Τα δύο πρόσωπα της αστικής τάξης στην Ελλάδα

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξαν αναρτήσεις από δύο πρόσωπα που βαθιά υποληπτομαι λόγω των δημοσίων παρεμβάσεων τους: του Νίκου Μπελαβίλα (που προσωπικά δεν γνωρίζω) και του Στρατή Μπουρνάζου (που είναι στενός μου φίλος).

Ο Μπελαβίλας προαναγγέλοντας την υποψηφιότητά του στο Δήμο Πειραιά, αναφερόμενος στον Β. Μαρινάκη, έγραψε ότι: “Το φαινόμενο ολιγαρχών που αγοράζουν δήμους και κανάλια, πριν αγοράσουν την ίδια την εξουσία, απειλεί ευθέως τη Δημοκρατία.” Ο Μπουρνάζος αναφερόμενος στην δήλωση μη υποψηφιότητας του Γ. Μπουτάρη για το δήμο Θεσσαλονίκης έγραψε: “αν ο Μπουτάρης (και ο κάθε Μπουτάρης) προσπαθούσε να τα έχει καλά με όλους, «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» και με τον Άνθιμο και με το πράιντ και με την εναλλακτικότητα και να τα λέει στρογγυλεμένα όλα – αυτό θα ήταν συνταγή αποτυχίας: τη στιγμή που δεν θα έπειθε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, θα απογοήτευε το «δικό του» κοινό”.

Στις δύο αυτές προτάσεις συμπυκνώνεται η άποψή μου για τα επίδικα των μελλοντικών αυτοδιοικητικών εκλογών και όχι μόνο αυτών. Η κοινωνική οδύνη των χρόνων που ονομάστηκαν “ελληνική κρίση” κυοφορεί την απαξίωση της δημοκρατίας στις συνειδήσεις μείζονος τμήματος του λαού. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα (με την εξαίρεση της Χρυσής Αυγής) ακόμη δεν έχουν εδραιωθεί εκλογικά τα φαινόμενα απαξίωσης της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων που παρατηρεί κανείς σε άλλα κράτη συγκρίσιμα με το δικό μας, όπως η Ιταλία, η Τουρκία και πολλές χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, είναι κάτι σημαντικό πλην όμως απολύτως εύθραυστο και μαχητό. Τα σύννεφα πυκνώνουν και στη χώρα μας και αργά ή γρήγορα αυτός ο πόλος που ψάχνει να βρει κάποιον που “θα κάνει πάλι τη χώρα μεγάλη”, αδιαφορώντας για θεσμούς και κανόνες, θα εκφραστεί πολιτικά με ορμητικό τρόπο. Η αδιαμεσολάβητη παρείσφρηση της οικονομικής επιφάνειας των Ελλήνων ολιγαρχών στην πολιτική εξουσία αποτελεί απειλή για τη Δημοκρατία μας την οποία δεν μπορούμε αμέριμνα να παρακολουθούμε να έρχεται.

Από την άλλη, υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα που δείχνουν ότι η αστική τάξη – διότι ο Γ. Μπουτάρης είναι αστική τάξη - μπορεί να πολιτεύεται και με διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι μόνο θέμα αισθητικής – είναι και αυτό - είναι θέμα κεντρικών επιλογών που αφορούν στον πυρήνα του πολιτεύματός μας και το τι κοινωνία, σε τελευταία ανάλυση θέλουμε. Αυτό μάλιστα ανεξάρτητα του αν συμφωνεί ή όχι κανείς με το σύνολο των πολιτικών θέσεων του ανδρός. Ο γράφων διαφωνεί με πολλές του θέσεις, πχ. Το γεγονός, ωστόσο, ότι ένα πρωτοφανώς ετερόκλητο κοινό από αναρχίζοντες αριστερούς ως δεξιούς φιλελεύθερους εκφράζουν τη λύπη τους και σύντομα θα εκφράζουν τη νοσταλγία τους για τα χρόνια Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, δεν αποδίδεται τόσο στις αυτοδιοικητικές επιδόσεις του ανθρώπου όσο στην προσωπικότητα και τις ιδέες που εξέπεμψε για μια ανοιχτή κοινωνία, κόντρα στην μαυρίλα και την αντίδραση. Περαιτέρω, η περίπτωση Μπουτάρη μαρτυρά ότι αλήθεια και πολιτική δεν είναι τόσο ασύμβατες, όσο εν γένει νομίζουμε.

Απέναντι στην απειλή της δημοκρατίας που εκφράζεται δια ενός τμήματος της ελληνικής ολιγαρχίας το οποίο ακονίζει τα νύχια του υπό την ευτελή ανοχή και σύμπνοια μεγάλου τμήματος ανθρώπων που δηλώνουν δημοκράτες εκφασιζόμενοι, η περίπτωση του Δημάρχου της Θεσσαλονίκης είναι σύμβολο ελπίδας για το μέλλον της δημοκρατίας αυτού του τόπου.

tvxs