Δικαίωμα!

του Σπύρου Γεωργάτου

Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος και ο ρεβανσισμός έχουν οδηγήσει σε μια σκοτεινή και επικίνδυνη κατάσταση: όλα τα fora διαλόγου, από την τηλεόραση έως την ολομέλεια της Βουλής, έχουν υποκατασταθεί από μια κακάσχημη απομίμησή τους. Με τον παραμορφωτικό φακό των ΜΜΕ και τα παραπλανητικά των «ψιθυριστών» και των δημοσκόπων, ο αντιπολιτευτικός λόγος ακυρώνεται πάραυτα, μετατρεπόμενος είτε σε γραφικότητες (π.χ., «λεφτόδεντρο»), είτε σε μικροδιορθώσεις (petty edits) του κυβερνητικού λόγου, που ίσως θα ήταν καλό να ληφθούν υπ’ όψη, αλλά κι αν δεν ληφθούν δεν πειράζει. Εκείνο που διασώζεται από αυτές τις μεταμορφώσεις είναι μόνο η δημόσια κατακραυγή για θέματα όπως η περίπτωση Δημάκη, τα vouchers των νέων επιστημόνων και τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών. Στα θέματα αυτά, οι ενεργοί πολίτες και η αντιπολίτευση προέβαλαν πράγματι αξιέπαινη αντίσταση, αξιοποιώντας τα ρήγματα του συστήματος και ανατρέποντας τελικά τις κυβερνητικές ασχημίες. Αλλά, δυστυχώς, μ΄ αυτόν τον «αντάρτικο» και κατά περίπτωση τρόπο δεν αποκαθίσταται ούτε η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών ούτε ο δημοκρατικός διάλογος. 

Ο κυνικός αντίλογος στα παραπάνω είναι γνωστός: καπιταλισμό έχουμε· η πολιτική εξουσία είναι στα χέρια της Δεξιάς· το σύστημα -και κυρίως η ιδεολογία του- κυριαρχούν. Δεν θα περίμενε κανείς κάτι άλλο. Δώρα στην αντιπολίτευση και στις μειοψηφίες δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο. Συμβαίνει μάλιστα το ακριβώς αντίθετο: όταν αυτοί που επικρατούν καταλάβουν τις αδυναμίες του αντιπάλου τους δεν χαλαρώνουν, αλλά εντείνουν την πίεση μέχρι να συνθλιβεί τελείως η πολιτική του και να εξοβελιστεί ο λόγος του απ’ το προσκήνιο. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει το αδύνατο, χωρίς να καταφύγει -τυπικά τουλάχιστον- στον ορμπανισμό. Πρώτον, νομιμοποίησε τον πολιτικό καιροσκοπισμό, προσεταιριζόμενος -αυτός, ο φιλελεύθερος par excellence- τους ακροδεξιούς του κόμματός του, τους «μακεδονομάχους» και την εκκλησία. Κανένα πρόβλημα για τα ΜΜΕ και τους «μετριοπαθείς» της Νέας Δημοκρατίας· το κεντροδεξιό προφίλ του δεν αμφισβητείται από κανέναν. Δεύτερον, προχώρησε με ταχύτατο ρυθμό στην αποκατάσταση των ημετέρων -τί Κούκης τί Τσουκαλάς - αναγορεύοντας αυτή την πρακτική σε σταθερά του «επιτελικού κράτους».  (Τί ντροπή για τα τέως στελέχη του Ποταμιού που τώρα σφυρίζουν αδιάφορα.) Τρίτον, από τη θέση του πρωθυπουργού, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τους τεχνοκράτες και τις προσωπικότητες που προέρχονται από τον κεντρώο χώρο για  να οικοδομήσει ένα προστατευτικό κέλυφος που απορροφά εν τη γενέσει τους πολιτικούς κραδασμούς. Τίποτε δεν περιγράφει πιο καλά αυτή τη μεθόδευση από την πονηρή επιλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για την προεδρία της Δημοκρατίας και την αριστοτεχνική αξιοποίηση του Σωτήρη Τσιόδρα στη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης. Η Νέα Δημοκρατία καταλαβαίνει -και χρησιμοποιεί- την ανθρώπινη ματαιοδοξία καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.

Η πολιτική ελευθεριότητα που χαρακτηρίζει τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι φιλελευθερισμός. Είναι μια πολιτικά αθέμιτη (unfair) στάση, που αντανακλά και αντανακλάται στη λειτουργία των ΜΜΕ. Παλαιότερα, τα Μέσα ήταν πιο συγκρατημένα -και πιο αξιόπιστα- γιατί αυτό επέβαλαν οι άγραφοι κανόνες και το πολιτικό ανάστημα των ιθυνόντων στην κυβέρνηση. Υπήρχε τσίπα. Η κατάσταση εκτροχιάστηκε με τον «αυριανισμό» και κυρίως με όσα ακολούθησαν στην εποχή Σημίτη, όπου τα όρια ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική, τη δημοσιογραφία και τα ιδεολογήματα του εύκολου κέρδους που διακινούσαν οι παρατρεχάμενοι και τα «νέα τζάκια» έγιναν δυσδιάκριτα. Σήμερα ζούμε μια παραφθορά ακόμα κι αυτής της απίθανης κατάστασης που δημιουργήθηκε επί ΠΑΣΟΚ. Κι έτσι, μπορεί τώρα ο γνωστός ευθυμογράφος, που υποδύεται τον δημοσιογράφο, να λοιδορεί ελεύθερα τον τέως πρωθυπουργό και να προσβάλει δημόσια την πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛ., χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί σε κανέναν.

Η αντικειμενική παρουσίαση των εναλλακτικών προτάσεων για την κοινωνική πολιτική και την οικονομία είναι βασικό ζήτημα για μια Δημοκρατία. Αλλά δεν είναι το μόνο, ούτε το κυριότερο. Το πιο σημαντικό έλλειμμα που προκύπτει από τη απολογητική -για να μην πω στρατευμένη- λειτουργία του έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων είναι η έλλειψη αντικειμενικής πληροφόρησης και η παραμόρφωση της  πραγματικότητας. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η παρουσίαση του νέου «σχεδίου Μάρσαλ» που εισηγείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή  για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. 

Ακόμα κι οι μη εξοικειωμένοι με τα διαβούλια των Βρυξελλών καταλαβαίνουν με την πρώτη ματιά ότι το εντυπωσιακό ποσόν των 32 δις που υπόσχεται στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (22 δις σε επιδοτήσεις και 9,5 δις σε δάνεια) είναι ένα προκάλυμμα. Στα ψιλά γράμματα αυτής της πρότασης βρίσκεται η παράλληλη -και πιθανότατα αναγκαστική- απορρόφηση των επιδοτήσεων μαζί με τα δάνεια, δηλαδή η υιοθέτηση όρων και προϋποθέσεων (conditionalities) που κατατείνουν σε μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Τυπικά έχουμε απαλλαγεί από τα μνημόνια· πλην όμως, κουμάντο θα κάνουν και πάλι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους κι ο Πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος, σε αγαστή συνεργασία με τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη.

Αυτό το άκρως επικίνδυνο ενδεχόμενο δεν σχολιάζεται και δεν αξιολογείται από τα φιλοκυβερνητικά Μέσα, που δοξολογούν, παρουσιάζοντας την κατάσταση ιδανική. Εν τω μεταξύ, ευσχήμως αποσιωπάται και ένα  άλλο στοιχείο που έκανε εντύπωση από την αρχή: ότι το νέο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συνοδεύεται από πρόνοιες νέων φόρων στις εκπομπές άνθρακα (βλέπε τέλη κυκλοφορίας) και στις ψηφιακές τεχνολογίες. Η «πράσινη οικονομία» για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: εξαγωγές ηλεκτρικών αυτοκινήτων, πωλήσεις υλικών για εναλλακτικές πηγές ενέργειας  και προμήθειες εξοπλισμού «επόμενης γενεάς» από τις χώρες του Βορρά στον Νότο, δηλαδή έμμεση επιστροφή όσων διατέθηκαν και μάλιστα μ’ ένα ευχαριστήριο. Οι πλούσιες χώρες κερδοσκοπούν εις βάρος των φτωχών, καθώς το σύστημα προσαρμόζεται, τελειοποιείται, εμπεδώνεται. Το «μένουμε Ευρώπη» γίνεται πλέον το ισοδύναμο μιας δήλωσης μετανοίας, που επίσης διαβεβαιώνει ότι «μένουμε σπίτι» και -κυρίως- ότι «μένουμε ήσυχοι».

Ποια εργαλεία διαθέτει η Αριστερά για να αντιμετωπίσει την επικοινωνιακή απομόνωση και την παραφθορά του πολιτικού της λόγου που τείνουν να γίνουν κανόνας; Το εξής ένα: τη διεύρυνση του διαλόγου στη βάση -του πραγματικού διαλόγου, στην πραγματική βάση, για τα πραγματικά επίδικα. Αν αυτό ακούγεται πολύ γενικό ή πολύ λίγο για τις περιστάσεις, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ισχύει το «έχουμε καπιταλισμό»· καιρός να (ξανα)ακουστεί και το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».  

Για να καρποφορήσουν, οι παραγωγικές αντιπροτάσεις της αντιπολίτευσης χρειάζονται ένα περίγραμμα που θα δίνει συγκεκριμένη μορφή στις επιμέρους επεξεργασίες, αναβιβάζοντας τον λόγο της σε πολιτικό πρόσταγμα. Το 1981 το περίγραμμα αυτό ήταν η «Αλλαγή!» και το 2014 η «Ανατροπή!».  Τώρα θα πρέπει ίσως να πούμε «Δικαίωμα!». Δικαίωμα στη Ζωή και στην Ευτυχία. Τίποτα λιγότερο.

tvxs

Νότη, μας πήραν χαμπάρι...

Σε διαβαθμισμένο έγγραφο διεθνούς οργανισμού που αποκάλυψε χθες η "Καθημερινή" επισημαίνεται πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη "έχει χάσει μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης των Βρυξελλών, που εντοπίζουν το ένα ατόπημα μετά το άλλο και μάλιστα με κοινοτικά χρήματα"

του Πέτρου Κατσάκου

Πριν από έναν μήνα σ’ αυτήν εδώ τη στήλη γράφαμε για τη σκανδαλώδη απόφαση του Νότη Μηταράκη να προχωρήσει στη σύσταση Τεχνικής Υπηρεσίας, σε επίπεδο Διεύθυνσης -η οποία μάλιστα υπάγεται στον υπουργό-, ορίζοντας ως διευθυντή ιδιώτη μηχανικό, μετακλητό υπάλληλο.

Σημειώνοντας, μάλιστα, την ύποπτη σπουδή τού εν λόγω μετακλητού να προχωρήσει τη διαδικασία ανάθεσης έργου ύψους 4,5 εκατομμυρίων ευρώ χωρίς προκήρυξη και με τη μέθοδο της «διαπραγμάτευσης» πριν ακόμη από την ανάληψη τον καθηκόντων του. Η ανάθεση αφορούσε τη διαμόρφωση και τη συντήρηση της προσφυγικής δομής στη Μαλακάσα και, πέραν μιας έγγραφης καταγγελίας τότε από την ΑΔΕΔΥ και το σχετικό δημοσίευμα της «Αυγής», άκρα του τάφου σιωπή.

Μόνο που αυτήν την εκκωφαντική σιωπή ήρθε χθες να σπάσει ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή». Δημοσίευμα που, επικαλούμενο διαβαθμισμένο έγγραφο διεθνούς οργανισμού, αποτελεί κόλαφο για το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, καθώς κάνει λόγο για κακοδιαχείριση και οικονομικές ατασθαλίες χρησιμοποιώντας ως ενδεικτικό παράδειγμα τη Μαλακάσα, για την οποία αναφέρει πως «η νέα δομή φιλοξενίας που φτιάχτηκε τους τελευταίους μήνες κοστολογήθηκε με ένα υπέρογκο ποσό, συγκρινόμενο με ανάλογα έργα που έχει χρηματοδοτήσει η αρμόδια Διεύθυνση της Κομισιόν». Τα συγκριτικά ποσά δε που το διαβαθμισμένο έγγραφο αναφέρει έρχονται και καίνε την ηγεσία του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Ενώ σε ανάλογο έργο, που πραγματοποιήθηκε μέσα σε επτά ημέρες, το μέσο κόστος ήταν 270 ευρώ ανά ωφελούμενο, στην περίπτωση της Μαλακάσας το κόστος έφτασε τα 3.900 ευρώ ανά ωφελούμενο.

Με λίγα λόγια, εκτός συνόρων τούς πήραν χαμπάρι τους «μετακλητούς διευθυντές» του Νότη Μηταράκη αντιλαμβανόμενοι τι ακριβώς εννοούν στην Ελλάδα όταν διατυμπανίζουν πως με κυβέρνηση Μητσοτάκη οι προσφυγικές δομές θα επιστρέψουν στον έλεγχο του κράτους διώχνοντας τις αμαρτωλές ΜΚΟ.

Εκτός συνόρων έχουν ήδη αντιληφθεί τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις εξαγγελίες για το προσφυγικό, καθώς στο διαβαθμισμένο έγγραφο που αποκάλυψε χθες η «Καθημερινή» επισημαίνεται πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη «έχει χάσει μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης των Βρυξελλών, που εντοπίζουν το ένα ατόπημα μετά το άλλο και μάλιστα με κοινοτικά χρήματα».

Δυστυχώς, όμως, το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της «Καθημερινής» πέρασε στα ψιλά τής επικαιρότητας, εκεί δηλαδή που καταλήγει ό,τι έρχεται να χαλάσει το πανηγυρικό αφήγημα της πιο επιτυχημένης κυβέρνησης όλων των εποχών και του Μωυσή πρωθυπουργού.

αυγη

Γιατρέ μου, χρειάζομαι διακοπές

Απτόητα από την πανδημία, τα πλούσια νησιά ετοιμάζουν το μπουρί της σόμπας για να πιουν το αίμα των ξένων

του Νίκου Παπαδογιάννη

Είδα στην ΕΡΤ το σπαραξικάρδιο ρεπορτάζ για την παντέρμη από κόσμο Σαντορίνη και έκανα αυτό που θα έκανε στη θέση μου οποιοσδήποτε πολίτης με δύο μάτια στη σωστή θέση και πέντε φράγκα στην άκρη. Έψαξα δωμάτιο στην Οία, εν όψει της ολιγοήμερης άδειας που μου περίσσεψε από την προ πανδημίας εποχή.

Διότι σαν τη Σαντορίνη δεν έχει. Ιδίως όταν απομακρύνονται οι ορδές των βαρβάρων.

Αλίμονο, όμως, η Σαντορίνη περιμένει τις ορδές των βαρβάρων για να τους πάρει τα σώβρακα και να καλύψει τη χασούρα του τελευταίου τριμήνου: Πάσχα, Άγιο Πνεύμα, πρώτες λιακάδες, πρώτα μπάνια, πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τον Νότο.

Ο αεροπορικός ναύλος για το άντρο της Fraport στο νησί παραμένει φθηνός, αλλά οι τιμές για διαμονή αγγίζουν το όριο του εξωφρενικού.

Το ίδιο μικροσκοπικό στούντιο με θέα που το 2017 νοικιάσαμε έναντι 100 ευρώ (φιλική τιμή λόγω …πολυετίας) κοστίζει για έξι νύχτες την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου γεμάτα 1200 ευρώ: 145 η κάθε βραδιά συν 190 το «σέρβις», αφού η δουλίτσα γίνεται πλέον μέσω AirBnb.

Χωρίς πρωινό και άλλες πολυτέλειες, εννοείται. Για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, η λυπητερή είναι ακόμα πιο λυπητερή για όποιον το νοικιάσει γύρω στις 10-15 του ίδιου μήνα, μολονότι τα σύνορα θα είναι ακόμη κλειστά και ο τουρισμός εξωτερικού μπλοκαρισμένος.

Ένα γειτονικό σπιτάκι στην καλντέρα, λίγο μεγαλύτερο, κοστίζει 260 ευρώ καθ’ εκάστην. Ολογράφως, διακόσια εξήντα. Τους ναούς της πολυτέλειας, με τις ιδιωτικές πισίνες, τους μπάτλερ και τα ελικοδρόμια, δεν τους τσέκαρα καν, καθώς δεν μου περισσεύουν λεφτά για οφθαλμίατρο.

Περιμένουν, λέει, Έλληνες, Αυστριακούς και Δανούς τουρίστες. Ούτε καν Ρώσους μεγιστάνες ή Κινέζους νεόπλουτους. Ευρωπαίους της μεσαίας τάξης, που γνωρίζουν καλά πού τελειώνει η υπευθυνότητα και πού αρχίζει η αισχροκέρδεια. Είστε με τα καλά σας, μωρέ;

«Άφησέ τους να μείνουν με άδεια τα δωμάτια για να δουν τη γλύκα», πρόσταξε ο κακεντρεχής του γραφείου. Και άρχισε να μουρμουρίζει κάτι περίεργα, για «κράτος εν κράτει», για «νησιά που δεν κατάλαβαν την κρίση», για «ιδιοκτήτες που νόμιζαν ότι κρατούσαν τον παπά από τα ούμπαλα», για «αμπέλια και χωράφια που εκχερσώθηκαν ώστε να γίνουν ενοικιαζόμενα», για «δασκάλους που δεν βρίσκουν στέγη για να ξεχειμωνιάσουν».

Άφησα την απλησίαστη Σαντορίνη στη δυσοίωνη ερημιά της και βάλθηκα να ιχνηλατώ την άγονη γραμμή, που με έχει και περισσότερη ανάγκη. Στο δωματιάκι μου στην Οία θα μείνουν φέτος ο Γιόχαν, ο Πέτερ και ο Φραντς. Ή κανένας απολύτως.

