Και γιατί να τα μάθετε τα νέα; Δεν είναι πιο εύκολο για όλους μας, αντί για ενοχλητικά ρεπορτάζ για απεργούς και πρόσφυγες, να καταναλώνουμε προσεγμένα non-papers περί τις ενδυματολογικές επιλογές της κυρίας Γκραμπόφσκι;
του Κώστα Καρίκη
Τα μάθατε τα νέα; Στον ΟΤΕ απεργούν εδώ και μερικές εβδομάδες και διεκδικούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αυτές που είχαν καταργήσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις κατόπιν απαιτήσεων των δανειστών (και όχι, δεν τις κατάργησαν τα «απρόσωπα» μνημόνια, και πρόσωπα είχαν και υπογραφές οι τότε κυβερνώντες). Αυτές που άρχισε σταδιακά να αποκαθιστά ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία κυβερνητική του περίοδο, απέναντι σε λυσσαλέες αντιδράσεις, που αποδεικνύουν πόσο δύσκολα αποκαθίσταται μια κοινωνική καταστροφή που έχει ήδη συντελεστεί με έναν νόμο.
Τα μάθατε τα νέα; Στην Καβάλα οι εργαζόμενοι στα Λιπάσματα έχουν πάλι θεματάκια με την εργοδοσία. Ο επενδυτής Λαυρεντιάδης φαίνεται, από τις σχετικές καταγγελίες, ότι επιθυμεί να αλλάξει προς το δυσμενέστερο τους όρους εργασίας και μάλιστα προωθεί τα σχέδιά του με πρακτικές που μοιάζουν περισσότερο με εκβιασμό παρά με διαπραγμάτευση. Μαθαίνουμε και κάτι λεπτομέρειες για εργαζόμενους που δεν τους επιτράπηκε, λέει, η είσοδος στο εργοστάσιο.
Τα μάθατε τα νέα; Στα ΕΛΠΕ, επιχείρηση που το Δημόσιο δεσπόζει με 35% συμμετοχή, δεκάδες εργολαβικοί εργαζόμενοι «έφαγαν πόρτα» όταν δοκίμασαν να μπουν στο χώρο εργασίας τους τη 2η μέρα του νέου έτους (εργάσιμη) χωρίς κανείς να τους έχει ενημερώσει σχετικά ότι απολύθηκαν βρε αδερφέ! Η κυβερνητική ανοχή στις πρακτικές Λάτση δεν μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί. Κάποιοι κακοπροαίρετοι, κάνουν λόγο για «κομπρεμί» λόγω Ελληνικού, όπου ο επιχειρηματίας έχει ακόμη το ρόλο του μεγαλοεπενδυτή σε μια επένδυση που οι μπουλντόζες έχουν ήδη μπει και ξεκινήσει τις εργασίες τους (αν πιστέψουμε τον Υπουργό Οικονομίας) ή… αναμένονται ακόμη (αν πιστέψουμε τα μάτια μας).
Τα μάθατε τα νέα; Στην Εθνική Ασφαλιστική απήργησαν διεκδικώντας καλύτερους όρους εργασίας και αμοιβής για τους εργολαβικούς συναδέλφους τους (219 εργολαβικοί έναντι 668 μόνιμων εργαζόμενων). Δηλαδή για κάθε τρεις εργαζόμενους υπηρετεί και ένας συνάδελφος μέσω ICAP.
Αλλά πού να τα μάθετε τα νέα; Εδώ με δυσκολία φτάνουν σ’ εμάς και ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε τις σχετικές ειδήσεις στα μεγάλα ενημερωτικά πόρταλς. Για τα κανάλια, ούτε λόγος: με το ζόρι ασχολήθηκαν με τους απεργούς του ΟΤΕ όταν πια άρχισε η Αστυνομία του Χρυσοχοΐδη να τους συλλαμβάνει επί… διαταράξει!
Και γιατί να τα μάθετε τα νέα; Δεν είναι πιο εύκολο για όλους μας, αντί για ενοχλητικά ρεπορτάζ για απεργούς και πρόσφυγες, να καταναλώνουμε προσεγμένα non-papers περί τις ενδυματολογικές επιλογές της κυρίας Γκραμπόφσκι (και όχι Μητσοτάκη, όπως την αποκάλεσε πρόσφατα παρουσιαστής μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού που φαίνεται πως αγνοεί τις στοιχειώδεις πρόνοιες του οικογενειακού δικαίου, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80).
Κι αν κάποιος θέλει κάτι πιο σοβαρό, ε, μπορεί να διαβάσει τα διθυραμβικά που είχαν γραφτεί το καλοκαίρι για τον νέο Αναπτυξιακό Νόμο, αυτόν που θα άνοιγε το δρόμο για να γίνει η Ελλάδα Ελντοράντο για επενδυτές και εργαζόμενους με λίγα απλά βήματα!
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε, ας πούμε, ότι αυτός ο νόμος-διαμάντι καταργεί το πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας που τόλμησε και επανέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ότι καταργεί επί της ουσίας την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, καθώς οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μην εφαρμόζουν τις κλαδικές συμβάσεις και να μειώνουν μισθούς και δικαιώματα, επικαλούμενες «οικονομικές δυσλειτουργίες».
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τα ισχυρά αντικίνητρα για υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ ή το «παράθυρο» για χαμηλότερες αμοιβές και λιγότερα δικαιώματα που ανοίγει με τις «τοπικές κλαδικές συμβάσεις», που στην ουσία δημιουργούν ειδικές οικονομικές ζώνες.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι καταργεί επί της ουσίας την επεκτασιμότητα, καθώς μια επιχείρηση θα μπορεί να αποκλίνει και από κλαδική συλλογική σύμβαση που έχει επεκταθεί, ενώ ο υπουργός δεν θα δεσμεύεται πλέον να επεκτείνει μια κλαδική ΣΣΕ όταν αυτή καλύπτει 51% των εργαζόμενων του κλάδου.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν έναν πλήρη μηχανισμό συμπίεσης μισθών και δικαιωμάτων, μια ελληνική ευρεσιτεχνία τριτοκοσμικής λογικής που -παρά τα όσα κατά παραγγελία γράφονται- δεν έχει σχέση με τις πρακτικές στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου αποφασιστικό ρόλο έχουν οι κλαδικές οργανώσεις και όχι οι επιχειρήσεις.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε πως το κεφάλαιο «διαιτησία» για μια εργασιακή διαφορά θα μπορεί πλέον να κλείνει με ένα απλό και σεμνό εργοδοτικό ΟΧΙ, καθιστώντας τον θεσμό της διαιτησίας κενό γράμμα και φέρνοντας από την πίσω πόρτα το μνημονιακό καθεστώς, χωρίς μνημόνιο. Αυξήσεις όπως αυτές που είδαν οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία ας πούμε (103€/μήνα κατά Μ.Ο.) στο μέλλον θα επαφίενται στην εργοδοτική φιλανθρωπία, δηλαδή… ας τις ξεχάσουμε καλύτερα.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε όλα τα βήματα όπισθεν ολοταχώς στη μάχη κατά της αδήλωτης εργασίας. Αντικίνητρα στις νόμιμες προσλήψεις, παράθυρα για μείωση προστίμων, κι ένα πλαίσιο που ρίχνει τον παραβάτη-εργοδότη στα μαλακά.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε πώς η κυβέρνηση υπονομεύει, στην πραγματικότητα, τα αντικίνητρα για την μερική απασχόληση, απαξιώνει το ΣΕΠΕ και θεωρεί, στην πραγματικότητα, ως μόνη παράβαση της εργατικής νομοθεσίας την αδήλωτη εργασία και παραχωρεί δυνατότητα ελέγχων για θέματα υγείας και ασφάλειας σε ιδιώτες.
Το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζουμε είναι η υπονόμευση του δικαιώματος της απεργίας (που ήδη δυσφημείται πλέον συστηματικά και επίσημα) και η φαλκίδευση της ακηδεμόνευτης λειτουργίας των συνδικάτων.
Α, και τα ρούχα της κυρίας Γκραμπόφσκι, τόσο σημαντικά που έχουν ήδη αποτελέσει αφορμή για… κυβερνητικό non-paper!
Με λίγα λόγια, τα νέα δεν είναι καλά. Κι όσο κι αν οι κυβερνητικοί φωστήρες προσπαθούν με φυτεμένα δημοσιεύματα σαχλεπίσαχλου lifestyle να μην τα μαθαίνουμε, η επίθεση της Δεξιάς στα δικαιώματα και τις αμοιβές βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών μπορεί να μείνουν στη σκιά, η έφοδος όμως στο πορτοφόλι των εργαζόμενων αργά ή γρήγορα δεν θα μπορεί να κρυφτεί. Ο Κόσμος της Εργασίας ξυπνά και αρχίζει να απαιτεί τα λίγα που κέρδισε τα προηγούμενα χρόνια και να διεκδικεί τα ακόμη περισσότερα που δικαιούται.
Και αυτό δεν θα το συγκρατήσει κανένα διακριτικό κλάμερ, κανένας τσαρλατάνος φυσιογνωμιστής, καμία αναίτια έκρηξη κρατικού αυταρχισμού και καταστολής.
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου