Το ΠΑΣΟΚ πού είναι;

"Εντάξει, είναι λίγο αυθαίρετη η μεταφορά, αλλά, βλέποντας κανείς αυτό που προέκυψε από υπερφίαλους κηπουρούς όπως ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και διάφοροι άλλοι, ευλόγως αναρωτιέται: Πού είναι το ΠΑΣΟΚ, ρε παιδιά; Ψαλιδίστηκε από ’δώ, ψαλιδίστηκε από ’κεί, άλλαξε ονόματα και μορφές, έγινε Ελιά, Δημοκρατική Συμμαχία, Κεντροαριστερά, παράρτημα της Ν.Δ., στήριγμα του Παπαδήμου, σπόνσορας μίσους για την Αριστερά. Καλώς. Αλλά αυτό που έχει απομείνει από το βάρβαρο ψαλίδι είναι ΠΑΣΟΚ; Όχι ως δάφνη, αλλά ως κόμμα με τόσες δάφνες;"

του Θανάση Καρτερού

Ένα κόλλημα με τον κύριο Κώυνερ του Μπρεχτ το έχω, όπως κι άλλοι του δικού μου φυράματος, φαντάζομαι. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που έχει ξεκινήσει -γιατί δεν κατάλαβα, αλλά έχει ξεκινήσει- μια συζήτηση για τις σχέσεις και την πιθανή συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, μου ήρθε στον νου η ιστορία με τη δάφνη, που ένας επίμονος κηπουρός πάσχιζε, ψαλιδίζοντας από ’δώ κι από ’κεί, να της δώσει σχήμα σφαίρας. Εν τέλει κατάφερε να τη στρογγυλέψει, αλλά την είχε ψαλιδίσει τόσο άπονα, ο σαρκαστικός κ. Κώυνερ να σχολιάσει: “Βλέπω τη σφαίρα, αλλά πού είναι η δάφνη;”.

Εντάξει, είναι λίγο αυθαίρετη η μεταφορά, αλλά, βλέποντας κανείς αυτό που προέκυψε από υπερφίαλους κηπουρούς όπως ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και διάφοροι άλλοι, ευλόγως αναρωτιέται: Πού είναι το ΠΑΣΟΚ, ρε παιδιά; Ψαλιδίστηκε από ’δώ, ψαλιδίστηκε από ’κεί, άλλαξε ονόματα και μορφές, έγινε Ελιά, Δημοκρατική Συμμαχία, Κεντροαριστερά, παράρτημα της Ν.Δ., στήριγμα του Παπαδήμου, σπόνσορας μίσους για την Αριστερά. Καλώς. Αλλά αυτό που έχει απομείνει από το βάρβαρο ψαλίδι είναι ΠΑΣΟΚ; Όχι ως δάφνη, αλλά ως κόμμα με τόσες δάφνες;

Ποσώς ενδιαφέρει οποιονδήποτε αν ονομάζουν τον εαυτό τους σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστερούς ή αληθινούς αριστερούς, σε αντίθεση με τον ψεύτη ΣΥΡΙΖΑ -γιατί κι αυτό το λένε. Στο ερώτημα που εκατομμύρια ψηφοφόροι τούς απάντησαν, οι ίδιοι δεν έχουν απάντηση. Διότι, αυτό που ονομάζεται σήμερα ΠΑΣΟΚ είναι στον αντίποδα του ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Ανδρέας. Μικρή σχέση έχει ακόμα και με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Του οποίου είναι βέβαια η λογική συνέχεια, αλλά χρειάστηκαν τα κολλάν του Γιώργου, τα σασμάν του Βενιζέλου και τα ρουλεμάν της διαπλοκής για να κυλήσει εκεί όπου κύλησε. Σε απερίγραπτες σιμωνίες.

Να συναντηθούμε, λοιπόν, με το ΠΑΣΟΚ ή όχι; Θέλει ερώτημα; Να συναντηθούμε, βεβαίως. Αλλά, για να συναντηθούμε, θα πρέπει πρώτα το ΠΑΣΟΚ να συναντηθεί με τον εαυτό του. Λίγο, έστω. Με εκπτώσεις. Να θυμηθεί τους μη προνομιούχους, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον λαό που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Όχι να κυριαρχείται από ζόμπι, να λέει τόσα “Ναι” στη Ν.Δ., αλλά “Όχι” ακόμα και στην απλή αναλογική, επειδή την πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανίκανο να εννοήσει γιατί κατάντησε ΠΑΣΟΚ χωρίς πασόκους...

avgi