Η ιστορία σε πρώτη μετάδοση

της Φρόσως Καρασαρλίδου

Η ανθρώπινη ιστορία είναι κυρίως η ανάμνηση των τραγωδιών μας. Λες και τα παθήματά μας εντυπώνονται πιο εύκολα στις περγαμηνές των ιστορικών από ότι οι ελαφρότητες των ευτυχισμένων μας στιγμών. Θυμόμαστε τις χρονιές και τους τόπους των πολέμων και των μαχών αντί για τις χρονιές που τρυγήσαμε το γευστικότερο κρασί.  

Τώρα αργά και μακρόσυρτα αποσύρεται ο ήχος από τις αλλεπάλληλες τραγωδίες αυτού του τραγικού Ιούλη που διανύουμε. Αλλά το πικρό τους στίγμα παραμένει. Και εμείς διαισθανόμαστε ότι είμαστε αυτόπτες μάρτυρες της ιστορίας που εκπέμπεται σε πρώτη μετάδοση. Καταλαβαίνουμε ότι αποτελούμε τον χορό μιας ακόμα τραγωδίας. Μόνο που η βία έχει πυκνώσει πολύ, σαν παχύ κόκκινο στρώμα που δεν χωρά σε μια τόσο σύντομη περίοδο. Οι ατμοί των αναστεναγμών μας δεν προλαβαίνουν να χαθούν και ένα νέο δράμα εισβάλει απρόσκλητο.

Σκηνή πρώτη.

Η επίθεση στην Νίκαια ανοίγει μια ακόμα πληγή στο σώμα της Γαλλίας.  Η εικόνα του μικρού παιδιού που κείται σκεπασμένο με μόνη συντροφιά το κουκλάκι του είναι αδιανόητη. Αδιανόητη. Γιατί; Γιατί τόση βία; Πολλοί έσπευσαν αμέσως να κατηγορήσουν την "Δύση" για τις θύελλες που έσπειρε και τώρα θερίζει. Κάποιοι ανεγκέφαλοι από την άλλη, αιτιολογούν την επίθεση ως το αποτέλεσμα της μαζικής προσφυγικής προσέλευσης στην Ευρώπη. Αυτοί θα δουν την επίθεση σαν μια καλή δικαιολογία για να ζητήσουν και άλλους τοίχους και άλλα φράγματα στην Ευρώπη. Προσπερνούν το γεγονός ότι οι ίδιοι φασίστες που εξαναγκάζουν τόσους ανθρώπους στην προσφυγιά είναι οι ίδιοι που διέπραξαν και την επίθεση.  Προσπερνούν ότι οι τρομοκράτες ήταν άνθρωποι που μεγάλωσαν στην δυτική κοινωνία και όχι πρόσφυγες.

Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι η αιτία των επιθέσεων βρίσκεται στην μοναξιά αυτού του παλαβού και ταχύτατου κόσμου που οδηγεί μπερδεμένα υποκείμενα στην αγκαλιά ακραίων κοινοτισμών. Όταν η απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου καταντά ολοκληρωτική μοναξιά, ακόμα και ο θεοκρατικός ισλαμισμός είναι μια διέξοδος, το καταφύγιο ενός ανισόρροπου ψυχισμού. Αυτό που λείπει είναι η ισορροπία. Η ισορροπία ανάμεσα στην παντελή έλλειψη σχέσης και τον ολοκληρωτισμό της σχέσης. Και εκεί, στη μέση, βρίσκεται η κοινωνία της αυτονομίας, του ατόμου, των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Σκηνή δεύτερη.

Το πραξικόπημα στην Τουρκία. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και ένας ηγέτης παντοδύναμος δίχως αντιστάσεις που έχει τις εντυπώσεις με το μέρος του. Και εν μέσω αυτής της παραφροσύνης διαπιστώνουμε μια κατάφορη στρέβλωση. Ο Ερντογάν κάλεσε τους Τούρκους οπαδούς του στους δρόμους ώστε να υπερασπιστούν την δημοκρατία ενάντια στην χούντα που επιχείρησε το πραξικόπημα. Και εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος. Η απεικόνιση του Ερντογάν και του ακραίου κόμματος του ως δημοκρατικών δυνάμεων είναι πιο επικίνδυνη και από το ίδιο το πραξικόπημα. Δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας. Πρόκειται για μια μάχη ανάμεσα σε αντι-δημοκρατικές δυνάμεις .

Ο Ερντογάν καμουφλαρισμένος υπό την επικάλυψη μιας δημοκρατικής νομιμοποίησης, και ακόμα ισχυρότερος πια, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να συγκεντρώσει ακόμα μεγαλύτερες εξουσίες στο πρόσωπό του. Και γνωρίζουμε ήδη από τώρα ποιος θα είναι ο χαμένος αυτής της ιστορίας. Τα πολιτικά, κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα και όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι της Τουρκίας που υπερασπίζονται μια πιο ανοιχτή κοινωνία.

Το αίμα και η βία βαραίνουν αυτόν τον  Ιούλη. Και το χειρότερο είναι ότι ο μήνας βρίσκεται ακόμα στα μισά. Τουλάχιστον ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις, όπως έλεγε και ο Έκο.  Αλλά ας φτιάξουμε επιτέλους άλλες ειδήσεις. Πιο ευχάριστες. Πιο ανθρώπινες. Αντί να γεμίζουμε την ιστορική μνήμη με τις μέρες που οι άνθρωποι ποτίζουμε τη γη με τα περισσότερα γαλόνια αίματος, ας την γεμίσουμε με τις μέρες που τρυγούμε το γευστικότερο κρασί. Ας!

tvxs