Ένας χρόνος από την αθώωση της Ηριάννας και του Περικλή

του Χρήστου Ξανθάκη 

Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε το καλύτερο πρόσωπό της. Πριν από ένα χρόνο ακριβώς η Ηριάννα και ο Περικλής απέφυγαν την καταδίκη για κακές παρέες. 
Ναι, έτσι όπως το γράφω, γιατί δεν είχαν την έμπνευση να σκανάρουν τους ανθρώπους που.. έπιναν καφέ ή έπιναν κρασί τα πρωινά τα απογεύματα, τα βράδια. Πριν από ένα χρόνο, η ελληνική δικαιοσύνη απέφυγε ένα μεγάλο, ένα μέγιστο φιάσκο!
Είχα γράψει τότε τα κάτωθι στο Newpost και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τα επαναλάβω:

Με το που άκουσα την απόφαση, με το που άκουσα την αθωωτική απόφαση, με το που άκουσα την ομόφωνη αθωωτική απόφαση για την Ηριάννα και τον Περικλή, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι:
Βγάλε με βόλτα απόψε
πήγαινέ με σε μέρη που έχει μουσικές και κόσμο
που έχει πιτσιρικάδα ζωηρή
οδήγα το αυτοκίνητό σου
γιατί δεν ξαναγυρνάω στο σπίτι
δεν έχω σπίτι
δεν έχω σπίτι πια
Από το “There’s a light that never goes out” είναι τα ανωτέρω, από το τραγούδι των Smiths και μπορώ να τα φανταστώ αυτά τα λόγια να αιωρούνται πάνω απ’ τα κεφάλια της Ηριάννας και του Περικλή, όπως αιωρούνται οι διάλογοι στα μπαλονάκια των κόμικς. Μπορώ να κατανοήσω τη λαχτάρα τους για μουσικές και για κόσμο, πιτσιρίκια είναι κι αυτοί, 28 χρονών εκείνη, 34 χρονών εκείνος, στην αυγή της ζωής τους, δώδεκα μήνες φυλακή γαμώ την τρέλα μου, βγάλε με βόλτα απόψε!
Μπορώ επίσης να οραματιστώ, σαν προφήτης του παλιού καιρού, το φως στα μάτια της Ηριάννας και του Περικλή. Το φως που δεν έσβησε ούτε ένα λεπτό, ούτε μια ώρα, ούτε μια μέρα, ούτε μια βδομάδα, ούτε ένα μήνα, ούτε ένα χρόνο πίσω από τα κάγκελα. Αυτή τη λάμψη που ξεχωρίζει τους ζωντανούς από τα ζόμπι και δεν μας αφήνει να ξεπέσουμε στην ξεφτίλα. Αυτό το φως που δεν σβήνει ποτέ και δεν θα σβήσει ποτέ, εκεί θα μείνει, φάρος αιώνιος μέσα στα σκοτάδια και στον ζόφο…
Συγχωρέστε μου τον συναισθηματισμό, αλλά τέτοιες ώρες δεν ξέρω πως αλλιώς να εκφρασθώ. Αύριο ίσως το γυρίσουμε ξανά στην πλάκα και σκιστούμε στο γέλιο για τα ταξίδια στη Βαρκελώνη και τις συναυλίες του Ψαραντώνη. Για την ώρα όμως, η συγκίνηση κερδίζει τον πρώτο ρόλο, μαζί με την ανακούφιση για την ομόφωνη αθωωτική απόφαση υπέρ του Περικλή και της Ηριάννας. Για κάτσε μισό λεπτό να το ξαναγράψω, καλό ακούγεται:
Ομόφωνη αθωωτική απόφαση υπέρ του Περικλή και της Ηριάννας.
Ναι, ακούγεται σαν γέλιο μικρού παιδιού!
Ας λάμψει λοιπόν αυτό το φως κι ας είναι και τόσο δα. Όσο ελάχιστο κι αν μοιάζει, θα φωτίσει τη χαρά μας και θα μας δείξει το δρόμο. Την οδό της συμπόνιας, της αγάπης, της ανθρωπιάς, της κοινής λογικής γιατί όχι; Γιατί απαιτείται και ολίγη κοινή για να καταλάβεις πόσο μπούρδες ήταν οι κατηγορίες εναντίον του Περικλή και της Ηριάννας. Πόσο σαθρή η υπόθεση όλη και πόσο αίολα τα επιχειρήματα της απέναντι πλευράς. Αλλά τώρα μας τελείωσαν οι μαλακίες. Τώρα έχει βόλτα με το αυτοκίνητο, σε μέρη με μουσικές και με κόσμο. Και πίσω δεν ξαναγυρνάω. Δεν ξαναγυρνάω, ούτε μια στιγμή!

 newpost.gr