«Θέλουμε αποτροπή»...

του Παντελή Μπουκάλα

Οι εταίροι μας στην Ευρώπη κλειδαμπαρώθηκαν μέσα στο σπιτάκι τους με την περιφραγμένη ή περιτειχισμένη αυλίτσα του και αρνούνται να δεχθούν έστω τους λιγοστούς πρόσφυγες και μετανάστες που τους αναλογούν.

Τάχα «για να μην αλλοιωθεί το ευρωπαϊκό και χριστιανικό έθνος τους». Τόσο ευάλωτο φαίνεται, που κινδυνεύει να χάσει τον χαρακτήρα του αν «μολυνθεί» από μερικές εκατοντάδες Ασιάτες και Αφρικανούς. Το σενάριο της αλλοίωσης, την οποία υποτίθεται ότι επιθυμεί σφόδρα ο «σκοτεινός Σόρος» και οι «σκοτεινότατες ΜΚΟ», δεν έχει οπαδούς μόνο τον Ορμπαν, τον Σαλβίνι και τους ακροδεξιούς σε Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Δανία κ.ο.κ. Και οι δικοί μας ακροδεξιοί, σε όποιο κόμμα ή μόρφωμα κι αν είναι ενταγμένοι, και τους ανανήψαντες Σαούλ αν παριστάνουν, το ίδιο σενάριο πλασάρουν. Θα ήταν λοιπόν ανθελληνικώς άδικο να αποκαλέσουμε το ρεύμα αυτό ορμπανισμό ή σαλβινισμό και ν’ αφήσουμε απέξω τον αδωνισμό και τη δική του συμβολή στην καλλιέργεια φοβιών με το αλέτρι του ψεύδους και το λίπασμα της μισαλλοδοξίας. Πνίγονταν στο Ιόνιο  άνθρωποι και ο κ. Γεωργιάδης είχε τη βελόνα κολλημένη στην «αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού».

Τον ίδιο δίσκο, της «αλλοίωσης» και της «υποκατάστασης», παίζει κι ακούει και ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου Κώστας Μουτζούρης. Γι’ αυτό και πέταξε ένα πυροτέχνημα τύπου Βροντάδου στη συγκέντρωση της Μυτιλήνης: «Θέλουμε αποτροπή. Κινδυνεύει η πατρίς. Δεν με ενδιαφέρουν τι λένε οι Συνθήκες». Επικίνδυνη αναθεωρητική ελαφρότητα. Ανεπίτρεπτη για πολιτικό πρόσωπο. Διότι, όπως θύμισε στον κύριο πρύτανη ο Μυτιληνιός δημοσιογράφος Στρατής Μπαλάσκας, με άρθρο του στη συνεταιριστική ηλεκτρονική εφημερίδα stonisi.gr., πρωταθλητής του αναθεωρητισμού και της υπεροπτικής αδιαφορίας για τις διεθνείς Συνθήκες είναι ο κακόβουλος γείτονας, ο Ερντογάν: «Ούτε αυτός νοιάζεται για τις Συνθήκες. Αφού δεν μας νοιάζουν εμάς, δεν τον νοιάζουν κι αυτόν...».

Ωστε «θέλουμε αποτροπή»... Ναι, αρκετοί θέλουν «αποτροπή». Και κυβερνητικά στελέχη ανάμεσά τους. Σαν να αδιαφορούν  για το ισχυρότατο ενδεχόμενο να μεταφράζεται η αποτροπή σε βούλιαγμα σαπιοκάραβων και σε πνιγμό ανθρώπων, ακόμα και νηπίων. Να χάσουμε λοιπόν τη χριστιανικότητά μας (αν τη θυμόμαστε, κι αν την εννοούμε σε συμφραζόμενα Ευαγγελίων και όχι φαρισαϊσμού), να χάσουμε και την ελληνικότητά μας (εμείς οι ίδιοι δεν την ταυτίζουμε με τον ανθρωπισμό;), για να «μην αλλοιωθούμε»; Αλλά ποια αλλοίωση χειρότερη από αυτήν;

 Καθημερινή