Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Jesus Christ Superstar, δώσε μας φώτιση

της Ζωής Χαλιδιά
Όταν το 1974 παιζόταν στους ελληνικούς κινηµατογράφους η ταινία «Jesus Christ Superstar», µάλλον είχαµε ελευθεριακό κοµµουνισµό και δεν το ξέραµε.
∆εν εξηγείται αλλιώς αυτό που συνέβαινε τότε, µε όσα βάρβαρα διαδραµατίζονται τώρα, έξω από το θέατρο AKΡΟΠΟΛ, που ανεβάζει το επίµαχο µιούζικαλ, και έξω από τα σπίτια ηθοποιών, που συµµετέχουν στην παράσταση. 
Το 1974 ο κόσµος παρακολουθούσε το έργο µε ενδιαφέρον, το LP µε το soundtrack της ταινίας σηµείωνε εµπορική επιτυχία κι εµείς, έφηβοι, τραγουδούσαµε «I don’t know how to love him». 
Εν έτει 2018 οι ηθοποιοί της παράστασης στοχοποιούνται, φανατικοί χριστιανοί τους σπάνε τα αυτοκίνητα, το θέατρο απειλείται και ιερείς διαρρηγνύουν τα ιµάτιά τους. 
Τι µεσολάβησε από τότε; Τι συνέβη και αλυχτούν άνθρωποι; Ας απαντήσουµε χωρίς πρoσχήματα. Ποιος ο λόγος να κρατάµε τους τύπους, εδώ που ξαναφτάσαµε...
Η ιδεολογία του µίσους και του βαθέους σκότους επέστρεψε. Από τα αυγά του θρησκευτικού φανατισµού και του εθνικισµού εκκολάπτονται ανά την υφήλιο τα νέα φίδια. Ορθά µας είχε ειδοποιήσει ο Καµύ. Ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει, µπορεί να µείνει δεκάδες χρόνια ναρκωµένος περιµένοντας υποµονετικά, να βασανίσει ή να διδάξει τους ανθρώπους.
Ορίστε λοιπόν! Μετά από 80 σχεδόν χρόνια, η ναζιστική ιδεολογία είναι ξανά εδώ, κραδαίνοντας αγιαστούρες και σηµαίες. Είναι δραµατικό αυτό που συµβαίνει. Και όσο δεν το ονοµάζουµε µε το βαφτιστικό του, αλλά το αποκαλούµε µε υποκοριστικά, δεν θα το αναγνωρίζουµε. 
Ο θρησκευτικός φανατισµός µαζί µε τον εθνικισµό είναι η νέα φρίκη. Η νέα φρίκη που κυνηγά ό,τι κυνηγήθηκε στο παρελθόν: Το διαφορετικό, το αδύναµο, το µειονοτικό.
Τι σχέση έχει ο χριστιανός του Παπαδιαµάντη και οι σηµαίες του Σικελιανού µε όλους αυτούς που κυνηγούν ηθοποιούς, στοχοποιούν θεατρικές παραστάσεις και νοµίζουν ότι κατάγονται από τον Μέγα Αλέξανδρο; Απολύτως καµία. Εξάλλου, αυτοί ποτέ τους δεν διάβασαν Παπαδιαµάντη ή Σικελιανό. Αν το είχαν κάνει θα ήταν άνθρωποι. Τώρα είναι απειλή.
Μετά τον πρόσφυγα, η θεατρική παράσταση. Μετά τον ξένο, ο ντόπιος. Ελάτε, µαντέψτε, ποιος έχει σειρά...
Νοµίζουµε ότι υπάρχει διαφορά µεταξύ του να σέρνεις ένα άλογο από το νότο στο βορρά, στο αµπάρι ενός πλοίου, για να το καβαλήσεις και να παρελάσεις µε την εθνική σηµαία παραµάσχαλα, µε όσα γίνονται κατά των συντελεστών της παράστασης; Νοµίζουµε ότι η δολοφονία του Φύσσα, δεν έχει σχέση µε τους µαφιόζικους εκφοβισµούς των ηθοποιών που συµµετέχουν στο µιούζικαλ; Με αυτό το πλευρό να κοιµόµαστε.
Υπό τις ευλογίες των κυρίαρχων ΜΜΕ, της θρήσκας αντιπολίτευσης, της φασιστικής Χρυσής Αυγής και της φανατικής Εκκλησίας, σηµαντικό κοµµάτι της κοινωνίας είναι σήµερα Ελλάς Ελλήνων Φονταµενταλιστών. Από αυτή την άποψη είµαστε σε µία οριακή κατάσταση. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει από την Πολιτεία ένα θεσµικό θάρρος όπου τα συµβάντα θα λέγονται µε το όνοµά τους και όχι µε τα χαϊδευτικά τους. 
Πρέπει να υπάρξει µία αριστερή διαύγεια που θα επανακαθορίζει τον «εχθρό» µε τη λογική κι όχι µε το θυµικό ή το φαντασιακό της. Και τέλος, πρέπει να υπάρξει µια κοινωνική ειλικρίνεια:
- Γεια σας, είµαστε «νεοναζί».
- Γεια σας, φασίστες σας ψάχνουμε.

πηγή: toxwni.gr

1 σχόλιο: