Ιδανική Νεοφιλελεύθερη Προβιά

του Ευάγγελου Κωνσταντέλου

Η δυσλειτουργία σχεδόν όλων των θεσμών στην Ελλάδα μαρτυρά τον υποτελή ή υποτακτικό χαρακτήρα ενός κράτους, που δομήθηκε από την αρχή, για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα άλλων μεγαλύτερων ηγεμονικών κρατών. Η Ελλάδα είναι πράγματι μια μη ανεξάρτητη χώρα, όχι γιατί διαθέτει μια κοινωνία υποταγμένη, αλλά κυρίως γιατί τα «αφεντικά» της επέβαλαν μια παρασιτική ομάδα, που διαχρονικά ελέγχει και διαχειρίζεται όλους τους τομείς της διοίκησης και της οικονομίας.

Από γενέσεως λοιπόν του ελληνικού κράτους, οι λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, τοποθετούσαν εγκάθετα πιόνια σε σημαντικές θέσεις, για να μπορούν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Στην αρχή και λόγω έλλειψης «μορφωμένων» είχαν διάφορους ξένους τοποτηρητές, ιεράρχες και λόγιους, ώστε να μπορέσουν να στελεχώσουν τις δομές του παρεμβατισμού και του ελέγχου. Το κράτος όμως μεγάλωσε και εξελίχθηκε όπως το ήθελαν τα αφεντικά του. Μαζί του όμως άρχισαν να εμφανίζονται και νέα ελληνικά παράσιτα, τα οποία εκμεταλλεύονταν τις όποιες ιστορικές εξελίξεις, είτε μέσα από πολέμους είτε μέσα από δικτατορίες, αποβλέποντας κυρίως στο να αποκτήσουν οικονομική ευρωστία ή εξουσία (ή και τα δύο). Όταν όμως εμφανίστηκε ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» και οι αρχές και τα ιδανικά του σοσιαλισμού, η απληστία τους οδήγησε σε υποτροπή, καθώς έβλεπαν, ότι τα κεκτημένα τους κινδύνευαν. Τότε αποφάσισαν να ενσωματώσουν και άλλα μέλη, ώστε να καταφέρουν, να διευρύνουν και να εξαπλώσουν τον παρασιτισμό τους κυρίως στις δομές του κράτους, το οποίο θεωρούσαν δικό τους φέουδο.

Στελεχώθηκε λοιπόν το κράτος με ανθρώπους του υποκόσμου, αλλά και με περίεργες φυσιογνωμίες οι οποίες κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν προδότες και δωσίλογοι. Όλοι αυτοί σε καιρούς μεγάλων αναταραχών αναλάμβαναν δράση, προστατεύοντας κυρίως τα παλιά και νέα αφεντικά. Οι ιδέες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού δεν είχαν θέση ούτε στη νοοτροπία ούτε στα συμφέροντά τους. Για το λόγο αυτό έβρισκαν την εύκολη λύση στη γνωστή φράση… Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Πατρίς γι’ αυτούς σήμαινε… αστυνομία, στρατός, τάξη, ασφάλεια, φόβος και βία, έτσι ώστε η κοινωνία να είναι υποταγμένη στο κράτος τους. Θρησκείασήμαινε… παπάδες, εκκλησία, φόβος, ενοχή και δεισιδαιμονία, δηλαδή μια πνευματική βία, απάθεια, αταραξία, συναισθηματική και ψυχολογική ηττοπάθεια και άρνηση κάθε αντίδρασης. Οικογένεια τέλος σήμαινε… μόνο τις οικογένειες των πολιτικών, των αφεντικών και των παρασίτων. Η διδασκαλία του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια στο λαό έγινε αυτοσκοπός αυτής της μεγάλης πια παρασιτικής ομάδας. Περνώντας από γενιά σε γενιά εκδηλωνόταν με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν διαρκώς νέα συμφέροντα και νέες μορφές εξουσίας. Έτσι σήμερα βλέπουμε ένα διευρυμένο δίκτυο συντηρητικών και αντικοινωνικών ατόμων, να διαμορφώνουν και να ελέγχουν τους θεσμούς.

Από τη μεταπολίτευση και μετά οι παράσιτοι, ανεξαρτήτου κόμματος και πολιτικής κατεύθυνσης, πάντοτε κάλυπταν ο ένας τον άλλον. Ακόμη και αποδιοπομπαίους τράγους, που διέπρατταν σοβαρά εγκλήματα, το διαπλεκόμενο σύστημα του παρασιτισμού έβρισκε τρόπο να τους ξελασπώνει. Σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τα πράγματα κυλούσαν καλά για αυτές τις συμμορίες, καθώς μέλη τους υπήρχαν παντού (Αστυνομία, Στρατός, Τράπεζες, Επιχειρήσεις, Δημόσιο, Συνδικαλισμός, Πανεπιστήμια, Σχολεία, Εκκλησία, Κοινωνικοί φορείς, Νοσοκομεία, Πολιτιστικοί Οργανισμοί, Δικαιοσύνη, Ενημέρωση, Αγροτικοί συνεταιρισμοί, Υπουργεία, Δήμοι, Περιφέρειες κ.α). Αυτά τα παράσιτα ήταν εξαιρετικά ευέλικτα ως προς τις κινήσεις τους, διότι άλλοτε λειτουργούσαν ως συμμορίες και άλλοτε αυτόνομα. Είχαν όμως έναν κοινό τόπο, που τους έκανε τόσο αποτελεσματικούς… όλοι είχαν ως σημείο αναφοράς το κράτος. Το κράτος τους έθρεφε, το κράτος τους προστάτευε, το κράτος τους συντηρούσε, οπότε και εκείνοι έπρεπε να το ελέγχουν. Το κράτος όμως, εκτός από αυτά τα παράσιτα, έκλειε στους κόλπους του, προστάτευε και συντηρούσε και μια άλλη ομάδα της κοινωνίας, της οποίας ρόλος ήταν να προάγει την απραξία ή να εκτονώνει την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή.

Η πρώτη φορά που είδαν να χάνεται αυτό το κεκτημένο, ήταν όταν ο κόσμος εξέλεξε τον Σύριζα στην κυβέρνηση. Εκεί ενεργοποιήθηκε όλο το παρασιτικό σύστημα, που επιβίωνε και συντηρούνταν απομυζώντας την κοινωνία. Αυτό το σύστημα δυσκολεύτηκε και τρομοκρατήθηκε, διότι μια διαφορετική πολιτική διαχείριση, από ένα κόμμα εκτός συστήματος, θα τους εξέθετε ανεπανόρθωτα, όσον αφορά τα πεπραγμένα του, και θα σταματούσε το μεγάλο φαγοπότι. Το πιο σημαντικό όμως ήταν, ότι υπονόμευε και έπληττε κατάφορα το λόγο, για τον οποίο δημιουργήθηκε…να ελέγχει και να διαχειρίζεται το κράτος και το λαό. Δεν μπορούσαν, να πιστέψουν, ότι τους ξέφυγε ο έλεγχος, τη στιγμή μάλιστα που στο παρελθόν είχαν καταφέρει να μετατρέψουν το… «ο λαός στην εξουσία» σε… «εκσυγχρονισμό και επανίδρυση του κράτους». Έτσι επιστρατεύτηκαν οι εφεδρείες των νεοφιλελεύθερων, των χουντικών, των ακροδεξιών, του κεφαλαίου και των ΜΜΕ. Μέσα, λοιπόν, από τη συνεργασία Σαμαρά-Βενιζέλου φάνηκε να δουλεύεται ένα νέο σχέδιο τύπου «Κόκκινης Προβιάς», από παράγοντες του εσωτερικού της χώρας αυτή τη φορά. Έτσι το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη δημιούργησαν τη δική τους Νεοφιλελεύθερη Προβιά,μαζεύοντας ό,τι νεοφιλελεύθερο, χουντικό και ακραίο «τομάρι» υπήρχε στην παρασιτική «κοινωνία». Φυσικά, χρησιμοποιήθηκαν το ΚΚΕ και οι αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις, που παραδοσιακά ήταν αντιδραστικές και οι οποίες τώρα έχαναν πολλά με την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία και την ευρεία αποδοχή και στήριξη στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, χαίρει αναγνώρισης και εκτίμησης, τόσο από την κοινωνία όσο και από τους περισσότερους ξένους πολιτικούς παράγοντες, γεγονός που κάνει ακόμη πιο δύσκολη (και εφήμερη) τη ζωή των παρασίτων.

