Κέφια έχει ενίοτε το ημερολόγιο… Ήταν 7 Μαρτίου του 2004 όταν η Νέα Δημοκρατία θριάμβευε στις βουλευτικές εκλογές, συγκεντρώνοντας το 45, 36% των ψήφων. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ, αντιπροσώπευαν το 86% του εκλογικού σώματος - για να εντοπίσουμε άλλη μια μεγάλη αντιστροφή δεδομένων. Άλλοι καιροί…
του Διονύση Ελευθεράτου
Η 7η Μαρτίου του 2015 βρίσκει τη ΝΔ σε ημερήσια ανάπαυλα ανάμεσα σε δυο διαδικασίες - απόπειρες διαχείρισης, όχι μιας απλής εκλογικής ήττας, αλλά μιας κρίσης που αρχίζει να προσλαμβάνει υπαρξιακές διαστάσεις. Την «πετυχαίνει» σε ένα διάλλειμα μεταξύ της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που έγινε -καθ’ ολοκληρία - κεκλεισμένων των θυρών (λες και η αξιωματική αντιπολίτευση εμπνεύστηκε από την απόφαση του υφυπουργού Αθλητισμού για την άνευ θεατών διεξαγωγή των αγώνων της Σούπερ Λιγκ) και της συνεδρίασης της Πολιτικής Επιτροπής, στις 8 Μαρτίου.
Καλές είναι οι ανάπαυλες, ευνοούν την περισυλλογή και τα επετειακά νοσταλγικά ταξίδια του νου. Το μελαγχολικό «πού ήμασταν και πού φθάσαμε» πιθανότατα καρφώνεται σε πολλά νεοδημοκρατικά μυαλά, ελέω 7ης του μήνα, Ας μας επιτραπεί όμως να το θεωρήσουμε ήσσονος σημασίας, όσο κι αν το κατανοούμε: Το πού έφθασε η ελληνική κοινωνία εξ αιτίας του κανιβαλισμού, τον οποίον βάφτισαν «υπεύθυνη πολιτική» η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι απείρως σημαντικότερο. Καθιστά δε ήπια κάθε πολιτική τιμωρία (τους). Τόσο την ήδη συντελεσθείσα, όσο και κάθε ενδεχόμενη βαρύτερη, μελλοντική.
Η αναζήτηση των υπαιτίων, βεβαίως, είναι πάντοτε δυσκολότερη από τη νοσταλγία των επετείων. Κάπου εδώ συναντάμε έναν Αντώνη Σαμαρά που προσπαθεί να κερδίσει χρόνο στην ηγεσία του κόμματος, αξιοποιώντας τι; Και πάλι τον φόβο, ο οποίος όμως τώρα ενδέχεται να αποδειχθεί αποτελεσματικός, έστω και προσωρινός, σύμμαχός του. Διότι πρόκειται για άλλον φόβο, ενδο- κομματικό. Δεν είναι ο φόβος που έκανε το καλοκαίρι του 2012 κάμποσους ηλικιωμένους να φαντάζονται ότι θα έχαναν τα υπόλοιπα των καταθέσεων ή τα υπολείμματα των συντάξεών τους, εάν «έρχονταν στα πράγματα οι αναρχοκομμουνιστές». Δεν είναι ο κατοπινός φόβος ότι, όσο κι αν το κακό γινόταν χειρότερο, πάντα κάτι … απείρως χειρότερο θα ελλόχευε μακριά από το δρόμο της κατ’ ευφημισμόν «δημοσιονομικής προσαρμογής» που παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ και το έφερε στο 180%. Δεν είναι η ξέπνοη, σε σταγονίδια προσμετρούμενη – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες- «βερσιόν» του φόβου που πάσχισε να μετατρέψει τη Σοφία Βούλτεψη σε ιέρεια της προληπτικής σωματικής υγιεινής και σε Αγία των σούπερ – μάρκετ, στα οποία θα έσπευδαν μιλιούνια πολιτών για να «σηκώσουν» από ρα ράφια κάθε διαθέσιμο ρολό χαρτιού υγείας. Όχι.
Είναι ο άκρως αυθεντικός και απολύτως εξηγήσιμος φόβος κάθε «δελφίνου», κάθε μνηστήρα της αρχηγίας, ότι θα «καεί» εάν αναλάβει το κόμμα στην παρούσα κατάσταση. Ένα κόμμα με επιρροή γύρω στο 18%, παραδομένο στη σύγχυση, δακτυλοδεικτούμενο ( όπως και το ΠΑΣΟΚ), όχι μόνο για τη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά για τις θανατηφόρες δεσμεύσεις έναντι των δανειστών που κληροδότησε στη νέα κυβέρνηση. Ποιος «μνηστήρας» θα διακινδύνευε την πολιτική του αυτοκτονία, αναλαμβάνοντας τώρα την ηγεσία;
«Και η προσδοκία της βραχύβιας αριστερής παρένθεσης;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα είναι φανερό ότι σχεδόν κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά αυτό το … χαιρέκακο σενάριο, ούτε καν μέσα στην ίδια τη ΝΔ. Απλή λογική: Ας αναλογιστούμε την προφητεία του Α. Γεωργιάδη, που επειδή η τρόικα του έκλεψε τη δόξα των απολύσεων αποφάσισε να αφήσει χωρίς δουλειά τον Καζαμία: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Πάσχα θα έχει πέσει». Εάν πίστευαν τα στελέχη της ΝΔ ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι, έστω και με περισσότερο … γενναιόδωρη κυβερνητική – ΣΥΡΙΖΑική «ημερομηνία λήξης» (ας πούμε καλοκαίρι), τότε οι «δελφίνοι» θα πολεμούσαν ήδη μεταξύ τους – κι αν ήταν ένας κι όχι πολλοί, θα είχε θέσει υποψηφιότητα με κάθε επισημότητα. Επαφές, διεργασίες, συμφωνίες, συμμαχίες- όλα θα είχαν ήδη μεθοδευτεί. Για τους ενδιαφερόμενους θα ήταν χρυσή ευκαιρία. Σαν να αγόραζαν ένα πολιτικό ομόλογο στο 20% της ονομαστική του αξίας, με τη σιγουριά ότι οσονούπω θα το πληρωθούν στο 100%. Επειδή όμως αυτό το «οσονούπω» βρίσκεται μόνο στου Γεωργιάδη τον ρητορικό γδούπο, άπαντες περιμένουν.
Αυτός ο φόβος είναι λοιπόν που σώζει, ακόμη, τον Α. Σαμαρά. Ο φόβος των «δελφίνων» πως εάν αναλάβουν τώρα, κινδυνεύουν να ακυρωθούν πολιτικά – δια παντός. «Εάν μπεις σε λάθος τρένο τότε κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός», διατεινόταν ο Αμερικανός συγγραφέας Μπέρναντ Μάλαμουντ. Ο δαιμόνιος Αντώνιος κατάφερε, υπό μία έννοια, να τον διαψεύσει! Κινήθηκε πάνω στο συρμό του φόβου (των άλλων), είδε τα βαγόνια να εκτροχιάζονται ένα- ένα, αλλά τώρα κρατιέται με το ζόρι από εκείνο που βρέθηκε στα γραφεία της Συγγρού και περικλείει τον τρόμο των άλλων μπροστά στον κίνδυνο της πολιτικής αυτο- ακύρωσης.
Μέχρι πότε θα «κρατιέται» έτσι στην αρχηγική καρέκλα ο Σαμαράς; Άγνωστο. Το ευχάριστο είναι ότι στο εξής δεν θα πλήττουμε καθόλου, ατενίζοντας το εσωτερικό της ΝΔ. Τώρα που έληξε η κυβερνητική διαχείριση, επανεμφανίζεται το ιστορικό σχίσμα ανάμεσα στη «λαϊκή Δεξιά» και τους «νεοφιλελεύθερους». Υπερασπιζόμενοι τα Μνημόνια, έσβησαν αυτή τη διαχωριστική γραμμή (ανάγκα και θεοί πείθονται).Τώρα θα ξαναβρούν τον εαυτό τους. Ίσως βρουν και τα στελέχη της «λαϊκής Δεξιάς» κάτι από το άτεγκτο στιλ που διέθετε το 1996 ο Μιλτιάδης Έβερτ, όταν κατηγορούσε τον Κ. Σημίτη για μονεταρισμό. Κι έχουν ήδη βρει τη «δικαιολογία», για το ότι δεν άφησαν μέτρο νεοφιλελεύθερου «τζιχαντισμού» που να μην το στήριξαν από τον Ιούνιο του 2012 κι εντεύθεν: «Έπρεπε να σωθεί η χώρα»… Και «σώθηκε», όπως ξέρουμε κι όπως το βιώνουμε…
stokokkino
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου