του Τάσου Παππά
Τελεσίγραφο έστειλαν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης στην κυβέρνηση της Ιταλίας: ή αλλάζεις τον προϋπολογισμό σου καταπώς σε διατάζουμε ή ξεκινά η διαδικασία επιβολής κυρώσεων που μπορεί να φτάσει μέχρι και την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Παρόμοιο τελεσίγραφο είχε δεχτεί ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 και αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Βέβαια η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα και το 2018 δεν είναι 2015.
Και το οικονομικό μέγεθός της και το πολιτικό εκτόπισμά της είναι διαφορετικά. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όπως να το κάνουμε αυτό μετράει, έστω και στο συμβολικό επίπεδο. Επίσης, το 2015 η Γερμανία ήταν πανίσχυρη πολιτικά και η στρατηγική της δεν αμφισβητούνταν στα σοβαρά από καμία άλλη χώρα.
Σήμερα η γερμανική κυβέρνηση είναι ασταθής, το άστρο της Μέρκελ δύει, οι δυνάμεις που την υποστήριζαν χωρίς αστερίσκους αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα κυρίως από ακροδεξιά κόμματα, το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού είναι ενισχυμένο και έχουν πυκνώσει οι αντιρρήσεις για το μοντέλο της γερμανικής Ευρώπης που έχουν εγκαθιδρύσει οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Γερμανίας.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η ιταλική κυβέρνηση εφόσον αντισταθεί θα κερδίσει τη μάχη. Ο δογματισμός δεν είναι μόνο αναποτελεσματικός σε ό,τι αφορά τη διαχείριση σύνθετων υποθέσεων, όπου υπεισέρχονται ζητήματα εθνικής αξιοπρέπειας, είναι και ηλίθιος. Και όπως ξέρουμε η ηλιθιότητα ενίοτε είναι ανίκητη. Θα επιμένει ακόμη κι αν μπροστά της διαγράφεται ο κίνδυνος της πανωλεθρίας.
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Eurogroup, με αντικείμενο το ιταλικό ζήτημα, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν τουλάχιστον επιφυλακτικοί απέναντι στις διαβεβαιώσεις του υπουργού Οικονομικών της Ιταλίας, Τρία. Χαρακτηριστική η αντίδραση του Μπρούνο Λεμέρ: «Δεν μπορείς να βγεις από μια κρίση ξοδεύοντας!», φέρεται να είπε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών, σύμφωνα με το Politico.
Δεν ξέρουμε όμως, γιατί ως γνωστόν το ανώτερο όργανο της ευρωζώνης είναι άτυπο, δεν προβλέπεται στις συνθήκες, και έτσι δεν υπάρχουν πρακτικά, αν εκλήθη από κάποιον συνάδελφό του να αναμετρηθεί με το αυτονόητο ερώτημα: «Και πώς μπορείς να βγεις από μια κρίση;». Θα είχε ενδιαφέρον η απάντησή του.
Αφού λοιπόν δεν γίνεται να βγεις από την κρίση ξοδεύοντας, γιατί τότε δεν έχεις καταφέρει να βγεις μαζεύοντας, όπως παρατηρούμε να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια; Λιτότητα και άγιος ο Θεός ισχύει την περίοδο της κρίσης, η γραμμή της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας εφαρμόζεται, το σύμφωνο σταθερότητας είναι το ευαγγέλιο και οι κανόνες είναι ιεροί, όπως λένε οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών.
Είναι όντως ιεροί; Ο Λεμέρ κάλεσε την Ιταλία να σεβαστεί τους κανόνες, τονίζοντας μάλιστα ότι «οτιδήποτε διαφορετικό θα σήμαινε το τέλος της ευρωζώνης». Τόσο βαριά προειδοποίηση.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουμε το τέλος της ευρωζώνης με τη συστηματική παραβίαση από τη Γερμανία του κανόνα για το εμπορικό πλεόνασμα. Γιατί δεν είχαμε το τέλος της ευρωζώνης όταν η Γαλλία παραβίασε τον κανόνα για το όριο του 3%;
Γιατί δεν τελειώνει η Ευρωπαϊκή Ενωση αφού αρκετά μέλη της παραβιάζουν με ωμό τρόπο τις συμφωνίες (κι αυτές ιερές είναι) για το μεταναστευτικό-προσφυγικό; Οι κανόνες είναι ιεροί όπου βολεύει, όποτε βολεύει και όποιους βολεύει. Κάπως έτσι λειτουργεί η Ευρώπη και γι’ αυτό δεν προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού στους πολίτες.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου