Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη δεν είναι αντισημιτισμός



Η κατηγορία του αντισημιτισμού, όταν απευθύνεται στην Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αποτελεί ελεεινή συκοφαντία που στοχεύει στο να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και να μετατρέψει τον θύτη σε θύμα.
Η σύγχρονη προπαγάνδα για να γίνει αποτελεσματική πρέπει να αντιστρέφει τους όρους με τους οποίους σκεφτόμαστε συνήθως ένα ζήτημα. Οι πολίτες είναι πλέον αρκετά εκπαιδευμένοι πολιτικά ώστε να μην πείθονται από τα κλασικά προπαγανδιστικά κλισέ. Επιπλέον, η δράση των κινημάτων όχι μόνο έχει διαμορφώσει μια πλατιά δυσπιστία απέναντι στην εξουσία, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις έχει καταστήσει γενικά αποδεκτές τις ευαισθησίες των κοινωνικών μειονοτήτων. Κατά συνέπεια, ο σκοπός πλέον της προπαγάνδας δεν είναι να πείσει για το δίκαιο του ισχυρού ή του εκμεταλλευτή ή του επιτιθέμενου, αλλά να παρουσιάσει τον ισχυρό ως αδύναμο, τον εκμεταλλευτή ως εκμεταλλευόμενο, τον επιτιθέμενο ως αμυνόμενο. Στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που συμπαθεί τα θύματα θεωρώντας ότι συνήθως αυτά έχουν δίκιο, ο κεντρικός στόχος της προπαγάνδας είναι να πείσει ότι ο κατά γενική ομολογία θύτης είναι στην πραγματικότητα το θύμα -και το αντίστροφο.
Στην ελληνική πολιτική ζωή παραδείγματα αυτής της στρεψόδικης προπαγάνδας ήταν οι λόγοι με τους οποίους δικαιολογήθηκαν οι περικοπές στους μισθούς αρκετών κατηγοριών εργαζομένων (κυρίως δημοσίως υπαλλήλων) καθώς και τα μέτρα εναντίον των μεταναστών. Οι μεν περικοπές δικαιολογήθηκαν όχι ως δρακόντειες οικονομίες εις βάρος των αδυνάμων, αλλά ως πράξεις μισθολογικής δικαιοσύνης και κατάργησης αντικοινωνικών προνομιών. Δηλαδή οι εκ της κοινωνικής θέσης τους εκμεταλλευόμενοι και ασθενείς οικονομικά παρουσιάστηκαν ως εκμεταλλευτές κι εύποροι. Οι δε μετανάστες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους με κίνδυνο να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου παίρνουν τη μορφή της απειλητικής στρατιάς που καραδοκεί στις ακτές της Τουρκίας.
Στο διεθνές πεδίο, το πιο ακραίο παράδειγμα της προπαγάνδας που παρουσιάζει τη θύτη ως θύμα, είναι το Παλαιστινιακό –κάτι που ξαναβλέπουμε τις τελευταίες μέρες με τη σφαγή στη Γάζα. Το Ισραήλ, που συστηματικά παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και κατέχει παράνομα παλαιστινιακά εδάφη, παρουσιάζεται ως δεχόμενο επίθεση, ένα αθώο θύμα του ισλαμικού φονταμενταλισμού των Αράβων. Όσοι κάνουν κριτική στην ισραηλινή πολιτική και στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων (με προεξάρχουσα την Αριστερά) αργά ή γρήγορα θα κατηγορηθούν για αντισημιτισμό: «Είσαι με τους Παλαιστίνιους γιατί κατά βάθος διακατέχεσαι από το παραδοσιακό ευρωπαϊκό μίσος για τους Εβραίους».
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια ναζιστικές ομάδες επιχείρησαν να καπηλευτούν  το Παλαιστινιακό ζήτημα για να νομιμοποιήσουν πολιτικά την αντισημιτισμό τους. Η δράση τους είναι απολύτως περιθωριακή κι έχει καταγγελθεί τόσο από το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη όσο και από την Αριστερά. Η κατηγορία του αντισημιτισμού δεν απευθύνεται όμως μόνο σε αυτούς (κάτι που είναι απολύτως δικαιολογημένο) αλλά σε όλους όσοι στηρίζουν την Παλαιστίνη.
