του Νίκου Λακόπουλου
Με ένα τρόπο αξιοθαύμαστο ο Αλέξης Τσίπρας αφού έπεσε σηκώθηκε αμέσως και διεκδικεί ένα ποσοστό που αν φτάσει το 30% θα πρέπει να θεωρηθεί νίκη, αφού η συντριβή που ήθελαν η Νέα Δημοκρατία και ακόμα πιο πολύ το Κινάλ, μαζί με όσους θα ανακουφιστούν από την πτώση της κυβέρνησης δεν επήλθε. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ο ισχυρός πόλος της δημοκρατικής παράταξης και η Προοδευτική Συμμαχία θα διευρυνθεί την επόμενη των εκλογών, αν το Κινάλ μπει στην κυβέρνηση.
Φυσικά όλα είναι ανοιχτά ως τις εκλογές και πολλοί πιστεύουν πως τέσσερις βδομάδες είναι αρκετές για να «ξετρυπώσουν» τον Μητσοτάκη και να τον αναγκάσουν να αποκαλύψει το κυβερνητικό του σχέδιο και να χάσει τις εκλογές. Είναι όσοι πίστευαν πως ο φόβος της δεξιάς επιστροφής θάφερνε στις κάλπες ψήφους όσων απογοητεύτηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα και έτσι βοήθησαν στην ήττα στις ευρωεκλογές που οφείλεται και στην μακαριότητα της αυτοδοξαζόμενης κυβέρνησης με το «τεράστιο έργο» και την υποτίμηση του αντιπάλου.
Το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» είναι ένα σύνθημα της δεκαετίας ΄70 και αναφέρεται σε μια Δεξιά που δεν υπάρχει πια, άσχετα αν η επόμενη θα είναι μια σκληρή δεξιά με νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να αναμετρηθεί με ένα σκιάχτρο που κατασκεύασε που δεν φόβισε τους ψηφοφόρους που είναι συνταξιούχοι κι ψήφισαν αυτόν που θα τους κόψει τις συντάξεις, δημόσιοι υπάλληλοι που θα τους απολύσει, ελεύθεροι επαγγελματίες που ενώ τους επέβαλλε την φορολογία η συγκυβέρνηση Νέας- Δημοκρατίας -ΠΑΣΟΚ και άλλες κυβερνήσεις, τιμώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ γι΄αυτό.
Την Δευτέρα στο Μέγαρο Μουσικής ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται ότι κατάλαβε πως αντί να παρουσιάζει το αποτρόπαιο πρόσωπο της δεξιάς θα πρέπει να δείξει το φωτεινό πρόσωπο της Αριστεράς, ένα θετικό πρόγραμμα για το μέλλον. Και απάντησε στις «καλύτερες δουλειές για όλους» με τον στόχο της δημιουργίας 500.000 νέων θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης σε ορίζοντα τετραετίας, το σχέδιο στήριξης των νέων εργαζομένων και των γυναικών, τα κίνητρα για προσλήψεις νέων, και βεβαίως την νέα αύξηση του κατώτατου μισθού.
Η ανάδειξη αυτής της θετικής ατζέντας την ώρα που ο Σταϊκούρας αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για απολύσεις στο δημόσιο και ο Μητσοτάκης ανεβάζει τον ΦΠΑ στα φάρμακα τη μια μέρα και την άλλη τον ξανακατεβάζει. Εμμένει στο λιγότερο κράτος, αλλά χωρίς απολύσεις -τελικά ούτε όσων προσέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγε πιο παλιά- αλλά και λιγότερους φόρους -δηλαδή μείωση των κοινωνικών δαπανών. Και αφήνει την κ. Ξαφά να μιλά για μείωση συντάξεων, τον κ. Στουρνάρα για το κράτος που δεν μπορεί να καλύπτει τις δαπάνες και πρέπει να πάμε σε ιδιωτική ασφάλιση και τον ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως πάμε σε νέο μνημόνιο και πως ο Μητσοτάκης ξαναφέρνει του ΔΝΤ.
Ο πρώτος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως σε μια ιδεολογική-προγραμματική αντιπαράθεση ανάμεσα σε μια κρατική αντίληψη για την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, τον ίδιο τον ρόλο του κράτους και την ιδιωτική πρωτοβουλία και την ελεύθερη αγορά ο ψηφοφόρος ψηφίζει «δεξιά» κι όχι μια Αριστερά που θέλει ακόμα κρατικά πανεπιστήμια με μια αντίληψη ξεπερασμένη που δεν αντιλαμβάνεται ότι τον νεοφιλελευθερισμό μπορεί να τον αντιμετωπίσει μια φιλελεύθερη Αριστερά κι όχι η λατρεία «σοβιετικών μοντέλων».
Ο δεύτερος είναι πως επιχειρεί να ψηφοθηρήσει όπως έκανε και με την 13η σύνταξη και τα προεκλογικά δώρα που δεν απέδωσαν καρπούς στοχεύοντας σε ψήφους κομμάτων που διαλύονται και πολίτες που απέχουν που όμως δεν θα τσιμπήσουν με κόλπα που αν απέδιδαν παλιά δεν αποδίδουν πλέον. Είναι καλύτερα να λες όπως ο Τσακαλώτος «έχουν δίκιο οι άνθρωποι- δεν βελτιώσαμε τις ζωές τους» από το ότι δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν και θα …στρώσουν μπροστά στον κίνδυνο της δεξιάς.
Οι ΑΝΕΛ που κάποτε πήραν 671.324 ψήφους δεν έχουν τίποτα να δώσουνκι ό,τι απέμεινε το στέλνει ο Καμμένος στον Μητσοτάκη -που νίκησε και του εύχεται και καλή «πολιτική αλλαγή». Το Ποτάμι με 377,662 ψήφους κάποτε έχει ισχνό εκλογικό σώμα και μπορεί να λειτούργησει ως όχημα μεταφοράς ψήφων από τον χώρο του παλιού ΠΑΣΟΚ στον Μητσοτάκη.
Μένει μια μεγάλη δεξαμενή από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015, αλλά δεν ψήφισαν Νέα Δημοκρατία ή Κινάλ στις ευρωεκλογές και μπορεί να τιμώρησαν τον Αλέξη Τσίπρα τον Μάη και να σκέφτονται να τιμωρήσουν και τον Μητσοτάκη τώρα. Σ΄αυτούς στοχεύει και η Φώφη Γεννηματά διώχνοντας τον Βενιζέλο -που της χαλάει την εικόνα σε ένα ιδιόμορφο αγώνα όπου ενώ πλησιάζει ο Μητσοτάκης την κυβέρνηση, αυτή στοχεύει στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς ένα ποσοστό κοντά στο 30% για τον ΣΥΡΙΖΑ, όποια κι αν είναι η διαφορά του με την Νέα Δημοκρατία, θα αποτελεί μεν ήττα στις εθνικές εκλογές, αλλά μια στρατηγική νίκη, ως βασικός και ισχυρός πόλος της δημοκρατικής παράταξης: θα είναι σα να έχει πάρει την εντολή για τον σχηματισμό της μεθεπόμενης κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να οργανώσει την επιστροφή -που δεν είναι σίγουρο πως θα αργήσει τέσσερα χρόνια- με ποσοστά που θα υπερβαίνουν το 36% του 2015 σε ένα δικό του «1981» -το πραγματικό δικό του «ραντεβού με την Ιστορία».
Τα σενάρια μη αυτοδυναμίας και ακυβερνησίας δεν οδηγούν πουθενά. Αν το Κινάλ αρνηθεί να συμμετέχει στην κυβέρνηση και γίνουν εκλογές με απλή αναλογική, ο ΣΥΡΙΖΑ- χωρίς τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το Ποτάμι στη Βουλή, όπως και της Ένωσης Κεντρώων, δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, ακόμα κι αν έλθει πρώτος. Άλλωστε και τώρα αν έλθει πρώτος στις εθνικές εκλογές η χώρα θα μπει σε περιπέτειες με το Κινάλ να γίνεται ένας απρόθυμος ρυθμιστής μιας κυβέρνησης με το κόμμα του οποίου επιδιώκει την στρατηγική ήττα και τον …θάνατό του.
Ο Αλέξης Τσίπρας πηγαίνοντας σε εκλογές το 2015, ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης το 2019 -χωρίς να είναι απαραίτητο, προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, αν και μπορούσε να πάει σε εκλογές τον Νοέμβριο, έδειξε πως επιδιώκει καθαρές λύσεις -πιθανόν έχοντας πληρώσει ακριβά την συνεργασία με τον Καμμένο.
Ο ρεαλιστικός στόχος λοιπόν είναι να αυξήσει τα ποσοστά του ο Σύριζα- Προοδευτική Συμμαχία και να περιορίσει την δύναμη της Νέας Δημοκρατίας στα όρια που θα την καθιστούν ευάλωτη στις πολιτικές εξελίξεις: μια κυβέρνηση που εκλέγεται για να φέρει «καλές δουλειές για όλους» και προαναγγέλλει την μείωση του κοινωνικού κράτους θα βρεθεί απέναντι στις δεσμεύσεις της, την λαϊκή κατακραυγή, την εσωκομματική αντιπολίτευση και τα ελληνικά «Κίτρινα Γιλέκα». Μπορεί πιο σύντομα από όσο θα περίμενε κανείς.
Τα καμπανάκια των Βρυξελλών που χτυπάγαν για τον Τσίπρα θα χτυπήσουν για όποια κυβέρνηση προκύψει -με δεδομένο ότι όλα τα κόμματα εξουσίας ψήφισαν την μη περικοπή συντάξεων, τη μη μείωση του αφορολόγητου κι ό,τι ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του λαού. Οι προσφορές προ των εκλογών θα τελειώσουν σε ένα μήνα και η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά στον λογαριασμό όσων υποσχέθηκε.
Πολλές και καλές δουλειές, λιγότερη φορολογία, επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές -που μπορεί να σημαίνει ή ότι αυτή δεν θα υπάρξει ή ένα νέο μνημόνιο. Προς το παρόν ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει μία επιλογή: αν θα επιλέξει την σταθερή και αργή πορεία που του προτείνει ο συμβιβασμένος ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα ρίξει τα ζάρια για ένα «λαμπρό μέλλον» (!) όπως υπόσχεται ο Άδωνις Γεωργιάδης που μπορεί να μην είναι καθόλου λαμπρό, αλλά ένα πισωγύρισμα όχι μόνο στην εποχή Σαμαρά- Βενιζέλου, αλλά σε κάτι χειρότερο με λιγότερες δουλειές και περισσότερη ανεργία, λιτότητα και λουκέτα επιχειρήσεων.
Προς το παρόν η αναιμική ανάπτυξη με επιδόματα -που πάνε στην αγορά θα επιχειρηθεί να αυξηθεί με λιγότερους φόρους που θα φέρουν ανάπτυξη, αφού μάλλον ο μικρομεσαίος που θα πληρώνει 300-500 ευρώ λιγότερο φόρο κάθε χρόνο θα τα …επενδύει. Ή η φανφαρόνικη πολιτική της μεγαλύτερης απάτης -που «δεν υπόσχεται τίποτα» του Κυριάκου Μητσοτάκη -γιατί τα υπόσχεται αόριστα όλα- απέναντι στον «ψεύτη» Τσίπρα θα έχει περάσει.
Και μαζί με πολλές και «καλές δουλειές, καλοπληρωμένες» θα έχει νικήσει -μην ξεχνάμε και το πελατειακό κράτος -του Τσίπρα- και την …οικογενειοκρατία όπως φάνηκε αυτές τις μέρες: ο Τραγάκης της ΝΔ έχει διορίσει κόρη, νύφη και γαμπρό, η Τασία Χριστοδουλόπουλου πήγε να αποσπάσει την κόρη της- που μπήκε στο δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ,-και παρατήθηκε- αλλά η… Ντόρα Μπακογιάννη ήταν αυτή που κατήγγειλε τον Τσίπρα για τον «μπάρμπα στην Κορώνη».
Υ.Γ. Πριν πείτε «ευτυχώς που ο Τραγάκης δεν είχε και γιο να διορίσει να θυμίσουμε πως ο πρόεδρος της ΝΔ «έκοψε» τον γιο του Γιάννη Τραγάκη, Παναγιώτη, από υποψήφιο, όταν προεξόφλησε την υποψηφιότητα του γιου του:
«Εχω πάρει ήδη την απόφασή µου, την οποία έχω γνωστοποιήσει στον πρόεδρο του κόμματος και την έχει αποδεχθεί. Στις επόμενες εκλογές, υποψήφιος, αντί για μένα, στη Β’ Περιφέρεια Πειραιά -που με τίμησε από το 1974 και έτσι είμαι ο αρχαιότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, έχοντας εκλεγεί 13 φορές- θα είναι ο γιος μου, Παναγιώτης, ο οποίος είναι διδάκτωρ πολιτικός μηχανικός και έχει πέντε παιδιά».
Ο Τραγάκης παρέμεινε στη θέση του και ο γιος του δήλωσε ότι «διαχωρίζει τη θέση του από τους χειρισμούς του πατέρα του, οι οποίοι δεν ανήκουν πλέον στη σύγχρονη πολιτική, αλλά σε προηγούμενες δεκαετίες».
ΥΓ. Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αδελφή του Κυριάκου Μητσοτάκη και μητέρα του Κώστα Μπακογιάννη, νέου δημάρχου της Αθήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου