Δευτέρα 3 Ιουνίου 2019

Η Αριστερά καθεύδει υπό μανδραγόρα

του Τάσου Παππά
Τα δύο προφανή αποτελέσματα που έβγαλαν οι κάλπες ήταν η άνετη νίκη της Δεξιάς και η καθαρή ήττα της Αριστεράς. Και αναφέρομαι συνολικά στην Αριστερά, γιατί εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πήγαν καλά και οι υπόλοιπες συνιστώσες της.
Η Σοσιαλδημοκρατία είχε βάλει στόχο να πιάσει διψήφιο ποσοστό αλλά απέτυχε -εκτός αν οι μάγοι της επικοινωνίας μάς πουν ότι το 7,7% είναι διψήφιο! Βρίσκεται πιο χαμηλά κι από την επίδοσή της στις προηγούμενες ευρωεκλογές.
Δεν έχει λοιπόν λόγο να πανηγυρίζει. Το επισήμανε ο επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. Νίκος Ανδρουλάκης. Κι όμως, τα ηγετικά στελέχη δεν κρύβουν τη χαρά τους, όχι βεβαίως για το εκλογικό ποσοστό, αλλά για τον θρίαμβο της Δεξιάς. Αν κάποιος παρακολουθούσε τις τηλεοπτικές συζητήσεις το βράδυ της Κυριακής, ακούγοντας τις τοποθετήσεις των παραγόντων του ΚΙΝ.ΑΛΛ. και βλέποντας στα πρόσωπά τους τα πλατιά χαμόγελα, θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι το κόμμα τους πρέπει να έχει αγγίξει ποσοστά που θα ζήλευε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Μιλούσαν με στόμφο για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ (το 24% είναι μικρό για τα δικά τους μέτρα, ξεχνούν μάλλον την κατρακύλα τους από τα σαραντάρια που έπαιρναν μέχρι το 2009 στο 4%) και δήλωναν με ύφος πολλών καρδιναλίων ότι σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στη φυσική θέση του. Ξέχασαν τα βιτριολικά σχόλια του κ. Μητσοτάκη για το κόμμα τους («κ. Γεννηματά, μαζί κυβερνούσαμε, τι μας λέτε τώρα για ίσες αποστάσεις»), ξέχασαν τις άγαρμπες εκκλήσεις του κ. Μητσοτάκη στους οπαδούς του ΚΙΝ.ΑΛΛ. παραμονή των εκλογών να ψηφίσουν τη Ν.Δ. γιατί τα δύο κόμματα λένε τα ίδια πράγματα και έχουν τον ίδιο εχθρό.
Κατάπιαν αμάσητες όλες τις προσβολές και τις χώνεψαν χωρίς να αισθανθούν καμιά ενόχληση στο στομάχι τους, γιατί αυτό που τους νοιάζει και τους κόφτει είναι να εξουδετερωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που μπήκε φουριόζικα στο προσκήνιο το 2014 και επιδιώκει να αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στην προοδευτική παράταξη, να καλύψει δηλαδή το κενό που άφησαν αυτοί σπεύδοντας να στηρίξουν δεξιές πολιτικές και να συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις με την ιδιότητα του νεροκουβαλητή. Βεβαίως μας μπερδεύουν λίγο, ίσως γιατί είναι κι αυτοί σε πλήρη σύγχυση, όταν επιχειρούν να εντάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια ιδεολογική ομάδα -η επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. άλλοτε τον χαρακτηρίζει νέα Δεξιά, άλλοτε χαοτική Αριστερά- ωστόσο πρόκειται για… λεπτομέρεια.
Τι επιθυμούν στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. να βγάλουν οι εθνικές κάλπες; Κάποιοι εύχονται αυτοδυναμία της Ν.Δ. για να μην μπουν στον πειρασμό να διαλέξουν. Κάποιοι θέλουν να γίνει ο μεγάλος συνασπισμός (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ) για να εισπράττουν ως αξιωματική αντιπολίτευση τη δυσφορία του κόσμου από τις πολιτικές που θα εφαρμόζει η κυβέρνηση. Κάποιοι όμως είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στο κάλεσμα που θα τους απευθύνει ο Μητσοτάκης και να στρογγυλοκαθίσουν σε υπουργικές καρέκλες, χωρίς τύψεις.
Στην υπόλοιπη Αριστερά -την αντικαπιταλιστική στις πολλές εκδοχές της- τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Το ΚΚΕ είναι καθηλωμένο σε ποσοστά που δεν προκαλούν φόβο στον ταξικό αντίπαλο. Είναι σωστή η επισήμανση του κ. Κουτσούμπα ότι η ελληνική κοινωνία γέρνει προς τα δεξιά. Για τις αιτίες της στροφής φαντάζομαι ότι θα υπάρξουν οι σχετικές αναλύσεις. Ελπίζω να μη μείνουν στα συνήθη, τετριμμένα και γραβατωμένα επιχειρήματα, του τύπου ο ΣΥΡΙΖΑ με τις επιλογές του συκοφάντησε την Αριστερά και οδήγησε τον κόσμο στη Δεξιά. Οι γλυκερές εξιδανικεύσεις δεν αποδίδουν.
Η ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να εξηγήσει με παγερή σαφήνεια στα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματος πώς γίνεται σε συνθήκες κρίσης οι πολίτες να επιλέγουν δεξιά κόμματα και όχι την Αριστερά. Εντάξει, ο αντίπαλος είναι ισχυρός. Εντάξει, ο καπιταλισμός έχεις πολλές εφεδρείες.
Εντάξει, οι μικροαστοί σε περιόδους αστάθειας και οικονομικής αβεβαιότητας στρέφονται προς τη Δεξιά. Γιατί όμως η Αριστερά δεν πείθει τον κόσμο ότι μπορεί να γίνει η ελκυστική εναλλακτική λύση; Μήπως γιατί δεν την ενδιαφέρει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και βολεύεται στο μικρό και γωνιακό μαγαζάκι της; Μήπως γιατί το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να καταγγέλλει το σύστημα και να οργανώνει διαδηλώσεις;Μήπως γιατί τρομάζει στη σκέψη ότι κάποια στιγμή είναι πιθανόν να βρεθεί σε θέση ευθύνης και δεν θα ξέρει τι θα κάνει; Απογοητευτικά ήταν τα αποτελέσματα και για τα υπόλοιπα κόμματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποχώρησε, η ΛΑ.Ε. εξαφανίστηκε, οι οργανώσεις του μαοϊκού και τροτσκιστικού χώρου δεν ξεπέρασαν τα έτσι κι αλλιώς γλίσχρα ποσοστά τους. Κατέβηκαν χώρια, αν και συμφωνούν στα βασικά. Θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί δεν έκαναν το στοιχειώδες (σύμπηξη εκλογικού μετώπου) που θα τους επέτρεπε να δώσουν τη μάχη υπέρ των συμφερόντων των τάξεων, στο όνομα των οποίων μιλούν, από καλύτερες θέσεις;
Δεν πρόκειται να πάρει απάντηση. Εχουν συνηθίσει να ζουν σε περιβάλλον ήττας και σε καθεστώς συμπαγούς μοναξιάς όπου κυριαρχούν οι κρίσεις αυτολύπησης και οι εξομολογητικοί ναρκισσισμοί. Δεν τους ενοχλεί κανείς. Δεν ενοχλούν κανέναν.
efsyn

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου