¨Οι φόβοι του καθεστώτος για απείθεια του στρατεύματος δεν ήταν αβάσιμοι και επανήλθαν με την επιστράτευση που ακολούθησε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη μαζική ένταξη στο στράτευμα μεγάλου αριθμού δημοκρατών πολιτών, η οποία δημιούργησε εκ νέου τις προϋποθέσεις για επανεμφάνιση αμφισβητησιακών καταστάσεων".
του Γιώργου Τσιρίδη
Το ερώτημα “πώς έπεσε η χούντα” έχει απασχολήσει τους κοινωνικούς επιστήμονες της μεταπολιτευτικής γενιάς, χωρίς όμως, κατά τη γνώμη μας, να έχει δοθεί ικανοποιητική απάντηση. Όχι τόσο γιατί ενδεχομένως κάποιες κρίσιμες πληροφορίες που αφορούν τις «υψηλές» επαφές εγχώριων και διεθνών παραγόντων δεν είναι σε ικανοποιητικό βαθμό γνωστές, αλλά διότι υπάρχει τουλάχιστον ένας παράγοντας που δεν έχει ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν: Ο λαός. Όχι ο λαός ως οργανωμένη ή ανοργάνωτη πολιτική δύναμη, αλλά ο λαός ως στρατός. Δηλαδή, δεν έχει συνυπολογιστεί στην πολιτική εξίσωση του Ιουλίου του ’74 ένας από τους πλέον κρίσιμους παράγοντες: Οι επίστρατοι.
Είχε προηγηθεί η πτώση της δικτατορίας στην Πορτογαλία εξαιτίας της ριζοσπαστικοποίησης του στρατεύματος την επομένη της στρατιωτικής ήττας στην Αφρική. Η ελληνική χούντα είχε ήδη αντιμετωπίσει κινδύνους προερχόμενους από το στράτευμα (βασιλικό αντικίνημα, αποστασία αντιτορπιλικού “Βέλος”), ενώ μόνο την τριετία '67-'70 είχε αποστρατεύσει 970 αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς. Και “γενικά ήτανε λίγο φοβισμένοι με τους νέους” που ενέτασσαν κατά χιλιάδες στο στράτευμα για να τους “αναμορφώσουν”, όπως θυμάται ο Αντώνης Σαχπεκίδης, που είχε πάει για “αναμόρφωση”. Οι φόβοι, λοιπόν, του καθεστώτος για απείθεια του στρατεύματος δεν ήταν αβάσιμοι και επανήλθαν με την επιστράτευση που ακολούθησε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη μαζική ένταξη στο στράτευμα μεγάλου αριθμού δημοκρατών πολιτών, η οποία δημιούργησε εκ νέου τις προϋποθέσεις για επανεμφάνιση αμφισβητησιακών καταστάσεων.
Στον χρόνο κατά τον οποίο λαμβάνει χώρα η επιστράτευση δεν κλιμακώνονται τα γεγονότα στο στρατιωτικό μέτωπο, αλλά στο πολιτικό μέτωπο. Η στρατιωτική κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου είναι γεγονός -όλα βαίνουν προς εκτόνωση της κρίσης και στρατιωτική ανακωχή μεταξύ των εμπόλεμων. Οι δικτάτορες στρέφονται τότε στο ζήτημα του μέλλοντος του καθεστώτος, προσπαθώντας να διερευνήσουν τις δυνατότητες διατήρησής του. Γιατί συνέβαινε αυτό; Ποιος απειλούσε το καθεστώς; Ύστερα από τη διενέργεια σειράς συνεντεύξεων με επίστρατους του ’74, συλλέξαμε στοιχεία που υποστηρίζουν μια διαφορετική εξήγηση για την πτώση της χούντας: Την απειλή των επίστρατων.
«Από τη στιγμή που ο κόσμος που ήτανε στο Πολυτεχνείο μπήκε μέσα στον στρατό, στην επιστράτευση, είπε 'εμείς δεν πολεμάμε γι' αυτούς. Θα σας καθαρίσουμε, μαλάκες'. Πράγμα το οποίο δεν το λένε. Δεν το λέει κανένας αυτό. Αυτοί που επιστρατεύσανε ήτανε μέχρι 40 χρόνων. Μπαίνοντας λοιπόν αυτοί, που ήταν η γενιά που μεγάλωσε στη διάρκεια της χούντας, μπαίνοντας στον στρατό και βλέποντας μια διαλυμένη ιστορία, είπε 'Έτσι και κουνηθείτε θα σας (πολεμήσουμε) εμείς με τα όπλα που μας δώσατε'. (...) Οι αξιωματικοί ήταν χεσμένοι. Τσιμουδιά» (Γιάννης Κοροβέσης).
“Πήραν όλοι όπλα. Δεν λειτούργησαν τα γραφεία του στρατού που απομόνωναν τους αριστερούς (...) Ο στρατός είχε παραδοθεί τελείως στον κόσμο. (...) πρώτα απ’ όλα υπήρχε μια ριζική μεταβολή της συμπεριφοράς: Αυτοί οι επικεφαλής των μονάδων είχανε γίνει αρνάκια. Προσπαθούσαν να μην οξύνουν τα πράγματα, να μην έρθουν σε συγκρούσεις με τους απλούς στρατιώτες” (Θόδωρος Μαλικιώσης). “Οι αξιωματικοί είχαν εξαφανιστεί, είχανε λουφάξει. Δεν βρίσκαμε αξιωματικούς ανώτερους, μόνο κάτι κατώτερους, που μας φερόντουσαν δουλικά (...)Τους αξιωματικούς αυτούς δεν τους υπολογίζαμε, ό,τι θέλαμε κάναμε” (Γιώργος Σταυρόπουλος).
Ποια όμως ήταν η άποψη των υψηλόβαθμων χουντικών αξιωματικών; Η απάντηση έρχεται από την κορυφή της ιεραρχίας, τον ίδιο τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων τη στιγμή της επιστράτευσης, του στρατηγού Μπονάνο, ο οποίος γράφει στη μαρτυρία του: “Ο Ιωαννίδης αντελαμβάνετο πλέον και αυτός, ότι η επιστράτευσις ενήργει καταλυτικώς επί της παντοδυναμίας του και η ισχύς του εμειούτο ταχέως, καθώς οι επίστρατοι αξιωματικοί και οπλίται, εισερχόμενοι στας Ενόπλους Δυνάμεις, έφερνον μαζί των και ένα φιλελεύθερον πνεύμα, προσεγγίζον ενίοτε την απειθαρχίαν, αλλά πάντως υπονομεύον οπωσδήποτε την κυριαρχίαν των αφοσιωμένων εις αυτόν αξιωματικών”.
Η χουντική κυβέρνηση, λοιπόν, δεν μπορούσε πλέον να βασίζει την εξουσία της σε ένα πειθήνιο στράτευμα. Κινδύνευε και γι’ αυτό προτίμησε να παραδώσει έγκαιρα.
*Ο Γ. Τσιρίδης είναι πολιτικός επιστήμονας
LEFT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου