Η «κανονικότητα» που ευαγγελίζονται είναι η επιτομή και η «θέωση» της μετριότητας, της κενότητας και της ανυπαρξίας, γι’ αυτό και υπάρχει τόσος φθόνος και τόσο μίσος για την κοινωνία.
του Ευάγγελου Κωνσταντέλου
Πριν από μια εβδομάδα περίπου έφτιαξα, αστεϊσμού χάριν ή και ευκαίρου σκώμματος, που λέμε, ένα διαδικτυακό μιμίδιο, κοινώς meme, το οποίο απεικόνιζε και παρουσίαζε συγκριτικά δύο υπουργούς πολιτισμού, δύο ευρωπαϊκών χωρών, της Σουηδίας και της Ελλάδας. Τα σχόλια που συνόδευαν τα δύο πορτρέτα ήταν, «Amanda Lind Υπουργός Πολιτισμού, Σουηδία» και από την άλλη «Λίνα Μενδώνη Υπουργός Πολιτισμού, Βυζαντινή Αυτοκρατορία».
Πέρα από τον αστεϊσμό, σκοπός ήταν αρχικά, να αναδείξω εμπράκτως την τεράστια δυναμική της διαδικτυακής και εικονιστικής δημόσιας σφαίρας, στην οποία έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μου. Κάθε μέρα αποδεικνύεται, ότι εάν δεν υπήρχε το διαδίκτυο και η επικοινωνία των ανθρώπων σε αυτή την παράλληλη δημόσια σφαίρα, η προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ θα είχε νικήσει κατά κράτος την αλήθεια. Κατά δεύτερον, ο σκοπός αυτού του meme αφορούσε όχι την αισθητική ή τις στιλιστικές διαφορές των δύο ατόμων, αλλά κυρίως την ουσία, που απορρέει από το φαίνεσθαι. Με άλλα λόγια, μια οντολογία που μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο ως φαινόμενο ή ως φαινομενολογία.
Ανεξάρτητα αν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τις πρωτοβουλίες ή τις πολιτικές, που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των δύο υπουργών πολιτισμού, στη μια περίπτωση βλέπουμε ένα χαμογελαστό κορίτσι … όλο ζωντάνια και από την άλλη παρατηρούμε μια αντίληψη συντηρητισμού, συναισθηματικά ψυχρή, βαρετή και αναχρονιστική, μια έλλειψη ενσυναίσθησης, απέχοντας παρασάγγας από την αίσθηση που έχουμε στον 21ο αιώνα για την κοινωνία. Είναι μια αντίληψη σημερινής, επιλεκτικής μάλιστα, ανάγνωσης ενός θεοκεντρικού και εθνοκεντρικού φαίνεσθαι, που καλλιεργεί την αισθητική του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», καθώς η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για αυτές τις αντιλήψεις, ταυτίζεται μόνο με τη θρησκεία και το έθνος, με μια υποκριτική σεμνότητα και ηθική. Επομένως, δεν είναι ούτε τα ράστα … ούτε η στέκα στα μαλλιά. Είναι τα χαμογέλα. Θεωρώ, πως δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί έναν άνθρωπο αγέλαστο, μονόχνωτο, σεμνότυφο και συνέχεια θυμωμένο, αλλά ούτε και έναν άνθρωπο που γελάει αφύσικα, υποκριτικά μπροστά στις κάμερες, γιατί … του το λέει ο Θεοδωρικάκος.
Η αντίληψη βέβαια αυτή δεν περιορίζεται μόνο στην εμφάνιση ή την αισθητική που προσπαθεί να επιβληθεί, αλλά περιορίζεται και στη χρήση λέξεων, που αρθρώνονται δημοσίως, που είναι λες και έχουν βγει από την φορμόλη. Αναχρονιστικές εκφράσεις και λέξεις που δεν υποδηλώνουν μόνο άγνοια της σημερινής πραγματικότητας, αλλά κυρίως μια αντικοινωνική συμπεριφορά. Καθόλου έκπληξη δεν παρουσιάζει η αντίληψη αυτή και στο άρθρο της Άννας Παναγιωταρέα … περί αφάνας και αμπεχόνων, προδίδοντας το πόσο οπισθοδρομική και εκτός κοινωνίας είναι μια τέτοια νοοτροπία. Υποκρύπτει όμως και κάτι ακόμη αυτό το άρθρο. Είναι μια συστηματική αντιστροφή της πραγματικότητας, όπου οι τετριμμένες αυτές εκφράσεις και λέξεις μπορούν εύκολα να συνδεθούν και πάλι με την πετυχημένη αντικομουνιστική προπαγάνδα των δεκαετιών μετά τον εμφύλιο.
Η «φαιδρότητα» που διαχέεται στην κοινωνία είναι μια επικοινωνιακή μεθοδολογία, που στόχος της είναι όχι τόσο η επανεκλογή της ΝΔ, αλλά κυρίως να βγάλει την τετραετία ξεπληρώνοντας τα «χρέη» της. Ξέρει, ότι δεν μπορεί να αλλάξει την εποχή, μπορεί όμως να κερδίσει χρόνο. Δεν είναι τυχαίο που τόσες εφήμερες φαιδρότητες έχουν εμφανιστεί τον τελευταίο καιρό. Η σεμνοτυφία και η υποκριτική ηθικότητα εύκολα μπορούν να συνυπάρχουν με την θρασύτητα και την αναξιοπρέπεια που εκπέμπουν τα ευτελή σχόλια του Ι. Λοβέρδου και του Γ. Κύρτσου ή τον μισανθρωπισμό του Κ. Μπογδάνου. Το βασικό πλεονέκτημα αυτής της μεθοδολογίας είναι ότι αφήνει τους άλλους άφωνους, παγωμένους και ανίκανους να αντιδράσουν. Είναι μια μηχανιστική μορφή προπαγάνδας, η οποία έχει αναλυθεί εκτενώς από πολλούς θεωρητικούς όπως τον Edward Bernays, τον Jacques Ellul, τον Noam Chomsky, τον Randal Marlin, τον Nicholas J. Cull κ.α.
Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον κυκεώνα, άτομα, απόψεις, tweets, comments, memes, shares κτλ. ακολουθούν τις εξελίξεις της επικαιρότητας, η οποία δεν έχει μια γραμμική συνέχεια, αλλά μια επαναπροσδιοριζόμενη, αφετηριακή και σχεδόν στατική δομή. Τα άτομα όπως και τα φαινόμενα μπαίνουν στην κρεατομηχανή του νεοφιλελευθερισμού, δημιουργώντας πολλαπλές εκκινήσεις. Γι’ αυτό εξαγγέλλουν νόμους και νομοσχέδια, που έχουν ήδη ψηφιστεί, οικειοποιούνται αποφάσεις, που δεν μπορούν να αλλάξουν, δημοσιεύουν αμφιλεγόμενες δημοσκοπήσεις, παρουσιάζουν εφήμερες αυτάρεσκες μετριότητες, που διψάνε για πάσης φύσεως δημοσιότητα και μάλιστα τις βραβεύουν κιόλας, «απειλούν» δημοσιογράφους και δικαστές, προκαλούν την κοινή λογική της κοινωνίας και χυδαιολογούν σε βάρος του λαού, με μία απίστευτη αναίσχυντη και αλαζονική ευκολία και απάθεια.
Η «κανονικότητα» που ευαγγελίζονται είναι η επιτομή και η «θέωση» της μετριότητας, της κενότητας και της ανυπαρξίας, γι’ αυτό και υπάρχει τόσος φθόνος και τόσο μίσος για την κοινωνία. Η ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, θα δει και πάλι να της χτυπούν την πόρτα αντικοινωνικοί μηχανισμοί και διεθνείς οργανισμοί, οι οποίοι θα έχουν και πάλι τη «δικαιολογία», να επέμβουν σε μια Έρημη Χώρα, όπου Ασπόνδυλοι «Άριστοι» την έφεραν για ακόμη μια φορά στο χείλος του γκρεμού.
ΥΓ. Η απόλυση του Νίκου Μωραΐτη έχει «ιδιώνυμο» χαρακτήρα.
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου