Ποιανού λαγός είναι ο Σημίτης;

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης 

Γνωστό το φαινόμενο του «λαγού» στους δρόμους αντοχής. Βάνεις έναν τύπο να τρέξει γρήγορα και ν’ ανοίξει το ρυθμό της κούρσας και λίγο πριν το τέλος, όταν πια τα έχει παίξει εντελώς από την προσπάθεια, αποσύρεται και πάει να κάτσει στο γρασίδι. Και αναλαμβάνει να σπριντάρει και να κάνει το ρεκόρ, διότι το ρεκόρ είναι το ζήτημα, ο αθληταράς ο μεγάλος που.. 
περίμενε ως εκείνη την ώρα στη δεύτερη θέση. Και αυτό που ήθελε ήταν κάποιου είδους φιλικό ανταγωνισμό που θα τον κράταγε εντός χρόνου και εντός προσπάθειας. Το «λαγουδίνι» δηλαδή, που λέγαμε και στην αρχή!
«Λαγοί», βεβαίως, υπάρχουν και στην πολιτική. Είναι ο άλλος, ας πούμε, αρχηγός κόμματος και θέλει να μετρήσει αντιδράσεις σε μια προσεχή πρωτοβουλία του. Αν τη φοβάται κάπως τη φάση, αν έχει τις ανησυχίες του και τις αμφιβολίες του, δεν θα βγει να την μοστράρει ο ίδιος. Ένα κατώτερο στέλεχος θα βάλει να κάνει τη δήλωση, έτσι στο ξεκούδουνο, σε κάνα κανάλι της κακιάς συμφοράς ή σε κάνα ραδιόφωνο της πορδής. Κι άμα βγει προς τα έξω το στόρι και το μάθουν όλοι, θα μετρήσει ύστερα το αφεντικό το μεγάλο τις αντιδράσεις και θα ενεργήσει ανάλογα. Αν πέσει πατσαβούρα, επρόκειτο περί «προσωπικής απόψεως». Αν αρέσει το σενάριο, θα το υιοθετήσει ασμένως και πάμε παρακάτω…
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος αντί να βγει και να ζητήσει συγγνώμη επί τη συμπληρώσει είκοσι ετών από το μεγάλο, το πολύ μεγάλο, το γιγαντιαίο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, αποφάσισε για μια ακόμη φορά να μας βάλει μυαλό. Μόνο που δεν καταπιάστηκε (σε άρθρο του στη χθεσινή «Καθημερινή») με ζητήματα οικονομικής φύσεως όπως συνηθίζει, αλλά με τα ελληνοτουρκικά. Με τις προθέσεις για την ακρίβεια των γειτόνων μας να ανάψουν φωτιές σε Αιγαίο και Κύπρο, ενόψει εκλογών στις 7 Ιουλίου. Όπου «η έντονη πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα λόγω των εκλογών δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για δράσεις» σύμφωνα με τον Σημίτη, προσομοιάζοντας στο θλιβερό περιστατικό των Ιμίων.
Τα οποία Ίμια τα προσπερνάμε με μια φράση που είναι λίγο να σου πέφτει το μαλλί:

«Η τουρκική ηγεσία τότε θέλησε να εκμεταλλευθεί την κρίση που προκάλεσε η ασθένεια του Ανδρέα Παπανδρέου, η παραίτησή του, και η εκλογή νέας ηγεσίας, για την οποία πίστεψε ότι μπορεί να την αιφνιδιάσει».

Πίστεψε ότι μπορεί να την αιφνιδιάσει, έτσι ακριβώς το γράφει λέξη προς λέξη. Λέξη προς λέξη. Εν τω μεταξύ δεν έχει ακόμη στεγνώσει το δάκρυ από τις μανάδες του Γιαλοψού, του Καραθανάση και του Βλαχάκου…
Ας πάρω όμως μια βαθιά αναπνοή κι ας μην αρχίσω τα γαμωσταυρίδια. Για «λαγούς» σας υποσχέθηκα να μιλήσω και οφείλω να τοποθετηθώ επ’ αυτού. Πάμε με τα λόγια του κυρ Κώστα:

«Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, την συμπαράσταση τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των ΗΠΑ».

Χαζομαρίτσες για σχολικά εγχειρίδια θα σκεφτόταν κανείς, αν δεν σκόνταφτε το μάτι του στο «όχι πάντα ευχάριστες λύσεις». Κι αν δεν αναρωτιόταν τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «όχι πάντα ευχάριστες», σε ένα άρθρο που είναι αφιερωμένο στην υφαλοκρηπίδα, στην αιγιαλίτιδα και στην ΑΟΖ; Τι πιστεύει δηλαδή ο Σημίτης ότι πρέπει να δώσουμε, για να «κατοχυρώσουμε την ειρήνη στην περιοχή»; Λίγα, πολλά, τα πάντα; Και σε ποιόν απ’ όλους θα πρέπει να κατεβάσουμε τα βρακιά; Στους Τούρκους, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις ΗΠΑ; Και στους τρεις; Με τέτοιο τάιμινγκ που επέλεξε ο πρώην πρωθυπουργός για να στείλει το μήνυμά του, έχω άδικο ύστερα εγώ να τον χαρακτηρίζω «λαγουδάκι» με μεγάλα αυτιά;

 newpost.gr