Το πάθημα της Αργεντινής και η αναβίωση της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς

Ο Μάκρι που ξεγέλασε τους αργεντινούς με υποσχέσεις για ανάπτυξη και μείωση φόρων, κάλεσε επειγόντως το ΔΝΤ για να σώσει πάλι τη χώρα. Τη χώρα που κατάφερε να βγάλει από την παγίδα του χρέους και του ΔΝΤ η πρώην Πρόεδρος Κριστίνα Κίρχνερ

του Δημήτρη Χρήστου

«Είμαστε σε χειρότερη κατάσταση και από την οικονομική κρίση του 2001». Η φράση αυτή συνοψίζει τα δεινά των Αργεντινών, αλλά και την ολοκληρωτική διάψευση των προσδοκιών τους από έναν Πρόεδρο που εξελέγη το 2015 με την υπόσχεση να μηδενίσει τη φτώχεια. Τη διατύπωσε ο γραμματέας της ένωσης υποδηματοποιών στη βιομηχανική περιοχή Λα Ματάντζα της Αργεντινής μιλώντας στους "Financial Times" για την καταστροφή που έχει γνωρίσει ο κλάδος κατά τη διάρκεια της θητείας του Μαουρίσιο Μάκρι.

Προβλέπουν μάλιστα πως αργά ή γρήγορα θα κλείσουν και όσες επιχειρήσεις έχουν απομείνει. Πρόκειται, όμως, για επιχειρήσεις που ευημερούσαν στο παρελθόν. «Και μετά ήρθε ο Μάκρι» σχολιάζει ένας άλλος επιχειρηματίας που απασχολούσε πάνω από 100 εργάτες υποδηματοποιούς, αλλά σταδιακά αναγκάστηκε να τους μειώσει κατά 50% και τελικά έκλεισε την επιχείρησή του πριν από ένα χρόνο. Και βέβαια αυτά συνέβησαν επειδή κατέρρευσαν η εγχώρια ζήτηση και η αγορά της Αργεντινής.

Το αποτέλεσμα το γνωρίζετε. Ο Μάκρι κάλεσε επειγόντως το ΔΝΤ για να σώσει πάλι τη χώρα. Τη χώρα που κατάφερε να βγάλει από την παγίδα του χρέους και του ΔΝΤ η πρώην Πρόεδρος Κριστίνα Κίρχνερ. Και ενώ αυτή κατάφερε να σταθεροποιήσει την οικονομία της Αργεντινής, η νεοφιλελεύθερη Δεξιά, υποσχόμενη ανάπτυξη και επενδύσεις, ελέγχοντας όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, έπεισε την κρίσιμη μάζα ότι η χώρα θα πάει καλύτερα.

"Δεν είναι καλό να πληρώνω λιγότερους φόρους;" με ρωτάνε συχνά γνωστοί μου επιχειρηματίες, καταστηματάρχες και επαγγελματίες. Υπολογίζουν ότι "βγάζω εκατό, πληρώνω σαράντα και μου μένουν εξήντα, ενώ τώρα με τον Μητσοτάκη θα βγάζω τα εκατό, θα πληρώνω είκοσι και θα μου μένουν ογδόντα". Τόσο απλό το βλέπουν.

Όταν τους ρωτάς, πως είναι σίγουρο ότι το εκατό θα μείνει σταθερό, ανακαλύπτεις, ότι δεν το έχουν πολυσκεφτεί, αν και έζησαν τη βύθιση της εγχώριας ζήτησης μετά το 2010. Όταν τους λες ότι το πρώτο ζητούμενο είναι το 100 να γίνει 120 και οι φόροι να μειώνονται σταδιακά χωρίς να απειλείται η κρίσιμη δημοσιονομική ισορροπία, προβληματίζονται.

Το θέμα όμως είναι πόσο κατανοητοί μπορούν να γίνουν οι κίνδυνοι στους πολίτες τώρα που οι πληγές της χρεοκοπίας έχουν επουλωθεί σε μεγάλο βαθμό. Γιατί στο κρίσιμο σημείο έχουμε αναζωπύρωση του πελατειακού συστήματος με νοοτροπία ο καθένας μόνος του, για την πάρτη του. Γιατί δεν υπάρχει συναίσθηση των κινδύνων;

Πως όμως μπορείς να το κάνεις αυτό όταν τα μεγάλα κυρίαρχα ΜΜΕ χειραγωγούν με επιτυχία, όπως έδειξαν οι ευρωεκλογές, την κοινή γνώμη επιβάλλοντας την ατζέντα της Ν.Δ.; Πώς μπορείς να το κάνεις, όταν μεγάλο μέρος των ιερέων και αρχιερέων της εκκλησίας, διαπλεκόμενο με την πατριδοκαπηλία, δηλητηριάζει τα πλήθη για να προστατεύσει την ηγεμονία και τα στενά συμφέροντά του;

Πόσο σαφές έγινε στην κοινωνία και στους πολίτες που κατοικούν στη Μακεδονία, η σημασία του σχεδιαζόμενου έργου της Κίνας σε συνεργασία με 17 ευρωπαϊκές χώρες και την Ελλάδα, για τον «νέο δρόμο του μεταξιού»; Δρόμο που θα ξεκινάει από τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης θα περνάει υποχρεωτικά μέσα από τη Βόρεια Μακεδονία, θα διασχίζει την κεντρική Ευρώπη και θα φτάνει μέχρι τη Βαλτική; Πώς θα μπορούσε να προχωρήσει κάτι τέτοιο χωρίς τη Συμφωνία των Πρεσπών;

Με ποιά εξωτερική πολιτική και με ποιους συμμάχους και στρατηγικούς εταίρους μπορούν να προστατευθούν τα συμφέροντα της χώρας στις νέες συνθήκες; Σε μια Ε.Ε. που απειλείται εκ των έσω από τους εθνικισμούς και εκ των έξω από τη νέα αμερικανική πολιτική που δεν κρύβει τον στόχο της; Και ο στόχος της, όπως τον επανέλαβε ο Τραμπ από το Λονδίνο, είναι η διάλυση της Ε.Ε. και οι διμερείς συμφωνίες κάθε χώρας ξεχωριστά με τις ΗΠΑ, χωρίς δηλαδή την προστασία της ευρωπαϊκής οντότητας και του ισχυρού νομίσματος.

Με λίγα λόγια, η αναβίωση του πελατειακού συστήματος στην Ελλάδα, πιθανή με μια κυβέρνηση που θα έχουν επιβάλει οι χορηγοί για να αποσπάσουν ακόμα και πολιτικό μερίδιο στην εξουσία, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορέσει να κάνει το άλμα στη νέα οικονομία όσο παραβιάζονται οι θεμελιώδεις κανόνες του ισότιμου ανταγωνισμού, της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

αυγη