Ένας άρρωστος κόσμος, γεμάτος όπλα

του Δημήτρη Σταράκη

Οι μέρες πέρασαν μετά το σκηνικό με τους μαζικούς πυροβολισμούς στη Φλόριντα. Ο θρήνος είναι μακρύς. Ακούσαμε τις γνωστές θεωρίες για τον «ψυχικά ασθενή» δολοφόνο, μία άποψη που μας λέει ότι κάποιος σκοτώνει επειδή είναι ψυχικά άρρωστος. Αυτή η θεωρία είναι μια πάρα πολύ βολική δικαιολογία για να μην αλλάξει τίποτα: Ούτε η φροντίδα που χρειάζονται οι ψυχικά ασθενείς (οι οποίοι δεν είναι defacto δολοφόνοι ή πιο επικίνδυνοι από τα άτομα που ορίζουμε ως «ψυχικά υγιή»), ούτε και η μάστιγα του φαινομένου να αγοράζει κανείς πιο εύκολα όπλο από τα βελάκια που μπορούμε να παίξουμε με τους φίλους μας.

Τι και αν σκοτώνονται παιδιά στις ΗΠΑ; Ο Τραμπ βρήκε τη «λύση»: Να οπλοφορούν οι καθηγητές. Τα σχολεία θα μπορούν έτσι να μετατραπούν σε σκοπευτικές λέσχες ή σε χώρους εικονικού Φαρ Ουέστ. Πέραν από τη δεδομένη οργή που προκάλεσε αυτή η πρόταση (η οποία θα μπορούσε να κάνει πλουσιότερους τους ιδιοκτήτες των βιομηχανιών όπλων), βρίσκουμε ξανά σε αυτήν τον πυρήνα του ατομικισμού: Ό,τι και αν συνέβη, το πρόβλημα ξεκίνησε από το άτομο και θα λυθεί από το άτομο.

Στη Μέκκα της εποχής του ατόμου, τα κοινωνικά φαινόμενα απλά δεν υπάρχουν. Οι ερμηνείες αρχίζουν και σταματούν σε αυτό που λέμε «ατομική ευθύνη». Ζορίστηκες; Έφριξες; Τρελάθηκες; Είναι δικό σου θέμα, εσύ το παρήγαγες, εσύ και μόνο εσύ θα το λύσεις. Ο ατομικισμός έχει συνταγματική θεμελίωση στις ΗΠΑ και στα μυαλά των συντηρητικών, είναι προτιμότερο να αφανιστούν εκατοντάδες παιδιά παρά να γίνει δυσχερέστερη η διαδικασία απόκτησης ενός όπλου. Ένας άρρωστος κόσμος, γεμάτος όπλα δε γιατρεύεται με ατομικές λύσεις.

Έτσι λοιπόν, ο θρήνος από τη νέα σφαγή της Φλόριντα δε θα αφυπνίσει εύκολα τους ιδεολόγους της θρησκείας του ατόμου. Και αφού δε θα τους αφυπνίσει, είναι προτιμότερο να κατασκευάζουν μύθους επικίνδυνων ψυχασθενών ή δασκάλων-Ράμπο, παρά να αντιμετωπίσουν τη ρίζα του όλου προβλήματος.

Είναι η ιδεολογία, ηλίθιε.

altsantiri