Του Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Όποιος είδε το βράδυ της Τρίτης τον Ευάγγελο Βενιζέλο να ανακρίνεται από τους αυστηρούς παρουσιαστές του MEGA, μπορεί να μην κατάλαβε πώς θάφτηκε η λίστα Λαγκάρντ. Κατάλαβε όμως πολύ καλά ότι ήρθε η ώρα να θαφτεί το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ. Το οποίο είναι αδύνατο να ανακάμψει, όσα μαγικά κι αν γίνουν και όσες πρωτοβουλίες νεκρανάστασης κι αν ληφθούν. Βρίσκεται πια στην κατάσταση εκείνου, που όσο περισσότερες κινήσεις σωτηρίας κάνει, τόσο πιο βαθιά στο λάκκο χώνεται.
Αν ο
γοητευτικά αλαζόνας Ανδρέας ήταν κάποτε το πρόσωπο του
νεανικού θράσους του Κινήματος, ο Σημίτης το πρόσωπο
της συντηρητικής του προσγείωσης και ο ΓΑΠ το πρόσωπο της πλήρους σύγχυσής
του, ο Βενιζέλος αποδείχτηκε προχτές το
πρόσωπο της επιθανάτιας αγωνίας του. Ιδρωμένος,
νευρικός, ανίκανος να εκφέρει ένα λόγο πειστικό, παρά τη
ρητορική του δεινότητα, το μόνο που έδειξε και απέδειξε είναι ότι
παρακολουθούμε την τελετή του τέλους.
Αν μάλιστα ο ιδρώτας του προέδρου συνδυαστεί με την κακεντρέχεια των παρουσιαστών, που κάποτε λάτρευαν σε απευθείας σύνδεση το μεγάλο κόμμα της δημοκρατικής παράταξης, γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι ο κύκλος έκλεισε, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλει ο τελευταίος πρόεδρός του. Και είναι πολύ περισσότερο μέσα στα πράγματα ο Λοβέρδος, που την ίδια στιγμή –σύμπτωση κι αυτή!- παρουσίαζε την ιατροδικαστική του έκθεση για το θάνατο του ΠΑΣΟΚ, παρά ο Βενιζέλος, που προσπαθούσε να μας πείσει για τη μέλλουσα ζωή του.
Θα ήταν λάθος να σκεφτεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε η σκιά του εαυτού του, επειδή τάχθηκε αναφανδόν με το μνημόνιο. Το αντίθετο ακριβώς συνέβη: Τάχθηκε με το μνημόνιο, επειδή είχε γίνει η σκιά του εαυτού του. Επειδή η φανερή γοητεία της εξουσίας –που στις μέρες μας και στο σύστημά μας δεν είναι παρά η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας- το έσπρωξε να ταχθεί και με τον αστυφύλαξ και χωροφύλαξ. Κι έτσι να στεγνώσει, να αποξηρανθεί, να καταντήσει πολυσυλλεκτικό κύμβαλο αλαλάζον και μούμια κατάλληλη για το μουσείο των χαμένων οραμάτων.
Μπορεί συνεπώς να εξαχθεί ένα ιστορικό δίδαγμα από τον ιδρώτα του Βενιζέλου, για τις νέες δυνάμεις, που εισέρχονται ορμητικά στο προσκήνιο, καθώς το ΠΑΣΟΚ αποχωρεί: Όποιος χάσει την ψυχή του, τελικώς χάνει τα πάντα...
Αν μάλιστα ο ιδρώτας του προέδρου συνδυαστεί με την κακεντρέχεια των παρουσιαστών, που κάποτε λάτρευαν σε απευθείας σύνδεση το μεγάλο κόμμα της δημοκρατικής παράταξης, γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι ο κύκλος έκλεισε, όσες προσπάθειες κι αν καταβάλει ο τελευταίος πρόεδρός του. Και είναι πολύ περισσότερο μέσα στα πράγματα ο Λοβέρδος, που την ίδια στιγμή –σύμπτωση κι αυτή!- παρουσίαζε την ιατροδικαστική του έκθεση για το θάνατο του ΠΑΣΟΚ, παρά ο Βενιζέλος, που προσπαθούσε να μας πείσει για τη μέλλουσα ζωή του.
Θα ήταν λάθος να σκεφτεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε η σκιά του εαυτού του, επειδή τάχθηκε αναφανδόν με το μνημόνιο. Το αντίθετο ακριβώς συνέβη: Τάχθηκε με το μνημόνιο, επειδή είχε γίνει η σκιά του εαυτού του. Επειδή η φανερή γοητεία της εξουσίας –που στις μέρες μας και στο σύστημά μας δεν είναι παρά η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας- το έσπρωξε να ταχθεί και με τον αστυφύλαξ και χωροφύλαξ. Κι έτσι να στεγνώσει, να αποξηρανθεί, να καταντήσει πολυσυλλεκτικό κύμβαλο αλαλάζον και μούμια κατάλληλη για το μουσείο των χαμένων οραμάτων.
Μπορεί συνεπώς να εξαχθεί ένα ιστορικό δίδαγμα από τον ιδρώτα του Βενιζέλου, για τις νέες δυνάμεις, που εισέρχονται ορμητικά στο προσκήνιο, καθώς το ΠΑΣΟΚ αποχωρεί: Όποιος χάσει την ψυχή του, τελικώς χάνει τα πάντα...
*Δημοσιεύθηκε στην «ΑΥΓΗ» την
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου