Τα λαμέ όνειρα

της Τζώρτζιας Ρασβίτσου
O λαός έδωσε χρώμα στην πατρίδα: Γαλάζια πατρίδα, του χρήσιμου λαού της λήθης. Του μεγαλόψυχου, που δίνει άφεση αμαρτιών: στα ράντσα στα νοσοκομεία, την ανασφάλιστη εργασία προγραμμάτων απασχόλησης τύπου stage,  τις οριζόντιες περικοπές, τις φωτοτυπίες στα σχολεία ελλείψει βιβλίων, τα μεγάλα σκάνδαλα Siemens, Novartis, ΚΕΕΛΠΝΟ, Ερρίκος Ντυνάν που παίχτηκαν σε βάρος του, φουσκώνοντας τις τσέπες των πολιτικών, τις λίστες Lagard, Μποργιανς, τα υποβρύχια που έγερναν, το C4I, τις μαύρες σακούλες με τα χρήματα της Siemens που πήγαιναν στα μαύρα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και τα δάνεια του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του «Κήρυκα Χανίων», που είναι γνωστό πως ακόμα κι αν διαγραφούν, δεν χάνονται, αλλά «κάποιος» θα τα πληρώσει.

Όταν έγιναν γνωστά όλα τα παραπάνω, άστραψαν σαν χαστούκι στα μούτρα του λαού. Πόνεσαν περισσότερο από τη φτώχια που τον δέρνει. Όπως οι Αθηναίοι τιμώρησαν τον Φρύνιχο, επειδή με ένα ποίημα του τους θύμισε την καταστροφή της Μιλήτου και τους έκανε να κλάψουν, έτσι και οι σύγχρονοι έλληνες τιμώρησαν τον Σύριζα για την αλαζονεία του να τους θυμίσει πόσο πολύ έχουν εξαπατηθεί από τους γαλαζοπράσινους πολιτικούς. Του επιστρέφουν λοιπόν το χαστούκι: «Κι εσύ είσαι ψεύτης» και αναφέρονται στο δημοψήφισμα.

«Η Ελλάδα έγινε μπλέ στο χρώμα της πατρίδας», επαναλαμβάνουν εκδικητικά. Μόνο που αυτή η πατρίδα της χλιδής, των σκανδάλων, των πλούσιων πολιτικών οικογενειών και των ποδοσφαιρικώνν παραγόντων, δεν έχει καμία σχέση με την πατρίδα του εργαζόμενου, του άνεργου, του μέχρι πριν λίγο ανασφάλιστου, του κοινού θνητού  φορολογούμενου. Αυτό το  μπλε, δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου «όμορφη και παράξενη πατρίδα».


Θα χαιρόμουν αν η τιμωρία του Σύριζα ερχόταν από ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά του λαού, για την αξιοπρέπειά του, που αντιδρούν στην καταπίεση και τη διαφθορά, που βγαίνουν στον δρόμο για να υπερασπιστούν τους μισθούς τους, τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Όμως, τα λαμέ όνειρα πήραν εκδίκηση κάνοντας βαθιά υπόκλιση στην εγχώρια ελίτ, έκθαμβα μπροστά στους καμπινέδες του Πατούλη, σε μια δουλοπρεπή συνύπαρξη με τα τζάκια (η άγνοια του καυσόξυλου). Η ελίτ έδωσε το χρώμα του lapis lazuli στην πατρίδα. Η αποπολιτικοποίηση, ο συντηρητισμός, ο νέο-πουριτανισμός, η αδαημοσύνη, η λήθη, η έλλειψη ταξικής συνείδησης, ο φόβος και άλλα τόσα δεινά που κρύβονται πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα των μεγαλοαστών παραγόντων, είναι χαρακτηριστικά του επιθανάτιου ρόγχου μιάς γερασμένης εποχής. Μέσα από την θρηνωδία του ψυχομαχητού, ακούγεται ο χτύπος της  καρδιάς του νέου κόσμου. Θα μείνουμε μπουρδουκλωμένοι  στον μίτο της Αριάδνης να γυρίζουμε γύρω από το τέρας ή θα τρέξουμε στο φως;
tvxs