Η επίθεση που δέχεται κάθε μη-ακροδεξιά και μη-εθνικιστική άποψη στην Ευρώπη έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οδηγώντας τη σκέψη σε παραλληλισμούς με πραγματικά σκοτεινές εποχές.
του Γιώργου Βεργόπουλου
Ο Τραμπ έχει λυσσάξει με τον Μακρόν. Ειρωνικά τουίτ, αναφορές στα φθίνοντα ποσοστά δημοτικότητας του Γάλλου Προέδρου, πίεση για την προώθηση των αμερικανικών οπλικών συστημάτων.
Αν συλλογιστούμε ότι ο Μακρόν δεν είναι και κανένας επαναστάτης, θα ανησυχήσουμε ακόμη περισσότερο. Ο Μακρόν είναι ένας πολιτικός του «μεσαίου χώρου» που αρνείται να υποκύψει στο κύμα του εθνικισμού. Και επίσης, επιμένει στην ανάγκη μιας ισχυρότερης και συνεκτικής Ευρώπης, από τη δική του οπτική.
Ο οδοστρωτήρας της νέας διεθνούς ακροδεξιάς όμως δεν δείχνει την στοιχειώδη ανοχή ούτε στην οπτική του Μακρόν. Μόνον ακροδεξιούς χωράει ο κόσμος που ονειρεύονται.
Ο Βέμπερ εκλέχθηκε επικεφαλής της επίσημης Ευρωπαϊκής Δεξιάς. Στην πρώτη του δήλωση έσπευσε να υποσχεθεί το τέλος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με την Τουρκία. Δηλαδή να προσχωρήσει στην πολιτική ατζέντα με την οποία ξεκίνησε προ δεκαετίας η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Αυτό τελείως ανεξάρτητα από την απολυταρχική διακυβέρνηση Ερντογάν που προφανώς δυσχεραίνει κάθε προσέγγιση ΕΕ- Τουρκίας. Μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι ο Ερντογάν το πρόβλημα του Βέμπερ, τα κουκιά των ακροδεξιών στο μελλοντικό Ευρωκοινοβούλιο φλερτάρει.
Ενώ επίσης απέδωσε την άνοδο της ακροδεξιάς αποκλειστικά στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Περίπου είπε ότι έχουν δίκιο…
Προσωπικά λοιπόν δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο Βέμπερ, που αυτοπροσδιορίζεται πρώτα Βαυαρός, μετά Γερμανός και μετά Ευρωπαίος, ανήκει στο περίφημο «δημοκρατικό τόξο». Και πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς για τη Δημοκρατία αν καταφέρει να εκλεγεί Πρόεδρος της Κομισιόν. Ακροδεξιός του κερατά είναι ο Βέμπερ και δεν θα είχε πρόβλημα να ανοίξει την πόρτα στο AfD.
Σχεδόν παντού στην ΕΕ η παλιά «χριστιανική δεξιά» του Αντενάουερ και του Άλντο Μόρο πεθαίνει. Αν κοιτάξουμε τον πολιτικό χάρτη της ηπείρου πέρα από τις τυπικές εντάξεις σε Ευρωομάδες (σύμφωνα με τις οποίες ο Ορμπάν δεν είναι ακροδεξιός, με την «Ευρωπαϊκή κεντροδεξιά» του ΕΛΚ είναι), οι πραγματικές δυνάμεις της ακροδεξιάς έχουν από καιρό ξεπεράσει αυτές της παραδοσιακής κεντροδεξιάς. Απλώς ακολουθούν μια διπλή τακτική, έξω από την επίσημη δεξιά αλλά και μέσα της. Τα βλέπουμε και εν Ελλάδι αυτά.
Προφανώς πουθενά στην ΕΕ δεν έχει επιβληθεί δικτατορία. Όπως άλλωστε δημοκρατία έχει η Τουρκία, η Ρωσία, οι Φιλιππίνες του Ντουάρτε. Η νέα ακροδεξιά, είτε ως χωριστά κόμματα είτε τυπικά παραμένοντας μέσα στο ΕΛΚ, σέβεται ως κόρη οφθαλμού το τυπικό των εκλογών. Η «ανελεύθερη δημοκρατία» τους λειτουργεί με την χειραγώγηση του εκλογικού σώματος, όχι με τα τανκς.
Και λοιπόν; Το να περιμένουμε μέχρι να πετάξουν τις μάσκες μήπως κατά βάθος είναι καλά παιδιά δοκιμάστηκε ήδη το 1936. Και απέτυχε τραγικά. Πολύ περισσότερο που μέχρι στιγμής δεν έχουμε τις εκτός Ευρώπης αντιφασιστικές εφεδρείες που είχαμε στον Μεσοπόλεμο. Ούτε ΕΣΣΔ υπάρχει ούτε Ρούζβελτ στις ΗΠΑ. Εντάξει, ελπίζουμε σε μια ανατροπή στις ΗΠΑ το 2020. Αλλά με τα σημερινά δεδομένα, αν κερδίσουν και στην ΕΕ κέρδισαν παντού. Κανονικό 1984 του Όργουελ. «Μια μπότα πάνω σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Για πάντα».
Από την άλλη, είναι απολύτως εφικτό να χάσουν. Να μείνει ο Βέμπερ μόνο με τις αναμνήσεις των μπυραριών στο Μεσοπόλεμο του αγαπημένου του Μονάχου, να εξωπεταχτεί ο Τραμπ από τον Λευκό Οίκο το 2020, να μοιάζει σύντομα η δεκαετία που διανύουμε με άσκημο όνειρο. Και η ελληνική εξαίρεση με προανάκρουσμα ελπίδας.
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου