Τότε «Αέρααα», τώρα «Οξυγόνο»

 

της Ζωής Χαλιδιά

Οι άγνωστοι στρατιώτες, σε κάθε πόλεμο, ήταν δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί άνθρωποι, της διπλανής πόρτας, της διπλανής αυλής και της αφανούς ζωής, που σκοτώθηκαν στα χαρακώματα ή εκτοπίστηκαν.

Πιθανόν κάποιοι να έπεσαν μαχόμενοι φωνάζοντας «Αέρααα!».

Όπως φωνάζουμε σήμερα εμείς «Οξυγόνο!» δίνοντας άλλη μάχη σε άλλο μέτωπο.

Η ανακοίνωση επιβολής στρατιωτικού νόμου από τον Μητσοτάκη, στην μικρή περιοχή του Αγνώστου Στρατιώτου, δεν εκπορεύεται από σέβας προς τους ηρωικά μαχόμενους πεσόντες.

Εξ άλλου το σόι του κι ο ίδιος πάντα τα ‘χαν καλά με τους κατακτητές, γιατί να τον κρύψωμεν άλλωστε…

Θέλει να τον επιβάλλει διότι νιώθει αποστροφή προς κάθε λαϊκό αγώνα. Εξ ου κι οι πολιτικές του ορντινάντσες μίλησαν για εκκαθάριση, σιωπή ή τσαντιροκατάσταση.

Θυμόμαστε πολύ καλά τη συγκεκριμένη περιοχή να είναι καγκελοαποκλεισμένη επί κυβέρνησης Σαμαροβενιζέλου, για μακρύ χρονικό διάστημα.

Κι ήταν έντονη η αποσυμπίεση που νιώσαμε όταν την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αφαιρέθηκαν.

Αυτή τη φορά επιχειρούν να την αποκλείσουν δια βίου, με στρατιωτικό τρόπο και χωρίς προσχήματα.

Και να μεταλλαχθεί σε τόπο κυριαρχίας όπου συμβολικά πάνω στην εξέδρα, σε περίοπτη θέση, θα παρίστανται στις εθνικές παρελάσεις ανώτατοι αξιωματούχοι της εξουσίας και πολιτικοί επιβήτορες.

Εμείς οι άλλοι να πάμε πέρα, κι ακόμα πάρα πέρα να εκφράσουμε ελεύθερα το φρόνημά μας.

Η περιοχή της πλατείας Συντάγματος είναι ταυτισμένη με ιστορικούς κοινωνικούς αγώνες. Το ομολογεί και το όνομά της.

Ασχέτως αν έχει αλλάξει άρδην ο χαρακτήρας της πλατείας συνειδητά υπέρ των τουριστών, παραμένει εμβληματικό τοπόσημο και βήμα λαϊκής διαμαρτυρίας, διεκδικήσεων και αλληλεγγύης.

Αυτή η λαϊκότητα όταν επανέρχεται αναγουλιάζει την κ. Λατινοπούλου και θίγει την πολιτική της αισθητική.

Όμως σήμερα το βραδάκι περνώντας από τον αυλόγυρο του Αγνώστου Στρατιώτη, βλέποντας τις ταπεινές κι ασύμμετρες γλάστρες με τα ανθάκια τους, φερμένες από αγνώστους ανθρώπους και τοποθετημένες γύρω από τα γραμμένα ονόματα των νεκρών της αμαξοστοιχίας, νιώθουμε να αναδύεται καλοσύνη, σεβασμός κι αγάπη από όσους ανθρώπους στέκονται στο πέρασμα τους.

Το σημείο γίνεται ένα ακόμα κοινωνικό ιερό μνημείο κι είναι καθήκον μας να το υπερασπιστούμε ως τέτοιο, ενθυμούμενοι τα λόγια του ποιητή: Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

Κουτί πανδώρας