Ο Αλέξης, ο Λουκμάν, ο Φύσσας, ο Ζακ και τόσοι χιλιάδες ανώνυμοι θα ζουν πάντα μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες κατά του φασισμού και του μίσους. Θα ζουν πάντα μέσα από τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.
του Αντιλιάν Κοτζάι
Πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια από εκείνον τον Δεκέμβρη του 2008, όταν ο χρόνος πάγωσε τη στιγμή που ένας 15χρονος μαθητής δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από χέρι αστυνομικού. Ο 15χρονος μαθητής που δολοφονήθηκε ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, αλλά ουσιαστικά εκείνη την ημέρα στο πρόσωπο του μικρού Αλέξη είδε το πρόσωπό της μία ολόκληρη γενιά.
Όπως γνωρίζουμε, η ιστορία δεν λειτουργεί με όρους φυσικών νόμων, ούτε με όρους εργαστηρίου όπου οι συνθήκες είναι απόλυτα ελεγχόμενες, αλλά αντιθέτως μέσα στην κοινωνική κίνηση υπάρχουν συμβάντα ή αστάθμητα γεγονότα που δημιουργούν δικές τους δυναμικές και ανοίγουν νέες δυνατότητες στον ιστορικό ορίζοντα της κάθε γενιάς. Ένα τέτοιο συμβάν για τη γενιά μας ήταν η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η οποία γέννησε νέα ερωτήματα και προβληματισμούς για το παρόν και το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς. Η εξέγερση που ακολούθησε μετά τη δολοφονία του μικρού Αλέξη έδειξε ότι στο εσωτερικό της νέας γενιάς και κυρίως των μαθητών υπήρχε μία συσσωρευμένη καταπίεση και πολύ μεγάλη οργή που ήρθε να σπάσει όλη τη βιτρίνα της κανονικότητας (κάτι μας θυμίζει) που είχε επιβληθεί σε μία ολόκληρη γενιά, χωρίς κανένας να την ρωτήσει.
Ο Δεκέμβρης του 2008 έφερε πάλι στο προσκήνιο τις διαχωριστικές γραμμές που έντεχνα έκρυβαν για δεκαετίες οι κυρίαρχοι κύκλοι και τα μίντια, ότι δηλαδή ο τρόπος που ζούμε δεν είναι αποτέλεσμα μιας γραμμικής και αυτόνομης πορείας (ΤΙΝΑ), αλλά προϊόν συγκεκριμένων επιλογών που είναι φορτισμένες με ιδεολογικά και αξιακά φορτία. Με λίγα λόγια ο Δεκέμβρης έδειξε με εμφατικό τρόπο τους από «πάνω» και τους από «κάτω». Το φαινομενικά περίεργο είναι όσο περνάνε τα χρόνια αντί τα αιτήματα του Δεκέμβρη του 2008 να απομακρύνονται από τη συλλογική μας μνήμη, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Στην εποχή της νέας και της πιο σκληρής κανονικότητας που πάνε να μας επιβάλουν, υπάρχουν αντιλήψεις και στοιχεία που απειλούν τη δημοκρατία, τη σκέψη άρα και την ίδια την αμφισβήτηση που είναι δομικό στοιχείο της κοινωνικής απελευθέρωσης και της ελευθερίας. Η εποχή που έχει εγκαινιαστεί με την εκλογή της νέας Νέας Δημοκρατίας έχει βιοπολιτικές διαστάσεις, καθώς θέλει να συγκροτήσει μία κοινωνία στην οποία ο φόβος θα είναι ο βασικός ιδεολογικός μηχανισμός που θα συμμορφώνει τους ανθρώπους στα κελεύσματα τους μίσους και του νόμου του ισχυρού που εγκαθιδρύουν.
Για να πάμε λίγο παραπέρα τον συλλογισμό μας: Η αντίληψη που έφερε ο Κορκονέας στο μυαλό του, όταν σκότωσε τον 15χρονο Αλέξη, είχε μία βαθύτερη αξιακή και ιδεολογική φόρτιση, η οποία εκκινεί από μία παραδοχή που θεωρεί ότι ο κυρίαρχος ορίζει το ποιος έχει δικαίωμα να ζει ή να μη ζει. Άρα, πέρα από τις εκάστοτε προθέσεις των πρωταγωνιστών, έχει μεγάλη σημασία ότι η πράξη της δολοφονίας έχει βαθιά ριζωμένη στο εσωτερικό της τον νόμο του φασισμού, ότι δηλαδή «εγώ σαν κυρίαρχος θα ορίσω τον τρόπο που θα ζει ο πιο αδύναμος, αλλιώς έχω το δικαίωμα να του αφαιρέσω τη ζωή». Αυτή η τερατώδης αντίληψη αποτυπώθηκε και σε επίπεδο λόγου εκείνη την εποχή από διάφορους ανθρώπους που έλεγαν καταδικάζω τη δολοφονία, αλλά παράλληλα έλεγαν το εξωφρενικό: «Τι δουλειά είχε ένας 15χρονος εκεί;». Δηλαδή, υπήρχε μία αντίληψη η οποία υποστήριζε ότι ήταν προκλητικό ένας έφηβος να κάθεται σε ένα παγκάκι σε δημόσιο χώρο.
