της Φωτεινής Λαμπρίδη
Δεν χρειαζόταν το προσφυγικό δράμα για να συνειδητοποιήσει κανείς τη μεγάλη υποκρισία: Κάθε φορά που η ανθρωπότητα «συντονίζεται» στο μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης των Χριστουγέννων, οι δρόμοι φωταγωγούνται και τα πολυκαταστήματα γεμίζουν ασφυκτικά με πελάτες, παραμένουν στη σκιά τα εγκλήματα των ισχυρών, που αφήνουν εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες, φτωχοποιημένους και νεκρούς.
Ο Χ. Κρ. Άντερσεν, περιέγραφε το κοριτσάκι με τα σπίρτα να αργοσβήνει, την ώρα που οι ευκατάστατοι πολίτες πηγαινοεργχόντουσαν με τα δώρα στην γιορτινά φωτισμένη πόλη, μια κρύα παραμονή πρωτοχρονιάς. Από το 1845 που πρωτοεκδόθηκε το παραμύθι έως σήμερα, θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί χιλιάδες παραλλαγές. Πόσοι άραγε μικροί Χριστοί, αφήσαν σήμερα την τελευταία τους πνοή στη θάλασσα της Μεσογείου;
Το πνεύμα των Χριστουγέννων, το οποίο υποτίθεται πως ενεργοποιεί τα νωθρά αντανακλαστικά μας, δεν περνάει ούτε φέτος από τη ματωμένη θάλασσα, όπου πνίγονται καθημερινά δεκάδες πρόσφυγες, ανάμεσα τους και πολλά βρέφη και παιδιά, στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την κόλαση της πατρίδας τους.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, μικροί Χριστοί, αθώοι, ξεριζωμένοι, ανέστιοι ενός κόσμου που σκληραίνει και αδυνατεί να δει πέρα από τη μικρή του οθόνη. Αδυνατεί να ακούσει τον ελάχιστο παλμό της καρδιάς, όχι του πρόσφυγα, αλλά του γέροντα του διπλανού διαμερίσματος.
Όχι, δεν γίναμε ξαφνικά τέρατα, αλλά ο καπιταλισμός μας αποκτηνώνει σταδιακά και τα εργαλεία του είναι πανίσχυρα. Απόδειξη, το γεγονός ότι το προσφυγικό δράμα έχει εξαφανιστεί από τις οθόνες μας πλήρως.
Δεν χρησιμεύει καν ούτε σαν άλλοθι των «φιλάνθρωπων» μεγαλοχορηγών που θα σπεύσουν να προσφέρουν τον οβολό τους σε ορφανοτροφεία και γηροκομεία αυτές τις ημέρες. Τα κρύα σώματα που ξερνάει η θάλασσα που βρέχει και τη δική μας ΄χώρα, είναι αόρατα.
Οι ελάχιστοι εθελοντές που δραστηριοποιούνται στην Ιταλία, όχι απλά δεν επιβραβεύονται αλλά συλλαμβάνονται από τις αρχές κάθε λίγο και τα διασωστικά τους πλοία κατάσχονται.
Η πανδημία έθεσε νέα προτεραιοποίηση. Τώρα πλέον οι πρόσφυγες δεν είναι αόρατοι, αλλά εξαφανισμένοι. Δεν χωρούν στο στενό φοβισμένο σύμπαν μας, αυτοί οι από πριν επιβεβαιωμένοι θάνατοι. Μιλάμε για επιβεβαιωμένα κρούσματα και έχουμε χρόνια τώρα επιβεβαιωμένα εγκλήματα για τα οποία σιωπούμε.
Επιβεβαιωμένους θανάτους από φτώχεια, ανέχεια, απελπισία, εγκληματική νομοθεσία, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.
Και η πανδημία που θερίζει σήμερα και τον δήθεν πολιτισμένο μας κόσμο, αποτέλεσμα των παραπάνω είναι. Και τα ανοχύρωτα νοσοκομεία μας το ίδιο. Και η ιστορία έχει αποδείξει, πως αν αρνείσαι να δεις τα πτώματα που ξεβράζει ο βυθός δίπλα σου, αν αρνείσαι να εναντιωθείς σε εκείνους που δολοφονούν καθημερινά, θα έρθει κάποτε η σειρά σου να φωνάζεις αβοήθητος και να μην απαντά κανείς.
Αυτές τις μέρες που θα προσπαθήσει ο καθένας μας, να ζεστάνει κάπως την παγωμένη από τα περιοριστικά μέτρα ζωή του ακούγοντας τα «μηνύματα αγάπης» από τον πρωθυπουργό της χώρας, ας έχει στο νου του τα λόγια του διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου