Εισπρακτικές «εταιρείες» και «εργαζόμενοι» σ’ αυτές

του Χρήστου Γιαννίμπα

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ. Σοβαρή εταιρεία παραγωγής βίντεο παιδικής πορνογραφίας, ζητεί άνδρες και γυναίκες προκειμένου να εργασθούν ως βοηθητικό προσωπικό. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα. Προσφέρεται πολύ ικανοποιητικός μισθός και ασφάλιση.

Άραγε πόσοι θα δέχονταν μια τέτοια «εργασία» ξέροντας ότι πρόκειται για παράνομη, ανήθικη και απάνθρωπη δραστηριότητα; Προφανώς υπάρχουν αρκετοί αλλιώς δεν θα υπήρχε παιδική πορνογραφία. Ας αφήσουμε αυτήν την τραβηγμένη(;) από τα μαλλιά περίπτωση και ας έρθουμε σε πιο ήπιες περιπτώσεις. Να αφαιρέσουμε και τις μεταβλητές «απάνθρωπη» και «ανήθικη» μιας και ο καθένας μπορεί να βάζει το επίπεδό τους στο ύψος που ο ίδιος θέλει.

Κατ’ αρχάς να επισημάνω πως οι κλήσεις στους τηλεφωνικούς αριθμούς, κινητών και σταθερών, των δανειοληπτών από εισπρακτικές εταιρείες (κι όχι μόνο) είναι παράνομη και βέβαια παρανόμως έδωσαν τα προσωπικά δεδομένα των δανειοληπτών οι τράπεζες. Κατά παράβαση της Ευρωπαϊκής και Ελληνικής νομοθεσίας που προστατεύουν τα προσωπικά δεδομένα, αποφάσεων του ΣτΕ αλλά και της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Επιπλέον, υπάρχουν αποφάσεις δικαστηρίων που δικαιώνουν δανειολήπτες που προσέφυγαν σ’ αυτά. Πχ η απόφαση 3428/2016 του Πρωτοδικείου Αθηνών που επισημαίνει ότι ο όρος που (πολλές φορές αλλά όχι πάντα) αναφέρεται στην τυποποιημένη αίτηση χορήγησης δανείου ή πιστωτικής κάρτας, ΔΕΝ σημαίνει ότι ο δανειολήπτης παρέχει στην τράπεζα τη ρητή συγκατάθεσή του για την μεταβίβαση των προσωπικών του δεδομένων σε εισπρακτικές εταιρείες ή εταιρείες ενημέρωσης όπως αυτοαποκαλούνται κάποιες (πχ η e-Value).

Συγκεκριμένα η δικαστική απόφαση τονίζει πως ως «συγκατάθεση» ορίζεται: «η ελεύθερη, ρητή και ειδική δήλωση βούλησης, που εκφράζεται με τρόπο σαφή και εν πλήρη επιγνώσει, με την οποία το υποκείμενο των δεδομένων, αφού προηγουμένως ενημερωθεί, δέχεται να αποτελέσουν αντικείμενο επεξεργασίας τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, που τον αφορούν».

Για να γίνει η μεταβίβαση των δεδομένων, πρέπει πρώτα η Τράπεζα να ενημερώσει για την πρόθεσή της αυτή το δανειολήπτη ή τον κάτοχο κάρτας και αυτός να συναινέσει για τη μεταβίβασή τους. Στη συνέχεια η εισπρακτική εταιρεία οφείλει να ενημερώσει εγγράφως το δανειολήπτη ότι προτίθεται να κάνει χρήση των δεδομένων του και για το σκοπό που θα τα χρησιμοποιήσει.

Εάν δεν έχει προηγηθεί η παραπάνω διαδικασία ο δανειολήπτης μπορεί να διεκδικήσει την προβλεπόμενη από το νόμο αποζημίωση. Η ελάχιστη είναι περίπου 6.000 € για ηθική βλάβη. Από τα παραπάνω προβλεπόμενα τίποτα δεν γίνεται από τις εισπρακτικές για τις οποίες πέρα βρέχει αφού: (1) Οι προσφυγές στη δικαιοσύνη είναι ελαχιστότατες σε σχέση με το σύνολο των δανειοληπτών στα αρχεία τους. (2) Οι χρηματικές ποινές είναι πολύ μικρές.

Λόγω ακριβώς αυτών των δύο, οι ζημιές των εταιρειών σε χρήμα (από προσφυγές) είναι ασήμαντες σε σχέση με τα κέρδη. Αποτέλεσμα. Οι εταιρείες ΕΝΟΧΛΟΥΝ κατ’ εξακολούθηση ακόμα και στις πιο απίθανες ώρες της ημέρας ενώ ΔΕΝ εξαιρούνται τα Σάββατα. Πχ 3- 5 το μεσημέρι που μπορεί κάποιος να κοιμάται ή 9 το βράδυ κ.λπ. Οι αριθμοί της εταιρείας από τους οποίους καλούν οι «εργαζόμενοι» σ’ αυτές είναι δεκάδες και μη καταχωρημένοι στις πληροφορίες καταλόγων.

Βεβαίως, ο καλούμενος έχει την δυνατότητα της δικαστικής οδού και ήδη αναφέρθηκα σε αυτήν. Πόσοι όμως στις σημερινές συνθήκες που όχι μόνο δεν περισσεύει ευρώ αλλά δεν υπάρχει σάλιο θα την ακολουθήσουν; Η απάντηση είναι 0,0%. Κι εδώ είναι ένα ζήτημα που η πολιτεία έπρεπε ΗΔΗ να έχει λύσει προ πολλού.

Με βάση όσα ισχύουν στη χώρα μας, κι αν ακόμα ένα δικαστήριο κρίνει υπέρ του πολίτη (όπως στην προαναφερθείσα απόφαση), η απόφαση αυτή είναι περιστασιακή. Αφορά δηλαδή μόνο τη συγκεκριμένη υπόθεση που εξέτασε το δικαστήριο. Κι’ αυτό ισχύει για το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), το Ελεγκτικό Συνέδριο, τον Άρειο Πάγο και φυσικά όλα τα κατώτερα δικαστήρια.

Στην Ελλάδα η δικαιοσύνη έχει εσωτερική ανεξαρτησία, αλλά και δεν δεσμεύεται από τη νομολογία. Έτσι ένα άλλο δικαστήριο μπορεί να κρίνει διαφορετικά ακόμα και ίδιες περιπτώσεις και να πάρει άλλη απόφαση. Δηλαδή, είναι δυνατό το ΣτΕ ή ο Άρειος Πάγος να κρίνει μια υπόθεση (ή και έναν νόμο αντισυνταγματικό), και ένας Ειρηνοδίκης σε μια άλλη πανομοιότυπη υπόθεση με ίδιο αντικείμενο να κρίνει διαφορετικά.

Ακριβώς σ’ αυτά «πατάνε» οι εταιρείες και το κράτος στις παρανομίες τους. Ή μήπως πιστεύετε πως το κράτος δεν παρανομεί; Τι μπορεί να γίνει λοιπόν έτσι ώστε να σταματήσει επιτέλους το ψυχοφθόρο μαρτύριο με τις εισπρακτικές εταιρείες ή ενημερωτικές ή όπως αλλιώς θέλουν να λέγονται; Λύση υπάρχει, αν υπάρχει πολιτική βούληση.

Κι αυτήν καλείται να επιδείξει η κυβέρνηση σε ένα ζήτημα που εν τέλει αφορά την προστασία της ψυχικής υγείας εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας. Μας φτάνει η ψυχολογική πίεση της εφτάχρονης μνημονιακής χούντας. Μας φτάνουν τα μύρια όσα προβλήματα και δράματα προκάλεσαν. Ας μην επιδεινώνεται η κατάσταση με τις εισπρακτικές και τους εκπαιδευμένους νεοναζί «εργαζομένους» τους.

Η Πολιτεία ψηφίζει νόμο που απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά και με τον πλέον σαφή τρόπο την χρήση των τηλεφώνων των δανειοληπτών από τέτοιες εταιρείες. Προσωπικά θα ήθελα ΟΛΩΝ μας (κι όχι μόνο των δανειοληπτών) από ΟΛΕΣ τις εταιρείες (κι όχι μόνο εισπρακτικές). Ταυτόχρονα ο νόμος προβλέπει μεγάλο χρηματικό πρόστιμο για όποια εταιρεία παραβεί το νόμο.

Κι επειδή η προσφυγή στη δικαιοσύνη από τον καθένα ξεχωριστά μπορεί να είναι οικονομικά αδύνατη (ή έστω πολύ δύσκολη), να προσφεύγει στη δικαιοσύνη η ίδια η κυβέρνηση για λογαριασμό ΟΛΩΝ των πολιτών, ή να αρκεί μια επώνυμη καταγγελία στην αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων. Αυτή ερευνά το αληθές της καταγγελίας και προσφεύγει στη δικαιοσύνη επίσης για λογαριασμό ΟΛΩΝ των πολιτών.

Το προβλεπόμενο εκ του νόμου ατομικό πρόστιμο πολλαπλασιάζεται με το σύνολο (ή έστω ένα μεγάλο μέρος) αυτών που υπάρχουν στα αρχεία της εταιρείας, χωρίς την έγγραφη συγκατάθεσή τους και ανεξάρτητα αν δεν είναι καταγγέλλοντες οι ίδιοι. Το πρόστιμο εισπράττεται για λογαριασμό του κράτους.[1]

Τονίζω πως πρέπει να είναι σαφής, σαφέστατη, η διατύπωση του νόμου έτσι ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή σκιά διαφορετικής ερμηνείας από κανέναν δικαστή. Τότε και μόνο τότε θα συμμορφωθούν οι εταιρείες που κάνουν χρήση των τηλεφώνων μας. Κλείνω με τους «εργαζόμενους» σ’ αυτές τις εταιρείες. Είναι εργαζόμενοι; Διαβάστε (ξανά) το πείραμα του Μίλιγκραμ και συνεχίζουμε.

Λέτε οι «εργαζόμενοι» σ’ αυτές τις εταιρείες και ο απίστευτα ναζιστικός τρόπος που συμπεριφέρονται να διαφέρει σε κάτι από τους «τυράννους» του πειράματος; Λέτε να μην έχουν συνείδηση τι κάνουν; Προσωπικά δεν το πιστεύω. Πιστεύω όμως πως στην προσωπική τους ζωή (οικογενειακή, φιλική κ.λπ.) το πιθανότερο είναι πως θα είναι μια χαρά άνθρωποι.

Να όμως που η ανάγκη …. κτλ. Διαβάστε τώρα πάλι την υποθετική αγγελία στην αρχή του άρθρου. Αν γινόταν έφοδος των αρχών σε στούντιο παιδικής πορνογραφίας, υποθέτω συμφωνείτε πως θα έπρεπε να διωχθούν ποινικά ΚΑΙ οι «εργαζόμενοι» (εικονολήπτης, ηχολήπτης κ.λπ.) αυτών των «επιχειρήσεων». Όμως, κι αυτοί θα μπορούσαν να πουν η ανάγκη …. κτλ. Κι αυτοί στην προσωπική τους ζωή το πιθανότερο είναι μια χαρά άνθρωποι με οικογένεια και παιδιά.

Εν τέλει, μπορεί η ανάγκη εργασίας να υποκαθιστά την ατομική ευθύνη και γενικώς τα πάντα; Φαίνεται πως ναι. Μιας λοιπόν και δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων ας φροντίσει η πολιτεία να μην γίνουμε 100% κοινωνία όπου homo homini lupus[2]. Τρόποι υπάρχουν. Πολιτική βούληση υπάρχει; Ας εκδηλωθεί αρχίζοντας με τις εισπρακτικές, ενημερωτικές και όποιες άλλες.

Προσωπικά, κι επειδή δεν γουστάρω να με ενημερώνει καμιά εταιρεία ούτε για προσφορές, ούτε για νέα προϊόντα, ούτε για ΤΙΠΟΤΑ, ερωτώ. Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων πότε θα σταματήσει ν’ αρμενίζει; Κι απαντώ. Όταν σταματήσει και η άλλη αρχή του ΕΣΡ. Οπότε, καλά κρασιά.

ΥΓ. Πρόσφατα η “Real News” του Ν. Χατζηνικολάου καταδικάστηκε σε πρόστιμο 11.175 € υπέρ του Γιάννου Παπαντωνίου (ναι, του γνωστού και καταδικασμένου). Όχι για την εγκυρότητα ρεπορτάζ αλλά γιατί αυτό είχε την διεύθυνση του Γιάννου. Άρα παραβιάστηκαν προσωπικά δεδομένα του!!!!!! Ας παραβλέψουμε πως όποιο ΦΕΚ και να δείτε που να αφορά το Γιάννο έχει την διεύθυνσή του αλλά και δεδομένα της ταυτότητάς του. (Γιάννο αν μηνύσεις το κράτος και πάρεις 11.175 για κάθε ΦΕΚ, κονόμησες). Ας παραβλέψουμε και τους γελοίους. Πριν αρχίσουμε να βαράμε ενέσεις και να κόβουμε φλέβες, ας αναρωτηθούμε. Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων πότε θα σταματήσει (το λέω λαϊκά) να ψω@@αρμενίζει;

Παραπομπές.
[1] Αυτή η «νομολογική» προσέγγιση υπάρχει σε πολλές δεκάδες χώρες. Αυτονόητο πως δεν αφαιρεί την δυνατότητα του κάθε πολίτη να προσφύγει μεμονωμένα στην δικαιοσύνη και να αποζημιωθεί με το ποσό που επιδικάζει το δικαστήριο.
[2] «Ο άνθρωπος για τους ανθρώπους λύκος».

tvxs