Η Κούκλα με την κούκλα

της Ελευθερίας Αρλαπάνου

Τετάρτη πρωί. Ένας Σταθμός στην Αθήνα. Λίγο πριν από την τελευταία σκάλα. Η μαμά ταλαιπωρημένη αλλά χαμογελαστή, το κοριτσάκι, η Κούκλα, δεν κοιμάται (ναρκωμένο;) στην αγκαλιά της, όπως, δυστυχώς, βλέπουμε σε πολλές άλλες γωνιές της Αθήνας.

Είναι δραστήρια, όμορφη και καλοχτενισμένη, τραγουδά γλυκά στη γλώσσα της, μιλά με τη μαμά της και τα έχει όλα μεγάλα… Μεγάλο μπουφάν, μεγάλα παπούτσια (κάτι νούμερα πιο πάνω), μεγάλα μάτια λαμπερά, μεγάλο χαμόγελο και μια μεγάλη κούκλα πάνινη... Μια κούκλα τόσο μεγάλη όσο και η Κούκλα που την κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της.

Τις βλέπεις και τι να κάνεις; Βγάζεις δύο φρούτα που έχεις πρόχειρα στη τσάντα σου, λίγα ευρώ, τα δίνεις και φεύγεις. Και όσο ανεβαίνουν οι κυλιόμενες σκάλες, λίγο πριν τις χάσεις από το βλέμμα σου, γυρνάς το κεφάλι...

Η Κούκλα και η μαμά της σε χαιρετούν, χαμογελαστές, με χαμόγελα μεγάλα κόντρα στη μεγάλη τους δυσκολία. Φεύγεις και σφίγγεις κι εσύ το γράμμα προς την Καισαρεία που –από σύμπτωση–  έχεις στην τσέπη σου αυτή τη μέρα απ’ τα δικά σου τα παιδιά που σε λίγες μέρες θα περιμένουν κι αυτά, όπως όλα, τα δικά τους δώρα. Και σφίγγεται η καρδιά σου.

Η Κούκλα με την κούκλα, που της αξίζουν όλα τα δώρα, όπως σε όλα τα παιδιά, ποιος ξέρει από πού ήρθε και πού θα καταλήξει. Τουλάχιστον είναι ζωντανή. Στην ηλικία της ο Αϊλάν (που σήμερα πολλοί τον έχουνε ξεχάσει και δεν διστάζουν να σιγοψιθυρίζουν ή να σιγοσκέφτοναι «αφήστε και καμιά βάρκα να χαθεί») «κοιμήθηκε» στη θάλασσα για πάντα.  

 Έθνος