Το θέμα είναι, ότι τα «πλούσια» νησιά που χρεώνουν το φύκι για μεταξωτή κορδέλα διαθέτουν ιατρικές υποδομές και κέντρα υγείας. Μπορούν συνεπώς να υποσχεθούν αποτελεσματική περίθαλψη σε όσους αρπάξουν τον ιό από την πατρίδα τους, τον φέρουν στην Ελλάδα με τις ανεξέλεγκτες πτήσεις και τον μεταδώσουν στον χαζοχαρούμενο ιθαγενή παραθεριστή.

Εάν εγώ ο πληβείος αρρωστήσω στην Κίμωλο ή στην Ηρακλειά με την ευλογία του μπάτε σκύλοι αλέστε ελληνικού κράτους, πού διάβολο θα πάω να γιατρευτώ; Θα περιμένω ελικόπτερο ή σκυλοπνίχτη για να με μεταφέρει στην Αθήνα, μαζί με άλλους εβδομήντα που θα έχουν πάθει την ίδια ζημιά;

Θα καταφύγω στον μοναδικό γιατρό του νησιού, που παίρνει τρεις κι εξήντα, κοιμάται σε αντίσκηνο και έχει πείρα μόνο από ιλαρά και μαγουλάδες; Θα βάλω κανένα γαϊδουράκι να μου κάνει τεχνητή αναπνοή; Θα χρησιμοποιήσω τον αναπνευστήρα της μάσκας για να φυσήξω αέρα στα πνευμόνια μου; Θα προσευχηθώ στον θεό της Ελλάδας;

Το υπουργείο Τουρισμού χώρισε εξαρχής τις τουριστικές περιοχές σε τρεις ζώνες κινδύνου, ανάλογα με τις υποδομές και τη γεωγραφική θέση της καθεμιάς. Μόλις οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες μυρίστηκαν τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει στα περισσότερα νησιά αυτός ο διαχωρισμός, υποχρέωσαν την υπουργάρα σε αναδίπλωση.

«Ουδέποτε κάναμε τέτοιο πράγμα», ισχυρίστηκαν ψευδώς οι απίθανοι άνθρωποι που καλούνται να διαχειριστούν τις τύχες της ταλαίπωρης χώρας την επαύριο της πανδημίας.

Και βάλθηκαν να τσακώνονται μεταξύ τους, αναξιόπιστος εναντίον αναξιόπιστου, με διαιτητή τον «Ηρακλή» του Μεγάρου Μαξίμου, να μοιράζει ροπαλιές και καρούμπαλα.

Οι τηλεθεατές που είδαμε με τα ματάκια μας τα γυμνασιακά power point των υπουργών της ΝΔ για «το επιχειρησιακό σχέδιο επανεκκίνησης του τουρισμού», με σαφή αναφορά στις ζώνες υψηλού και χαμηλού κινδύνου, προφανώς πρέπει να επισκεφτούμε τον οφθαλμίατρο, που λέγαμε πιο πάνω. Και τον ω-ρι-λα, μιας και ήρθαμε. Και τον δερματολόγο, αφού προμηνύεται ηλιοθεραπεία.

Γιατρέ μου, χρειάζομαι καινούρια γυαλιά μυωπίας, ακουστικά για τη βαρηκοϊα, κρέμες για τον ήλιο και χάπια για τα μυαλά μου που πονάνε. Ή έστω, διακοπές. Επειγόντως. Σε κάποια χώρα που ξέρει πώς να μοιράσει πέντε γαϊδουριών άχυρα. Και που δεν περιμένει λιμασμένη τον οβολό του τουρίστα για να επιβιώσει.

κουτι πανδώρας

Είναι άραγε η δημοκρατία εκδικητική;

(και ο Δημάκης ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος του κόσμου;)

του Χρήστου Ξανθάκη 

Ο Δημάκης είναι σκληρό καρύδι. Το είχε αποδείξει και πριν από δύο χρόνια, όταν είχε σηκώσει το υπουργείο Δικαιοσύνης στις δύο ρόδες με την απαίτησή του να του χορηγηθεί εκπαιδευτική άδεια. Και τότε χρησιμοποίησε το «όπλο» (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε) της απεργίας πείνας και τότε..
ξεσηκώθηκε ο κόσμος υπέρ του και τότε κέρδισε εν τέλει μετά από παλινωδίες και πισωγυρίσματα. Πολύ σκληρό καρύδι και δεν λογάριαζε ούτε ζωή ούτε θάνατο. Κι ευτυχώς, επικράτησε η λογική έναντι των τύπων και των διαδικασιών. Γιατί η δημοκρατία οφείλει να μην είναι εκδικητική…
Δυο χρόνια αργότερα, πάλι τα ίδια. Στις 17 Απριλίου ο Δημάκης μετήχθη από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Γρεβενών γιατί συμμετείχε ως εκπρόσωπος των κρατούμενων στις ειρηνικές κινητοποιήσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών εν μέσω κορωνοϊού. Ξεκίνησε αμέσως απεργία πείνας για να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του στο Πολιτικό και τον φέρανε πίσω, αλλά αντί να τον επιστρέψουν στο κελί του τον έστειλαν στην ειδική πτέρυγα των κρατουμένων για τρομοκρατία, στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Ότι και καλά μπήκε σε καραντίνα λόγω του ιού. Πέρασε όμως κι η καραντίνα, πέρασαν οι δύο εβδομάδες, φως από πουθενά. Και η Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου δήλωσε:

«Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι μετά την 14ήμερη καραντίνα θα επιστρέψει άμεσα στο κελί του».

Πάρε λοιπόν μια καινούρια απεργία πείνας, να κάνεις τα κουμάντα σου…
Είχαμε μείνει όμως στο ότι ο Δημάκης είναι σκληρό καρύδι. Κάτι που υπαινίχθηκε και η κ. Νικολάου μιλώντας για παραπτώματα εντός των φυλακών, αλλά το ξέραμε κιόλας από παλαιότερα ανακοινωθέντα. Ότι δηλαδή παραβίασε την υφ’ όρων απόλυσή του τελώντας νέο κακούργημα, ότι παραβίασε και την τακτική άδεια που είχε λάβει κλπ. κλπ. Μάλιστα, δεν είναι νερό για πρόσφορο που λένε και στο χωριό μου το Τρίκαλο. Για ληστεία άλλωστε πρωτομπήκε στη φυλακή, δεν μπήκε καν για ομορφιές με υποβρύχια όπως κάποιες γνωστές προσωπικότητες του δημόσιου βίου.
Αλλά είναι αυτό το θέμα μας; Θέλω να ρωτήσω αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, αν είναι αυτό το θέμα μας. Αν δηλαδή πιστεύουμε ότι με το που παρανομήσει κάποιος η μόνη ευθύνη της κοινωνίας και της πολιτείας και της δημοκρατίας απέναντί του είναι να τον κλείσει στη μπουζού και να καταπιεί το κλειδί. Να τον ξεχάσει στο μπουντρούμι μέσα, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, ωσότου εκτίσει την ποινή που του επιβλήθηκε και ξαναβγεί στον ήλιο. Με μοναδικό εργαλείο σωφρονισμού το εύρος του εγκλεισμού του, που αυξομειώνεται ανάλογα με τη διαγωγή. Εγκληματίας μπήκες, εγκληματίας βγήκες σαν να λέμε. Και πάλι καλά που σου δίναμε να τρως, όσο ήσουν πίσω από τα κάγκελα…
Ο νομοθέτης ωστόσο, είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει, έχει προβλέψει και κάποια άλλα πράγματα. Λέει, ας πούμε, ότι μπορεί να σπουδάσει ο κρατούμενος, μπας και ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της βίας. Και το δικαίωμα στις σπουδές το έχουν όλοι, αρκεί να βάλουν τα δυνατά τους και να πετύχουν στις σχετικές εξετάσεις. Όπως ο Δημάκης, ας πούμε, που πήρε μάλιστα και υποτροφία. Και για να του τρίψουμε τη μουρίτσα τον στέλνουμε στα Γιάννενα, πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά απ’ τη σχολή του.
Τέτοιες πονηριές βεβαίως είναι αρκετά ευάλωτες. Στέκουν μόνο μεταξύ κατεργαραίων και άμα βγεις από τα πολυτελή γραφεία με τα έπιπλα από καρυδιά καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Γιατί το ένστικτο του κόσμου μπορεί να μην είναι αλάθητο, αλλά συχνά πυκνά τον πιάνει το σφυγμό. Και ταυτίζεται με τον αδύναμο, με τον ανίσχυρο, με αυτόν που συντρίβεται σαν την πεταλούδα κάτω απ’ τις ρόδες του φορτηγού. Στην περίπτωση αυτή, είτε αναζητείς τον καινούριο Μπόμπι Σαντς είτε λες «ως εδώ» και δίνεις λύσεις. Όπερ και εγένετο, για ν’ αποφύγουμε τις οδομαχίες και τον χαλασμό κόσμου. Ως την επόμενη φορά που κάποιος αρμόδιος ή κάποια αρμόδια θα πιστέψει ότι κατέχει την αιώνια αλήθεια…

 newpost.gr

Ιστορικό χαμηλό για την ΕΡΤ

Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερος λεκές στην ιστορία της δημόσιας τηλεόρασης από το εξώδικο του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη.

του Πέτρου Κατσάκου

Ήταν βαρύ το πλήγμα στην πολυφωνία, τον πλουραλισμό και την αντικειμενικότητα που η δημόσια τηλεόραση οφείλει να υπηρετεί, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε η υπόθεση του Βασίλη Δημάκη.

Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερος λεκές στην ιστορία της δημόσιας τηλεόρασης από το εξώδικο του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη. Δεν νομίζω να έπεσε ποτέ στο παρελθόν τόσο χαμηλά η ΕΡΤ ώστε να υποχρεωθεί υπό την απειλή εξωδίκου να δώσει τελικά λίγο τηλεοπτικό χρόνο στον συνήγορο ενός πολίτη που τα τελευταία εικοσιτετράωρα ξαναδικάστηκε και ξανακαταδικάστηκε ερήμην του στη μικρή μας οθόνη.

Ήταν βαρύ το πλήγμα για το προφίλ της ΕΡΤ. Ήταν βαρύ το πλήγμα στην πολυφωνία, στον πλουραλισμό και στην αντικειμενικότητα που η δημόσια τηλεόραση οφείλει να υπηρετεί ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε η υπόθεση του Βασίλη Δημάκη. Και το πλήγμα έγινε ακόμη πιο βαρύ όταν ο δικηγόρος του αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει την απειλή του εξώδικου σαν έσχατο μέσο ώστε να ακουστεί από τη συχνότητα της ΕΡΤ και η φωνή του απεργού πείνας και δίψας πελάτη του.

Πραγματική κατάντια για την ΕΡΤ, που μπορεί να βαρύνεται με την προκλητική επίδειξη πολιτικής μεροληψίας των τελευταίων μηνών, αλλά κανείς δεν περίμενε πως θα έπεφτε τόσο χαμηλά για το χατίρι αυτής της κυβέρνησης. Γιατί μπορεί να ξεπετά σε δευτερόλεπτα τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μπορεί να έχει εξαφανίσει το ΚΙΝ.ΑΛΛ. -εκτός συγκεκριμένων βουλευτών-, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25.

Γιατί μπορεί να αποκρύπτει διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις κοινωνικών ομάδων. Αλλά εδώ είχαμε να κάνουμε με το χυδαιότερο ατόπημα, καθώς το ρεπορτάζ για τον Βασίλη Δημάκη αφορούσε την ίδια τη ζωή ενός ανθρώπου που κρεμόταν από μια κλωστή και η ΕΡΤ επέλεξε να τον φιμώσει.

Όσο πίσω και να πάμε, τα πολιτικά λάθη και τα ατοπήματα που έχουν χρεωθεί στη δημόσια τηλεόραση και τους πολιτικούς της προϊσταμένους είναι πολλά. Σαν την αθλιότητα, όμως, που η ΕΡΤ διέπραξε εις βάρος ενός ανθρώπου δεν ήταν κανένα. Και η αθλιότητα έγινε πιο βαριά όταν η δημόσια τηλεόραση εξαναγκάστηκε να λειτουργήσει ως δημόσια τηλεόραση υπό τον φόβο και την απειλή ενός εξώδικου. Όταν κάποιοι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να κάνουν τη δουλειά τους επειδή φοβήθηκαν τα μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη. Μεγαλύτερη κατάντια δεν υπάρχει.

Γιατί λίγο-πολύ οι δημοσιογράφοι έχουμε γίνει αποδέκτες εξωδίκων, άλλοτε δικαίως και άλλοτε καθ’ υπερβολήν, για κάτι που γράψαμε εις βάρος κάποιου, αλλά ποτέ για κάτι που αποκρύψαμε. Και αυτό τελικά μόνο η ΕΡΤ του Κυριάκου Μητσοτάκη το κατάφερε.

αυγη

Αποκάλυψη: πως θα αξιοποιήσει η κυβέρνηση τα 32 δις

του Στέλιου Κούλογλου

Όταν ακόμη και η «Καθημερινή» αποκαλύπτει-και πολύ σωστά κάνει- ένα ακόμη σκάνδαλο της κυβέρνησης, τα πράγματα πρέπει να είναι πράγματι πολύ βρόμικα. Ο λόγος για το ρεπορτάζ της εφημερίδας με τίτλο «Αδράνεια και κακοδιαχείριση», που αποκαλύπτει διαβαθμισμένο έγγραφο διεθνούς οργανισμού, το οποίο καταγράφει σοβαρές ενδείξεις για κακοδιαχείριση ή και οικονομικές ατασθαλίες στα έργα που πραγματοποιεί το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου.
 
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ  της Τάνιας Γεωργιοπούλου,  το έγγραφο επικεντρώνεται στην κατασκευή της δομής στη Μαλακάσα και κάνει λόγο για απώλεια μεγάλου μέρους ευρωπαϊκών κονδυλίων. Στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, στο οποίο έχει επανειλημμένως αναφερθεί το Tvxs (ενδεικτικά: Παγκόσμιο ρεκόρ σκανδαλοδρομίας ) ο κατά παράβαση του Συντάγματος μετακλητός υπάλληλος που διορίστηκε από τον κ. Μηταράκη επικεφαλής στη νεοσύστατη Τεχνική Υπηρεσία του υπουργείου, υπέγραψε την απευθείας ανάθεση του έργου για τη διαμόρφωση και συντήρηση της δομής προσφύγων στη Μαλακάσα, με αρχικό προϋπολογισμό 4,5 εκατομμύρια, μία μέρα πριν αναλάβει καθήκοντα!
 
Δεν είχε ιδρώσει το αυτί κανενός στην κυβέρνηση, που πρέπει να υποφέρει από ένα σύνδρομο ..ετεροχρονισμού. Στο σκάνδαλο της ημέρας που αποκάλυψε χθες ο Παύλος Πολάκης, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Πιερρακάκης, έκανε απευθείας ανάθεση σε μετακλητό συνεργάτη του, δύο μέρες πριν ο τελευταίος παραιτηθεί,  ώστε να μπορεί να γίνει η ανάθεση τουλάχιστον νομότυπα. Το νέο αυτό περίεργο σύνδρομο, στο οποίο δεν περιμένουν 2-3 μέρες για να κάνουν τη δουλειά, είναι εύκολα εξηγήσιμο: δεν κρατιούνται.
 
Μια άλλη, πολύ καλή ρεπόρτερ, η Νόρα Ράλλη, αποκάλυψε χθες στην Εφημερίδα των Συντακτών τις ιδιότητες και άλλων διοικητών των προσφυγικών δομών, πέρα από τους ακροδεξιούς, ακόμη και συνεργάτες φιλοναζιστικών εκδόσεων,  οι οποίοι μας έχουν ήδη απασχολήσει. Στο νέο λοιπόν κατάλογο, την περιποίηση των προσφύγων θα αναλάβουν:
 
1 Στη δομή ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ διορίζεται ο Κίμων Παράσχου του Ευθυμίου. Συνδικαλιστής της Ν.Δ. στον χώρο των φαρμακοποιών, περιφερειακός σύμβουλος με τον Απ. Τζιτζικώστα.
 
2 Στη δομή ΔΡΑΜΑΣ ο Δημήτριος Τουτουντζόγλου του Χρυσοστόμου. Δικηγόρος, μέλος της ΝΟΔΕ Δράμας.
 
3 Στη δομή ΒΕΡΟΙΑΣ ο Ελευθέριος Αβραμόπουλος του Νικολάου. Πρόκειται για γνωστό στέλεχος της Ν.Δ. στον νομό Τρικάλων, μέλος πολιτικής επιτροπής ως εκπρόσωπος της ΟΝΝΕΔ, απόφοιτος του Τμήματος Λογιστικής του ΤΕΙ Κοζάνης.
 
4 Στη δομή ΘΗΒΑΣ ο Χριστόφορος Ιγγλέσης του Γρηγορίου. Είναι δημοτικός σύμβουλος Βόλου, εκλεγμένος με τον επίσημο συνδυασμό της Ν.Δ., με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες.
 
5 Στη δομή ΚΑΒΑΛΑΣ ο Δημήτριος Ρέμμος του Χρήστου. Μέλος της ΝΟΔΕ Καβάλας και στενός συνεργάτης του υπουργού Αμυνας Ν. Παναγιωτόπουλου( του Τουρκοφάγου)
 
6 Στη δομή ΚΑΤΩ ΜΗΛΙΑΣ του Δήμου Κατερίνης ο Νικόλαος Κατάνας του Κωνσταντίνου. Στέλεχος της Ν.Δ., δημοτικός σύμβουλος με τον Κ. Κουκοδήμο,
 
7 Στη δομή ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΟΥ του Δήμου Λαρισαίων ο Απόστολος Παπαπαρίσης του Γεωργίου. Στέλεχος και υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στη Λάρισα, απόστρατος αξιωματικός της Αεροπορίας.
 
8 Στη δομή ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ του Δήμου Παιονίας ο Τραϊανός Τρέγκας του Γεωργίου. Γνωστό στέλεχος της Ν.Δ. στο Κιλκίς, υπεύθυνος υποδομών και δικτύων της ΝΟΔΕ Κιλκίς.
 
9 Στη δομή ΡΙΤΣΩΝΑΣ του Δήμου Χαλκιδέων ο Γεώργιος Λέλος του Ζαχαρία. Γνωστό στέλεχος της Ν.Δ. στον Βύρωνα, τοπικός επιχειρηματίας.
 
10 Στη δομή ΣΕΡΡΩΝ η Δήμητρα Παναγιωτάκη του Ιωάννη. Προβεβλημένο στέλεχος της Ν.Δ. στις Σέρρες, μέλος της τοπικής ΝΟΔΕ.
 
11 Στη δομή ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ ο Ιωάννης Γιαννούσης του Χρήστου. Πολιτικός μηχανικός, συνδικαλιστής με την παράταξη της ΔΚΜ (πρόσκειται στη Ν.Δ.)
 
12 Στη δομή ΓΡΕΒΕΝΩΝ ο Απόστολος Τσένης του Ιωάννη. Ιδιαίτερα προβεβλημένο στέλεχος της Ν.Δ. στα Τρίκαλα, υπηρετεί ως τομεάρχης-σύνδεσμος μεταξύ της Γραμματείας Οργανωτικού και της Νομαρχιακής Οργάνωσης Τρικάλων της Ν.Δ.
 
13 Στη δομή ΣΙΝΤΙΚΗΣ στις Σέρρες  ο Βασίλειος Νικηφόρου του Δημητρίου. Πρόεδρος στην κοινότητα Ανατολής και μέλος της παράταξης του δημάρχου Φώτη Δομουχτσίδη.
 
Πρέπει να παραδεχθούμε πάντως ότι, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση, οι νεοδιορισθέντες διοικητές ανταποκρίνονται στο κριτήριο της αριστείας, καθώς υλοποιούν την αρχή ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Ο διοικητής στη δομή του Δήμου Λαρισαίων, για παράδειγμα, είχε δηλώσει σε τοπική εφημερίδα ότι «τα ερημικά νησιά είναι πιθανή λύση για το προσφυγικό ζήτημα, για να δοθεί το μήνυμα ότι δεν είναι επιθυμητοί όσοι έρχονται στη χώρα μας». Ο νέος διοικητής στις Σέρρες ήταν ανάμεσα στους έντονα διαμαρτυρόμενους στις κινητοποιήσεις του περασμένου Μαρτίου, όταν η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι θα δημιουργήσει δομή στις ..Σέρρες!
 
Αυτοί οι άνθρωποι θα αμείβονται με 3.000 ευρώ τον μήνα και θα μπορούν να εισηγούνται τη διάθεση “μυστικών κονδυλίων”, μέχρι το ποσό των 25.000 ευρώ. Η χώρα είχε την ατυχία η πανδημία να συμπέσει με την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Εδώ κλέβουν τα κονδύλια για τους πρόσφυγες ή την πανδημία, με το 32 δις θα γίνει το μεγάλο φαγοπότι: τα λεφτά είναι πολλά και θα πάνε σε γαλάζια παιδιά και σε σκάνδαλα. Δεν θα γίνει απλώς του Σκόιλ Ελικίκου. Θα αναστενάξει η μάνα του Μέτζη του Νεουκτη.

tvxs

Κορονοϊός και «κανονικότητα»

«Σε ένα ρεπορτάζ, μια γυναίκα στην Αφρική το έλεγε ρητά: "Προτιμώ να πεθάνω από τον ιό και όχι από την πείνα"»

της Πέπης Ρηγοπούλου

Η χώρα μας έχει ώς εδώ μια αναμφισβήτητα επιτυχημένη πορεία στην αντιμετώπιση του νέου κορονοϊού. Η πορεία αυτή, που βασίστηκε στις προτάσεις της επιστημονικής επιτροπής και της Πολιτικής Προστασίας, βοήθησε να καταλάβουμε τα νέα δεδομένα της ζωής μας και να εμπιστευτούμε την καθημερινή ενημέρωση του κ. Τσιόδρα και του κ. Χαρδαλιά διακρίνοντας μια σαφήνεια, μια ειλικρίνεια, έναν σεβασμό απέναντί μας. Το ΕΣΥ με την ιλιγγιώδη προσπάθεια των ανθρώπων του αποκατέστησε την τραυματισμένη λόγω κρίσης εικόνα του. Μακάρι οι εξαγγελίες για ουσιαστική αναβάθμισή του με προσλήψεις και δομές να μη μείνουν μόνον εξαγγελίες. Το πέρασμα ωστόσο από τον εγκλεισμό στην επόμενη φάση του ανοίγματος δεν έχει τον ίδιο χαρακτήρα. Οι πολιτικές δεν είναι αμιγώς ιατρικές.

Η οικονομική παράμετρος δεν μπορεί παρά να είναι κυρίαρχη. Αν σχεδόν όλοι οι κλάδοι της οικονομίας μας, που υποφέρει ήδη από τις συνέπειες της αποικιοκρατικού τύπου δανειακής σύμβασης ολόκληρη δεκαετία, συνεχίσουν να υπολειτουργούν σε δραματικό βαθμό, οι Ελληνες, όπως και άλλοι λαοί, θα έχουν να διαλέξουν αν θα πεθάνουν από την πανδημία ή από την επίσης θανάσιμη ένδεια. Σε ένα ρεπορτάζ, μια γυναίκα στην Αφρική το έλεγε ρητά: Προτιμώ να πεθάνω από τον ιό και όχι από την πείνα. Προφανώς πίστευε ότι ο θάνατος από την πείνα είναι πιο βασανιστικός. Η διαπίστωση ωστόσο αυτή δεν επιτρέπεται να μας κάνει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, όπως το κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα στο θέμα των μνημονίων, όταν δεν προτείνουν πειστικές εναλλακτικές λύσεις.

Υπάρχουν πάντως τομείς όπου η «ρεαλιστική» παραίτηση από βασικές προφυλάξεις μπορεί να αποβεί καταστροφική. Ο πρώτος είναι ο τουρισμός και ιδιαίτερα ο εξωτερικός. Δεν είμαι ειδική στο θέμα, αλλά μοιράζομαι σε σημαντικό βαθμό την ανησυχία ανθρώπων, Ελλήνων και ξένων, που διαθέτουν και εγκυρότητα επί του θέματος: ότι κινδυνεύουμε να εξαργυρώσουμε την πραγματικά παραδειγματική συμμόρφωσή μας με τα μέτρα και την ώς εδώ προστασία του λαού μας με το να δεχτούμε μια ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη εισβολή τουριστών από τις «προηγμένες» χώρες που, δυστυχώς, διακρίθηκαν για την καθυστερημένη τους αντίσταση στην επέλαση της πανδημίας.

Ο τομέας όπου μπορώ να μιλήσω με πιο πολλή σιγουριά είναι η εκπαίδευση. Το άνοιγμα των σχολείων, ενός κλάδου όπου οι ανάγκες δεν είναι ανελαστικές όπως στην οικονομία, φοβούμαι ότι γίνεται για να γίνει, ακολουθώντας εισηγήσεις ανθρώπων που έχουν μάλλον ελάχιστη πραγματική γνώση των εκπαιδευτικών πραγμάτων. Σε μια εκπαίδευση που νοσούσε ήδη με ευθύνες πολλών κυβερνήσεων, το άνοιγμα αυτό μοιάζει να προωθεί μια εικόνα ασφάλειας, ενώ μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους.

efsyn.gr

Όταν η Θέμις έχει νεύρα...

Παλιά παροιμία του νομικού κόσμου: «Ο δικαστής (εννοείται και η δικάστρια) πρέπει να είναι πρωτίστως άνθρωπος με αίσθημα και συνείδηση δικαίου. Εάν, δε, γνωρίζει και πέντε νομικά παραπάνω, χρήσιμα είναι»

του Δημήτρη Π. Κυριακαράκου*

Είναι φυσιολογικό και επόμενο η Θέμις να έχει νεύρα όταν με καλυμμένους οφθαλμούς, έναν ζυγό κι ένα ξίφος καλείται να «μεροληπτεί» αξιοποιώντας την έννομο ισηγορία. Η απονομή δικαιοσύνης δεν είναι ουδέτερη διαδικασία. Τουναντίον, είναι διαδικασία φύσει ανταγωνιστική, η οποία γεννά νικητές και ηττημένους. Θεματοφύλακες της ισηγορίας όμως είναι οι δικηγόροι, οι οποίοι καλούνται εκ του θεσμικού τους ρόλου να αξιοποιούν κάθε στοιχείο ελαφρυντικό της παραβατικής θέσεως του / της εντολέα τους και ταυτόχρονα ενισχυτικό των εννόμων δικαιωμάτων του / της.

Στη δε ποινική Δικαιοσύνη, ο / η κατηγορούμενος / η είναι πρόσωπο τελών σε κατεξοχήν «μη προνομιούχο» θέση  διότι απέναντί του / της έχει το κράτος, δηλαδή την ηγεμονία (αγγλ. sovereignty), την κυριαρχία (εκ του ρήματος «κρατώ» = κυριαρχώ), εν προκειμένω τους θεσμικούς μηχανισμούς καταστολής και εννόμου αντεκδικήσεως (αγγλ. retributive justice). Τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατηγορουμένων είναι ακατάλυτα και αναπαλλοτρίωτα στα λεγόμενα «πεπολιτισμένα» έθνη, ο δε δικαστικός λειτουργός έχει ιερό καθήκον να συμμορφώνει τη δράση του με αυτά.

Ανταγωνιστικός διάλογος

Η δίκη, εκτός από διαδικασία διαγνωστικού χαρακτήρα, δηλαδή διαδικασία στο πλαίσιο της οποίας διά της επίκλησης και της αξιολόγησης στοιχείων κρίνεται το προς ποια πλευρά θα γείρει ο ζυγός της Θέμιδος, είναι διαδικασία κατεξοχήν ανταγωνιστικού διαλόγου. Κατά συνέπεια, είναι επιεικώς αψυχολόγητο να προσδοκούμε την έλλειψη ή ακόμα και την έκλειψη του συναισθηματικού στοιχείου από αυτήν. Στην ποινική δίκη όπου ο / η παραβάτης έρχεται αντιμέτωπος / η με την κοινωνία, την οποία διά της παραβατικής του / της συμπεριφοράς φέρεται προδήλως να έχει αποδυναμώσει ή ακόμα και απομειώσει, το συναισθηματικό στοιχείο είναι αναπόφευκτο. Η κοινωνία τον / τη διώκει διότι προδήλως ζημιώθηκε από αυτόν / ην.

Συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η δίκη του Σωκράτη, ο οποίος κατηγορήθηκε για διαφθορά νεανιών και για προσβολή τού «δημοκρατικού» πολιτεύματος. Συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η δίκη τού Ιησού, ο οποίος κατηγορήθηκε για προδοσία, για πρόκληση σε στάση, για βλασφημία και για αψήφιση τού μωσαϊκού νόμου. Συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η δίκη των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για προδοσία, εν προκειμένω για απόπειρα στάσεως κατά του πολιτεύματος. Συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η δίκη Μπελογιάννη και των συντρόφων του, μια δίκη αμιγώς «πολιτική», κατά την οποία η «αστικοδημοκρατική» αρχή του τεκμηρίου της αθωότητας φαλκιδεύτηκε εκ θεμελίων προκαλώντας την αγανάκτηση παντός θεσμικά συνειδητοποιημένου Έλληνα, ακόμα και κριτικά αντικομμουνιστή. Συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η δίκη των δραστών της δολοφονίας Λαμπράκη, ενός κοινοβουλευτικού, γιατί διά της δολοφονίας αυτής «δολοφονήθηκε» η ιδία η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Συναισθηματικά φορτισμένη ήταν η δίκη των δραστών τής Ελ. Τοπαλούδη διότι επί της ουσίας δεν κρίθηκε μόνο ο βαθμός ενοχής των δραστών αλλά και η ιδία η μνήμη του θύματος με σημείο αναφοράς τη γενετήσια τιμή της. Μαζί με την Ελένη «κακοποιηθήκαμε» όλοι, άνδρες και γυναίκες, που πιστεύουμε σε κάτι που λέγεται «έρωτας» και που είναι το εννοιολογικό αντίθετο της συναισθηματικά ανεύθυνης «διακόρευσης», sex δημοτικιστί.

Από τότε οπότε ο έρωτας υποβαθμίστηκε σε διαδικασία sex (συντομογραφία του όρου «sexual intercourse», ελλ. «ανταλλαγή φύλων»), από τότε οπότε δομήθηκε η ακραία sexουαλική συνείδηση, στα ’70s, αντί ως κοινωνίες να πάμε μπροστά, γυρίσαμε πίσω στον αγγλοσαξωνικό Μεσαίωνα, στο «εθιμικό» καθεστώς του FUCK (στη γνωστή σεξιστική ύβρη στη σύγχρονη αγγλική γλώσσα) που ως ακρωνύμιο τότε σήμαινε «Fornication under the Consent of the King» (ελλ. «Διακόρευσις υπό τη συναίνεση του βασιλέως»). Η γυναίκα ήταν αντικείμενο, ούτε καν υποκείμενο, διαπραγμάτευσης μεταξύ του φεουδάρχη και του θεσμικού «προϊσταμένου» του, του μονάρχη. Η γυναίκα έως και το πέρας της Αναγέννησης ήταν απόκτημα μαζί με τη γη, υπόκειτο εις τας ορέξεις του κύρη της, ακόμα και στον «συμμορφωσιακό» ξυλοδαρμό του τελευταίου. Κάποιοι άνδρες, δυστυχώς ιδιαίτερα νέοι, διατηρούν συνείδηση «φεουδάρχη» εν έτει 2020.

Είναι «ταξικό» το σύστημα;

Κακά τα ψέματα, στην ποινική δίκη δικάζεται, δοκιμάζεται η ιδία η κοινωνία, η συλλογική της συνείδηση και οι θεσμοί που η τελευταία έχει με δημοκρατικά μέσα θεσπίσει, δοκιμάζεται το ίδιο το σύστημα. Είναι πράγματι δίκαιο; Είναι πράγματι ευθύδικο; Καταστέλλει αναλογικά το έγκλημα; Διαφυλάττει την κοινωνική ειρήνη και ευταξία; Εντέλει, είναι το σύστημα επαρκώς κραταιό και αξιόπιστο ούτως ώστε να βρει σ’ αυτό το δίκιο του ο / η νοικοκύρης / ά της πλαϊνής θυρός; Πόσο «ταξικό» είναι το σύστημα;

Άλλη μία συναισθηματικά φορτισμένη δίκη να προσμένουμε για τους δράστες της 34χρονης, θύματος βαριάς σωματικής βλάβης με τοξικό υγρό. Πόσο φλεγματική δύναται να τηρηθεί η Θέμις και εν τοιαύτη περιπτώσει;

Θέμις για όλους

Θεμιτό λοιπόν είναι η Θέμις, ως πληγωμένη, ως προδομένη, ως απογοητευμένη γυναίκα, να έχει νεύρα. Θεμιτό λοιπόν είναι και ο / η δικαστικός λειτουργός και ο / η δικηγόρος να φορτίζονται όταν έκαστος / η από το μετερίζι του / της έχει επωμιστεί την ευθύνη τού να αποδείξει πως το σύστημα λειτουργεί, πως πράγματι υλοποιεί τα δικαιώματα, τα πραγματώνει και για τους ζώντες, και για τη μνήμη των εκλιπόντων, και για τους προνομιούχους, και για τους μη προνομιούχους.

Για να θυμηθούμε μια παλαιά παροιμία του νομικού κόσμου: «Ο δικαστής (εννοείται και η δικάστρια) πρέπει να είναι πρωτίστως άνθρωπος με αίσθημα και συνείδηση δικαίου. Εάν δε γνωρίζει και πέντε νομικά παραπάνω, χρήσιμα είναι». Με ή χωρίς νεύρα λοιπόν, αυτό που μετρά είναι η Θέμις να παραμένει με σταθερά καλυμμένους τους οφθαλμούς της και συναισθηματικά αμερόληπτη ούτως ώστε να δύναται να «μεροληπτεί» εν δικαίω και εν τη ασφαλεία του τελευταίου.

Άλλωστε, στην ελληνική μυθολογία «θεώθηκαν» οι ανθρώπινες ιδιότητες, αναμεταξύ τους και τα νεύρα. Τάδε μας παραδίδει ως δίδαγμα ο Ν. Τσιφόρος στο σατιρικό μυθιστόρημα τον τίτλο του οποίου δανείζεται το παρόν άρθρο.

* Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος

ΑΥΓΗ

Τα φίδια ζώνουν τον μετριοπαθή (;)

Με αφορμή τις επιθέσεις που δέχτηκε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας από τους υπερπατριώτες της Νέας Δημοκρατίας για το περιστατικό στον Εβρο (έγινε κάτι εκεί, δεν έγινε, έχουμε μπερδευτεί) και την τοποθέτηση τουλάχιστον δύο προβληματικών στελεχών σε θέσεις διοικητών προσφυγικών δομών, ο συνάδελφος Μ. Μητσός αναφέρει σε άρθρο του στα «Νέα» (25-5-2020) ότι «η μετριοπαθής πτέρυγα της κυβέρνησης στην οποία ανήκει ο πρωθυπουργός δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της».

του Τάσου Παππά

Δεν είναι η πρώτη φορά που η λεγόμενη μετριοπαθής πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να δώσει τον τόνο στη δημόσια συζήτηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που η λεγόμενη μετριοπαθής πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας παρακολουθεί αμήχανη τις ακρότητες των φανατικών του κόμματος. Δεν είναι η πρώτη φορά –και φαντάζομαι πως δεν θα είναι η τελευταία– που οι αντίπαλοι της μετριοπαθούς πτέρυγας δείχνουν τα δόντια τους.

Ωστόσο, το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι αν ο πρωθυπουργός, όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, ανήκει στη μετριοπαθή πτέρυγα του κόμματος. Ανήκει όντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη μετριοπαθή πτέρυγα ή πρόκειται για έναν... αστικό μύθο; Νομίζω πώς κάποτε ανήκε. Από τη μέρα όμως που εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, συμμαχώντας με ό,τι πιο αντιδραστικό υπάρχει στο εσωτερικό του κόμματός του, και έβαλε στόχο να γίνει πάση θυσία και με κάθε μέσο πρωθυπουργός της χώρας, η σχέση του με τη μετριοπάθεια (ως προς το ύφος, την αισθητική, τη ρητορική, αλλά και την ουσία της πολιτικής) κλονίστηκε σοβαρά:

■ Είναι μετριοπαθής ο κ. Μητσοτάκης όταν παραδέχεται από το πιο επίσημο βήμα ότι για τις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα και τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι ευθύνεται η κλιματική αλλαγή. Δεν ήταν όμως μετριοπαθής όταν προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τις φυσικές καταστροφές για να κερδίσει εκλογικούς πόντους, χρέωνε τα πάντα στην τότε κυβέρνηση, επέτρεπε σε κορυφαία στελέχη του να κάνουν τυμβωρυχία και επιστράτευε ειδικούς με γαλάζια παπιγιόν για να πουν στον ελληνικό λαό ότι ήταν δυνατόν το Μάτι να εκκενωθεί σε μισή ώρα.

■ Είναι σήμερα μετριοπαθής που πιέζει την κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας να τηρήσει με θρησκευτική ευλάβεια τη Συμφωνία των Πρεσπών, που ασκεί πιέσεις στους Ευρωπαίους να ξεμπλοκάρουν τις διαδικασίες για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Βόρεια Μακεδονία. Δεν ήταν όμως μετριοπαθής όταν κατηγορούσε τον Τσίπρα ότι αντάλλαξε τη Μακεδονία με τις συντάξεις, χαρακτήριζε τη Συμφωνία των Πρεσπών «εθνικώς επιζήμια» και δεν συγκρατούσε τους πρωτοκλασάτους του κόμματός του, οι οποίοι μιλούσαν για εσχάτη προδοσία, υπόσχονταν Ειδικά Δικαστήρια και συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αγκαλιά με ξεσαλωμένους εθνικιστές και μισαλλόδοξους ρασοφόρους.

■ Αραγε ήταν μετριοπαθής ο κ. Μητσοτάκης όταν τον Αύγουστο του 2018 διακήρυττε σε όλους τους τόνους, παρέα με τους συνεργάτες του, πως λέει ψέματα ο Τσίπρας ότι η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια και υποστήριζε ότι στην πραγματικότητα η χώρα μπαίνει σε τέταρτο Μνημόνιο; Η κυβέρνησή του εφαρμόζει Μνημόνιο; Δεν μας έχει πει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, πριν από την πανδημία, ισχυριζόταν ότι εισερχόμαστε στη λεωφόρο της ανάπτυξης. Λεωφόρος ανάπτυξης και μνημόνια είναι αντίφαση εν τοις όροις.

■ Αραγε ήταν μετριοπαθής ο κ. Μητσοτάκης όταν προεκλογικά δήλωνε ότι θα παραλάβει «ρημαγμένη χώρα»; Το μαξιλάρι που βρήκε από τους προηγούμενους, τους ολετήρες, κατά το αφήγημα του κόμματός του, το οποίο δεν αμφισβητεί ούτε ο ίδιος ούτε οι αρμόδιοι υπουργοί και το χρησιμοποιεί για να περιορίσει τις συνέπειες της οικονομικής πανδημίας, είναι η απόδειξη ότι κληρονόμησε άδεια ταμεία και καμένη γη;

●Τα φίδια που έχει στον κόρφο του και απειλούν να τον δαγκώσουν, αυτός τα προσκάλεσε για να τον βοηθήσουν να διώξει από την κυβέρνηση τους επίορκους κατσαπλιάδες.

Ανάγωγα

Υπαινιγμούς αφήνουν κυβερνητικά στελέχη ότι οι βρετανικές εφημερίδες που έγραψαν για το περιστατικό στον Eβρο, μάλλον καθοδηγήθηκαν από Τούρκους αξιωματούχους. Σοβαρή κατηγορία. Να υποθέσω ότι όταν ξένα μέσα ενημέρωσης γράφουν επαινετικά σχόλια για την κυβέρνηση είναι ύποπτα για συναλλαγή με την ελληνική διοίκηση; Ή μήπως εμείς δεν κάνουμε τέτοια; Ούτε οι γείτονες πορεύονται με την…ημισέληνο στο χέρι, ούτε εμείς με τον… σταυρό στο χέρι.

Efsyn 

Η κοινωνία του ενός τρίτου, ο κορωνοϊός κι ο… Μπάμπης!

του Χρήστου Ξανθάκη

Είναι μια εγγλέζικη παρόλα, δεν θυμάμαι ποιος την ξεστόμισε, που τα λέει όλα:
«Όταν υπάρχει ευημερία γίνεσαι πλούσιος. Κι όταν υπάρχει κρίση, γίνεσαι μεγιστάνας»!
Έτσι ακριβώς και με τον κορωνοϊό που εισέβαλε προσφάτως στις ζωές μας. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που δεν θα ξαναδούν τον ήλιο..
ποτέ τους, δεν είναι μόνο η καραντίνα που μας έσπασε τα νεύρα (και να μην πω τι άλλο, θα μου βάλει πιπέρι στη γλώσσα ο Χατζής…), είναι και το τσουνάμι των οικονομικών επιπτώσεων που έρχεται. Που ήρθε δηλαδή, το καταλάβαμε μιας και μάτωσε η πορτοφόλα, αλλά ακόμη μόνο την κορυφή του παγόβουνου βλέπουμε. Καλό Σεπτέμβριο είναι που θα μας ξημερώσει ο Τιτανικός!
Βλέπε τουρισμός, βλέπε σαιζόν, βλέπε άδεια κρεβάτια και μπιτσόμπαρα. Δεν το εύχομαι, θα το ξαναπώ για χιλιοστή φορά, αλλά αν δεν κάνει η Παναγίτσα το θαύμα της μπας και βγει τώρα, τώρα αμέσως το εμβόλιο ή η θεραπεία, έχω την εντύπωση ότι δεν θα αποφύγουμε το Βατερλώ. Πράγμα το οποίον, κι αυτό το έχω ξαναπεί, θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο τέταρτο Μνημόνιο. Και στην κοινωνία του ενός τρίτου…
Μισό λεπτό εδώ, ένα διαλλειματάκι για αναπνοή και ανασύνταξη. Ως το πρώτο Μνημόνιο το καλότυχο, η ελληνική κοινωνία ήταν μια κοινωνία all inclusive. Σαν τα ξενοδοχεία ένα πράγμα, που δίνεις πέντε φράγκα για να φας και να πιείς μέχρι σκασμού. Έτσι και στα μέρη μας, με σταθερή ανάπτυξη, με ελεγχόμενη ανεργία, με υποφερτή φτώχεια, όλα κομπλέ. Ώσπου έσκασε μύτη η κρίση χρέους, σήκωσε αέρα και φάνηκε ο κώλος μας. Γιατί ήμασταν ξεβράκωτοι, ήμασταν μετέωροι, ήμασταν γίγαντες με πήλινα πόδια. Και γίναμε κοινωνία των δύο τρίτων εν μία νυκτί!
Κάπως σαν τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης δηλαδή, που βιάστηκαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του θατσερισμού και να πετσοκόψουν το κοινωνικό κράτος. Και μερικές εξ αυτών, το πήγαν ακόμη πιο πέρα το στόρι. Το ταξίδεψαν ως την κοινωνία του ενός τρίτου. Ολίγοι, ελάχιστοι σούπερ πλούσιοι στην κορυφή, μια φέτα της μεσαίας τάξης γύρω στο τριάντα τοις εκατό από κάτω και όλοι οι υπόλοιποι με όλες τις υπόλοιπες στη σειρά για το πτωχοκομείο. Στην ουρά για το συσσίτιο και τα πάσης φύσεως κουπόνια. Ίσα ίσα να στέκονται στα πόδια τους και να μην ψοφάνε από την πείνα. Αλλά η αγορά εργασίας δεν ήταν ποτέ πιο ευέλικτη…
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, διαβάζοντας κάτι δηλώσεις του πρώην δημοσιογράφου και νυν βουλευτή Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ο οποίος εκπρόσωπος του έθνους αν μη τι άλλο δεν κρύβει τις προθέσεις του και τα οράματά του. Λέξη προς λέξη:

«Στον καπιταλισμό οι κρίσεις είναι που αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει την κρίση αυτή που μας έστειλε ο Θεός να την κάνουμε ευκαιρία. Λεφτά θα ‘ρθουν εμείς θα είμαστε σε θέση να τα αξιοποιήσουμε ή θα κοιτάμε τι δίνει το κράτος να πάω να τα πάρω…»

Όπως τα λέει ο κύριος Μπάμπης. Για κάποιο κόσμο, για κάποιο πολύ συγκεκριμένο κόσμο η κρίση θα μεταμορφωθεί σε ευκαιρία. Όχι βέβαια για τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη, τον πένητα. Αυτοί θα κάτσουν στη γωνίτσα τους, αναμένοντας τα κρατικά ψίχουλα. Αν τα πάρουν δηλαδή, γιατί και το κράτος κουράζεται κάποια στιγμή να προσφέρει τζάμπα χρήμα και τι στο διάολο το είπε και η συγχωρεμένη η βαρώνη πάνω στα νεύρα της:
Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που το λένε κοινωνία!
newpost.gr

Άδεια τα «ανοιχτά» σχολεία - Απόντες 400.000 από τους 650.000 μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων!

του Τάκη Κατσαρού

Τουλάχιστον 400.000 από τους 650.000 μαθητές απουσιάζουν από τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζει ο συνεργάτης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Τάκης Κατσαρός.

Το ποσοστό πλησιάζει το 60% του συνόλου των μαθητών που φοιτά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς, τα Ιωάννινα, το Αγρίνιο, η Μυτιλήνη, η Αλεξανδρούπολη το ποσοστό των απόντων φτάνει ή υπερβαίνει το 70%. Παρόμοια είναι η εικόνα και στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, όπου μόνο το 50% των μαθητών έχει επιστρέψει κανονικά στις σχολικές αίθουσες.

Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο μέρος των μαθητών που απουσιάζει από τα σχολεία έχει μείνει και εκτός τηλεκπαίδευσης, καθώς όπως εξηγεί ο κ. Κατσαρός οι καθηγητές βρίσκονται πλέον στα σχολεία με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον αν συνεχιστεί η εξ αποστάσεως εκπαίδευση.

Παράλληλα ζητά από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να παρουσιάσει τα δικά της στοιχεία αναφορικά με το ποσοστό των απόντων μαθητών, τον αριθμό των  μαθητών που συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση μετά το άνοιγμα των σχολείων, αλλά και τον αριθμό των μαθητών που δεν μετέχουν ούτε στη διά ζώσης ούτε στην εξ αποστάσεως διδασκαλία.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Τάκη Κατσαρού στο alfavita.gr:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη διαφωνία του με την κυβέρνηση για την επαναλειτουργία των σχολείων για υγειονομικούς αλλά και εκπαιδευτικούς λόγους, δεν έπαψε ούτε στιγμή να εύχεται να εξελιχθεί ομαλά τόσο η εκπαιδευτική διαδικασία, όσο και η υγειονομική προστασία μαθητών και εκπαιδευτικών. Το ίδιο ακριβώς εύχεται για το άνοιγμα των Δημοτικών Σχολείων (χωρίς ολοήμερο!), των Νηπιαγωγείων και των Παιδικών Σταθμών, από την 1η Ιουνίου.

Όμως, η επίπλαστη κανονικότητα και οι πρόσκαιρες πολιτικές εντυπώσεις που προσπάθησαν να δημιουργήσουν ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας, αποδοκιμάστηκαν στην πράξη από τη μεγάλη πλειοψηφία των οικογενειών και των μαθητών, που προτίμησαν να απέχουν, επικαλούμενοι κάποιον υπαρκτό ή ανύπαρκτο κίνδυνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι  καθηγητές σε απόγνωση καταγγέλλουν  πως τα Λύκεια και τα Γυμνάσια  έχουν μετατραπεί σε γραφεία υποδοχής και πρωτοκόλλησης δηλώσεων απουσιών των μαθητών, μετά τη σχετική δυνατότητα που έδωσε η κυρία Κεραμέως.  Και σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται όλη η υποκρισία αυτής της κυβέρνησης.

Γιατί, αν το υπουργείο Παιδείας αποδέχεται τη βασιμότητα των απουσιών εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών λόγω κορωνοϊού, είναι σα να ομολογεί ότι δεν έπρεπε να είχαν ανοίξει τα σχολεία. Αν, αντίθετα, πίστευε πραγματικά ότι έπρεπε να λειτουργήσουν, θα έπρεπε και οι απουσίες να καταχωρούνται κανονικά και όχι να παίζονται παιχνίδια με τη μεταβίβαση της ευθύνης στους γονείς και τους μαθητές.  Ποιος εμπαίζει ποιον;

Και ποια εκπαιδευτική λογική επιβάλλει οι μεν   γονείς και μαθητές να υποδύονται τα θύματα του κορωνοϊού, οι δε εκπαιδευτικοί να παριστάνουν ότι τους πιστεύουν; Μαζικός εθισμός των νέων μας στην περιφρόνηση των κανόνων και ταχύρρυθμη κατάρτισή τους στην τέχνη της εξαπάτησης. Αυτά καταθέτει ως μία ακόμη συνεισφορά της στην εκπαίδευση των παιδιών μας η "άριστη" υπουργός Παιδείας.

Πέραν αυτής της κατάπτωσης στο επίπεδο του ηθικού παραδείγματος και της διαμόρφωσης της προσωπικότητας των μαθητών, τα μέχρι σήμερα αριθμητικά στοιχεία δείχνουν ότι οι επιλογές της κυβέρνησης  έχουν οδηγήσει στην απόλυτη διάλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα Γυμνάσια και τα Λύκεια. Και αυτό επίσης είναι ιδιαίτερα  λυπηρό.

Συγκεκριμένα:

-          Το ποσοστό των μαθητών που απουσιάζουν, στο σύνολο των Γυμνασίων και των Λυκείων, βαίνει αυξανόμενο και πλησιάζει το 60%. Περίπου όσο και το ποσοστό των πολιτών που στις δημοσκοπήσεις προειδοποιούσαν την κυβέρνηση να μην ανοίξει τα σχολεία. Στην περίπτωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Λυκείων, οι εκπαιδευτικοί κάνουν λόγο  για εντελώς άδεια σχολεία που μόνο στα λόγια είναι ανοιχτά. Σε περιοχές όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς, τα Ιωάννινα, το Αγρίνιο, η Μυτιλήνη, η Αλεξανδρούπολη το ποσοστό των απόντων φτάνει ή υπερβαίνει το 70%.

-         Στα ιδιωτικά σχολεία που καυχώνται για την ποιότητα της εκπαίδευσης και των υποδομών τους οι απόντες είναι  50%.

-          Η απόφαση της υπουργού Παιδείας για την ταυτόχρονη μετάδοση του μαθήματος στην τάξη μέσω καμερών εστέφθη από απόλυτη αποτυχία. Οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών οδήγησαν στην κατάργηση στην πράξη του μέτρου. Στην ολότητα σχεδόν  των αιθουσών Γυμνασίων και Λυκείων, κάμερες τέλος! Το ίδιο προβλέπεται να γίνει και στα Δημοτικά.

-  Για το μεγαλύτερο μέρος τών  400.000 μαθητών που απουσιάζουν, έχει σχεδόν καταρρεύσει η  τηλεκπαίδευση την οποία ελάμβαναν πριν ανοίξουν τα σχολεία, συνεπώς, απέχουν κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κι αυτό γιατί οι καθηγητές βρίσκονται πλέον στο σχολείο τους τις ώρες που μέχρι πρόσφατα διενεργούνταν η εξ αποστάσεως εκπαίδευση.

Προκαλούμε το υπουργείο Παιδείας να δώσει στη δημοσιότητα τα δικά του στοιχεία. Για τη διάλυση της εκπαίδευσης, για το ποσοστό των απόντων μαθητών, για τους μαθητές που συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση μετά το άνοιγμα των σχολείων, για τους μαθητές που δεν μετέχουν ούτε στη διά ζώσης ούτε στην εξ αποστάσεως διδασκαλία.

Η αυτοδοξαζόμενη υπουργός Παιδείας οφείλει απαντήσεις για την κατάσταση αποσύνθεσης που επικρατεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση με δική της ευθύνη. Με πάνω από 400000  μαθητές εκτός κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας με τις Υπεύθυνες Δηλώσεις που επέτρεψε η κυβέρνηση αυτή κάνοντας νόμιμη την αποφυγή του σχολείου. Στην ουσία πρόκειται για "Ανεύθυνες Δηλώσεις" που φέρουν τις υπογραφές Μητσοτάκη- Κεραμέως. Και, επειδή, η υπουργός συνηθίζει να αποφεύγει τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και να φυχομαχεί, αφήνοντας αναπάντητες τις ερωτήσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και άλλων κομμάτων, ας αποτολμήσει να δώσει απαντήσεις στο μέγα πολιτικό πρόβλημα των ανοιχτών, πλην άδειων από μαθητές σχολείων.

Ελπίζουμε να μην έχει την έμπνευση να μας πει ότι σε μια χώρα που δεν επλήγη όσο πολλές άλλες από τον κορωνοϊό,  400.000 μαθητές νοσούν και  ότι οι ίδιοι ή μέλη των οικογενειών  τους έχουν υποκείμενα νοσήματα. Ή, μιμούμενη  τον πρωθυπουργό στα ευφυολογήματα, να ισχυριστεί  ότι για τους 400.000 μαθητές  που δεν πήγαν στα σχολεία υπάρχουν άλλοι 250,000 που πήγαν!

alfavita