της Όλγας Στέφου
Έχω την αίσθηση πως η γενιά μου ξεκίνησε να περπατάει το 2006 και σταμάτησε το 2015: Επαναστατική γυμναστική. Έτσι λέγαμε, αλλά καθόλου ειρωνικά. Επαναστατική γυμναστική γιατί μας φάγανε οι δρόμοι. Τα παπούτσια μας έλιωναν από τα δακρυγόνα κι οι γάμπες μας πονούσαν από το περπάτημα. Πόσο περπάτημα, αλήθεια! Τόσο περπάτημα που άφησε ιστορία. Μια ιστορία θαυμαστή, μα τελειωμένη πια. Κι από την Πέμπτη, επίσημα πεθαμένη.
Θυμώσαμε
Το 2006 πήραμε το βάπτισμα του πυρός, φοιτητές τε και μαθητές. Ανυπολόγιστες οι ώρες που περνούσαμε στις καταλήψεις μας, στα σχολεία μας και τις σχολές μας. Ανυπολόγιστες ώρες κι η πρώτη νίκη. Είχε υπερψηφιστεί το διαβόητο άρθρο16 για την Παιδεία, υπουργός ήταν η Μαριέττα Κουτσίκου – Γιαννάκου κι εμείς θυμώσαμε (αυτή είναι επακριβώς η λέξη: θυμώσαμε). Σταδιακή ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, εντατικοποίηση των σπουδών, υποτίμηση του πανεπιστημίου.
Μας βρήκε πολύ ωραία εκείνη η άνοιξη. Τα σχολεία έκλειναν το ένα μετά το άλλο, οι σχολές το ίδιο. Στηρίζαμε με τις καταλήψεις μας τις απεργίες των καθηγητών μας και σύντομα όλη η χώρα ήταν γεμάτη θυμωμένα παιδιά. Θυμωμένα και τόσο, τόσο δίκιο που είχαμε!
Μας βρήκε πολύ ωραία εκείνη η άνοιξη. Τα σχολεία έκλειναν το ένα μετά το άλλο, οι σχολές το ίδιο. Στηρίζαμε με τις καταλήψεις μας τις απεργίες των καθηγητών μας και σύντομα όλη η χώρα ήταν γεμάτη θυμωμένα παιδιά. Θυμωμένα και τόσο, τόσο δίκιο που είχαμε!
Ποτάμια ανθρώπινα από παιδιά
Ήταν ωραίες μέρες και κράτησαν πολύ, το 2007 μας βρήκε να είμαστε ακόμα στις καταλήψεις. Τέτοιο πράγμα πρέπει να είχε χρόνια να συμβεί, γύρω στα 8 χρόνια είχε να συμβεί, τέτοιο πράγμα ήταν αναπνοή γεμάτη κερδισμένα χρόνια για την ιστορία, πιο πολύ κερδισμένα για εμάς. Από όλους, πιο πολύ για εμάς. Τι χαρά κι εκείνη!
Η Αθήνα είχε φράξει, δεν είχε πια δρόμους, μόνο ποτάμια ανθρώπινα από παιδιά. Κι η Αθήνα κι όλες οι πόλεις, δεν υπήρχε μέρος που να μην λιώναμε τα παπούτσια μας στους δρόμους. Η πολιτικοποίηση μιας γενιάς, έτσι ξεκινήσαμε.
Ήταν η πρώτη φορά που καλούμασταν να διαμορφώσουμε εμείς την πολιτική ατζέντα, να ανακαλύψουμε τον πολιτικό λόγο, μα πιο πολύ από όλα, να ανακαλύψουμε την πολιτική υπόσταση. Για εμάς, ήμασταν, εξάλλου, πολύ νέοι για να σκεφτόμαστε την αμέσως επόμενη φουρνιά φοιτητών. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να σταματήσουμε: Να κερδίσουμε.
Η Αθήνα είχε φράξει, δεν είχε πια δρόμους, μόνο ποτάμια ανθρώπινα από παιδιά. Κι η Αθήνα κι όλες οι πόλεις, δεν υπήρχε μέρος που να μην λιώναμε τα παπούτσια μας στους δρόμους. Η πολιτικοποίηση μιας γενιάς, έτσι ξεκινήσαμε.
Ήταν η πρώτη φορά που καλούμασταν να διαμορφώσουμε εμείς την πολιτική ατζέντα, να ανακαλύψουμε τον πολιτικό λόγο, μα πιο πολύ από όλα, να ανακαλύψουμε την πολιτική υπόσταση. Για εμάς, ήμασταν, εξάλλου, πολύ νέοι για να σκεφτόμαστε την αμέσως επόμενη φουρνιά φοιτητών. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να σταματήσουμε: Να κερδίσουμε.
Μήνες και μήνες
Ξέρετε, ήταν η εποχή των βεβαιοτήτων. Μέχρι τότε δεν ήμασταν υπεύθυνοι για καμία μάχη κι έπειτα, πιστεύαμε ξεκάθαρα πως όποιος πολεμάει, κερδίζει κιόλας. Και γίνεται ήρωας. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μυαλό μας ότι οι ήρωες που αγαπάμε συχνά έχουν χάσει τα πάντα. Εμείς δεν ήμασταν τέτοια περίπτωση.
Η πρώτη ήττα θα ερχόταν μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 2008 μέσα από μια εξέγερση που περιμέναμε να αλλάξει τον κόσμο όλο, αλλά τελικά άλλαξε μόνο την ψυχή μας. Κάτι ήταν κι αυτό. Έχει μια γαλήνια σπουδαιότητα, χωρίς εντάσεις και εμβατήρια. Ωστόσο, το 2007 ήρθε η πρώτη νίκη.
Περάσαμε μήνες και μήνες στους δρόμους, αυτή είναι η αλήθεια. Μήνες και μήνες. Κι αυτό που ζητούσαμε, έγινε: Αναθεώρηση του άρθρου 16. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, είχαμε καταφέρει να «παγώσουμε» όλο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Μπαράζ καταλήψεων, μπαράζ απεργιών.
Έτσι, εντελώς επακόλουθα, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να καταργήσει το νόμο-πλαίσιο. Τη θυμάμαι πολύ ζωντανά εκείνη τη μέρα. «Το κίνημα νίκησε» και νόμιζα πως η καρδιά μου θωρακίστηκε απέναντι σε όλες τα δυσκολίες του κόσμου.
Ήταν μια καλή μέρα εκείνη.
Η πρώτη ήττα θα ερχόταν μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 2008 μέσα από μια εξέγερση που περιμέναμε να αλλάξει τον κόσμο όλο, αλλά τελικά άλλαξε μόνο την ψυχή μας. Κάτι ήταν κι αυτό. Έχει μια γαλήνια σπουδαιότητα, χωρίς εντάσεις και εμβατήρια. Ωστόσο, το 2007 ήρθε η πρώτη νίκη.
Περάσαμε μήνες και μήνες στους δρόμους, αυτή είναι η αλήθεια. Μήνες και μήνες. Κι αυτό που ζητούσαμε, έγινε: Αναθεώρηση του άρθρου 16. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, είχαμε καταφέρει να «παγώσουμε» όλο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Μπαράζ καταλήψεων, μπαράζ απεργιών.
Έτσι, εντελώς επακόλουθα, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να καταργήσει το νόμο-πλαίσιο. Τη θυμάμαι πολύ ζωντανά εκείνη τη μέρα. «Το κίνημα νίκησε» και νόμιζα πως η καρδιά μου θωρακίστηκε απέναντι σε όλες τα δυσκολίες του κόσμου.
Ήταν μια καλή μέρα εκείνη.
Έρχονται ζεστές μέρες
Αλλά χθες, χθες έπεσε «μαύρο». Χθες υπερψηφίστηκε το άρθρο 50 για την αναγνώριση των Κολεγίων. Χωρίς να αναφερθούν οι κίνδυνοι για τη δημόσια Παιδεία που φέρνει μαζί της αυτή η απόφαση, χωρίς τίποτα. Η Νίκη Κεραμέως ολοκλήρωσε αυτό που ήθελε να ξεκινήσει η Μαριέττα Γιαννάκου.
Μόνο που τώρα υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το 2006: Δεν έχουν άσυλο τα παιδιά, δεν έχουν. Πρώτα καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο, μετά έγινε η υπόλοιπη βρώμικη δουλειά. Κι από την Πέμπτη δεν έχω πάψει στιγμή να σκέφτομαι εκείνες τις ημέρες τις πρώτες μας, τις απολύτως δικές μας. Θα κρατούσαν για πολύ ακόμα εκείνες οι μέρες που μπορούμε μέχρι και τώρα να αποκαλούμε «δικές μας». Θα ερχόταν η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008, το κίνημα τον πλατειών, οι τεράστιες διαδηλώσεις του 2014 κι εμείς δεν πήραμε ανάσα ούτε μια στιγμή: Τα πόδια στην πλάτη και όλοι στο δρόμο.
«Επαναστατική γυμναστική», λέγαμε και γελούσαμε. Κι άραγε, πότε να είναι αργά για γυμναστικές επιδείξεις; Τις γυμναστικές επιδείξεις των νέων; Μάλλον ποτέ. Ίσως μας φανεί ακατόρθωτο αυτό που έχουν να κάνουν οι σημερινοί φοιτητές, χωρίς άσυλο, με μία κινηματική παύση που βαστάει πέντε ολόκληρα χρόνια, αλλά μήπως σε κάποιους δε φαινόταν ακατόρθωτος κι ο δικός μας ο αγώνας;
Έρχονται ζεστές μέρες, είναι ο ρους της ιστορίας τέτοιος που δε γίνεται αλλιώς.
Μόνο που τώρα υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το 2006: Δεν έχουν άσυλο τα παιδιά, δεν έχουν. Πρώτα καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο, μετά έγινε η υπόλοιπη βρώμικη δουλειά. Κι από την Πέμπτη δεν έχω πάψει στιγμή να σκέφτομαι εκείνες τις ημέρες τις πρώτες μας, τις απολύτως δικές μας. Θα κρατούσαν για πολύ ακόμα εκείνες οι μέρες που μπορούμε μέχρι και τώρα να αποκαλούμε «δικές μας». Θα ερχόταν η εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008, το κίνημα τον πλατειών, οι τεράστιες διαδηλώσεις του 2014 κι εμείς δεν πήραμε ανάσα ούτε μια στιγμή: Τα πόδια στην πλάτη και όλοι στο δρόμο.
«Επαναστατική γυμναστική», λέγαμε και γελούσαμε. Κι άραγε, πότε να είναι αργά για γυμναστικές επιδείξεις; Τις γυμναστικές επιδείξεις των νέων; Μάλλον ποτέ. Ίσως μας φανεί ακατόρθωτο αυτό που έχουν να κάνουν οι σημερινοί φοιτητές, χωρίς άσυλο, με μία κινηματική παύση που βαστάει πέντε ολόκληρα χρόνια, αλλά μήπως σε κάποιους δε φαινόταν ακατόρθωτος κι ο δικός μας ο αγώνας;
Έρχονται ζεστές μέρες, είναι ο ρους της ιστορίας τέτοιος που δε γίνεται αλλιώς.
εποχη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου