Οι πολλές δολοφονίες του Παύλου Φύσσα

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν χαστούκι για όλο το δημοκρατικό κόσμο, για κάποιους δε, ήταν και δάκρυα και πόνος και οδυρμός.

της Λένας Διονυσίου

Διασύρθηκε κι αν διασύρθηκε αυτή η γυναίκα, η μάνα του. Από Μπογδάνους και ομοίους του. «Υστερική», «υπερολική», «να μαζευτεί».

Κι οι χρυσαυγίτες αμετανόητοι. Εξάλλου, αυτό δεν αποζητούσαν εξαρχής; Τον Σαχζάτ Λουκμάν δε σκότωσαν πρώτον; Στο αφγανόπουλο δε γέμισαν το πρόσωπο με αίματα το 2012, στον Άγιο Παντελεήμονα; Ο Φύσσας ήταν δεδομένα νεκρός. Μόνο που σωπάσαμε όταν ξεκίνησε το κακό και μετά ξέφυγαν.

Χθες, η Εισαγγελέας πρότεινε να πέσει στα «μαλακά» ο Ρουπακιάς. Σου λέει, να είστε ναζί, αλλά να μην έχετε αυτουργία. Να μην το κάνετε επίτηδες, ρε παιδί μου. Πάνω στην κακιά την ώρα το μαχαίρωσαν τον Φύσσα. Έτσι είπε πάνω κάτω.

Δεν ντράπηκε, γιατί να ντραπεί; Το δικαστικό σώμα της χώρας δε φημίζεται για τους προοδευτικούς εκπροσώπους του. Ούτε και η δημοσιογραφία, άλλωστε. Που πρώτη εκείνη η «λειτουργός» ούρλιαξε ότι σφαχτήκανε για τα παδόσφαιρα.

Κι η Εισαγγελέας πάνω κάτω το ίδιο είπε. Κακιά στιγμή. Την εγκληματική συμμορία δεν μπορεί να την παραβλέψει, βλέπετε. Μόνο το κίνητρο είναι παράθυρο στο νόμο. Το κίνητρο της δολοφονίας.

Μα όχι, δεν την αποκαλώ χρυσαυγίτισσα τη γυναίκα. Την αποκαλώ ακροδεξιά που κάνει επιδείξεις εξουσίας στις πλάτες των δικών μας στεναγμών. Όπως τότε με τον Τάσο Θεοφίλου, μόνο που η μάνα του Τάσου δεν έχασε το παιδί της.

Η μάνα του Παύλου το βλέπει να δολοφονείτε επί 6 ολόκληρα χρόνια, όμως. Κι είναι μια ντροπή χωρίς τέρμα.

κουτι πανδωρας