Πως είναι δυνατόν να είσαι στην συντονιστική επιτροπή του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και σήμερα να συναγελάζεσαι με τον εμετικό Χρήστο Σκαλούμπακα;
του Ορέστη Μεταξά
Ανέκαθεν προσπαθούσα να κατανοήσω τους πρώην αριστερούς που τρέχουν να δώσουν “γη και ύδωρ” στη δεξιά, προκειμένου να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια της στις εκλογές. Ήταν για μένα μια πράξη ακατανόητη. Από όλες τις πλευρές. Πολιτικά, μα προπαντός ηθικά.
Πάντα θεωρούσα ότι μπορεί να ήσουν ΚΚΕ μ-λ, να έγινες για τους δικούς σου λόγους μ-λ ΚΚΕ, μετά επειδή «σου την έδωσε», κατέληξες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από κει έφυγες και πήγες στο ΚΚΕ. Ξαναέφυγες γιατί το θεώρησες κόμμα αυτιστικό. Στο τέλος κατέληξες στην ΛΑΕ. Τώρα σκέφτεσαι αν θα ψηφίσεις Σύριζα ή ΜέΡΑ25. Όλα αυτά γίνονται μέσα στον χώρο που ανήκεις. Την Αριστερά. Με τις σημαντικές διαφορές της, τις φαντασιώσεις της και τα αδιέξοδα της.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Πλεύρης, που βρέθηκαν από το ΛΑΟΣ στην Ν.Δ έκαναν κάτι αυτονόητο. Κινήθηκαν μέσα στον χώρο τους. Την δεξιά και την άκρα δεξιά.
Όλοι αυτοί όμως, οι πρώην αγωνιστές αριστεροί, τι είδαν και συνωστίζονται στην αυλή του Κυριάκου Μητσοτάκη; Ένας πρώην γραμματέας της ΚΝΕ, ένα πρώην μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της, τι γυρεύουν σήμερα στην καρδιά της λειτουργίας της Ν.Δ; Πως είναι δυνατόν να είσαι στην συντονιστική επιτροπή του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και σήμερα να συναγελάζεσαι με τον εμετικό Χρήστο Σκαλούμπακα και τον κανιβαλικό Κώστα Στεφανίδη; Πως είναι δυνατόν να συνυπάρχεις στην Ν. Δ με τους χιλιάδες ακροδεξιούς που περπατούν στον δρόμο της εθνικοφροσύνης, του ρατσισμού και του εθνικισμού; Και αν μας πουν ότι η Ν.Δ διέγραψε τον Σκαλούμπακα και τον Στεφανίδη, απλώς μειδιούμε.
Η αριστερά πάντα έχει στο κέντρο τον άνθρωπο. Μάχεται για τα δικαιώματα των πολλών, την εξάλειψη της κοινωνικής αδικίας, την ισότητα των ανθρώπων. Μπορεί να μην είναι ικανή να το πετύχει. Μπορεί να κάνει τραγικά, έως εγκληματικά λάθη. Όμως οι αρχές της ποτέ δεν ήταν λάθος.
Απέναντι στην κοινωνική δικαιοσύνη της αριστεράς, αντιπαρατίθεται το "ξινό" ύφος της Μιράντας Ξαφά, του Γιάννη Στουρνάρα και όλων αυτών των εμμονικών νεοφιλελεύθερων που σχεδιάζουν "λύσεις", που τους μόνους που δεν θα ευνοήσουν, είναι τους φτωχούς, λαϊκούς ανθρώπους.
Όσο υπάρχει κοινωνική αδικία, οι ιδέες τις αριστεράς είναι αξεπέραστες.
Ένας πρώην αριστερός λοιπόν, τι μπορεί να έχει δει στην ακροδεξιά σφηκοφωλιά της Ν. Δ; Τι τον κάνει να γυρίζει την πλάτη σ’ αυτά που πίστευε κάποτε; Προσπαθώ να τους ερμηνεύσω, να τους κατανοήσω. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί είναι ιδιαίτερα ευφυείς. Φαντάζομαι και ιδιαίτερα φιλόδοξοι έως τυχοδιώκτες. Με αξιοσημείωτες ικανότητες. Θεωρούν ότι μπορούν να διακριθούν και στον απέναντι πολιτικά χώρο. Οι χώρος αυτός τους δίνει ευκαιρίες ανέλιξης. Δεν έχει δα και πολλούς με το μυαλό τους! Κι η αριστερά; Τους “κούρασε”. Ατέρμονα χρόνια ενδοσκόπησης.
Άλλαξαν. Ενδιαφέρονται πλέον γιά καριέρες, χρήματα, να γίνουν κολλητοί με την άρχουσα τάξη του χρήματος. «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας!»
Όμως το τίμημα δεν είναι μικρό. Έχουν χάσει τον εαυτό τους. Έχουν χάσει τους συντρόφους τους που μαζί “ονειρευόταν”. Ανεδαφικά πράγματα; Ανεδαφικά. Όμως γεμάτα ρομαντισμό και ανιδιοτέλεια.
Ο Φάουστ πούλησε την ψυχή του στον Μεφιστοφελή, προκειμένου να ξανάβρει τη νεότητά του. Εκείνοι, πουλάνε την ψυχή τους στην δεξιά και την ακροδεξιά, για τα αξιώματα, τα χρήματα και την εξουσία.
Αξίζουν τον οίκτο μας!
κουτι πανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου