιτικού κυνισμού είναι η τραγική φιγούρα ενός πρώην Πρωθυπουργού, που περιφέρεται ως «εξαπατημένος» και δηλώνει ότι «στεναχωριέται» για το γεγονός ότι η κυβέρνησή του μπαινοβγαίνει στον Κορυδαλλό. Όσο και αν επιχειρεί να υπεκφύγει με ελαφρότητα είναι αναπόδραστη η ανάγκη να αναλάβει τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες για τη διαφθορά που ενδημούσε στις κυβερνήσεις του.
Ένα θεματάκι εκεί στο γραφείο Τύπου της Ν.Δ. το έχουν πάντως και καλό θα είναι, όταν οι -υποτίθεται- επικοινωνιακοί εκπρόσωποι του κόμματος βγαίνουν στα κανάλια για να επικοινωνήσουν τα της παράταξης, να μην είναι από αυτογκόλ σε αυτογκόλ, είτε αυτό αφορά την άγνοια περί εφετείων είτε την αναπαραγωγή “ειδήσεων” τις οποίες διάβασαν στο “παρδαλό κατσίκι τελεία τζι αρ”. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την ανάποδη για να καταλήξουμε στο επίδικο, που πέρασε, όπως ήταν αναμενόμενο, στα ψιλά.
Ας υποθέσουμε πως βγαίνει η Σβίγκου για παράδειγμα σε μια τηλεοπτική εκπομπή και χρεώνει στη Νέα Δημοκρατία την τοποθέτηση σε θέση ευθύνης ενός ανθρώπου που στο παρελθόν έχει πάει σε δικαστήριο και έχει υπερασπιστεί κάποιο λαμόγιο του πολιτικού συστήματος και η συγκεκριμένη καταγγελία αποκαλύπτεται εντός πενταλέπτου πως δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καραμπινάτο ψέμα όπως όλα αυτά που κυκλοφορούν ευρέως στα πιο φθηνά παραμάγαζα του Διαδικτύου.
Αν λοιπόν η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ είχε υποπέσει σε τέτοιο ατόπημα ένα ολόκληρο σύστημα θα είχε ανέβει στα κάγκελα και θα ζητούσε τον παραδειγματικό αποκεφαλισμό της Σβίγκου στην πλατεία Συντάγματος. Αυτά σε περίπτωση που η γκέλα είχε γίνει από ΣΥΡΙΖΑ μεριά, γιατί, όταν ο γκεμπελισμός είναι "γαλάζιας" προέλευσης, το σύστημα σφυρίζει αδιάφορο και στην καλύτερη των περιπτώσεων θα σου απαντήσει με ένα “ε, και τι έγινε;”.
Γιατί τι έγινε και αν ο κ. Κυρανάκης βγήκε στον ΣΚΑΙ και ξεφούρνισε ένα χονδροειδέστατο ψέμα προκειμένου να υπηρετήσει το ασθενικό του αφήγημα περί σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τη διαπλοκή και τα σκάνδαλα των Γιάννων και των Άκηδων;
Είδατε εσείς καμιά αντίδραση;
Είδατε εσείς κανέναν να ζητεί τον αποκεφαλισμό του αναπληρωτή εκπρόσωπου Τύπου της Ν.Δ. για την άνεση με την οποία βάφτισε έναν ανυποψίαστο άνθρωπο ως μάρτυρα υπεράσπισης του Γιάννου Παπαντωνίου; Όχι.
Και το όχι είναι διπλό, καθώς το ένα αφορά την προστασία που η πλειονότητα των ΜΜΕ παρέχει στα στελέχη της Ν.Δ. και το δεύτερο αφορά την άρνηση να σχολιαστεί η ανοησία του Κυρανάκη, που, στη βιάση του να στοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε να “ποινικοποιήσει” όλους όσοι εμφανίζονται σήμερα να δηλώνουν με τις υπογραφές του τη στήριξή τους στον Γιάννο Παπαντωνίου.
Και αυτό το δεύτερο είναι που υποδηλώνει πως η βλακεία είναι ισχυρότερη ακόμη και του ψέματος.
Οι πολιτικές κινήσεις του κυρίου Μπακογιάννη είναι και προβλεπόμενες κι στοχευμένες. Κινεί αποφασιστικά τον εαυτό του, τακ! τακ! σε κάθε τετράγωνο της πολιτικής, με στόχο την κορυφή. Χωρίς καν να ρίχνει ζάρια ή να κινδυνεύει να βρεθεί σε τετράγωνο που θα τον αναγκάσει να επιστρέψει κάποιους γύρους πίσω. Και κορυφή δεν είναι η δημαρχία της Αθήνας. Άλλος είναι ο στόχος του.
γράφει η Ελένη Ρήγα
Τα μέλη της οικογένεια Μητσοτάκη δεν έχουν να μοιράσουν μόνο αγροτεμάχια αναμεταξύ τους. Έχουν να μοιράσουν και πολιτικές θέσεις. «Εσύ θα πάρεις αυτά τα κτήματα σε εκείνη την περιοχή που είναι και ποτιστική, κι αυτή την υποψηφιότητα που είναι πολιτικά γόνιμη αν την καλλιεργήσεις σωστά. Κι εσύ θα δούμε αν θα πάρεις την πρωθυπουργία.» Ο κ. Μπακογιάννης πολύ καιρό τώρα καλλιεργεί επιμελώς το προφίλ του υπεράνω. Υπεράνω κομματικών σημαιών, υπεράνω του ιστορικού παρελθόντος, υπεράνω της πόλωσης. Και στο περιφερειακό συνέδριο που διοργάνωσε η κυβέρνηση στην περιφέρειά του παραβρέθηκε, και στην εκδήλωση για τα 74 χρόνια από την σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου στους Κορυσχάδες παρεβρέθηκε. Γενικώς παραβρίσκεται. Ήρθε λοιπόν κι η ώρα να παραβρεθεί κι ως υποψήφιος δήμαρχος της πρωτεύουσας. Διότι όπως δήλωσε «η Αθήνα μας ανήκει». Όταν όμως αυτή η επικοινωνιακή φράση λέγεται από γόνο της οικογένειας Μητσοτάκη, ακούγεται σα να λέει « αυτή η ραχούλα κι ο κάμπος με τις ελιές, μητέρα μας ανήκει». Μιλά σαν πολιτικός τσιφλικάς. Διότι αυτή η νοοτροπία υπάρχει εντός της οικογενείας Μητσοτάκη. Ότι η πολιτική είναι τσιφλίκι τους. Και μπορούν να νέμονται τις θέσεις και τις περιοχές κατά την προτίμησή τους. Βεβαίως υπάρχουν εσωτερικές αντιπαλότητες στην νομή. Αντίπαλα πιόνια. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε. Φυσικό όμως είναι, η μάνα να στηρίξει τον γιό κι όχι τον αδελφό. Δυστυχώς αυτό το καθεστώς δεν είναι ταινία πολλών επεισοδίων στο Netflix, αλλά μια εγχώρια θλιβερή πραγματικότητα. Όπου η επιχείρηση μεταβιβάζεται από τους γονείς στα παιδιά. Διότι για την οικογένεια Μητσοτάκη, η πολιτική είναι μια ιδιωτική κεφαλαιουχική εταιρεία, μια ομόρρυθμη ή μία ετερόρρυθμη. Πάντως γι’ αυτούς είναι Εταιρεία. Επόμενο ήταν λοιπόν, αυτό που επεδίωξε να πει με το slogan της υποψηφιότητας του ο Κ Μπακογιάννης, να ακουστεί ως έχει. Η Αθήνα ανήκει στην οικογένεια. Όπως ανήκει κι η πρωθυπουργία στον Κυριάκου Μητσοτάκη γι΄ αυτό και παραφρονεί ως πεντάχρονος ανήλικος που δεν την έχει.
Τίτλοι ιδιοκτησίας δεν υπάρχουν στην πολιτική. Αυτό αναγκάστηκε για πρώτη φορά να το υποστεί η συγκεκριμένη οικογένεια και όλο το παλιό πολιτικό σύστημα. Αν τους ανήκει κάτι είναι οι μεγάλες περιουσίες που έφτιαξαν μέσω της πολιτικής εξουσίας, τα χρέη που προκάλεσαν, τα σκάνδαλα, οι μίζες, οι εκκρεμείς δικογραφίες και ο ακροδεξιός λόγος. Τώρα αν οι πολίτες της Αθήνας θέλουν να τους χαρίσουν και τη δημαρχία, κακό του κεφαλιού τους. Όσο για εμάς τους ανένδοτους θα τραγουδήσουμε ακόμα μια φορά το παλιό εαμικό «Μας πήραν την Αθήνα τζουμ τριαλαρό».
Οι άνθρωποι των συνόρων θα έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι που απαξιώνουμε και απορρίπτουμε την έννοια των «συνόρων», διότι εξαιτίας αυτών υποφέραμε.
Κείμενο Άννα Νίνη
Προχθές, 28 Οκτωβρίου, ένας άνδρας έπεσε νεκρός στο Βουλιαράτι, ένα χωριό που βρίσκεται ελάχιστα χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Οι πληροφορίες που έχουν γίνει μέχρι τώρα γνωστές από τα αλβανικά και ελληνικά Μέσα, αναφέρουν πως ο άνδρας είχε φτάσει στο χωριό στις 2 Οκτωβρίου και πως μέχρι προχθες τριγυρνούσε με μια στρατιωτική παραλλαγή γεμάτη ελληνικά εθνόσημα επάνω της. Άλλες πληροφορίες αναφέρουν πως πήγε μόνος του και στόλισε με ελληνικές σημαίες τα χωριά που αποκαλούνται «μειονοτικά», ενώ σε ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε χθες από την αλβανική τηλεόραση απεικονίζεται να ανοίγει πυρ έξω από ένα καφενείο του χωριού.
Η αρχική πληροφόρηση από την Αλβανία ανέφερε πως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας είχε υψώσει ελληνική σημαία στο νεκροταφείο των πεσόντων στο Βουλιαράτι, έξω από το Αργυρόκαστρο. Ακόμη όμως τα πράγματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει ούτε ως προς αυτό. Διότι, η Υπουργός Πολιτισμού, Μυρσίνη Ζορμπά, που βρέθηκε στην Αλβανία για την τελετή μνήμης στο νεκροταφείο των πεσόντων, έγραψε στη σελίδα της στο Facebook πως όλες οι σημαίες ήταν στη θέση τους και καμία δεν κατέβηκε. Διαχρονικά, πάντως, οι εορτασμοί των ελληνικών εθνικών εορτών δεν περιλαμβάνουν καμιά παρέμβαση από τους αλβανόφωνους της περιοχής.
Δεν γνωρίζω το παρασκήνιο της υπόθεσης, το οποίο μάλλον θα αποκαλυφθεί τις επόμενες ημέρες ευκρινέστερα. Αυτό που μπορώ να γνωρίζω είναι πως το Βουλιαράτι βρίσκεται δίπλα στο χωριό της μητέρας μου, τους Γεωργουτσάτες του νομού Αργυροκάστρου, και λίγο πιο δίπλα απ’ το χωριό του πατέρα μου, το οποίο επίσης θεωρείται «μειονοτικό ελληνικό χωριό». Δεν ξέρω την ιστορία του νεκρού και τι τον οδήγησε στο σήμερα, αλλά γνωρίζω πως αυτό που θεωρείται «ελληνική μειονότητα» στο συγκεκριμένο σημείο είναι μια μεγάλη απάτη. Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στις ίδιες οικογένειες που έχουν καθαρά ελληνική συνείδηση και άλλοι καθαρά αλβανική. Υπάρχουν και άνθρωποι όπως εγώ, που δεν ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν καμιά από τις δύο εθνικές συνειδήσεις. Αυτό που αποκαλείται «ελληνική ομογένεια της Βορείου Ηπείρου» δεν είναι σαν την ομογένεια της Αμερικής που αποτελείται από Έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους. Η «ομογένεια της Βορείου Ηπείρου» υποτίθεται πως αφορά κάποιες πληθυσμιακές ομάδες μέχρι και τους Αγίους Σαράντα, οι οποίοι επιλέγουν την ελληνικότητά τους.
Οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις, υποτίμηση, χλευασμό, ξέχασαν τι βίωσαν και αποφάσισαν να κάνουν τα ίδια σε άλλους, πιο αδύναμους.
Με το καθεστώς του Χότζα πληθυσμοί μετακινήθηκαν, οικογένειες πήγαν από τα χωριά σε αστικά κέντρα που δεν θεωρούνταν μειονοτικές περιοχές-και το αντίθετο, δημιουργήθηκαν οικογένειες, προσμίξεις, και λίγο πολύ η μπάλα μέσα στις δεκαετίες, χάθηκε. Για παράδειγμα Αλβανοί που βρέθηκαν σε μειονοτικές περιοχές επι Χότζα όταν ήρθαν στην Ελλάδα δήλωσαν Βορειοηπειρώτες. Αντίστοιχα πληθυσμοί που έφυγαν ας πούμε από το Αργυρόκαστρο και πήγαν στην Αυλώνα δεν μπορούσαν να δηλώσουν Βορειοηπειρώτες ή δεν το έκαναν. Στα μειονοτικά χωριά στα σύνορα λίγο πολύ υπάρχει ο αυτοπροσδιορισμός. Το που υπήρχαν Έλληνες δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρο και δεν είναι μέχρι σήμερα, αφού δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα για το ποιός μπορεί να θεωρείται «έλληνας» και το ποιος «αλβανός». Γι' αυτό και υπάρχει μια συνεχής διαφωνία για τον ακριβή αριθμό των «ελλήνων ομογενών» και λίγο πολύ υπόκειται στις συνειδήσεις των ανθρώπων λοιπόν, το τι θα νιώσουν, ανάλογα με την περιοχή της Αλβανίας που μεγάλωσαν.
Η Βόρεια Ήπειρος στην πραγματικότητα είναι αυτό που αποκαλούμε no man’s land. Είναι ένα σημείο ξεχασμένο, που έρχεται στην επικαιρότητα μόνο όταν δρουν εκεί εξτρεμιστικά στοιχεία που ονειρεύονται μια Μεγάλη Ελλάδα ή μια Μεγάλη Αλβανία, διότι δυστυχώς ο άρρωστος και άκρατος εθνικισμός δεν έχει πατρίδα. Τα περισσότερα χωριά της περιοχής είναι ελληνόφωνα – με εξαίρεση το Λαζαράτι και κάποια άλλα. Και είναι ελληνόφωνα για πολύ πρακτικούς λόγους, όπως για το ότι οι κάτοικοί τους εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, όπως επισκέψεις σε γιατρούς και ψώνια, στα Γιάννενα, μιας και οι αλβανικές μητροπόλεις είναι πολύ πιο μακριά από άποψη απόστασης. Το ότι είναι ελληνόφωνα δεν σημαίνει πως δεν γνωρίζουν αλβανικά ή ότι οι κάτοικοί τους αισθάνονται Έλληνες. Οι κάτοικοί τους, κατά βάσει, δεν αισθάνονται ούτε Αλβανοί, ούτε Έλληνες - δικαίως, αφού τελικά δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Σε αυτό έχει συμβάλλει φυσικά το ότι, διαχρονικά, από την Ελλάδα αντιμετωπίζονταν ως Αλβανοί και από την Αλβανία ως Έλληνες. Όταν, για παράδειγμα, τα ελληνοαλβανικά σύνορα άνοιξαν, οι Αλβανοί μετανάστευσαν μαζικά για να γλιτώσουν από την πείνα και την εξαθλίωση που μάστιζε τη χώρα από το αυτοαποκαλούμενο σοσιαλιστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα - το οποίο μόνο σοσιαλιστικό δεν ήταν στην πράξη. Κάποιοι, όπως οι γονείς μου, είχαν προσπαθήσει να φύγουν πολύ νωρίτερα, περπατώντας για ώρες στα ελληνοαλβανικά βουνά με την ελπίδα ότι δεν θα τους πυροβολήσει κάποιος στρατιώτης από την αλβανική ή την ελληνική πλευρά. Άλλοι προσπάθησαν να φύγουν κολυμπώντας προς την Κέρκυρα, ενώ είναι μέχρι και σήμερα άγνωστο πόσοι πνίγηκαν σε αυτήν τους την προσπάθεια.
Αυτοί οι ίδιοι «ομογενείς» έπρεπε να καταβάλουν παράβολα, να κάνουν αιτήσεις πολιτογράφησης και να περιμένουν χρόνια για την έκδοση απόφασης της ελληνικής ιθαγένειας.
Με την άφιξή μας στην Ελλάδα, παρά το γεγονός πως και οι δυο μου γονείς γεννήθηκαν σε αυτά που σήμερα αποκαλούν κάποιοι «ελληνικά μειονοτικά χωριά», μόνο σαν Έλληνες ομογενείς δεν αντιμετωπιστήκαμε. Το ίδιο έγινε με όλους τους ανθρώπους που ήρθαν από την Αλβανία, αφού από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ένας μεγάλος αριθμός «ομογενών» και μεταναστών εγκαταστάθηκε σταδιακά στην Ελλάδα, δεν έγινε κανένας διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που θέλουν να αποκαλούνται «Έλληνες ομογενείς» και εκείνων που ήταν Αλβανοί. Το νομικό πλαίσιο και οι διαδικασίες χορήγησης ειδικού Δελτίου Ταυτότητας Ομογενών που χορηγείται σε ομογενείς από την Αλβανία ή την ΕΣΣΔ, αλλά και οι διαδικασίες κτήσης ιθαγένειας παρουσιάζαν και παρουσιάζουν ακόμη προβλήματα και έλλειψη σαφήνειας, με αποτέλεσμα ομογενείς από άλλες χώρες να αντιμετωπίζουν ειδικά προβλήματα στην άδεια παραμονής τους λόγω της ιδιαίτερης αδιαφάνειας του νομικού πλαισίου. Δεν ήμασταν ποτέ σαν τους ομογενείς της Τουρκίας ή της Κύπρου οι οποίοι έχουν έτσι κι αλλιώς άδειες διαμονής. Ήμασταν «ξένοι».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η προσπάθεια για την έκδοση των νομιμοποιητικών εγγράφων μας. Για να βγάλουμε τα χαρτιά μας έπρεπε να στηνόμαστε με τις ώρες στη Διεύθυνση Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη όπως κάθε άλλος μετανάστης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι επί σειρά ετών, κάθε έξι μήνες, οικογένειες με μωρά παιδιά μαζεύονταν στο συγκεκριμένο σημείο από τις πέντε τα ξημερώματα για να πάρουν το μαγικό χαρτάκι που θα τους επέτρεπε να εισέλθουν στο κτίριο και να περιμένουν μισή μέρα, μήπως και καταφέρουν να τα ανανεώσουν. Το παράβολο για την κάθε ανανέωση ήταν κάπου στα 120 ευρώ για κάθε άτομο, κάτι που σήμαινε ότι, κάθε χρόνο, μια τετραμελής οικογένεια έπρεπε να καταβάλει κάπου στα 1.000 ευρώ μόνο για να ανανεώσει την άδεια παραμονής των μελών της, είτε ήταν Αλβανοί, είτε «Έλληνες ομογενείς της Αλβανίας». Η Αστυνομία σε αυτές τις ατελείωτες ουρές που δημιουργούσαν οι άνθρωποι που πάλευαν για να βγάλουν τα χαρτιά τους, χτυπούσε αδιακρίτως μάνες, παιδιά και ηλικιωμένους, αν έφευγες λίγο απ' τη σειρά ή αν τολμούσες να ρωτήσεις πότε θα ανοίξουν οι πόρτες. Κανείς δεν έβλεπε κανέναν σαν «ομογενή».
Αυτοί οι ίδιοι «ομογενείς» έπρεπε να καταβάλουν παράβολα, να κάνουν αιτήσεις πολιτογράφησης και να περιμένουν χρόνια για την έκδοση απόφασης της ελληνικής ιθαγένειας. Και φυσικά, υπήρχε κι άλλη αναμονή για την εγγραφή στο Δημοτολόγιο. Στη δική μου περίπτωση, μετά από πολύ κόπο και αφού βρισκόμουν στην Ελλάδα από ενός έτους, μόλις στα 16 μου έλαβα μια ροζ ταυτότητα που έλεγε επάνω «Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς». Φυσικά, ακόμη και αυτήν την ταυτότητα έπρεπε να συνεχίζουμε να την ανανεώνουμε στις εγκαταστάσεις της Πέτρου Ράλλη, με τις ίδιες συνθήκες, μια ταυτότητα εντελώς άχρηστη, αφού μέχρι και την ημέρα που έδινα Πανελλαδικές εξετάσεις, το σχολείο μου παραλίγο να μην τη δεχτεί καν, διότι ήμουν «το κορίτσι με τη ροζ ταυτότητα που μπορεί να είναι πλαστή».
Ελληνικό σχολείο υπάρχει και στα Τίρανα, την πρωτεύουσα της Αλβανίας. Αυτό δεν σημαίνει πως η περιοχή είναι ελληνική ή ότι θα έπρεπε να είναι ελληνική.
Η ελληνική ταυτότητα ήρθε μετά τα 20 μου, μετά φυσικά τις απαραίτητες «εξετάσεις» από τις οποίες έπρεπε να περάσω για να δείξω τι γνώσεις έχω για την Ελλάδα παρά το ότι κατάγομαι από μειονοτικό ελληνικό χωριό, παρά το ότι βρισκόμουν στην Ελλάδα 20 χρόνια. Έτσι αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις τούς «ομογενείς», για τους οποίους σήμερα ζητούν εξηγήσεις από την Αλβανία για τη μεταχείρισή τους.
Φυσικά, την ίδια αντιμετώπιση είχαμε στα σχολεία, στις γειτονιές, στις παρέες. Σε εμάς, που σήμερα μας λένε «αδέρφια τους», αρνούνταν μέχρι και σπίτια να νοικιάσουν τη δεκαετία του 1990 γιατί μας αποκαλούσαν υποτιμητικά «Αλβανούς». Στα «μειονοτικά χωριά», πάλι, παλιότερα μας αντιμετώπιζαν υποτιμητικά σαν «Έλληνες». Μέχρι που άρχισαν να μας ρωτάνε παντού «Nιώθεις Έλληνας ή Αλβανός;» υποχρεώνοντας παιδάκια να διαλέξουν πλευρά, χωρίς φυσικά να σκεφτούν πως η Ελλάδα δεν βοήθησε ποτέ κανέναν Βορειοηπειρώτη να νιώσει Έλληνας και η Αλβανία δεν βοήθησε κανέναν να νιώσει Αλβανός - το αντίθετο.
Ο ρατσισμός που έφτανε μέσα μας από κάθε πλευρά και μας άγγιζε με τόση βιαιότητα σε όλα τα χρόνια της ζωής μας, σε έκανε να αισθάνεσαι πως δεν ανήκεις πουθενά. Θα έπρεπε όμως να νιώθεις ή Έλληνας και να ενταχθείς σε παρέες Ελλήνων, ή Αλβανός και σταδιακά να ενταχθείς σε παρέες Αλβανών. Τον νεκρό δεν τον γνώριζα, αλλά στο ερώτημα «εσύ τι νιώθεις;», με μια ματιά στο προφίλ του διαπίστωσα πως ο ίδιος είχε απαντήσει: ένιωθε Έλληνας, αλλά με έναν τρόπο ακραίο.
Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι ποτισμένοι με αντίστοιχο εθνικιστικό μίσος, όπως αυτό που παρατήρησα στο προφίλ του ανθρώπου που δημιούργησε το περιστατικό στο Βουλιαράτι. Και πώς να μου κάνει εντύπωση όταν βλέπω πως ακόμη και άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με τη Βόρεια Ήπειρο, αλλά είναι «καθαροί» Αλβανοί, βρίσκονται ενταγμένοι στη Χρυσή Αυγή ή σε παραστρατιωτικές ελληνικές εθνικιστικές οργανώσεις, δημιουργώντας τη μεγαλύτερη ξεφτίλα της ιστορίας. Οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις, υποτίμηση, χλευασμό, ξέχασαν τι βίωσαν και αποφάσισαν να κάνουν τα ίδια σε άλλους, πιο αδύναμους. Διάλεξαν να συμπράξουν με εκείνον που τους έβλεπε σαν εχθρό, αφημένοι σε κάτι που μοιάζει με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Οι άνθρωποι των συνόρων θα έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι που απαξιώνουμε και απορρίπτουμε την έννοια των «συνόρων», διότι εξαιτίας αυτών των οριοθετημένων περιοχών του χάρτη, υποφέραμε.
Μέσα στη 30χρονη ζωή μου, είδα ανθρώπους που κατάγονται από αυτά τα «μειονοτικά χωριά» να δηλώνουν υπερήφανοι Έλληνες, είδα κι άλλους απ' τα ίδια χωριά που μίσησαν την Ελλάδα για τον τρόπο που τους φέρθηκε, και άρχισαν να δηλώνουν υπερήφανοι Αλβανοί. Πολλοί από εμάς ήμασταν αρκετά τυχεροί για να συνειδητοποιήσουμε στην πράξη πως αυτό το σύνορο της Κακαβιάς, όπως και όλα τα σύνορα του κόσμου φέρνουν μόνο προβλήματα, διαχωρισμούς και μίσος χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Οι άνθρωποι που ζουν και εργάζονται σήμερα στα χωριά των συνόρων, δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι είναι - Έλληνες ή Αλβανοί. Και το θετικό είναι πως στην πλειονότητά τους δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα, αφού συμβιώνουν αρμονικά παρά τις εικόνες που θέλουν κάποια ΜΜΕ να παρουσιάζουν. Οι παππούδες πίνουν μαζί τσίπουρα στα καφενεία, τα παιδιά παίζουν μαζί στους χωματόδρομους και οι οικογένειες δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Υπάρχουν στην περιοχή ελληνικά σχολεία και αλβανικά σχολεία, ώστε τα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα επιλογής. Ελληνικό σχολείο υπάρχει και στα Τίρανα, την πρωτεύουσα της Αλβανίας. Αυτό δεν σημαίνει πως η περιοχή είναι ελληνική ή ότι θα έπρεπε να είναι ελληνική.
Το αφήγημα, ότι οι «ομογενείς στην Αλβανία κακοπερνάνε», αφενός πουλάει πάρα πολύ και βοηθάει στο να συντηρηθεί το μίσος, και ένα-δυο περιστατικά που γίνονται μια φορά κάθε πενταετία βοηθούν και στη διεκδίκηση εδαφών που έχουν οριοθετηθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά και σε άλλα εσωτερικά παιχνίδια της χώρας. Έλληνες υπάρχουν και σε άλλα μέρη της Αλβανίας, πολύ πιο μακριά από τη Βόρεια Ήπειρο, σε περιοχές όπως στη Σβέρνιτσα, τα Τίρανα, το Ελμπασάν, στη Σκόνδρα και αλλού. Σε πολλές από αυτές λειτουργούν και ελληνικά σχολεία. Έχετε ακούσει ποτέ να αναφέρει κανείς αυτούς τους «ομογενείς»; Έχετε ακούσει να έχουν κανένα πρόβλημα; Όχι. Γιατί πρώτον εκεί δεν πηγαίνουν οι ελληνικής προέλευσης εθνικιστές να δημιουργήσουν προβλήματα και δεύτερον γιατί οι Αλβανοί φασίστες δεν βλέπουν κανένα συμφέρον στα συγκεκριμένα εδάφη.
Το κλίμα που δημιουργείται κάποιες φορές στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου, δημιουργείται από κάποιους οι οποίοι συνήθως δεν ζουν κιόλας στις συγκεκριμένες περιοχές, από ανθρώπους που θέλουν να αναβιώσουν τη ΜΑΒΗ, από Χρυσαυγίτες που συχνά-πυκνά κάνουν δράσεις στην περιοχή ή από άλλες ναζιστικές ομάδες, όπως η Combat 18. Όπως και ο πλέον νεκρός άνδρας που συμμετείχε στο χθεσινό περιστατικό, ήταν κάτοικος Αθήνας και επίσης υποστηρικτής των εγκλημάτων της ΜΑΒΗ, ενώ ακόμη δεν έχει ερευνηθεί το εάν ανήκε και ο ίδιος σε κάποια εξτρεμιστική οργάνωση.
Αυτές οι ακραίες συμπεριφορές, το δηλητήριο που ποτίζει αυτούς τους ανθρώπους, πατάει ακριβώς στο ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι άνθρωποι των συνόρων, δεν ανήκουν τελικά πουθενά. Και θέλουν να ανήκουν κάπου. Εκείνοι που ονειρεύονται Μεγάλες Ελλάδες και Μεγάλες Αλβανίες στρατολογούν αυτόν τον κόσμο διατηρώντας κάποιους εθνικιστικούς θύλακες σε περιοχές, όπως στα Ιωάννινα. Για κάποιους από εμάς, το ότι σταθήκαμε στις ουρές της Πέτρου Ράλλη, το ότι εισπράξαμε τόσο ρατσισμό και τόση ψυχολογική βία, μας έκανε να καταλάβουμε τι βιώνουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες από κάθε μέρος του κόσμου. Όταν με ρωτάνε από πού είμαι, λέω πάντα από την Αλβανία, ούτε με περηφάνια, ούτε με ντροπή, διότι το χωριό μου βάσει των συνόρων ανήκει στην αλβανική επικράτεια. Αγαπάω την Ελλάδα γιατί αυτή είναι η χώρα στην οποία μεγάλωσα και εδώ βρίσκονται οι άνθρωποι που έγιναν πατρίδα μου. Οι Αλβανοί φασίστες με εγκαλούν για το ότι δεν υποστηρίζω την Αλβανία και οι Έλληνες φασίστες επειδή αρνούμαι να πω ότι νιώθω Ελληνίδα.
Εμείς, οι άνθρωποι των συνόρων, οι άνθρωποι που δεν ανήκαν ποτέ πουθενά, θα έπρεπε να είμαστε οι πρώτοι που απαξιώνουμε και απορρίπτουμε την έννοια των «συνόρων», διότι εξαιτίας αυτών των οριοθετημένων περιοχών του χάρτη, υποφέραμε - όχι από μια, αλλά από δυο χώρες. Η αρμονική συμβίωση των κατοίκων στις περιοχές της Βορείου Ηπείρου αποδεικνύει πως αυτό συμβαίνει καθημερινά. Δυστυχώς, το πρόσφατο περιστατικό, το οποίο αποτελεί μια θλιβερή εξαίρεση, επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πόσο εύκολο είναι να γεμίσεις εθνικιστικό μίσος και να πεθάνεις για πατρίδες και σημαίες που δεν ήταν δικές σου ποτέ.
Ο νεοφασίστας Ζαΐρ Μπολσονάρο είναι από προχθές ένας ανεξίτηλος λεκές στην ιστορία της Βραζιλίας. Με ποσοστό 55%, ο νέος πρόεδρος της λατινοαμερικάνικης χώρας, προστίθεται στο μαύρο «πέπλο» της άκρας Δεξιάς και του νεοφασισμού που απλώνεται πλέον, σαν θανατηφόρος ιός, στον πλανήτη.
γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
Αυτό που αποφεύγουν επιμελώς όμως τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ να αναφέρουν, πέρα από τις δακρύβρεχτες αναφορές περί ενός χουντικού, παρανοϊκούφασίστα, είναι πως ο νέος πρόεδρος της χώρας του καφέ και της σάμπα, είναι κυρίως -και πάνω απ’ όλα- ένας νεοφιλελεύθερος κορπορατιστής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι «Αγορές» πανηγύρισαν τη νίκη του Μπολσονάρο.
Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση, για παράδειγμα, του Γουίλιαμ Τζάκσον, οικονομολόγου του ερευνητικού think tank “Capital Economics”: «Είναι προφανές ότι οι αγορές θα υποδεχτούν με μεγαλύτερη θέρμη τον Μπολσονάρο από τον αριστερό αντίπαλό του».
Η απροκάλυπτη στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων και των βραζιλιάνικων "ΣΚΑΙ", έφεραν στην εξουσία έναν δεδηλωμένο αντι-αριστερό, σεξιστή, εχθρό του κοινωνικού κράτους, θαυμαστή του Πινοσέτ και πολιτικό εκφραστή της οικονομικής ολιγαρχίας. Το ίδιο δηλαδή που ήδη συμβαίνει σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες και κινδυνεύουμε να ζήσουμε στις επόμενες εκλογές και στην Ελλάδα.
Ο Μπολσονάρο, συν τοις άλλοις,αποσκοπεί στο κλείσιμο του Οργανισμού Περιβάλλοντος της Βραζιλίας, ο οποίος παρακολουθεί την την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, όπως και του Ινστιτούτου Τσίκο Μέντες, το οποίο είναι υπεύθυνο για τα περιβαλλοντικά πρόστιμα. Σκοπός του Μπολσονάρο είναι να ανοίξει ο δρόμος για την αποψίλωση και εμπορική εκμετάλλευση του μεγαλύτερου πνεύμονα οξυγόνου στον κόσμο. Του τροπικού δάσους του Αμαζονίου.
Ας δούμε όμως παρακάτω, με αντιπαραβολή επίσημων δηλώσεωντου νέο-εκλεγέντος προέδρου της Βραζιλίας, πόσους «Μπολσονάρο» έχουμε και στη χώρα μας.
Οι ομοιότητες, όπως θα δείτε παρακάτω είναι, τουλάχιστον, ανατριχιαστικές:
Μπολσονάρο: «Δεν μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε να ερωτοτροπούμε με τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό και τον λαϊκισμό της αριστεράς» (2018, αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές)
Άδωνις Γεωργιάδης:«Σε όλο τον κόσμο θεωρούν τον Κομμουνισμό ολοκληρωτική ιδεολογία και μόνο στην Ελλάδα επικρατεί εδώ και 40 χρόνια η κυριαρχία της ιδεολογίας της Αριστεράς» - «Αισθάνομαι πολύ μεγάλη χαρά που έρχομαι εδώ 26 Οκτωβρίου για να μας απελευθερώσω από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς»
Μάκης Βορίδης: «Βία στη βία των Μαρξιστών» - «Η Αριστερά πρέπει να ηττηθεί, πρέπει να χάσει την ιδεολογική ηγεμονία της. Δεν αγωνιζόμαστε απλώς για μια εκλογική νίκη. Αγωνιζόμαστε για τις ψυχές μας, την πατρίδα μας, την ιστορία μας, το έθνος μας» -
Γιώργος Κουμουτσάκος: «Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς καταρρίπτεται κάθε μέρα»
Γιώργος Κύρτσος (ευρωβουλευτής ΝΔ): «Στην Ελλάδα πληρώνουμε ακριβά τον αριστερό λαϊκισμό»
Θάνος Πλεύρης (ΝΔ): «Η παράταξη μας πάντοτε ήταν η παράταξη της ευθύνης απέναντι στο λαϊκισμό της αριστεράς. Με την Ελλάδα δεν παίζουμε»
Μπολσονάρο: «Είναι ντροπή να είσαι εργοδότης σε αυτήν τη χώρα, με τόσο πολλά δικαιώματα για τους εργαζόμενους» (2014)
Άδωνις Γεωργιάδης: «πρέπει να στήσουμε το μνημείο του αγνώστου επιχειρηματία» - «Η Ευρωπαική οικονομία πέφτει διότι συντηρεί ένα κοινωνικό κράτος πάνω από τις δυνατότητές της»
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Το κλασικό “δυτικό” ωράριο “9 με 5” στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτήν στην οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο» - «ο παλιός διαχωρισμός μεταξύ κακών εργοδοτών και καλών εργαζομένων είναι ξεπερασμένος»
Θάνος Τζήμερος:«Η Συλλογική Σύμβαση προβλέπει 1 μήνα επιπλέον άδεια πληρωμένη από τον εργοδότη σε φορείς του AIDS, αν έχουν συμπληρώσει 4 χρόνια εργασίας στον ίδιο εργοδότη! Δηλαδή δε φτάνει που η ιδιότητα του φορέα είναι ήδη μεγάλο βαρίδι, η “φιλέσπλαχνη” σύμβαση τον φορτώνει (τον εργοδότη) με ένα ακόμα (βάρος): Το μισθολογικό κόστος ενός φορέα του AIDS αυξάνεται κατά 10% περίπου» - «Πρωτομαγιά - ακόμα μια αριστερή απάτη!»
Ανδρέας Ανδριανόπουλος: «Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών αύξησε μισθούς και παροχές και όχι οι απεργίες των πρώιμων κομμουνιστών, των αναρχοσοσιαλιστών της εποχής»
Μπολσονάρο: «Η μόνη θεμελιώδης ελευθερία είναι η ελευθερία των αγορών... να περιοριστούν τα εμπόδια που βάζει η κρατική γραφειοκρατία στους ανθρώπους της δημιουργίας»
Άδωνις Γεωργιάδης: «Συμφωνώ με το Σόιμπλε, όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» - «Στον παγκόσμιο καπιταλισμό όσο οι κυβερνήσεις αυξάνουν τους φόρους, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να γλιτώσουν αυτή τη λεηλασία των εισοδημάτων τους από τις κυβερνήσεις, έτσι δουλεύει το παγκόσμιο σύστημα... το να μπορεί κάποιος (πλούσιος) να ξεφύγει από μία κυβέρνηση, που θέλει να τον υπερφορολογήσει, δεν το βρίσκω καθόλου ανήθικο» - «Η αείμνηστη Βαρώνη Μάργκαρετ Θάτσερ τα έχει πει όλα για μας από πριν....αυτό ζούμε τώρα δυστυχώς...»
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Εμείς πιστεύουμε στη δύναμη της ελεύθερης αγοράς. Πιστεύουμε στη δύναμη της ιδιωτικής οικονομίας. Πιστεύουμε στις ιδιωτικοποιήσεις. Πιστεύουμε στη μείωση της γραφειοκρατίας. Δεν θέλουμε ένα μεγάλο κράτος-πατερούλη για να μοιράζει επιδόματα...() πιστεύουμε στην Ελλάδα της δημιουργίας, την Ελλάδα που ξυπνάει νωρίς»
Μπολσονάρο: «Ο Θεός πάνω απ' όλα. Δεν θέλω αυτό που ονομάζεται λαϊκό κράτος. To κράτος είναι χριστιανικό και η μειονότητα που είναι εναντίον μπορεί να φύγει. Οι μειοψηφίες θα πρέπει να υποκλίνονται μπροστά στις πλειοψηφίες» (2017).
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Η Ν.Δ. δεν πρόκειται να συναινέσει στο διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας»
Άδωνις Γεωργιάδης:«Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι και το λέμε με υπερηφάνεια. Δεν δίνουμε εξετάσεις στην Αριστερά. Αυτοί είναι άθεοι. Εμείς είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, μας αρέσει η Ελλάδα, την αγαπάμε την Ελλάδα και όταν ακούμε τον εθνικό μας ύμνο στεκόμαστε προσοχή»
Ελίζα Βόζενμπεργκ (ευρωβουλευτής ΝΔ): «τόλμησα να πω ότι η θρησκεία, οικογένεια και η πατρίδα είναι ουσιαστικές έννοιες που στήριξαν το ελληνικό έθνος και έπεσαν να με φάνε»
Παναγιώτης Ψωμιάδης (πρώην υποψήφιος πρόεδρος ΝΔ):«Η ΝΔέχει κοινές θέσεις με τη Χρυσή Αυγή σε ασφάλεια, θρησκεία, μετανάστευση»
Αντώνης Σαμαράς: «Συντηρητισμός δεν είναι η άρνηση της αλλαγής. Είναι η άρνηση στην ισοπέδωση που φέρνουν οι αριστερές ιδεοληψίες! Κάποιοι θέλουν να σβήσουν την εθνική ταυτότητα αυτού του λαού. Δεν θα τους αφήσουμε! Κάποιοι θέλουν να σβήσουν και την Ορθοδοξία – που δεν είναι απλή «θρησκευτική επιλογή»… Είναι η ταυτότητά μας! Δεν θα τους αφήσουμε… Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι Φιλελεύθεροι και οι Συντηρητικοί, σε όλες τις χώρες του κόσμου: Αντιστέκονται, όταν οι Αριστεροί επιχειρούν να αλλάξουν την ταυτότητα των λαών τους»
Θάνος Πλεύρης (ΝΔ): «Το ΣτΕ έκρινε ότι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα οι μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού δόγματος το να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και όχι τις ανοησίες που θέλουν οι Συριζαίοι»
Ανακοίνωση ΝΔ: «Δεν περιμέναμε κάτι άλλο από τον κ. Βούτση. Σε ένα παραλήρημα ιδεοληψίας, αμφισβήτησε ακόμη και τη θρησκεία του ελληνικού λαού, παρόλο που ρητά αναγνωρίζεται από το Σύνταγμά μας» - «Δεν μπορεί να υποβαθμίζεται η διδασκαλία για την Ορθόδοξη πίστη, την οποία ασπάζεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων»
Μπολσονάρο: «Στη χώρα μας ο φτωχός χρησιμεύει σε ένα μόνο πράγμα: να ψηφίζει. Το εκλογικό βιβλιάριο στο χέρι είναι το πτυχίο του ηλιθίου στην τσέπη. Χρησιμεύει μόνο για να ψηφίζει την κυβέρνηση που είναι στην εξουσία. Μόνο γι' αυτό και για τίποτα άλλο» (2013)
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση»
Αντιγόνη Λυμπεράκη: «Οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές»
Βασίλης Κικίλιας:«Η στήριξη των φτωχών στρωμάτων και η αναδιανομή του πλούτου είναιμαρξιστικό κόμπλεξ που ποινικοποιεί το κέρδος. Οι φτωχοί έτσι δεν έχουν κίνητρο να συνεισφέρουν στην οικονομία»
Κατερίνα Μάρκου (ΝΔ): «Όσους περισσότερους ηλεκτροδοτήσουμε δωρεάν σήμερα, τόσο περισσότεροι θα είναι αυτοί που θα έχουν ανάγκη αύριο»
Μπολσονάρο: «Αν οι αριστεροί ψηφοφόροι θέλουν να μείνουν εδώ, πρέπει να υποταχθούν στον νόμο μας. Ή θα φύγουν ή θα πάνε φυλακή. Αυτοί οι περιθωριακοί κομμουνιστές θα είναι παράνομοι στην πατρίδα μας» (2018)
Άδωνις Γεωργιάδης: «Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές… Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και αν πας, όταν πεις ότι είσαι κομμουνιστής σε βάζουν φυλακή» - «Η Κοινωνιολογία ως επιστήμη κάνει τα παιδιά μας αριστερά»
Κυριάκος Μητσοτάκης: «Η βία στην Ελλάδα προέρχεται αποκλειστικά από την αριστερά»
Μάκης Βορίδης:«Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κ. Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές» - «Δεν πρόκειται να αφήσουμε τους αριστερούς ό,τι κι αν είναι εκείνο το οποίο θα χρειαστεί να κάνουμε. Ό,τι υπερασπίστηκαν οι παππούδες μας γενναία με τα όπλα θα το υπερασπιστούμε εμείς με την ψήφο μας»
Αντώνης Σαμαράς: «Είμαστε Φιλελεύθεροι και Συντηρητικοί, κι έχουμε την υποχρέωση να εξαλείψουμε το "κόκκινο παρακράτος" της ανομίας»
Μπολσονάρο: «Δεν θα κάνω διακρίσεις, αλλά όταν δω δυο άνδρες να φιλιούνται στον δρόμο θα τους γρονθοκοπήσω» (2002)
Αμβρόσιος, Μητροπολίτης Καλαβρύτων: «η ομοφυλοφιλία είναι εκτροπή από τους Νόμους της φύσεως! Είναι κοινωνικό κακούργημα! Είναι αμαρτία! Όσοι, λοιπόν, είτε την βιώνουν, είτε την υποστηρίζουν δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι! Είναι αποβράσματα της Κοινωνίας! Είναι μερικά αποβράσματα της Κοινωνίας, περιθωριακοί άνθρωποι, ελαττωματίες, εξευτελισμένοι, άνθρωποι του σκότους οι οποίοι τώρα πια με την ευκαιρία της υπεροχής της αριστερής πτέρυγας σήκωσαν πια κεφάλι! Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτιλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Μή διστάζετε, λοιπόν! Όταν καί όπου τους συναντάτε, φτύστε τους! Μη τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι!»
Μπολσονάρο: «θα δώσω τέλος σε όλους τους ακτιβισμούς»
Άδωνις Γεωργιάδης: «Μισώ και σιχαίνομαι τους απεργούς» - «Δεν έχω απεργήσει και δεν θα απεργήσω ποτέ στη ζωή μου, διότι είμαι αντίθετος με την απεργία»
Ανακοίνωση ΝΔ: «Η Νέα Δημοκρατία θα καταργήσει αμέσως τον κατάπτυστο νόμο Παρασκευόπουλου και αμετανόητοι τρομοκράτες, δεν θα παίρνουν άδεια εξόδου από τις φυλακές»
Μπολσονάρο: «Ο Πινοσέτ θα έπρεπε να είχε σκοτώσει ακόμα περισσότερους. Το λάθος της δικτατορίας στη Βραζιλία ήταν ότι βασάνιζαν αλλά δεν σκότωναν»» (1988)
Θανάσης Καραγκούνης (ΝΔ): «Το ασφαλιστικό Πινοσέτ είναι το πιο πετυχημένο παγκοσμίως»
Μπολσονάρο: «Η κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι παραμύθια»
Ανδρέας Ανδριανόπουλος (υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη): «Πάντα πίστευα πως η πλανητική υπερθέρμανση είναι απάτη. Ο Τραμπ διόρισε υπεύθυνο στις ΗΠΑ με ιδια αποψη. Για να δουμε..»
Μπολσονάρο: «Είμαι υπέρ των βασανιστηρίων» (1999)
ΥΓ. Για τη νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση δε χρειάζεται να αναφέρουμε δηλώσεις. Η ταύτισή τους με τον φασίστα Μπολσονάρο είναι προφανής. νεοναζί βουλευτής της ΧΑ μάλιστα δε δίστασε, λίγες μέρες μετά την επέτειο του "ΟΧΙ" στο φασισμό, να ποστάρει στο twitter, πανηγυρική ανάρτηση που δείχνει το άγαλμα του Ιησού στο Ρίο Ντε Τζανέιρο να χαιρετά ναζιστικά.
Αυτοί οι τύποι, οι Κυριάκοι και οι Αδώνιδες, δεν συνομιλούν με τον κόσμο παρά μόνο μεταξύ τους, όλοι πλούσιοι, στα σαλόνια τους, λένε «τον καημένο τον Γιάννο, τι του κάνανε!», αποκαλούν τη φυλάκιση λαμόγιων «δόγμα Πολάκη» και -κρυφά μέσα τους- φοβούνται μήπως εκείνοι είναι οι επόμενοι.
του Νίκου Μωραΐτη
Ήθελα να αφήσω να περάσουν κάποιες μέρες πριν γράψω. Να μετρήσω αντιδράσεις, να συζητήσω, να ψάξω τα συναισθήματα μετά την προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου. Και είδα κάτι που περίμενα να δω και κάτι που δεν περίμενα.
Τα περίμενα όλα αυτά τα άρθρα, τα δημοσιεύματα και τις αναρτήσεις για την «αυστηρή προφυλάκιση» και την έμμεση στήριξη στον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ και -κυρίως- στον πολιτικό του προϊστάμενο, Κώστα Σημίτη, από όλο αυτό το διαπλεκόμενο πασοκικό σημιταριό που ο ίδιος εξέθρεψε, που τον κράτησε με νύχια και με δόντια οκτώ χρόνια στην εξουσία και που, τώρα που δεν υπάρχει πια ΠΑΣΟΚ σαν όχημα εξουσίας αλλά σαν ανέκδοτο, έφυγαν για τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όπου μυρίζει λαμογιά αυτοί θα πηγαίνουν, από τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη μέχρι τον νεοφιλελευθερισμό του Κυριάκου. Αρκεί να έχει χρήμα και εξουσία.
Αυτό που δεν περίμενα να δω -σε τέτοιο βαθμό- ήταν αυτό το ομόθυμο «αχ!» της κοινωνίας, αυτό το πανελλαδικό «επιτέλους» μίας Ελλάδας που υποφέρει οκτώ χρόνια τώρα και που δεν μπορεί να βλέπει τους απατεώνες της μίζας που να ζουν ελεύθεροι και χαμογελαστοί τη μεγάλη ζωή τους.
Αυτό το χαμόγελο που κόπηκε σε ένα λεπτό από τον Γιάννο, ήρθε στα στόματα εκατομμυρίων Ελλήνων. Πώς τα φέρνει η ζωή, ε; Όταν εκατομμύρια Έλληνες έχαναν τις περιουσίες τους στο χρηματιστήριο -τη μεγαλύτερη συλλογική ληστεία που έχει συμβεί ποτέ σε αυτή τη χώρα- ο Γιάννος Παπαντωνίου χαμογελούσε στις κάμερες, με ένα στόμα θαρρείς ζωγραφιστό, που δεν μπορεί να αλλάξει έκφραση ακόμα και μπροστά στην πιο μεγάλη τραγωδία. Κι όμως, είδες πώς αλλάζει έκφραση όταν η τραγωδία είναι δική σου και όχι των άλλων.
Αυτό το «βάλ’ τους μέσα Τσίπρα», που ακούγεται από την περασμένη εβδομάδα στα καφέ, στα λεωφορεία, στα γραφεία, δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει πράξη στο σύνολό του, όσο κι αν θέλει ένας πρωθυπουργός. Διότι απαιτεί μία αδιάφθορη δικαιοσύνη που πολύ απέχει από τη δικαιοσύνη στη χώρα μας. Επειδή βρέθηκε μία δικαστικός καθαρή, δεν σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί, όμως η ελπίδα μόλις άναψε έστω ένα μικρό φωτάκι…
Πώς αντέδρασε η αξιωματική αντιπολίτευση στην κίνηση που ανακούφισε όλη την Ελλάδα; Πάλι κόντρα στο κοινό αίσθημα, γιατί αυτοί οι τύποι, οι Κυριάκοι και οι Αδώνιδες, δεν συνομιλούν με τον κόσμο παρά μόνο μεταξύ τους, όλοι πλούσιοι, στα σαλόνια τους, λένε «τον καημένο τον Γιάννο, τι του κάνανε!», αποκαλούν τη φυλάκιση λαμόγιων «δόγμα Πολάκη» και -κρυφά μέσα τους- φοβούνται μήπως εκείνοι είναι οι επόμενοι.
Βαφτίζοντας την κάθαρση «δόγμα Πολάκη», δεν καταλαβαίνουν ότι δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς το παράσημο που θέλει στα μάτια των πολιτών: ότι μόνο με τον Τσίπρα στην κυβέρνηση μπορεί να δούμε στη φυλακή έστω κάποιους από τους απατεώνες που καταλήστευσαν και χρεοκόπησαν τη χώρα.
Δεκαετίες έχουν περάσει από τότε που καθεστωτικές φιγούρες όπως ο Κωστόπουλος του ΚΛΙΚ υπερηφανεύονται ότι τάχα «ξεβλάχεψαν» τη χώρα.
Πάνω από μια εικοσαετία πέρασε από την πολυδιαφημισμένη νίκη των «εκσυγχρονιστών» στο τότε ΠΑΣΟΚ.
Ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ εκλέχθηκε στο κόμμα του με σημαία τον εκσυγχρονισμό και το «άνοιγμα στο μεταρρυθμιστικό κέντρο».
Στο δια ταύτα, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στέλνει σήμερα επιστολή προς τους αρχηγούς των κομμάτων για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και προτείνει διάλογο για (αυτά που έπρεπε να είναι) τα αυτονόητα. Τους διακριτούς ρόλους κράτους – εκκλησίας, την θεσμική θωράκιση κατά της διαφθοράς, την προστασία των κοινών αγαθών.
Θα βρει ανταπόκριση; Ή τα προεκλογικά τύμπανα του πολέμου σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ θα πνίξουν κάθε δυνατότητα ορθολογικής σκέψης;
Η Ελλάδα χρειάζεται θεσμικό προοδευτικό εκσυγχρονισμό χτες, όχι σήμερα. Η πεποίθηση μου αυτή είναι τόσο απόλυτη που δεν φοβάμαι ακόμη και την χρήση του δυσφημισμένου όρου «εκσυγχρονισμός». Αρκεί να μπορέσουμε να κάνουμε επιτέλους δυο βήματα.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι στον εκσυγχρονισμό δεν πιστεύουν οι «εκσυγχρονιστές».
Παραδοσιακά εκλογικά ακροατήρια λειτουργούν σαν ανάχωμα. Συντηρητικοί μηχανισμοί εκβιάζουν κόμματα και πρόσωπα σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ. Η διαφθορά και η διαπλοκή είναι εξ ορισμού αντίθετεςακόμη και στις πιο απλές μεταρρυθμίσεις.
Βαθιά μέσα σε πολλά στελέχη του παλιού πολιτικού συστήματος ζει ένας Μαυρογιαλούρος. Δυστυχώς αυτό ισχύει ανεξαρτήτως ηλικίας.
Το σύνθημα τους το 2015 «Μένουμε Ευρώπη» έχει αποδειχθεί κενό περιεχομένου. Εκτός αν Ευρώπη εννοούν την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Τι να πεις παραπάνω σε μια χώρα όπου διαπρεπείς πανεπιστημιακοί του συντηρητικού χώρου προτείνουν σαν λύση στα προβλήματα των ΑΕΙ … το προσωρινό κλείσιμο τους. Και τι να ανοίξουμε, περισσότερες φυλακές;
Το ερώτημα στο οποίο δεν υπάρχει ακόμη απάντηση είναι αν έχει αρκετή δύναμη για να υπερβεί τις αγκυλώσεις του παλιού πολιτικού συστήματος η ελληνική κοινωνία των πολιτών. Αν θα εγερθούν επώνυμοι πολίτες, θεσμοί και συλλογικότητες, κοινωνικές πρωτοβουλίες και θα συνταχθούν με το υπερώριμο αίτημα του προοδευτικού μετασχηματισμού της χώρας. Όπως συνέβη σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές από το 1909 μέχρι το 1974,
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς οι πολίτες, ποιος;
του Παντελή Μπουκάλα
Μολονότι οι μέρες που προηγούνται και έπονται των εθνικών εορτών είναι βαρυφορτωμένες από γραπτές και προφορικές αναφορές στα δύο μεγάλα Συμβάντα, την Επανάσταση του 1821 και τον πόλεμο του 1940 κατά των εισβολέων, των φασιστών Ιταλών του Μουσολίνι αρχικά και κατόπιν των Γερμανών ναζιστών του Χίτλερ, πολύ δύσκολα θα λέγαμε ότι παράγουν γνώση. Ιδιαίτερα όσες κατατάσσονται στη χορεία των «επισήμων», υποχρεωμένες όπως είναι από την εθιμοτυπία να συνταχθούν στο ύφος του διδακτισμού, αφήνουν ορθάνοιχτες τις πόρτες τους για να ορμήσει μέσα ο πανηγυρικός στόμφος. Κι έτσι, ενώ θέλουν να είναι ελκυστικές, καταλήγουν απωθητικές.
Επειδή ο διδακτισμός προάγεται μόνο με την (αυτο)λογοκριτική εξιδανίκευση του παρελθόντος και την ωραιοποιητική αποσιώπηση ζητημάτων που η υπενθύμισή τους υποτίθεται ότι θα πληγώσει το εθνικό φρόνημα, η σταθερώς αναπαραγόμενη δημόσια ιστορία είναι μια αλυσίδα κοινοτοπιών εθνικώς ορθών μεν πλην επιστημονικά αμφισβητούμενων. Και τελικά το εθνικό φρόνημα, η ιστορική αυτογνωσία μας δηλαδή, τραυματίζεται από αυτούς που το θεωρούν γυάλινο, έτοιμο να σπάσει αν μνημονευτούν οχληρά γεγονότα που δεν συμφωνούν με το εθνικό αφήγημα, έτσι όπως οργανώθηκε δεκαετία τη δεκαετία, αιώνα τον αιώνα, από την εκπαίδευση, την Εκκλησία, τον στρατό και τους εθνικούς ιστοριογράφους.
Η απόσταση ανάμεσα στη δημόσια, την κοινόχρηστη ιστορία και την επιστημονική παραμένει μεγάλη. Σε αυτό το ανάμεσα τρυπώνουν και όσοι εμπορεύονται κραυγαλέες ανοησίες, με πολιτική κάλυψη και προπαγάνδα μάλιστα, ας πούμε ότι οι αρχεγονέλληνες εμφανίστηκαν πριν από (μόλις...) 13 εκατομμύρια χρόνια. Μαζί τους και όσοι πουλάνε από τηλεοράσεως πανακειομαντζούνια και τη ρητορική της μακεδονολατρίας, κατακρεουργώντας ακόμα και τα γραπτά όσων τιμώνται ως εθνικοί ιστοριογράφοι, από τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο έως τον Απόστολο Βακαλόπουλο.
Είναι βέβαια πιθανό να λειτουργήσουν παρακινητικά οι επετειακές αναφορές στην Ιστορία, να στρέψουν κάποιους, έστω λιγοστούς, σε βαθύτερη αναζήτηση και απαιτητικότερη ανάγνωση. Ενδέχεται δηλαδή να λειτουργήσουν σαν μια καλή αφορμή που θα ξυπνήσει ένα ενδιαφέρον με κάπως γερές ρίζες και θα οδηγήσει στην αναζήτηση περισσότερων αναγνωσμάτων, είτε για ιστοριογραφήματα πρόκειται είτε για απομνημονεύματα αγωνιστών, του μακρινού ’21 ή του πιο κοντινού ’40 και της Αντίστασης. Κυρίως δε ενδέχεται να πείσει τους απορούντες και τους φιλομαθείς, όσους τέλος πάντων δεν είναι βέβαιοι ότι τα ξέρουν όλα από τα δεκαπέντε τους, ή από τα τριάντα τους έστω, πως όταν προσφέρονται δέκα πηγές και είκοσι, είναι κρίμα κι άδικο να νομίζουν ότι ικανοποιούν την όποια δίψα τους αρκούμενοι στη μία πηγή, άντε στις δύο. Τον εαυτό σου μεγαλώνεις όσο μεγαλώνεις και ποικίλλεις τη βιβλιογραφία σου.
Η απορία είναι η βασιλική οδός προς τη γνώση και την απόλαυσή της. Οι λέξεις Απορία και Ιστορία δεν είναι μόνο ομοιοκατάληκτες, είναι και ομοιοκάταρκτες, επί της ουσίας, και όχι με κριτήριο τον ήχο της πρώτης τους συλλαβής, αφού θεμελιώνονται στην ίδια αρχή, στο ερώτημα: απορείς, θέτεις ερωτήσεις, ερευνάς αναζητώντας τις απαντήσεις, μαθαίνεις. «Ιστορία, γνώσις ή μάθησις δι’ ερωτήσεως ή ερεύνης προσγιγνομένη», αυτό το ερμήνευμα παρέχει στο σχετικό λήμμα το «Λεξικόν της ελληνικής γλώσσης» του Χένρυ Λίντελ και του Ρόμπερτ Σκοτ. Γράφω εδώ τα δύο ονοματεπώνυμα γιατί όλο και πιο συχνά οι αναφορές στο συγκεκριμένο πολύτιμο λεξικό (ιδίως όσες προέρχονται από επιπολαίως φιλολογούντες πολιτικούς και δημοσιολόγους) υποδηλώνουν πως είναι έργο ενός μόνο ελληνιστή, κάποιου μυθικού Λίντελ Σκοτ.
Η μονομέρεια στην ανάγνωση και την ακρόαση, και γενικότερα ο αυτοεγκλωβισμός μας σε ένα μικρό τμήμα του κόσμου (για διάφορους λόγους, από έλλειψη χρόνου, ιδεολογισμό, τερατώδη αυτοπεποίθηση ή και απλή βαρεμάρα), σε μια μικρή φέτα του που εντούτοις βιαζόμαστε να την ταυτίσουμε με τον συνολικό κόσμο, μόνο τον δογματισμό διακονεί και τον συνακόλουθο φανατισμό, ο οποίος ανθεί πλέον σ’ ένα τεράστιο διαδικτυακό πεδίο. Μας συμβαίνει αρκετά συχνά αυτό: να νομίζουμε πως όλοι σκέφτονται και αισθάνονται –ή οφείλουν να σκέφτονται και να αισθάνονται– όπως εμείς και η παρέα μας, ο πιο στενός μας κύκλος. Και «πέφτουμε από τα σύννεφα» βεβαίως, για να πολιτογραφηθούμε σε μια επίγεια πλέον νεφελοκοκκυγία, όταν κάποια στιγμή, βγαίνοντας από το προστατευτικό πλην ψευδαισθησιογόνο καβούκι μας, διαπιστώνουμε με τρόμο ή και θυμό πως υπάρχουν και άλλες διαδρομές για το μυαλό και τη γλώσσα των ανθρώπων. Και πως η πεφιλημένη «αλήθεια» μας δεν είναι αυτονόητη για τους πάντες. Εκεί έξω κυκλοφορούν χιλιάδες χιλιάδων «αλήθειες», καθεμιά τους ταυτισμένη με μια μικρή, μικρότατη φέτα του κόσμου.
Οπως διαβάζουμε το τώρα, όπως ξέρουμε το σήμερα, έτσι διαβάζουμε συνήθως και ξέρουμε το παρελθόν, κοντινό και απώτατο. Ενα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού παραμένει μακριά από τον τρόπο της ανάγνωσης· ασφαλής –και στενάχωρος– δείκτης οι πολύ χαμηλές πωλήσεις των εφημερίδων, αλλά και των βιβλίων, ιδιαίτερα των επιστημονικών. Μετέχει λοιπόν στα κοινά, δηλαδή σχηματίζει γνώμη γι’ αυτά, διά της ακροάσεως: ένα κανάλι στο σπίτι, με κολλημένο το τηλεχειριστήριο, ένας ραδιοσταθμός στο αυτοκίνητο, με κολλημένο το κουμπάκι της αλλαγής συχνοτήτων. Διαλέγουμε ν’ ακούσουμε αυτούς που ξέρουμε ότι θα μας πουν πράγματα που τα λέμε κι εμείς από μέσα μας ή στην παρέα μας. Στην ακρόαση ζητάμε τη νομιμοποίηση και την επικύρωση των όσων ήδη πιστεύουμε. Δεν ζητάμε ουδέτερες, αχρωμάτιστες πληροφορίες ή αντικειμενικότητα, άλλωστε αυτά τα πράγματα μάλλον σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα πρέπει να υπάρχουν.
Τον κόσμο της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου ή του Διαδικτύου δεν τον προσεγγίζουμε από την οδό της απορίας, κουραστική και επικίνδυνη (ποιος μεγαλύτερος κίνδυνος για τη βολή μας από το ενδεχόμενο του αναστοχασμού, της αναθεώρησης των ακλόνητων βεβαιοτήτων μας), αλλά από ένα δρόμο που τ’ όνομα στην ταμπέλα του ξεκαθαρίζει αμέσως τα πράγματα: «Οδός Προλήψεως του Ζητουμένου». Εδώ βρίσκετε και αγοράζετε (πληρώνοντας με τον χρόνο σας, την προσοχή σας και την ευπιστία σας) αυτό ακριβώς που θέλετε, αυτό που μας παραγγείλατε νοερά, αυτό που δεν θα ταράξει την ησυχία σας, αλλά θα σας κολακεύσει, ίσως και να σας νανουρίσει.
Εδώ θα σας πούμε ότι έχετε απόλυτο δίκιο. Και έχετε δίκιο επειδή, απλούστατα, πιστεύετε ό,τι ακριβώς πιστεύουμε κι εμείς. Διότι εμείς δεν είμαστε μια φέτα του κόσμου αλλά όλος ο κόσμος. Δεν είμαστε μια άποψη, μία από τις πάμπολλες που κυκλοφορούν. Είμαστε Η άποψη. Και Η αλήθεια. Μόνο που «μία και μόνη / κλωστή της αλήθειας, / κάπου σε μιαν άκρη - // μπορεί να πλέξει χιλιάδες κλωστές από ψέματα», λέει ένα λαϊκό τραγουδάκι από τη Δημοκρατία του Νίγηρα, μεταφρασμένο είκοσι χρόνια πριν από τον Αθαν. Νταουσάνη.
Όταν οι λειτουργοί του Τύπου αναλαμβάνουν να ξεπλύνουν τις αμαρτίες του Παπαντωνίου
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Οπότε γίνεται η παρέλαση, επικεντρώνουν οι πολιτικοί αρχηγοί στην ομοψυχία, οι μερακλήδες στα γκομενάκια, ο Βασίλης Λεβέντης στην κόντρα με τον Γιάννη Μπουτάρη και ο Απόστολος Τζιτζικώστας στη συμφωνία των Πρεσπών. Το παράδειγμα μάλιστα.. του τελευταίου ακολούθησε και ένα ζεύγος Μακεδονομάχων που αποφάσισαν να στήσουν δική τους παρέλαση, κομπλέ με ήλιο της Βεργίνας και συνθήματα εναντίον των καριόληδων που ξεπουλάνε τη δόλια την πατρίδα. Συμβάν που χαρακτηρίστηκε από τις δημοσιογραφικές γραφίδες ως «μικροεπεισόδια στην παρέλαση». Να το διαβάζει ο Ρουβίκωνας και να ψάχνει για πάνες ακράτειας…
Μια και μιλάω όμως για δημοσιογραφία, ενδιαφέρον είχαν οι αντιδράσεις των συναδέλφων για το στόρι με το Γιάννο. Δεν ήταν μία, δεν ήταν δύο, ήταν αρκετές και κινήθηκαν σε ένα πολύ ευρύ πλαίσιο. Οι πλέον σώφρωνες μίλησαν για την ανάγκη συνολικής κάθαρσης στη δημόσια ζωή και ρυθμιστικού πλαισίου που δεν θα επιτρέπει σε πολιτικούς τύπου Παπαντωνίου να κάνουν πάρτυ όπως και όποτε γουστάρουν. Βλέπε και την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση και το νόμο περί ευθύνης υπουργών που έχει βρωμίσει πιο πολύ κι από τη χωματερή του Σχιστού. Άσε που κρύβει πάνω κάτω τα ίδια μυστικά!
Οι σημιτοφύλακες πάντως, δεν ντράπηκαν να δώσουν τη δική τους μάχη. Κάποιοι εξ αυτών βγήκαν φόρα παρτίδα να μας πουν ότι όλα αυτά είναι αίσχη και αηδίες που έχουν ως στόχο τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης και το νέο Χρυσό Αιώνα της πατρίδας, που έκανε τον Περικλή να σηκωθεί απ’ το μνήμα και να σκιστεί στο χειροκρότημα. Κατανοητό ως αντίδραση, ιδίως από ανθρώπους που λίγδωσαν το αντεράκι τους και αναβάθμισαν το κοινωνικό τους στάτους επί Σημίτη. Δεν είναι και λίγο να είσαι ο κύριος κανένας και ξαφνικά να σου ανοίγουν τις πόρτες και να σου μιλάνε με το σεις και με το σας. Κι έπειτα, αυτόν τον Παράδεισο να τον χάνεις ως άλλος Αδάμ, γιατί οι μαλάκες οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το μεγαλείο του Κινέζου…
Αυτές, θα έλεγα, ήτανκαι οι πλέον υστερικές αντιδράσεις εκ μέρους των Σημιτοφρουρών. Υπήρξαν ωστόσο και κάποιοι πιο ψύχραιμοι, και σαφώς πιο έξυπνοι, που δεν ανέφεραν ούτε στιγμή το όνομα του πρώην πρωθυπουργού. Αυτοί έκαναν λόγο για αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών, για παλαιούς και όψιμους τιμητές, για συκοφαντία μιας ολόκληρης παράταξης και μιας ολόκληρης περιόδου διακυβέρνησης της χώρας. Φαίνονται τα γατιά, όπως και να το κάνουμε, όπως φαίνονται και τα σχολεία όπου σπούδασε κανείς!
Οι πιο ενδιαφέρουσεςαντιδράσεις, βεβαίως, προήλθαν από γραφίδες επώνυμες. Η πρώτη, και πιο λεβέντικη, έφερε την υπογραφή του Δημήτρη Καμπουράκη που πάνω κάτω ρώταγε «τι θα γίνει, επειδή έκλεψε ο Γιάννος το 2003 θα τρώμε στη μάπα τον Αλέξη ως το 2023;». Άλμα λογικής από τη μία, ξέσπασμα ειλικρίνειας από την άλλη. Μην είστε κορόιδα, εκλογές παίζονται…
Την ίδια ώρα, ο Γιάννης Πρετεντέρης επέλεξε την οδό της σιωπής. Από τη σελίδα του στο κυριακάτικο «Βήμα» απουσίαζε κάθε αναφορά στον Παπαντωνίου, στη μπουζού, στις μίζες, στον Σημίτη. Σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μπήκε στη φυλακή ο Τυροπιτάς Χωρίς Απόδειξη, σαν να είχε φιλοξενηθεί στην «Ανατροπή» τόσες και τόσες φορές ο Ξανθάκης και όχι ο Γιάννος. Κάπου, σε κάποιο λιβάδι της Αφρικής, μια στρουθοκάμηλος χαμογέλασε χαιρέκακα!
Ο πιο ωραίος όμως ήταν ένας κύριος καθηγητής, που κυριολεκτικά ξεσπάθωσε εναντίον όλων ημών που υποτίθεται ότι χαρήκαμε με την προφυλάκιση του Γιάννου. Δηλώνοντας ότι όλα αυτά έγιναν γιατί «δεν υπάρχει καλύτερο θέαμα για τους ψηφοφόρους από το βλέπουν να ξεσχίζονται οι σάρκες ισχυρών, πλούσιων, όμορφων, λεπτών καλλιεργημένων». Κι αναρωτιέσαι ύστερα εσύ γιατί δεν κατάλαβε ποτέ η Αντουανέτα τη διαφορά ανάμεσα στο ψωμί και στο παντεσπάνι…
Το «σκατόγρια» της Μόριας, το κυνηγητό και οι συλλήψεις μεταναστών στα χωράφια της ντροπής, η επίδειξη (υπερ)εξουσίας, οι ξυλοδαρμοί, οι ατελείωτες αυθαιρεσίες θέτουν για άλλη μια φορά επί τάπητος το ζήτημα του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ.
του Πάνου Λάμπρου
Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος: να δικαιωθεί, εν τέλει, ο πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών με το προκλητικό «και σε όποιον αρέσει», με αφορμή το δημόσιο λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου από πολίτες, αλλά κυρίως από αστυνομικούς. Είναι αβάσιμος ο φόβος; Ασφαλώς και όχι, αν σκεφτούμε αρκετές ιστορίες αστυνομικής αυθαιρεσίας και βιαιότητας που κατέληξαν στο τίποτα, δηλαδή στην ατιμωρησία μετά από ορισμένες, γραφειοκρατικού τύπου, ΕΔΕ...
Επειδή όμως δεν μας αρέσει, αντίθετα μας εξοργίζει, η προκλητική τοποθέτηση του αστυνομικού συνδικαλιστή, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουμε την ευγενική μορφή του Ζακ και τις αποτρόπαιες σκηνές βίας, που οδήγησαν στον θάνατό του. Και φυσικά δεν θα προσπεράσουμε την πρόκληση, θα την κρατήσουμε...
Η ανοιχτή επιστολή της μητέρας του Ζακ στον πρωθυπουργό, με την αναφορά της «σας ζητώ, με πόνο ψυχής, να μεριμνήσετε για τη δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού μου...», είναι μήνυμα σε όλες και όλους μας.
Ξεχνάμε προσώρας ότι ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν γνωστός, ακτιβιστής, αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μένουμε σε αυτό το απλό: ήταν ένας άνθρωπος, ένα παιδί που έχασε τόσο άδικα, τόσο βάναυσα τη ζωή του για τον μόνο λόγο ότι ήταν διαφορετικός. Ο ρατσισμός, η λογική του περισσευούμενου κόσμου, ο φασισμός έτσι όπως αποτυπώθηκε στα δευτερόλεπτα της φρίκης, χρειάζονται απάντηση.
Καμία συγκάλυψη, καμία ανοχή στη βαρβαρότητα, καμία απαλλαγή στην αστυνομική... μπότα που χτύπαγε τον ετοιμοθάνατο άνθρωπο, καμία αδιαφορία στο αδιάφορο κοινό, που προσπερνούσε το λιντσάρισμα λες και ήταν τηλεοπτική σκηνή ενός έργου θρίλερ.
Περιμένουμε το πόρισμα και αναμένουμε, όπως ζητάει και η μητέρα του Ζακ, μια δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στο λιντσάρισμα και εν τέλει στον θάνατο του Ζακ.
Δυστυχώς, όμως, μιλώντας για την αστυνομία, το «περιστατικό» αυτό δεν είναι το μοναδικό. Το «σκατόγρια» της Μόριας, το κυνηγητό και οι συλλήψεις μεταναστών στα χωράφια της ντροπής, η επίδειξη (υπερ)εξουσίας, οι ξυλοδαρμοί, οι ατελείωτες αυθαιρεσίες θέτουν για άλλη μια φορά επί τάπητος το ζήτημα του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ.