Για την αντίκρουση της κατηγορίας περί αριστερού αντισημιτισμού θα αρκούσε να ανατρέξει κανείς στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης για να αντλήσει τα αναγκαία συμπεράσματα. Ο αντισημιτισμός είναι ιδεολόγημα της Άκρας Δεξιάς, άρρηκτα συνδεδεμένο με τις αντιλήψεις που στρέφονταν ενάντια στον Διαφωτισμό και τον μαρξισμό. Από την εποχή κιόλας της υπόθεσης Ντρέιφους η Αριστερά μπήκε στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στον αντισημιτισμό, με αποκορύφωμα τον ηρωικό αγώνα ενάντια στο ναζισμό και το φασισμό. Την ώρα που η Αντίδραση στοχοποιούσε τον Εβραίο, η Αριστερά πάλευε για τη συναδέλφωση των εργαζομένων και την ισότητα των πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνικότητας.
Πέρα όμως από τη πολιτική ιστορία (που δεν πρέπει να ξεχνάμε), υπάρχει και το παρόν. Γιατί η εναντίωση στην πολιτική του ισραηλινού κράτους συνιστά έκφραση απέχθειας εναντίον του εβραϊκού λαού γενικά; Κατ’ αρχάς δεν ασπάστηκαν και δεν ασπάζονται όλοι οι Εβραίοι τη σιωνιστική ιδεολογία  που αποτελεί το θεωρητικό πλαίσιο του ισραηλινού κράτους. Είτε για θρησκευτικούς είτε για πολιτικούς λόγους, υπήρξαν και υπάρχουν Εβραίοι που είτε θεωρούν ότι το Ισραήλ δεν είναι πραγματικά εβραϊκό κράτος είτε απορρίπτουν την ιδέα ενός Ισραήλ στη γη της Παλαιστίνης. Δεν ταυτίζονται λοιπόν όλοι οι Εβραίοι με το Ισραήλ, εξού και δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση των όρων «ισραηλινός» και «ισραηλίτης».
Επιπλέον, γιατί όταν λέει κανείς ότι ο Νετανιάχου κάνει εγκλήματα στη Γάζα, εγκαλεί συνολικά τους Εβραίους; Γιατί δεν περνάει από κανενός το μυαλό ότι όταν καταγγέλλουμε τον Ομπάμα στην πραγματικότητα στρεφόμαστε εναντίον του συνόλου των Αμερικανών ή αντιστοίχως εναντίον όλων των Ρώσων όταν εγκαλούμε τον Πούτιν; Τι σχέση έχει το απολύτως ιρασιοναλιστικό-μεταφυσικό μίσος για τους Εβραίους, με την τελείως ορθολογική απαίτηση να σεβαστεί επιτέλους το Ισραήλ τη διεθνή νομιμότητα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ; Τι μπορεί να συνδέει τη φασιστική μετατροπή των Εβραίων σε αποδιοπομπαίους τράγους με τη στήριξη στο δίκαιο αίτημα για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, ήτοι στο 22% της ιστορικής Παλαιστίνης; Από πού και ως πού το να καταγγέλλεις τον παράνομο εποικισμό της Δυτικής Όχθης και τον αποκλεισμό της Γάζας σημαίνει ότι μισείς τους Εβραίους; Αλλά πάνω απ’ όλα, γιατί το να παλεύεις να σταματήσει η συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα, σε ταυτίζει με τους θιασώτες του Ολοκαυτώματος;
Η κατηγορία του αντισημιτισμού όταν απευθύνεται στην Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αποτελεί ελεεινή συκοφαντία που στοχεύει στο να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και να μετατρέψει τον θύτη σε θύμα. Χρησιμοποιείται για να δώσει ηθικό έρεισμα στις κυνικές επιδιώξεις της ισραηλινής ελίτ (καθώς και των δυτικών κυβερνήσεων που τη στηρίζουν), που στο όνομα των γεωπολιτικών συμφερόντων της διαπράττει συστηματικά μαζικά εγκλήματα.
Η Αριστερά στεκόταν, στέκεται και θα στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό του δίκαιου αγώνα των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση, όπως ακριβώς βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό και σε κάθε μορφής ρατσισμό.

 http://left.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου