Λεπρή Πολιτεία

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα δημιούργησε μια καινούρια κοινωνική και πολιτική ρητορική, αναφορικά με το τι σημαίνει αντίσταση και επανάσταση. 

του Ευάγγελου Κωνσταντέλου

Σημείο αναφοράς δεν ήταν τόσο οι κακουχίες, οι διώξεις και οι βασανισμοί στα ξερονήσια, αλλά το Πολυτεχνείο, όπου φοιτητές και εργάτες επαναστάτησαν ενάντια στους φρενοβλαβείς χουντικούς, που καταδυνάστευαν τη χώρα και το λαό. Οι άνθρωποι μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, αφού νίκησαν τη χούντα, κέρδισαν επάξια και τον τίτλο του αντιστασιακού και του επαναστάτη. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας όμως ξαφνικά όλοι έγιναν αντιχουντικοί και δημοκράτες. Κρατούσαν μια «επιταγή», που ήταν στην ηθική τους ευχέρεια, να την εξαργυρώσουν. Η πλειοψηφία όμως του λαού, που αγωνίστηκε και είχε πραγματική αντιδικτατορική δράση, δεν την εξαργύρωσε ποτέ, αφού ο στόχος ήταν να αποκατασταθεί η δημοκρατία για χάρη ολόκληρης της κοινωνίας. 

Ελάχιστοι την εξαργύρωσαν και ο καθένας με τα δικά του επιχειρήματα προσπαθούσε, να πείσει για τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Πρώτοι ήταν οι δεξιοί, οι οποίοι προσπάθησαν να αποβάλουν τη ρετσινιά του παλαιο-δεξιού επικαλούμενοι το Κίνημα του Ναυτικού, ενώ την ίδια στιγμή απέκρυπταν ή υποβάθμιζαν τα φιλοβασιλικά τους φρονήματα. Επιπλέον, επικαλούνταν και τις διώξεις πολλών αξιωματικών με δημοκρατικά φρονήματα, πολλοί εκ των οποίων βασανίστηκαν, ενώ άλλοι εκδιώχθηκαν από το στρατό. Όλοι αυτοί οι «αντιστασιακοί» ενσωματώθηκαν στη ΝΔ. Αυτή η πρώτη «αντιστασιακή» ομάδα φάνηκε πολύ χρήσιμη στο σύστημα κατά τις επόμενες δεκαετίες, διαμορφώνοντας σιγά-σιγά και σταθερά μια αντικομουνιστική, αντιαριστερή και αντισοσιαλιστική προπαγάνδα μέσα στην κοινωνία.

Προς αυτήν την κατεύθυνση όμως βοήθησαν πολλοί αριστεροί και δημοκράτες, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους «εξαργύρωσαν» την αντιδικτατορική τους «επιταγή», δίνοντας από τη μια νόημα στη δεξιά προπαγάνδα και από την άλλη αμαύρωσαν ολόκληρο το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα (π.χ η Μαρία Δαμανάκη, η οποία από το «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο» έγινε βουλευτής του ΚΚΕ, έπειτα βουλευτής και πρόεδρος του Συνασπισμού και μετά βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και επίτροπος της Κομισιόν. Τώρα μας χαιρετάει ως εκπρόσωπος μεγάλων καπιταλιστικών «θεσμών»). Τέτοιου είδους «αγωνιστές» πήγαν σε όλα τα κόμματα και τις κινήσεις της μεταπολίτευσης, με τον κύριο όγκο αυτών να προσχωρούν στο ΠΑΣΟΚ. Η παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, το φτηνό και δανεικό χρήμα που έρρεε στην κοινωνία, αλλά και η αυθαιρεσία των μελών του, που πίστευαν ότι είναι σοσιαλιστές, θεμελίωσαν και εξέλιξαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε Πασοκισμό.

Δηλαδή, να λες ότι πρεσβεύεις άλλα από αυτά που στην πραγματικότητα κάνεις. Αυτό βέβαια δεν ήταν χαρακτηριστικό μόνο του ΠΑΣΟΚ αλλά και των άλλων κομμάτων. Η νοοτροπία αυτή υπήρχε και στον Συνασπισμό, και στο ΚΚΕ και στη ΝΔ. Απλά τότε, είπαμε… το φτηνό άφθονο χρήμα θόλωνε την πραγματική ταυτότητα του καθενός. Όλοι όμως αυτοί έχτισαν καριέρες, την ώρα που άλλοι με μεγαλύτερη προσφορά στον αγώνα για δημοκρατία παραγκωνίζονταν.

Η οικονομική ευημερία έδωσε τη δυνατότητα σε τέτοια πρόσωπα, να διοχετεύουν την «ιδεολογία» και νοοτροπία τους στην κοινωνία, στην προσπάθειά τους να γίνουν λαοφιλείς και να διευρύνουν την επιρροή τους στον κόσμο. Αφού γι’ αυτούς ήταν εύκολο με τις γνωριμίες τους να επιβεβαιώνουν τον αντιστασιακό τους χαρακτήρα, ώστε να αναρριχώνται στην κοινωνική και πολιτική ιεραρχία, γιατί όχι… να μην βολέψουν και τα παιδιά τους.

Και αφού βόλεψαν τα παιδιά τους, άρχισαν να βολεύουν οποιονδήποτε θα μπορούσε στο μέλλον, να τους φανεί χρήσιμος. Και έτσι ο βολεμένος, του βολεμένου, τον βολεμένο, ω βολεμένε … βόλευε όποιον άλλον δεν ήταν βολεμένος, δημιουργώντας έτσι μια κοινωνικά και πολιτικά βολική πραγματικότητα. Στην ουσία όμως διαμόρφωνε μια δυσκίνητη, άρρωστη και λεπρή πολιτεία, της οποία η καταστροφή δεν επέρχεται από την «ασθένεια» αυτή καθαυτή, αλλά από τις συνέπειές της. Αν δεν είχε κάποιος ένα νεοδημοκράτη ή πασόκο μπάρμπα από την Κορώνη, δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μία στο  εκατομμύριο να κάνει κάποιο βήμα. Όχι μόνο για να διοριστεί στο δημόσιο ή σε κάποια άλλη υπηρεσία, αλλά ακόμη και για την πιο ασήμαντη εξυπηρέτηση χρειαζόταν ένας τέτοιος «μπάρμπας».

Πολλοί κατηγορούν το Σύριζα, ότι έχει πάρει μαζί του το παλιό ΠΑΣΟΚ και αναφέρονται κυρίως στα πρόσωπα, που διετέλεσαν υπουργοί ή είχαν θέσεις ευθύνης επί προηγούμενων πράσινων κυβερνήσεων. Κανένας όμως δεν τόλμησε, να μιλήσει (με εξαίρεση το ΚΚΕ) για τη νοοτροπία του πασόκου για άτομα που δεν ήταν ποτέ στο ΠΑΣΟΚ. Όταν ο Παύλος Πολάκης έλεγε «Όλοι σας και μόνος μου, σας έχω…» δεν εννοούσε μόνο τα διαπλεκόμενα και διεφθαρμένα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα ΜΜΕ, που τα στηρίζουν, αλλά και όσους μέσα στο Σύριζα έκαναν δημόσιες σχέσεις και «χαριεντίζονταν» με το παλαιό καθεστώς.

Το περιστατικό με την Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι ένα κλασσικό παράδειγμα για όλους, όσοι διασύρουν το κόμμα και την ηθική της αριστεράς. Αντίθετα στον Ι. Τραγάκη και στον Αν. Δημοσχάκη δεν αναφέρθηκε κανείς, για τον απλό λόγο ότι αυτοί δεν είχαν ποτέ μπέσα και φιλότιμο. Έπεσε κανείς από τα σύννεφα με τον «Στρατηγό Άνεμο», ο οποίος, όταν έγινε πρόεδρος της Βουλής για μια μέρα, διόρισε την κόρη του; Λίγο ως πολύ η ίδια η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία τους, πρεσβεύει τον ατομικισμό και το ατομικό συμφέρον. Τι πιο πρόδηλο από το να βολέψει κάποιος δεξιός τα παιδιά, τα ανίψια, τα εγγόνια, τα δισέγγονα και όλα τα βαφτιστήρια του.

Βλέποντας η κοινωνία για τρείς δεκαετίες αριστερούς, κεντρώους και δημοκράτες να κάνουν καριέρα εκμεταλλευόμενοι την κοινωνία, της οποίας όφειλαν να είναι υπηρέτες, να συμπεριφέρονται με ιδιοτέλεια και υστεροβουλία, τότε δικαίως ο κόσμος στρέφεται στους αυθεντικούς, ιδιοτελείς και υστερόβουλους. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, σε αντίθεση με τον Τραγάκη, τον Δημοσχάκη και τον «Στρατηγό Άνεμο», έβλαψε όχι μόνο το κόμμα της αλλά και μία κοινωνία, που πίστεψε, ότι τέτοιου είδους τακτικές αποτελούν παρελθόν. Αν, όπως λένε, ο Σύριζα έχασε πολλές ψήφους από τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν είδαν ουσιαστική διαφορά στην τσέπη τους, τότε τους έχω και μια άλλη είδηση… ηθικής τάξης. Όλοι αυτοί, που δεν είδαν μεγάλη διαφορά στην τσέπη τους, είναι οι ίδιοι που είδαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να φεύγουν για το εξωτερικό, καθώς δεν είχαν αυτόν τον… μπάρμπα από την Κορώνη.

Γιατί, όπως φάνηκε, δεν έφτανε σε ορισμένους το γεγονός ότι έγιναν οικογενειακώς υπουργοί, αλλά ήθελαν στο παρά πέντε, να συναινέσουν με τους εχθρούς του λαού, για να βολέψουν και τα παιδιά τους. Αν η κυρία Χριστοδουλοπούλου είχε εμπιστοσύνη στις ικανότητες του παιδιού της, ας την έβαζε στο ψηφοδέλτιο του Σύριζα, να την κρίνει ο λαός. Γιατί ο λαός κρίνει και υποψιάζεται, ότι ίσως τελικά τέτοιες θυγατέρες δεν θα έπρεπε να είναι εξ αρχής στο δημόσιο. Γιατί ο λαός βλέπει μια μάνα, που προσπαθεί, να προστατέψει μόνο το δικό της παιδί από τις απολύσεις στο δημόσιο, που υποσχέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αδιαφορώντας για τα παιδιά των υπόλοιπων μανάδων.

Γιατί ο κόσμος πραγματικά υποψιάζεται, ότι ήρθε σε συνεννόηση με τον Τραγάκη και τους άλλους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί ο κόσμος αντιλαμβάνεται, ότι ενώ ο Πολάκης προσπαθούσε να πετάξει όλα τα παράσιτα έξω από το σύστημα υγείας, κάποιοι έκαναν δημόσιες σχέσεις και κρατούσαν πολιτικώς ορθές αποστάσεις. Γιατί ο κόσμος ένιωθε, ότι ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έτρεχε από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη, να εμπνεύσει και να δώσει ελπίδα στον λαό, κάποιες Τασίες έκαναν δημόσιες σχέσεις, για να πιάσουν πόρτα για το χειμώνα, σε περίπτωση που δεν κερδίσουν στις εκλογές. Γιατί ο κόσμος αυτά τα είδε και τα λούστηκε τρείς δεκαετίες τώρα με αποκορύφωμα τη συγκυβέρνηση υβρίδιο Σαμαρά-Βενιζέλου. 

Γιατί ο κόσμος θέλει να δει όλα τα παιδιά, να επιστρέφουν και όχι αφού καλύψουν τις θέσεις οι θυγατέρες, οι υπόλοιποι να πάρουν τα αποφάγια του πασοκισμού. Γιατί τώρα δεν ρέει πια άφθονο το χρήμα και αν δεν συνειδητοποιήσουν στο Σύριζα, ότι ο πασοκισμός, για να μην είναι φανερός, χρειάζεται πολύ χρήμα, τόσο το γρηγορότερο θα αποβάλει από το κόμμα αυτή τη νοοτροπία. Και αυτό θα το κάνει, αν έχει στελέχη, που δεν διακατέχονται από την αρρώστια της μεταπολίτευσης, η οποία χρεώνεται τόσο στον Αλέξη Τσίπρα, όσο και σε αυτούς που δεν μεγάλωσαν ως… πασόκοι. Οι «υποχρεώσεις» του Σύριζα του 4% δεν είναι μόνο αντικοινωνικές αλλά και επικίνδυνες, τη στιγμή που από πίσω παραμονεύει η σπορά του «αντιστασιακού» Καρατζαφέρη και τα τρωκτικά του Αρχιερέα.

Ο Σύριζα πρέπει να κατανοήσει, ότι η κοινωνία έχει αναθρέψει παιδιά με περισσότερα προσόντα από… την θυγατέρα της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και αυτή την ώρα, παρά τα πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μεταδιδακτορικά, κάνουν τις πιο απίθανες δουλειές στην Ευρώπη. Τα παιδιά του λαού, βλέποντας τις μεθοδεύσεις κάποιων να βολέψουν την οικογένειά τους, νιώθουν ακόμη πιο έντονα την αδικία, που τους έκανε να φύγουν. 

Δίνουν έτσι χώρο στους νεοφιλελεύθερους της ΝΔ που το ρουσφέτι είναι στις προγραμματικές τους εξαγγελίες. Το έχει πει άλλωστε από παλιά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στον Αλέξη Παπαχελά, έτσι απροκάλυπτα… «κάναμε ρουσφέτια, όλοι έκαναν ρουσφέτια». Τα κράτη και οι κοινωνίες δεν είναι ζωήλατα οχήματα, που τα σέρνουν άβουλοι και αμόρφωτοι πολίτες. Οι νέες γενιές είναι πολύ πιο μορφωμένες και από τους ίδιους τους πολιτικούς και τους γόνους τους. Κανένας δεν θαυμάζει ούτε τους πολιτικούς ούτε αυτούς που παρουσιάζονται στα ΜΜΕ και προπάντων κανένας δεν θαμπώνεται. Οι νέοι της εποχής μας δεν ζητιανεύουν μια θεσούλα γι’ αυτό και έφυγαν. Γιατί γι’ αυτούς πραγματικά η γνώση είναι δύναμη και δεν σπούδασαν στον ελεύθερό τους χρόνο. Σε πρακτικό επίπεδο επομένως αν τα παιδιά αυτά είχαν σκοπό να έρθουν στην Ελλάδα να ψηφίσουν τώρα θα το ξανασκεφτούν. 

Γιατί κανένας δεν είναι διατεθειμένος, να ξοδέψει χρήματα, για να έρθει να ψηφίζει, ώστε να φτιαχτούν οι καριέρες των θυγατέρων του πασοκισμού. Το ίδιο ισχύει και για τους νέους, που βρίσκονται στην Ελλάδα. Δεν είναι όπως παλιά, που ο αγώνας για ένα κόμμα σήμαινε αυτόματα και διορισμός. Τώρα οι νέοι ξέρουν, ότι αυτό δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό και γεμίζουν τους τοίχους των σπιτιών τους με πτυχία. Για να είναι και να νιώθουν ικανοί, μόνοι τους να αντιμετωπίσουν τη ζωή τους, και όχι να τα κανονίσει η μαμά με τις γνωριμίες και τις διασυνδέσεις της. Η κοινωνία βλέπει πολύ πιο βαθιά. 

Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς και τα αδέρφια ακούνε για μέτρα, που θα φέρουν τους νέους πίσω. Γιατί καλή και άγια η οικονομία και τα μέτρα ελάφρυνσης, αλλά σαν την οικογένεια δεν έχει. Και όταν λέει ο Σύριζα, ότι κάνει τα πάντα για να γυρίσουν ο νέοι στην Ελλάδα, πρέπει να εννοεί πρώτα τα παιδιά του λαού και μετά τα παιδιά της Χριστοδουλοπούλου και του Τραγάκη.

κουτι πανδωρας