Ο Παναγιώτης, η Μακεδονία και (η δόλια) η αριστερά

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Δυο ειδήσεις πολιτικές έβγαλε το περασμένο Σουκού. Η μία ήταν ο αποκεφαλισμός του Μπένυ από τη Φώφη, η άλλη ήταν η παραίτηση του Λαφαζάνη από την ηγεσία της ΛΑΕ. Από τη θέση του γραμματέα για την ακρίβεια στο ΠΣ της ΛΑΕ και της ΚΕ του Αριστερού Ρεύματος. Έτσι να τα γράφω όλα, γιατί εμείς τα τρισέγγονα..
του Μαρξ έχουμε και μια λατρεία με τους τύπους και μπορεί να φάω και καμιά καταγγελία ότι τον υποβάθμισα τον Παναγιώτη.
Με ανακοίνωση φωτιά παραιτήθηκε ο Λαφαζάνης, που θα γράφανε και οι συνάδελφοι του Sportdog εδώ δίπλα. Με καυτές ατάκες, όπως θα συμπλήρωναν οι ίδιοι, μπας και τσιμπήσει το αναγνωστικό κοινό και έρθει το πολυπόθητο κλικ. Όλα τα είπε ο Παναγιώτης σε μια εξομολόγηση τόσο μακροσκελή που θέλεις καναδυο μερόνυχτα για τη διαβάσεις στο σύνολό της. Άλλη μια παιδική ασθένεια της αριστεράς, που δεν ξέρει πότε θα βάλει παύλα δίπλα στην τελεία…
Ας αφήσουμε όμως απόξω τα φιλολογικά και ας πιάσουμε το νήμα της αποχώρησης. Πολλά του φταίξανε του Λαφαζάνη και τα παραθέτει άνευ συντομεύσεων στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του. Παραδέχεται όμως ότι φταίει κι ο ίδιος σημειώνοντας ότι:

«Δεν επιχείρησα, με επιμονή, σθένος και διαδικασίες δημιουργικού σοκ ώστε να πραγματοποιηθούν, όλες εκείνες οι ριζοσπαστικές τομές και βαθιές ανατροπές που όφειλαν να γίνουν στην ΛΑ.Ε».

Γενναίο, δεν λέω, τι τα ψάχνεις όμως όταν έχεις απομακρυνθεί απ’ το ταμείο; Και τι σημασία έχει κατόπιν εορτής να παραθέτεις προφητείες καταστροφών, κλαυθμών και οδυρμών ως άλλος Ιερεμίας:
«Η Αριστερά στην οικουμενική της διάσταση χρειάζεται σήμερα κατεπειγόντως μια ριζική, βαθιά και αποτελεσματική αλλαγή, που αν δεν την πραγματοποιήσει θα καταντήσει στα αζήτητα, ως ένα περίεργο μουσειακό είδος, που σε λίγο θα αναφέρεται με ψιλά γράμματα ως υποσημείωση στα ιστορικά βιβλία».
Αλλά το ζουμί δεν είναι εκεί, το ζουμί είναι στη Μακεδονία, στο Μακεδονικό και στη Συμφωνία των Πρεσπών. Εκεί πια, ο Λαφαζάνης τα χώνει χύμα και τσουβαλάτα:

«Και θεωρώ υποχρέωσή μου να πω πως είναι αδιανόητο ότι δεν μπορέσαμε ως σχήμα της ΛΑ.Ε να βγάλουμε μια κοινή θέση για την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όταν προσωπικά διαρκώς εκφωνούσα μια άποψη εναντίον αυτής της Συμφωνίας μια άποψη που είχε αρχή, μέση και τέλος, δεχόμουνα καταιγιστικά πυρά και εύκολες κατηγορίες για εθνικισμό, οι οποίες συχνά έφταναν από επαγγελματικά αριστερόμετρα σε πρωτοφανείς συκοφαντικές κατηγορίες, οι οποίες, δυστυχώς, έβρισκαν έδαφος στις γραμμές των άλλων συνιστωσών της ΛΑ.Ε αλλά ακόμα και του Αριστερού Ρεύματος. Λυπάμαι ειλικρινά».

Διαβάζεις τα ανωτέρω, διαβάζεις και ότι «το έθνος κράτος επανέρχεται με νέους όρους στο προσκήνιο ως καταφύγιο των εργαζομένων» και αναρωτιέται πως και δεν πέταξε και κανένα "Make Greece Great Again” ο Λαφαζάνης στην επιστολή του. Όπου μοιάζει να λησμόνησε εντελώς ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα και ότι το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους. Μόνο ελληνικές σημαίες ονειρεύεται πλέον και εθνικούς ύμνους, ψάλλοντας τον επιτάφιο του διεθνισμού. 
Υπό αυτές τις συνθήκες και πολύ κράτησε το στόρι της ΛΑΕ, που έπεσε θύμα στο αγαπημένο σπορ του χώρου:
Διάσπαση και πάλι διάσπαση, ω διάσπαση!
Ώσπου να μείνει ένας μόνος του και να αναρωτηθεί με ποιο τρόπο θα διαιρέσει τον εαυτό του.
newpost