Η ιδεολογική προέλευση του Σύριζα, από την άλλη, έκανε τα πράγματα πιο εύκολα, διότι υπήρχε τεχνογνωσία και σχετική βιβλιογραφία από το παρελθόν. Η Νεοφιλελεύθερη Προβιά της ΝΔ φάνηκε ήδη τόσο από τη δημιουργία του αντικομουνιστικού υπουργικού συμβουλίου όσο και από τα καλά λόγια για την οικονομία του Γιάννη Στουρνάρα. Σε δεύτερο βαθμό φάνηκε και ο αυταρχισμός της πραγματικής παρασιτικής φύση της νέας ΝΔ, μέσα από την προσπάθεια πολιτικής και ηθικής εξόντωσης των ιδεολογικών και πολιτικών αντιπάλων του Άδωνι Γεωργιάδη, του Μάκη Βορίδη και του Θανάση Πλεύρη αλλά και του νεοφιλελευθερισμού, που προέρχεται από τη Δράση και το Ποτάμι (σαρξ εκ της σαρκός του Στέφανου Μάνου, Κώστα Σημίτη και Γιώργου Καρατζαφέρη). Δεν είναι ούτε τυχαία γεγονότα ούτε συνωμοσίες. Αντί η νέα κυβέρνηση να δείξει, για τα μάτια του κόσμου έστω, ότι ο αστικός της πολιτισμός μπορεί να επηρεάσει και να εμπνεύσει την κοινωνία, κάνει το αντίθετο. Όπως έχουμε πει αρκετές φορές, η ΝΔ τώρα λειτουργεί ως κυβέρνηση ειδικού σκοπού με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Το κράτος και η ενημέρωση πήγαν κατευθείαν στα χέρια του Μητσοτάκη, ώστε να μπορεί να ελέγχεται άμεσα από τα αφεντικά του, αλλά και να μην επαναληφθούν τα ίδια «λάθη».

Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά, έχοντας μια αυταρχική παρασιτική στρατιά στη διοίκηση του κράτους. Η κοινωνία πρέπει να αντιληφθεί τον κίνδυνο, της ύπαρξης ταυτόχρονα στην εξουσία νεοφιλελεύθερων αριβιστών, χουντικών και ακροδεξιών. Πρέπει να συνειδητοποιήσει τους λόγους, για τους οποίους όλοι ανεξαιρέτως ήταν ενάντια στο Σύριζα τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια. Πρέπει, να μελετήσει και να συνδυάσει την ιστορία με την ποιότητα των ατόμων, που στελεχώνουν σήμερα τη ΝΔ, τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους, που τη στηρίζουν, και τους πραγματικούς λόγους που ζητούσαν να λάβουν την εξουσία.

Η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει, ότι για να είναι κάποιος σήμερα μέλος της τωρινής ΝΔ, πέρα από τα προφανή… χουντικός, νεοφιλελεύθερος, ακροδεξιός… πρέπει να διαθέτει ένα ή και περισσότερα από τα χαρακτηριστικά, που μας δίδαξε ο Θεόφραστος και πρέπει να αποφεύγουμε. Η ιδανική Νεοφιλελεύθερη Προβιά πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει υποκριτές, κόλακες, φλύαρους, ακαλλιέργητους, δουλοπρεπείς, αναίσχυντους, πολυλογάδες, ψευδολόγους, αδιάντροπους, παραδόπιστους, βδελυρούς, οπισθοδρομικούς, ζηλωτές, τεμπέληδες, εγωιστές, δεισιδαίμονες, μεμψίμοιρους, καχύποπτους, απεχθείς, άξεστους, κενόδοξους, φιλάργυρους, καυχησιάρηδες, αλαζόνες, δειλούς, αυταρχικούς, οψιμαθείς, συκοφάντες, μοχθηρούς και αισχροκερδείς.

ΥΓ 1. Στη λίστα με τα απαραίτητα κριτήρια, για να είναι κάποιος μέλος της ΝΔ, πρέπει να προσθέσουμε και ένα ακόμη χαρακτηριστικό… αυτό του παιδεραστή.

ΥΓ 2. Όταν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Μαραντζίδης και ο Βερέμης προλογίζουν τα βιβλία σου, είναι λογικό να βλέπεις τη Μιχαηλίδου ως «φεγγαρόφωτη».

ΥΓ 3. Για κάθε ένα βουλευτή του Σύριζα που τραύλιζε, όταν οι διεφθαρμένοι δημοσιογράφοι του ζητούσαν να σχολιάσει τον Παύλο Πολάκη, έχω να πω μόνο τούτο… κάθε φορά που δίστασες να πάρεις θέση και να υπερασπιστείς τον Παύλο Πολάκη, έχανες και λίγη αξιοπρέπεια.

koutipandoras