Τι γυρεύουν οι Κινέζοι στην Ακρόπολη;

του Γιώργου Στάμκου*

«Ο Δρόμος του Ουρανού διαπρέπει στην υπερνίκηση, αν και δεν πολεμά». Λάο Τσε

Ήταν ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό πριν από βδομάδες. Τα σενάρια για επικείμενο Grexit μετά από τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για Brexit, για πρόωρες εκλογές κ.α. έδιναν κι έπαιρναν μονοπωλώντας τα δελτία των ειδήσεων κι εγώ βρέθηκα να ανεβαίνω αργά-αργά προς τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το ρολόι δεν έδειχνε ακόμη εννέα. Πάνω από το κεφάλι μου είχε κάποια περαστικά σύννεφα, ενώ ριπές δροσερού αέρα με χαστούκιζαν ευεργετικά επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.

Η Ακρόπολη ήταν σχεδόν άδεια καθώς ήταν πρωί ακόμη. Ένας γυμνός βράχος με ερείπια, μνημεία και αρχαία μάρμαρα. Έστεκε αγέρωχος, μεγαλοπρεπής μέσα στην απλότητά του, αδιαφορώντας για τις εξελίξεις και για την απέραντη αστική «χωματερή ανθρώπινης δυστυχίας» που απλώνονταν στα πόδια του. Δεν χρειαζόμουν πολύ για να βυθιστώ σε ατέρμονους στοχασμούς για τη ζωή, την ιστορία, και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων.

Η αντιπαραβολή αυτών των σκέψεων με τη σύγχρονη τσιμεντένια Αθήνα, που σκαρφάλωνε μέχρι τα κοκάλα του Υμηττού, με γέμιζε θλίψη. Αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή! Take it or leave it! Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η σημερινή Αθήνα και καλά θα κάνουμε να το χωνέψουμε.

Καθώς ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου, αντιλήφθηκα μια οχλοβοή να πλησιάζει στ’ αυτιά μου. Διέκοψα το φλερτ με τη φιλοσοφία και στράφηκα προς την πηγή της ηχορύπανσης. Ήταν μια πολύβουη ομάδα Κινέζων τουριστών που «εισέβαλε» πρωί-πρωί στην Ακρόπολη. Οι περισσότεροι ήταν ενθουσιώδεις νεαροί και νεαρές, καλοντυμένοι και «τρέντι», που φώναζαν, έκαναν αστεία και χοροπηδούσαν κραδαίνοντας τα μοντέρνα κινητά τους τηλέφωνα. Δεν καταλάβαινα ασφαλώς λέξη απ’ όσα έλεγαν, αλλά έδειχναν να καλοπερνάνε.

Φωτογράφιζαν και κινηματογραφούσαν τα πάντα μ’ έναν παιδικό ενθουσιασμό, αλλά και με μια σοβαρότητα που σε τρόμαζε. Τους παρατηρούσα αμίλητος. Αυτοί ήταν οι περίφημοι Κινέζοι τουρίστες, τα μέλη της ανερχόμενης αστικής τάξης της Κίνας που αγγίζει πλέον τα 200 εκατομμύρια; Θυμήθηκα πως υπάρχει πλέον απευθείας αεροπορική σύνδεση Πεκίνου-Αθήνας, και πως η Ελλάδα φιλοδοξεί να γίνει η «πύλη» των Κινέζων τουριστών προς την Ευρώπη. Θυμήθηκα τη στρατηγικής σημασίας επένδυση της COSCO στο λιμάνι Πειραιά και την εξαγορά του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του, που φιλοδοξεί να γίνει πύλη εισαγωγής κινέζικών προϊόντων στην Ευρώπη καθώς και τον “υδάτινο Δρόμο του Μεταξιού” που σχεδιάζει το Πεκίνο, καθιστώντας έτσι την Ελλάδα γεωοικονομικό κόμβο της Ευρασίας.

Θυμήθηκα τα κατά καιρούς σενάρια για αγορά ελληνικών ομολόγων από Κινεζικές τράπεζες και γενικώς τις συχνές επισκέψεις του Κινέζων κι Ελλήνων αξιωματούχων εκατέρωθεν με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων. Ναι, είμαστε πλέον και “στρατηγικοί σύμμαχοι” με την Κίνα: αλήθεια, έχουμε τα τελευταία χρόνια της Κρίσης δημιουργήσει τόσες πολλές “στρατηγικές συμμαχίες”, που αν υποτίθεται πως λειτουργούσαν το βιοτικό μας επίπεδο θα έπρεπε να ανέβει σε στρατοσφαιρικά επίπεδα! Θυμήθηκα τις αναλύσεις που θέλουν τον Κόκκινο Δράκο να αναδεικνύεται σε υπ’ αριθμόν ένα οικονομική δύναμη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2020, κατεβάζοντας τις ΗΠΑ από τον οικονομικό τους θρόνο. Έρχονται λοιπόν οι Κινέζοι! Νάτοι, είναι ήδη μπροστά μου, οι επόμενοι “Κυρίαρχοι του κόσμου”: εργατικοί, πειθαρχημένοι, ομοιογενείς, χαρούμενοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, να περιδιαβαίνουν ανάμεσα στα ερείπια της Ακρόπολης…

Αμέσως ένα ερώτημα κουδούνισε στο κεφάλι μου: Τι ψάχνουν οι Κινέζοι στην Ακρόπολη; Η Ακρόπολη δεν είναι απλώς ένα μνημείο –είναι το σύμβολο της πρώτης δημοκρατίας στον κόσμο. Καταλαβαίνω τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς τουρίστες που επισκέπτονται την Ακρόπολη, έχοντας δέος και συγκίνηση απέναντι στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, τη μορφή του πολιτεύματος που ασπάζονται και θεωρούν ύψιστο αγαθό του σύγχρονου ανθρώπου…

Αλλά οι Κινέζοι; Αυτοί ποτέ τους δεν είχαν Δημοκρατία. Γνώρισαν μόνον Αυτοκρατορία και Κρατικό Ολοκληρωτισμό. Η Δημοκρατία είναι γι’ αυτούς μόνο μια λέξη χωρίς βιωματικό περιεχόμενο. Εντάξει η χώρα τους ονομάζεται «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας», αλλά χρησιμοποιεί τη λέξη Δημοκρατία μόνον κατ’ ευφημισμό, όπως και το Ιράν των μουλάδων αυτοαποκαλείται «Ισλαμική Δημοκρατία» –υπάρχει άραγε πιο βιασμένη λέξη στην εποχή μας από τη λέξη Δημοκρατία;

Η αλήθεια είναι πως η σύγχρονη Κίνα και οι σημερινοί Κινέζοι απέχουν από τη Δημοκρατία όσο η Γη απ’ το φεγγάρι. Ούτε Δημοκρατία, ούτε ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε προστασία του περιβάλλοντος, αλλά όλοι υποταγμένοι στην υπηρεσία του κράτους και των μεγάλων κρατικών και ιδιωτικών εταιριών, που λύνουν και δένουν, εκμεταλλεύονται τους πάντες και τα πάντα, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος. Αυτή είναι η Κίνα, ο επόμενος «κυρίαρχος του κόσμου».

Για τους Κινέζους τουρίστες η Ακρόπολη είναι απλώς ένα πολυφωτογραφημένο τουριστικό αξιοθέατο –άλλο ένα «τουριστικό σκαλπ» για τη συλλογή τους– δεν είναι σύμβολο της Δημοκρατίας και του ανθρωπισμού. Ξαφνικά μ’ έπιασε τρόμος. Έμενα, που κριτικάρω συνεχώς τον τουρμποκαπιταλισμό και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, την πολιτική της υπερλιτότητας του Σόιμπλε και τον επεκτατισμό του Πούτιν, τον εθνικισμό, τον φασισμό και τον τζιχαντισμό, δηλαδή όλα όσα στραγγαλίζουν ελευθερίες, τη δημοκρατία, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον. Όλα αυτά μου φάνηκε ξαφνικά ελάσσονος σημασία απειλή μπροστά στον κίνδυνο να κυριαρχήσουν οι Κινέζοι στον κόσμο, επιβάλλοντας το δικό τους μοντέλο, δηλαδή την Κινεζοποίηση αντί της Αμερικανοποίησης.

Αν είναι να κυριαρχήσουν οι Κινέζοι στον κόσμο τότε αλίμονο μας! Καημένη Ακρόπολη, σκέφτηκα, νίκησες τους Πέρσες, τους Ρωμαίους, τους Τούρκους και τους Ναζί Γερμανούς –κράτησες στους σκοτεινούς αιώνες την ελπίδα της Δημοκρατίας αναμμένη– θα τα καταφέρεις άραγε και με τους Κινέζους, που κινούνται με την αργόσυρτη και ισοπεδωτική αυτοπεποίθηση ενός Παγετώνα; Θα τα καταφέρεις! Πρέπει να τα καταφέρεις!

*Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress). 

tvxs