Αυτά τα επιχειρήματα τα διατύπωνε με πάθος και ένας άνθρωπος που σήμερα είναι αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο Άδωνις Γεωργιάδης. Η ίδια φασίζουσα αντίληψη διατυπώθηκε και στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα 5 χρόνια αργότερα. Θα θυμόμαστε όλοι τα επιχειρήματα που λίγο πολύ εξίσωναν το θύμα με τον θύτη. Ήταν η ακροδεξιά κοινωνική αντίληψη που έλεγε ότι κακώς τον δολοφόνησε ο Ρουπακιάς τον Φύσσα, αλλά και αυτός ο Φύσσας δεν ήταν και το καλύτερο παιδί. Εάν σκεφτούμε λίγο, και οι δύο αντιλήψεις που ξέπλεναν τον Κορκονέα και τον Ρουπακιά εκκινούν από την ίδια παραδοχή, ότι τα θύματα θα μπορούσαν να είναι θύτες και οι θύτες θα μπορούσε να είναι τα θύματα.
Αυτή η φράση αποτελεί όχι μόνο ξέπλυμα του φασισμού αλλά νομιμοποίησή του. Είναι η ίδια αντίληψη που εξισώνει τους αγωνιστές κατά του φασισμού με τους φασίστες. Με λίγα λόγια είναι το ιδεολόγημα περί της θεωρίας των δύο άκρων, η οποία εξισώνει θύματα και θύτες. Ας σκεφτούμε λίγο το πόσο τερατώδες είναι αυτό το αφήγημα και πώς διαστρεβλώνει την ιστορία και τους κοινωνικούς αγώνες. Κατά τους υποστηρικτές της θεωρίας των δύο άκρων οι κομμουνιστές που εκτελέσθηκαν στην Καισαριανή είναι ίδιοι με αυτούς που πάτησαν τη σκανδάλη πίσω από τα όπλα και τους σκότωσαν. Δηλαδή, είναι ίδιοι αυτοί που πολέμησαν τον ναζισμό και τον φασισμό με τους δωσίλογους και τους ταγματασφαλίτες. Ήταν δυνάμει ίδιος ο Αλέξης Γρηγορόπουλος με τον Κορκονέα. Ήταν ίδιος ο Παύλος Φύσσας με τον Ρουπακιά. Είναι πραγματικά τρομακτικό, αλλά αυτή είναι η αντίληψη που θέλει να επιβάλει η ακροδεξιά κανονικότητα.
Και ας μην ξεχάσουμε και την περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Ένας νέος άνθρωπος δολοφονήθηκε μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια πολιτών, χωρίς κανένας να αντιδράσει. Η βιτρίνα που έσπασε στο κοσμηματοπωλείο που δολοφονήθηκε ο Ζακ έδειξε αυτό που όλοι μας βλέπουμε, ότι η κοινωνία μας εκφασίζεται, καθώς επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και το μίσος προς τον αδύναμο και τον διαφορετικό. Το πιο υποκριτικό από όλα είναι ότι αυτοί που ξεπλένουν τον φασισμό λένε ότι καταδικάζουν την βία από όπου κι αν προέρχεται.
Το πρόβλημα είναι ότι στη δική τους κανονικότητα δεν χωράει ο αδύναμος, ο εργαζόμενος, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας και γενικά οτιδήποτε το διαφορετικό. Και το πιο σημαντικό, δεν χωράει η νεότητα και γι' αυτό στοχοποιούν για άλλη μία φορά τους νέους, που σκέφτονται και διεκδικούν. Η κανονικότητά τους βρωμάει φασισμό. Ο Αλέξης, ο Λουκμάν, ο Φύσσας, ο Ζακ και τόσοι χιλιάδες ανώνυμοι θα ζουν πάντα μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες κατά του φασισμού και του μίσους. Θα ζουν πάντα μέσα από τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.
left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου