Καθαρή έξοδος από τα Μνημόνια αλλά και Κοινωνική Δικαιοσύνη

Η λιτότητα που εφαρμοζόταν πιστά ως εργαλείο πολιτικής από το 2010 μετατράπηκε με τον καιρό σε δόγμα, το οποίο προφανώς δεν ήταν κάποια εθνική καινοτομία των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά ένα συνολικό σχέδιο που περιελάμβανε ως “κακό μαθητή” και τη χώρα μας

του Κώστα Παυλίδη*

Σε μια περίοδο όπου η χώρα οδηγείται με σταθερά βήματα στην έξοδο από τα Μνημονιακά προγράμματα η ανάγκη να ξεδιπλωθεί με σοβαρούς όρους η δική μας πολιτική ατζέντα φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ. Η λιτότητα που εφαρμοζόταν πιστά ως εργαλείο πολιτικής από το 2010 μετατράπηκε με τον καιρό σε δόγμα, το οποίο προφανώς δεν ήταν κάποια εθνική καινοτομία των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά ένα συνολικό σχέδιο που περιελάμβανε ως “κακό μαθητή” και τη χώρα μας. Η διόγκωση της ανεργίας, η κοινωνική εξαθλίωση, η συστηματική περικοπή δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεκαετιών ήταν βασικά συστατικά μιας διεθνούς εκδικητικής πολιτικής συνταγής η οποία έβρισκε και βρίσκει συμμάχους στο παλιό πολιτικό σύστημα αλλά κατά κοινή ομολογία απέτυχε παταγωδώς, αν βέβαια δεχθούμε ότι στόχος της ήταν η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ με όρους πρωταγωνιστή μετά τη λαϊκή εντολή του ‘15, στο διεθνές πολιτικό στερέωμα σήμανε πρώτα απ’ όλα ένα και μόνο πράγμα. Την διαρκή αμφισβήτηση αυτού του δόγματος και την προσπάθεια εισαγωγής -σε συνεργασία με άλλα κράτη- ενός διαφορετικού πολιτικού σχεδίου που στο στόχαστρο του δεν θα βάζει τα ήδη ρημαγμένα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι δυσκολίες για την επίτευξη αυτού του σκοπού ήταν και παραμένουν αρκετές, μα ας μη γελιόμαστε δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Στην παρούσα συγκυρία φαίνεται για πρώτη φορά πως η μάχη αυτή που δίνεται από το 2015, με τα λάθη, την απειρία, τις ήττες που προέκυψαν, μπορεί να έχει ουσιαστικά και θετικά αποτελέσματα για την πληττόμενη κοινωνία και αυτό δεν αποτελεί προσωπική εκτίμηση ή εκτίμηση κύκλων του Μαξίμου αλλά επιβεβαιώνεται καθημερινά από την πορεία που διαγράφει η χώρα σε κομβικούς οικονομικούς δείκτες. Σ’ αυτό ακριβώς το χρονικό πεδίο που βρισκόμαστε είναι απαραίτητη η δική μας συλλογική δουλειά. Η παρουσίαση ενός αναπτυξιακού σχεδίου με σαφή προοδευτικό αποτύπωμα που σαν αναπόσπαστα κομμάτια του θα έχει την φορολογική ελάφρυνση κοινωνικών στρωμάτων, την σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού και την περαιτέρω μείωση της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας. Με νηφαλιότητα αλλά και με αποφασιστικότητα.

Παράλληλα, η κυβέρνηση, τηρώντας την προγραμματική μα πάνω απ’ όλα κοινωνική της δέσμευση, αποφάσισε να αμφισβητήσει και να συγκρουστεί σ’ ένα ακόμη πεδίο με πολλά παρακλάδια. Με την εγχώρια διαπλοκή και διαφθορά επιζητώντας την διαλεύκανση όλων αυτών των σκοτεινών υποθέσεων και την απόδοση δικαιοσύνης για σκάνδαλα παρελθόντων ετών, το οικονομικό κόστος των οποίων φαντάζει ανυπολόγιστο αλλά το ηθικό πλήγμα που αφήνει είναι βαθύ στη δημοκρατία και στους θεσμούς της. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε ακόμα να γνωρίζουμε την έκταση του μήκους των “πλοκαμιών” αυτού του ολιγαρχικού παρασυστήματος που λυμαίνονταν για δεκαετίες τον δημόσιο πλούτο. Διαρκώς εμφανίζονται στο προσκήνιο σκάνδαλα άλλοτε μικρότερα άλλοτε μεγαλύτερα στα οποία εμπλέκονται συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις. Από τον πολύπαθο χώρο των δημοσίων έργων και των εξοπλιστικών μέχρι τα θαλασσοδάνεια, και την πρόσφατη υπόθεση του Μετρό, και της Novartis, η σκιά που εξαπλωνόταν για χρόνια σαν πέπλο πάνω απ’ τα κεφάλια μας πρέπει να διαλυθεί και τα αποτελέσματα των ερευνών και της απόδοσης ευθυνών να βγουν στο φως.

Συνιστά κοινωνική πρόκληση η λήψη μέτρων σε βάρος του ελληνικού λαού με στόχο τη σύνθλιψη του κοινωνικού κράτους όταν κάποιοι συνέχιζαν να πλουτίζουν σε βάρος του μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή της διακυβέρνησης τους. Συνιστά κοινωνική πρόκληση η εκκωφαντική σιωπή κάποιων ή η προσπάθεια κάποιων άλλων να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα κάνοντας λόγο για σκευωρίες και θεωρίες συνωμοσίας. Μα μεγαλύτερη πρόκληση συνιστά, ότι για όλα αυτά δεν ακούστηκε ποτέ έστω μια συγγνώμη προς τον ελληνικό λαό.

Επειδή λοιπόν τα παραπάνω φαινόμενα και όχι τα κινήματα και οι αγώνες, συνιστούν εμπόδια για μια ευνομούμενη δημοκρατία, επειδή συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί για χρόνια επιδίωκαν να διαμορφώσουν ανθρώπους με αυτοκαταστροφικές τάσεις, κατάθλιψη και φόβο, επειδή μαζί με την οικονομική λιτότητα που επέβαλλαν, ήλπιζαν να θεσπίσουν την αποδοχή της ήττας και το συμβιβασμό ως δόγμα, αποτελεί πολιτικό μας καθήκον η κατάδειξη της διαφθοράς και η δημιουργία ενός νέου θεσμικού πλαισίου που θα αντιμετωπίζει δραστικά όλα αυτά τα σκοτεινά φαινόμενα στο δημόσιο βίο.

*Ο Κώστας Παυλίδης είναι οικονομολόγος, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Κέρκυρας 

πηγή: kontranews