Η δικιά μας πατρίδα

Η δική μας πατρίδα δεν είναι φοβική. Είναι  ανοιχτή. Αγκαλιάζει. Ανέχεται. Βοηθά. Συνδράμει. Κοιτάζει ανθρώπους. Δεν κοιτά χρώμα, θρησκεία, φύλο. Όπου βρίσκει αδύναμους, κατατρεγμένους, είναι δίπλα τους

του Ορέστη Μεταξά

Ψώνιζα απ’ τον συγκεκριμένο φούρνο εδώ και πέντε χρόνια. Σιγά – σιγά  γνωρίστηκα  με τις δύο πωλήτριες του φούρνου, αρχίσαμε να μιλάμε και να μαθαίνει ο ένας για τον άλλον, μικρά-μικρά πραγματάκια απ’ τις ζωές μας. Για τα παιδιά μας, τα σχολειά τους, τις σπουδές τους, την αγωνία τους να βρουν  δουλειά. Πάψαμε να είμαστε ο πωλητής κι ο πελάτης και γίναμε οι καθημερινοί  «φίλοι».

Κάποια στιγμή  εδώ και περίπου έναν χρόνο κοντά στην είσοδο του φούρνου, σ’ ένα κοντάρι που υπήρχε, τοποθετήθηκε μιά μεγάλη Ελληνική σημαία. Επειδή ήταν κοντά η 25η Μαρτίου, θεώρησα ότι αυτός ήταν ο λόγος για την παρουσία της σημαίας. Η 25η Μαρτίου πέρασε, όμως η σημαία παρέμενε.

Πάντοτε, αλλά ειδικά τον τελευταίο καιρό  στην Ελλάδα, μιά σημαία, εκτός από σύμβολο της πατρίδας μας, για κάποιους σηματοδοτεί και πολλά άλλα αρνητικά. Τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την ξενοφοβία.  Γι αυτό ήμουν λίγο επιφυλακτικός απέναντι  στην συγκεκριμένη σημαία. Γιατί η κάθε σημαία μας λέει πράγματα κι η συγκεκριμένη δεν καταλάβαινα τι έλεγε.

Πέρασε το καλοκαίρι, ήρθε ο χειμώνας κι η σημαία παρέμενε στον ιστό της.

Μιά μέρα που ψώνιζα απ’τον φούρνο και δεν είχε άλλους πελάτες, η φίλη μου η Μαρία άρχισε να μου εξομολογείται πράγματα γιά την οικογένεια της:

Ο παππούς της ήταν «Μακρονησιώτης». Μιά ζωή πλήρωνε γιά τις ιδέες του. Μου έλεγε για την οικογένεια της, τον πατέρα της. Πάντα δημοκρατικοί  άνθρωποι.

Τα άκουγα όλα αυτά με μεγάλο ενδιαφέρον. Ξαφνικά δεν κρατήθηκα και την ρώτησα:

-Κι η σημαία έξω, τι είναι αυτή η σημαία;

-Εγώ την έβαλα, μ’ αρέσει πολύ η σημαία μας. Γι αυτό την έβαλα.

Δεν άντεξα και παρατήρησα:

-Δηλαδή Μαρία είναι η δική μας σημαία!

Γέλασε.

-Ναι είναι η δική μας σημαία!

Η Ελλάδα είναι μία. Οι Ελλάδες είναι πολλές. Η σημαία είναι μία. Οι σημαίες είναι πολλές.

Ο καθένας μας μέσα του κουβαλά την πατρίδα του. Ο καθένας μας μέσα του κουβαλά την σημαία του. Οι εμπειρίες, τα πιστεύω, η ζωή η ίδια, προσδιορίζουν την πατρίδα μας και την σημαία μας.

Η δική μας πατρίδα δεν είναι φοβική. Είναι  ανοιχτή. Αγκαλιάζει. Ανέχεται. Βοηθά. Συνδράμει.

Κοιτάζει ανθρώπους. Δεν κοιτά χρώμα, θρησκεία, φύλο. Όπου βρίσκει αδύναμους, κατατρεγμένους, είναι δίπλα τους. Ένα χέρι βοήθειας για όσους έχουν ανάγκη.

Όμως υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα της παράνοιας, Της παρακμής. Πολύς κόσμος  έχει «τρελαθεί». Ουρλιάζει και φτύνει μίσος. Έχει δηλητηριαστεί. Ίσως αμύνεται στον φόβο και την ανασφάλεια που αισθάνεται, γιά καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει.  Δεν τον δικαιολογώ.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά είναι αναμενόμενα, περίπου φυσιολογικά. Ότι αυτός ο κόσμος  έχει δίκιο που συμπεριφέρεται κατ’αυτόν τον ακραίο τρόπο. Ότι η κυβέρνηση με τις πολιτικές της δημιουργεί αυτές τις υστερικές καταστάσεις.

Ζούμε στην Ελλάδα της αντεστραμμένης πραγματικότητας. Το παράλογο το βαφτίζουν λογικό. Και προσπαθούν να το επιβάλλουν, μέσα από την πλύση εγκεφάλου των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών που ελεγχουν.  Δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν. Ελέγχουν την σκέψη μεγάλης μερίδας του κόσμου!

Οι σημαίες είναι πολλές. Οι πατρίδες είναι πολλές. Οφείλουμε στην πατρίδα της αντεστραμμένης πραγματικότητας, της παράνοιας και του μίσους, ν’ αντιτάξουμε την πατρίδα του ήθους, της Δημοκρατίας και της ήρεμης αποφασιστικότητας. Την δικιά μας πατρίδα.

Θα τους κλείσουμε τον δρόμο. Δεν θα περάσουν.

κουτι πανδώρας