Κακοποίηση μιας υπέροχης λέξης

του Τάσου Παππά

«Ψηφίζουμε Νέα Δημοκρατία, για να έρθει στον τόπο η πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη», φωνάζουν ο αρχηγός του κόμματος, τα στρατευμένα μέσα ενημέρωσης και τα στελέχη της, είτε ανήκουν στην ακροδεξιά πτέρυγα είτε ανήκουν στη φιλελεύθερη.

Από πρωτοτυπία, πάντως, σκίζουν. Κλεμμένο είναι το κεντρικό σύνθημα της Δεξιάς. Η λέξη αλλαγή ήταν το σήμα κατατεθέν του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981. Τότε πράγματι είχε νόημα να μιλάς για αλλαγή. Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ο βασικός ήταν ότι πρώτη φορά από τη λήξη του εμφυλίου απειλούνταν σοβαρά και σε όλα τα επίπεδα το κράτος της Δεξιάς από ένα ριζοσπαστικό κίνημα που υποσχόταν βαθιές τομές παντού: στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στη σχέση της χώρας με την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, στη δημόσια διοίκηση, στους θεσμούς.

Ολες οι προηγούμενες προσπάθειες της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης να αμφισβητήσει το μετεμφυλιακό καθεστώς και την κολοβή κοινοβουλευτική δημοκρατία είχαν αποτύχει παταγωδώς. Φρόντισαν για αυτό το παρακράτος, το παλάτι, η ένστολη Δεξιά, οι εκδότες της εποχής, η οικονομική ελίτ και ο ξένος παράγοντας που έκανε κουμάντο στη χώρα. Το πώς εννοούν στη Νέα Δημοκρατία την πολιτική αλλαγή είναι ένα ερώτημα:

• Αραγε ποιον Κυριάκο Μητσοτάκη να πιστέψουμε; Αυτόν που υποστηρίζει ότι το κόμμα του θα έρθει για να ενώσει τους Ελληνες και να εξουδετερώσει το κλίμα διχασμού ή αυτόν που λέει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν η χειρότερη της μεταπολίτευσης και πρέπει «τελειώνουμε μ’ αυτούς όχι μόνον γι’ αυτά που έκαναν αλλά και γι’ αυτά που σκέφτονται»; Αυτόν που στέλνει μήνυμα στους Τούρκους από το Καστελόριζο ότι οι Ελληνες είναι μια γροθιά όταν υπάρχει εθνικός κίνδυνος ή αυτόν που αγκαλιάζει τους μακεδονομάχους, φλερτάρει με τους εθνικιστές και κατηγορεί τον Τσίπρα για μειοδοσία στο Μακεδονικό;
• Αραγε ποιον από τους δύο αντιπροέδρους της Ν.Δ. να πιστέψουμε; Τον Κωστή Χατζηδάκη που δεν χαρακτηρίζει εχθρούς τους πολιτικούς αντιπάλους του ή τον Αδωνη Γεωργιάδη που τάζει Ειδικά Δικαστήρια σε όποιον ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι είναι φίλος των μπαχαλάκηδων;
• Αραγε να πιστέψουμε την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Νίκο Δένδια που κρατάνε την πολιτική αντιπαράθεση σ’ ένα πολιτισμένο επίπεδο ή τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά που ο λόγος του στάζει αίμα και εκτοξεύει απειλές του τύπου «θα τους τελειώσω»;
• Αραγε να πιστέψουμε τον Μάκη Βορίδη ο οποίος θεωρεί ότι η Αριστερά έχει ελαττωματικές ιδέες και έχει ζητήσει απ’ τον αρχηγό του να επινοήσει τρόπους ώστε να μην πέσει ξανά η χώρα στα χέρια των άπλυτων μαδουριστών ή τον πρώην αρχηγό του κόμματος Βαγγέλη Μεϊμάρακη, ο οποίος έχει εκφράσει δημοσίως τη διαφωνία του επειδή ο αρχηγός του κόμματος έχει επιτρέψει να δίνουν τον τόνο στη δημόσια συζήτηση οι παράγοντες που προέρχονται από τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη;

Ο ρεβανσισμός και το μίσος κυριαρχούν σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς και στις διευθυντικές ομάδες που διοικούν τα φιλικά ΜΜΕ. Εύλογα αναρωτιέται ο Αντώνης Λιάκος («Εφ.Συν.» 10-6-2015): «Και η Αριστερά; Οφείλει να ζητήσει συγγνώμη γιατί διανοήθηκε να υπάρξει. Ολη αυτή η συζήτηση περί συγγνώμης σήμερα οδηγεί στην απαξίωση, αύριο στην ποινικοποίηση. Αν δεν τους σταματήσουμε τώρα».

Ανάγωγα

Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης ανακοίνωσε τη διενέργεια ανοικτού διεθνούς διαγωνισμού για την κατεδάφιση αυθαίρετων κτισμάτων στη Μακρόνησο. Ρωτήσατε, κ. Σταθάκη, τους Σκαλούμπακες και τους Αϊβαλιώτηδες της Δεξιάς μήπως έχουν άλλα σχέδια για τον «νέο Παρθενώνα»;

efsyn