του Δημήτρη Τσίρκα
Δεν είναι υποκριτές οι οπαδοί της αριστείας όταν απαιτούν να μπαίνουν στα δημόσια πανεπιστήμια μόνο τα παιδιά που έπιασαν τη βάση στις πανελλαδικές και την ίδια στιγμή υποστηρίζουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπου θα μπαίνει όποιος θέλει ή μάλλον όποιος έχει να πληρώσει. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν μιλούν για αριστεία, εννοούν το ταξικό προνόμιο – όσοι διαθέτουν χρήματα είναι ντε φάκτο άριστοι και έχουν το δικαίωμα να αγοράζουν το εμπόρευμα εκπαίδευση και τα προνόμια που συνεπάγεται. Η στέρηση αυτού του δικαιώματος συνιστά άρνηση της ελευθερίας τους.
Αντίθετα, εκείνοι που δεν έχουν χρήματα για να έχουν πρόσβαση στα ίδια αγαθά που απολαμβάνουν οι πλούσιοι (που δεν τους χαρίστηκαν, τα αγόρασαν με τα λεφτά τους) πρέπει να μοχθήσουν, να αποδεικνύουν διαρκώς την «αξία» τους σε αλλεπάλληλες σκληρές εξετάσεις και δοκιμασίες. Διαφορετικά όλα ισοπεδώνονται, η ισχύς του χρήματος περιορίζεται και αμφισβητούνται τα προνόμια και η κοινωνική ιεραρχία που δημιουργεί. Αν οι φτωχοί απολαμβάνουν όσα και οι πλούσιοι τότε τι αξία έχει ο πλούτος; Όχι φίλε μου, αν δεν έχεις λεφτά πρέπει να «ματώσεις» για να γευτείς αυτά που γεύομαι εγώ που τα έχω.
Η αγωνία των οπαδών της αριστείας δεν αφορά την ποιότητα της εκπαίδευσης, ούτε τις ικανότητες των αποφοίτων των δημόσιων πανεπιστημίων. Η αγωνία τους είναι να διατηρήσουν την αξία του πλούτου τους, να μην υποτιμηθεί από την πρόσβαση των μαζών στα ίδια αγαθά που εξασφαλίζει σε εκείνους. Η αριστεία εδώ δεν είναι παρά μια μετωνυμία της αξίας του χρήματος, της μόνης αξίας που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος των κατόχων χρήματος; Ο πληθωρισμός! Να μπει για παράδειγμα, όλη αυτή η φτωχή πλέμπα στα πανεπιστήμια, που θα «όφειλαν» να είναι μόνο για όσους έχουν να πληρώσουν, και να τα «απαξιώσει».
ThePressProject
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου