Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Λίγο λίγο. Μπλε μπλε μπλε… ήρθε και το μαύρο



του Μάκη Αρμένη
Για να είμαστε ειλικρινείς, είχαν προηγηθεί πολλά κρυφά και φανερά, για να φτάσουμε στην ευκολία να στηριχτεί ένα φασιστικό μόρφωμα,  από  425. 990  αποτυπώματα που «βρέθηκαν πάνω στο μαχαίρι  του φονιά», όπως ευρηματικά γράφει ένα πανό που ανήρτησαν  στο γήπεδο οπαδοί της «Ομόνοιας» Κύπρου.
Μπορεί να θεωρούνταν αιρετικά  τα κείμενα,  τότε που εξέφραζα με  κάθε τρόπο την αντίθεση μου, σε κάθε είδους εθνικιστικές εκδηλώσεις, ακόμα και  με αφορμή κάποιες  επιτυχίες, σε διάφορα αθλητικά γεγονότα.   Πολλοί  από εκείνους  τους  ελληνάρες με  τα  βαμμένα γαλανόλευκα πρόσωπα,  ξέρετε με πόση ευκολία  έντυσαν την φασιστική οργάνωση με κοινοβουλευτικό μανδύα;
Πέρα λοιπόν  από την κρίση,  είχαμε  για χρόνια, μια  κομπλεξική στάση του δικομματισμού, όπως εκείνη  "της μεγάλης ιδέας"  για  να καλύψει η χώρα την ανεπάρκεια της, μέσα από κάποιες τυχαίες  και σε πολλές περιπτώσεις ντοπαρισμένες αθλητικές επιτυχίες.
Για του λόγου το αληθές:
Φορέσανε και χθες τις πανοπλίες τους, τις περικεφαλαίες τους, τα δάφνινα στεφάνια, βάφτηκαν στα χρώματα του πολέμου και πήγαν να εκτονωθούν. Να ξεχάσουν για λίγο την πραγματικότητα και να συνεχίσουν το ταξίδι που ξεκίνησε το 2004. Τα θαύματα όμως δεν επαναλαμβάνονται. Ανώμαλη προσγείωση από τον πρώτο κιόλας αγώνα. Γλιτώσαμε. Από τις υστερίες τα κορναρίσματα, τα εθνικιστικά συνθήματα, τις μισαλλοδοξίες, τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, τα ψηλά τακούνια που φοράμε για να κρύβουμε το μπόι μας. Μπορεί να ακούγονται αιρετικά όλα αυτά, αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Δεν χρειάστηκε αυτή η πρώτη ήττα για να τα γράψω, να σας θυμίσω ότι πριν λίγες μέρες με άφορμή την υπόθεση ντόπινγκ του πρωταθλητή της κολύμβησης τα ίδια έγραφα για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την ελληνική ομάδα.
«Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να είμαι ειλικρινής το χάρηκα, όπως μπορεί να χαρεί κάποιος μια νίκη σε ένα παιγνίδι, ο φανατισμός όμως που ακολούθησε, δεν το κρύβω, αν μπορούσα θα χάριζα αυτή την νίκη για μη συμβεί.
Εκείνα τα « Ελλάς ελλήνων χριστιανών», «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», «Η Βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική», «πότε θα πάρουμε την πόλη», «η Κύπρος είναι ελληνική», «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», μου προκαλούν ανατριχίλα.
Για εκείνο που είμαι σίγουρος είναι, ότι δεν συνέβαλα με το δικό μου χειροκρότημα, στις απανωτές κατραπακιές από την υπόθεση ντόπινγκ, που καθιστούν τις νίκες των πρωταθλητών μας χάρτινες, και την χώρα μας έκθετη πλέον στα μάτια του κόσμο.
«Δυο - τρεις μήνες πριν», έγραφε  ο Παντελής Μπουκάλας «το πρόσωπό του, φωτισμένο από το χαμόγελο της νίκης, φαινόταν ολοκάθαρο και στη μικρή οθόνη και στις φωτογραφίες. Καθαρές ήταν και οι λέξεις που περιέγραφαν το κατόρθωμά του, «θάμπωσε την Ευρώπη ο Έλληνας πρωταθλητής της κολύμβησης». Σήμερα άλλο ένα χρυσό, όπως αυτά των πρωταθλητών του στίβου, της άρσης βαρών αποδείχθηκε δηλητηριασμένο από ισχυρά αναβολικά, που χορηγούνται στους αθλητές μας, με την προσδοκία να τονώσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια και συνεχίζει:
«Σίγουρα πάντως λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει».
Ακριβώς αυτό το αναβολικό σε μια κοινωνία που δυστυχεί και πρέπει να ξεχνά την καθημερινότητα, την πείνα την ανεργία, την φτώχεια, είναι γραμμένο σε κάθε συνταγή της εξουσίας, που θέλει να βλέπει μια τέτοια εκτόνωση του λαού που δυναστεύει,
Και είναι παλιά η συνταγή από το «άρτος και θεάματα» στο «αμερικάνικο όνειρο», από το «κάθε πόλις και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»… Λίγο λίγο,  Μπλε μπλε μπλε, ήρθε και το μαύρο...

CORFUPRESS

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου