Λίγο πριν κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά στον νέο χρόνο, έχουμε ήδη κάνει τουλάχιστον δύο βήματα πίσω σε άλλες εποχές.
Στην επίσημη δημόσια/κρατική τηλεόραση, όχι με έκπληξη αλλά με απογοήτευση και θυμό, διάβασα την εξής λεζάντα: «Τη σκότωσε γιατί τον απατούσε - το μετάνιωσε». Το συμπέρασμα προκύπτει διά της απλής επαγωγικής λογικής. Ο άντρας που σκότωσε τη γυναίκα δικαιολογείται διότι τον απατούσε και αφού μετάνιωσε τον συγχωρούμε τον καημένο και τον επιστρέφουμε αθώο ως περιστερά στους κόλπους της κοινωνίας. Η δημόσια/κρατική τηλεόραση αναπαράγει, συνειδητά πιστεύω -αν είναι ασυνείδητα τότε είναι ακόμη πιο επικίνδυνο διότι αποτελεί δομικό και άρα ανίκητο στοιχείο, κατά το «η βλακεία είναι ανίκητη»- μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού και ελέγχου της συμπεριφοράς του ατόμου.
Τι μας λέει το μήνυμα που εκπέμπει η λεζάντα; Οτι όποια γυναίκα/θύμα –ταυτόχρονα κάνει και αναπαραγωγή του έμφυλου ρόλου- παραβεί την 6η εντολή, «ου μοιχεύσεις», τιμωρείται με θάνατο. Αντίθετα, ο δολοφόνος/άνδρας που παραβαίνει την 8η εντολή, «ου φονεύσεις», συγχωρείται άμα τη μετανοία του και λαμβάνει άφεση αμαρτιών διά της δημόσιας τηλεόρασης, ο λόγος της οποίας για πολλούς ανθρώπους -«το είπε η τηλεόραση»- αποτελεί θέσφατο.
Πίσω ολοταχώς, όχι ένα βήμα αλλά αιώνες, στην εποχή της τουρκοκρατίας και στον Μενούση που σκότωσε τη γυναίκα του -μάλλον άδικα τελικά- και τον έκαναν τραγούδι, έτσι για να μείνει στην αιωνιότητα, παράδειγμα για τις επόμενες γενιές προς γνώση και συμμόρφωση.
Δεύτερο βήμα προς τα πίσω. Αναμοχλεύεται τις τελευταίες ημέρες το δικαίωμα στην άμβλωση διά της δήθεν ανησυχίας για το δημογραφικό πρόβλημα. Μάλιστα, εξώφυλλο γνωστού αθλητικού περιοδικού έστειλε σαφές ηθικοπλαστικό μήνυμα, εικονίζοντας ένα έμβρυο στην παλάμη και με μεγάλα γράμματα, «αφήστε με να ζήσω», στιγματίζει και προσπαθεί να δημιουργήσει τύψεις. Με άλλα λόγια, μη με σκοτώνετε. Ποιος σκοτώνει το έμβρυο; Η γυναίκα που το κυοφορεί αλλά και η νομοθεσία που το επιτρέπει.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν απευθύνεται μόνο στο συλλογικό θυμικό, όπως στην περίπτωση του γυναικοκτόνου, αλλά και προς τη νομοθετική εξουσία. Ερχεται μάλιστα γνωστός για τις απόψεις του πολιτικός εκπρόσωπος της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας να επικυρώσει το μήνυμα συγχαίροντας το περιοδικό για την… «ευαισθησία» του. Και ερωτώ εγώ τώρα μήπως θα ήταν καλύτερα οι «ευαίσθητοι» αυτού του κόσμου να απευθυνθούν προς όλες τις εξουσίες και να μεριμνήσουν για τις συνθήκες που θα επιτρέψουν τη γέννηση του κυοφορούμενου εμβρύου, εξασφαλίζοντας όλα τα δικαιώματα τόσο του παιδιού όσο και της μητέρας ή του ζευγαριού που θα το αναθρέψει;
Είναι εύκολη η πατριδολατρία όταν πρόκειται να αναλάβουν την υπεράσπισή της άλλοι πλην ημών. Η γέννηση ενός παιδιού δεν γίνεται για να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα. Ενα παιδί, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως αριθμός ή ως ένα από τα δεδομένα μιας πληθυσμιακής στατιστικής. Η γυναίκα δεν μπορεί να θεωρείται εθνική αναπαραγωγική μηχανή. Καταρχάς και καταρχήν πρέπει να είναι συνειδητή η απόφαση της γυναίκας που θα το κυοφορήσει. Επεται η δυνατότητα της οικογένειας -όποιας σύστασης- να το αναθρέψει με αξιοπρέπεια εξασφαλίζοντας όλα τα δικαιώματά τους. Αυτό φυσικά δεν είναι ευθύνη μόνο της οικογένειας αλλά και του κράτους, το οποίο οφείλει να καλύπτει τις ανάγκες, οικονομικές, υγείας, παιδείας κ.λπ. όχι με επιλεκτικά επιδόματα κύησης αλλά με μόνιμη δουλειά ικανών απολαβών και υπηρεσίες που θα προσφέρουν το αίσθημα της ασφάλειας πρωτίστως και της αυτοπραγμάτωσης ακολούθως.
Μα πώς φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε ακόμη και σήμερα για το δικαίωμα στην άμβλωση; Πόσα βήματα/αιώνες κάναμε πίσω; Πόσα άλματα μπροστά πρέπει να κάνουμε για να συναντήσουμε το νέο έτος; Με αυτές τις σκέψεις ας ευχηθούμε -οι ευχές είναι ανέξοδες- καλή χρονιά κι ας επαγρυπνούμε μήπως και την κάνουμε καλύτερη.
* εκπαιδευτικός, συγγραφέας, π. περιφερειακή διευθύντρια Εκπαίδευσης Θεσσαλίας
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου