του Πέτρου Μανταίου
Ούτε να ειρωνευτείς δεν μπορείς. Αυτή η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου της Λάρισας, που έκλεισε στη φυλακή με ποινή δέκα ετών καθαρίστρια παιδικού σταθμού, η οποία για να εργαστεί, «βάσει νόμου», «προβίβασε» τον εαυτό της από την πέμπτη δημοτικού στην έκτη (έτσι όριζε ο νόμος· κάποιος βέβαια τον συνέταξε και κάποιος τον ενέκρινε, αλλά τώρα… ψύλλοι στ’ άχυρα), αυτή η απόφαση είναι εκείθεν των ορίων της ειρωνείας. Μένεις άφωνος και φτάνει το μυαλό σου στο αδιαχώρητο· το λεγόμενο αδιανόητο.
Πολλά γράφτηκαν και πάμπολλα διακινήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το θέμα ούτως ή άλλως και σοβαρό είναι και το είδος του προσφέρεται για να βγάλει κανείς ακόμα και τα «απωθημένα» του, απέναντι σε μια δικαιοσύνη που δεν έχει και τη φήμη της τυφλής θεάς των αρχαίων· τουλάχιστον ως προς το ουσιαστικό (και το ουσιώδες!), γιατί τον επιθετικό προσδιορισμό («τυφλή»), αυτόν τον δικαιούται, ενίοτε μάλιστα σε βαθμό υπερθετικό.
Γι’ αυτή την «τύφλα» λοιπόν της δικαιοσύνης (των δικαστών), ώστε να είναι περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο δικαστές («δικαστές, προπαντός, άνθρωποι», λέει το αγγλικό δίκαιο, «αν ξέρουν και νομικά, κακό δεν κάνει»!), η ελληνική πολιτεία μερίμνησε και το 1994 (κάλλιο αργά…) ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών. Με αποστολή: «…να εμπνεύσει στους σπουδαστές και στους επιμορφούμενους δικαστές και εισαγγελείς υψηλό φρόνημα, ανεξαρτησία γνώμης (…), πίστη στις αρχές της δημοκρατίας και ελευθερίας (…) κριτική ικανότητα κατά την προσέγγιση όχι μόνο του δικαίου αλλά και των φαινομένων εν γένει της κοινωνίας… κ.λπ.».
Τότε, στο ιδρυτικό της σχολής, προβλεπόταν οι σπουδαστές και επιμορφούμενοι να περνούν κι ένα διάστημα υπό συνθήκες κανονικής… φυλάκισης. Το «εδάφιον» απεσύρθη «νύκτωρ», κατόπιν πιέσεων «μένεα πνεόντων» δικαστικών λειτουργών.
efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου