Καμία αφίσα δεν κολλήθηκε, σαν χνώτο, στα τζάμια του ανθοπωλείου. Και ποιος θα την πρόσεχε; Είναι, άλλωστε, η μέρα φορτωμένη.
Στις 21 Ιουνίου ξεκινάει το καλοκαίρι και στο βόρειο ημισφαίριο έχουμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Είναι η Παγκόσμια Μέρα της Μουσικής. Η Παγκόσμια Μέρα του Ουμανισμού. Η Διεθνής Μέρα..
της Γιόγκα -ο Θεός να μας φυλάξει. Και επειδή είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σκάει πάνω της η Γιορτή του Πατέρα.
Ο κόσμος, λένε, φτιάχτηκε από άνδρες. Όμως αν μετρήσεις τις γιορτές και τα μπουκέτα, νομίζεις ότι γεννήθηκε μόνο από γυναίκες. Η μητέρα θα πάρει τα λουλούδια της σταθερά κάθε Μάη. Ο πατέρας συνήθως θα πάρει άνθη μόνο μία φορά. Και δεν μπορεί να τα δει, ούτε να τα μυρίσει γιατί έχει και ένα μάρμαρο από πάνω του. Ο Θεός είναι ο Άγιος Πατέρας, όμως τα τάματα πηγαίνουν στην Παναγιά. Τη μάνα δεν τραγουδάει και η μούσα; Είναι ζήτημα αν για κάθε εκατό τραγούδια της μάνας υπάρχει ένα του πατέρα. Να, σταματήστε τώρα και μετρήστε. Πόσους πατέρες θα βρείτε μέσα σε στίχους και μελωδίες; Βρήκα το «Γιε μου» και το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα». Μέχρι εκεί. Αν βρήκατε και άλλα, αφήστε τα, παρακαλώ, στα σχόλια.
Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα. Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν. Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα. Όμως δεν θα έπρεπε; Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά. Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο. Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας. Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά είναι σαν του οξυγονοκολλητή, ανέγγιχτο πίσω από τη μάσκα. Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο μαξιλάρι του νούμερα.
Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά. Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή. Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.
Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά, πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει. Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση. Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας. Λένε ότι πρέπει να προλάβεις να ευχαριστήσεις τους γονείς σου πριν τους χάσεις. Μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου. Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν. Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου.
Protagon.gr
της Γιόγκα -ο Θεός να μας φυλάξει. Και επειδή είναι η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, σκάει πάνω της η Γιορτή του Πατέρα.
Ο κόσμος, λένε, φτιάχτηκε από άνδρες. Όμως αν μετρήσεις τις γιορτές και τα μπουκέτα, νομίζεις ότι γεννήθηκε μόνο από γυναίκες. Η μητέρα θα πάρει τα λουλούδια της σταθερά κάθε Μάη. Ο πατέρας συνήθως θα πάρει άνθη μόνο μία φορά. Και δεν μπορεί να τα δει, ούτε να τα μυρίσει γιατί έχει και ένα μάρμαρο από πάνω του. Ο Θεός είναι ο Άγιος Πατέρας, όμως τα τάματα πηγαίνουν στην Παναγιά. Τη μάνα δεν τραγουδάει και η μούσα; Είναι ζήτημα αν για κάθε εκατό τραγούδια της μάνας υπάρχει ένα του πατέρα. Να, σταματήστε τώρα και μετρήστε. Πόσους πατέρες θα βρείτε μέσα σε στίχους και μελωδίες; Βρήκα το «Γιε μου» και το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα». Μέχρι εκεί. Αν βρήκατε και άλλα, αφήστε τα, παρακαλώ, στα σχόλια.
Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα. Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν. Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα. Όμως δεν θα έπρεπε; Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά. Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο. Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας. Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά είναι σαν του οξυγονοκολλητή, ανέγγιχτο πίσω από τη μάσκα. Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο μαξιλάρι του νούμερα.
Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά. Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή. Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.
Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά, πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει. Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση. Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας. Λένε ότι πρέπει να προλάβεις να ευχαριστήσεις τους γονείς σου πριν τους χάσεις. Μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου. Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν. Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου.
Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου