του Παντελή Μπουκάλα
Είναι πολύς ο χρόνος που η ελλαδική Εκκλησία επιμένει ότι η τεράστια περιουσία της είναι μύθος διακινούμενος από υλιστές και αντικληρικαλιστές. Και δίκιο αν έχει, τον «μύθο» αυτόν τον ασπάζεται και σοβαρό τμήμα του ποιμνίου κάθε άλλο παρά υλιστικού φρονήματος.
Πολύ μεγαλύτερο είναι, βέβαια, το τμήμα του πληρώματος που πιστεύει ότι μύθος είναι η παραταξιακή μεροληψία της Εκκλησίας σε κάθε της βαθμίδα, η κομματική της ουδετερότητα. Και δεύτερος μύθος η αδιαφορία όλων των ιερωμένων για οτιδήποτε το πνευματοκτόνα κοσμικό (εξουσία, χρήμα, απολαύσεις, καλοζωία εν γένει) και οτιδήποτε το μη ευθύ, αγαπητικό και φιλάλληλο (φατριασμός, εισπηδήσεις και τυρείες, υπόγειο δούναι και λαβείν με πολιτικούς και κόμματα, επωφελείς «ναοδομίες» κ.ο.κ.).
Ολα αυτά έγιναν φανερά και με το νέο επεισόδιο στις σχέσεις Πολιτείας - Εκκλησίας, με την κωδική ονομασία «σύμφωνο πρωθυπουργού - αρχιεπισκόπου». Ολοφάνερη υπήρξε επίσης η σπουδή των εμπλεκομένων. Η σπουδή του κ. Αλέξη Τσίπρα, κατ’ αρχάς, να εμφανίσει (και μάλιστα προ των πυλών του Μαξίμου, σε τηλεοπτική τελετή) σαν σύμφωνο αυτό που τελικά ήταν κάτι λιγότερο και από προσύμφωνο. Η σπουδή του προκαθημένου της Εκκλησίας να πιστέψει πως οι ιεράρχες που του έδιναν θερμότατα συγχαρητήρια για την «επιτυχία» του δεν θα μετατρέπονταν σε σφοδρότατους αντιπάλους του μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, για λόγους της κατηγορίας «γνωστοί άγνωστοι».
Η βιασύνη έπειτα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ξεκαθαρίσει, πριν καν μελετήσει προσεκτικά το προσύμφωνο, ότι, αν ο κ. Τσίπρας έπραξε κάτι σχετικώς καλό, το έπραξε μόνο και μόνο επειδή υιοθέτησε τις προτάσεις της Ν.Δ. Το βράδυ της Τρίτης, 6 Νοεμβρίου αυτά. Μα πριν καν προλάβει να λαλήσει ο πετεινός της επομένης, να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα του, οι καμπάνες άλλαξαν σκοπό. Από τα πανηγυρικά μετατοπίστηκαν στα πένθιμα, στον τόνο που έδωσαν κάποιοι από τους αντιδραστικότερους μητροπολίτες.
Το ίδιο άλλαξαν και τα νεοδημοκρατικά όργανα, που, σπεύδοντας να εναρμονιστούν, πέρασαν αστραπιαία από το «Αμήν» στο «Αμάν», από το «καλό, επειδή είναι δικό μας» στο «χείριστο και καταστροφικό». Η βιασύνη τους ήταν η ασπίδα τους στη σπουδή ορισμένων υπουργών να εξαγγείλουν την πρόσληψη 10.000 δημοσίων υπαλλήλων, αντί των υπό μισθοδοτική μετάθεση εφημερίων. «Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε» δηλαδή. Λαϊκισμός; Προφανώς. Στον οποίο οι της Ν.Δ. απαντούν λαϊκίζοντας. Εχουν πιστέψει φαίνεται στα δόγματα της ομοιοπαθητικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου