Η κνίτισσα…

του Χρήστου Ξανθάκη

Όταν εμφανίζονται σε πρώτο πλάνο τα νέα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων

Σήμερα το είχα σκοπό να κάτσω να γράψω γι’ αυτό το λουλούδι τον Μακρόν. Που είναι πλέον αναγκασμένοι οι Γάλλοι να τον ψηφίσουν, για να μην τους κάτσει στο σβέρκο η Λεπέν. Και άνευ απροόπτου συγκλονιστικού θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας και θα δρομολογήσει «μεταρρυθμίσεις» που θα ξηλώσουν κατακτήσεις εργατικές και κοινωνικές αιώνων ολόκληρων. Από την εποχή της επανάστασης, για να το πω με κάπως μεγαλύτερη ακρίβεια και να καταλαβαινόμαστε. Διότι αυτό που θέλει να κάνει ο Μακρόν είναι αφενός να επισημοποιήσει (να μπετονάρει που θα έλεγε κι η Όλγα Τρέμη) την κοινωνία των δύο τρίτων και αφετέρου να προετοιμάσει το έδαφος για την κοινωνία του ενός τρίτου. Κι όποιος πρόλαβε ν’ ανέβει στο τραίνο, ανέβηκε…

Αλλά για ποιο λόγο να χαλάμε τις καρδιές μας παραμονή τριημέρου; Και γιατί να ασχολούμαι με έναν μπαγλαμά εξ εσπερίας, όταν μπορώ να πατσαβουριάσω τον απαστράπτοντα αστέρα της εγχώριας φιλελέ διανόησης; Τον Νίκο Δήμου με τ’ όνομα, που εδώ και τρεις ημέρες απασχολεί τα social media με την αφροσύνη του. Υπενθυμίζω το επίμαχο τουί στην αρχική εκδοχή του:

Αν ο Αλέξης αντί για την κνίτισα Περιστέρα είχε ερωτευθεί την καθηγήτριά του, ίσως είχε γίνει ο Έλληνας Μακρόν. Τώρα όμως έμεινε αμόρφωτος.

Το οποίον μας κάνει φουλ μισογυνισμό βεβαίως, μιας και ο φιλόσοφος δεν είχε καν τα σκώτια να επιτεθεί ευθέως στον πρωθυπουργό και την έπεσε στην σύζυγό του. Δεν θέλω όμως να σταθώ εκεί, μιας και συνάδελφοι άξιοι το έχουν αναλύσει το ζήτημα. Εκείνο που θέλω να θίξω σήμερα είναι τα καινούρια, τα φρέσκα, τα νέα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που μοιράζουν τα καϊνάρια της φιλελέ διανόησης.

Διότι τι άλλο από πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων είναι να κρίνεις τη διάνοια, της ικανότητες, το περιεχόμενο κάποιου και κάποιας από την συμμετοχή τους μια φορά κι έναν καιρό σε κομματικούς οργανισμούς; Λες και δεν έχει περάσει η μισή Ελλάδα από την ΚΝΕ, λες και η απολύτως συντριπτική πλειοψηφία όσων πέρασαν από την ΚΝΕ δεν είναι σήμερα χρήσιμα και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας αλλά ξερνάνε στους υπονόμους τύφλα απ’ το πιοτί. Λες και είναι τατού ανεξίτηλο η ένταξή σου κάπου, κάπως, κάποτε που πρέπει να συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή. Ή μήπως αστέρι στο μπράτσο;

Αυτά συμβαίνουν άμα κάθεσαι στο γραφείο σου και βουτάς την πένα σου στο δηλητήριο αντί να κατεβαίνεις στο δρόμο να διεκδικήσεις δικαιώματα. Παρέα με τα Κνιτάκια, γιατί όχι, παρέα με τα Κνιτάκια που φωνάζουν, παλεύουν, ζορίζονται, που παίζουν και κάνα κλωτσομπουνίδι με τα φασισταριά. Γιατί η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές που έλεγε και ο Μπίρμαν, δεν βγαίνει από πρόσωπα καλοσυνάτα. Η δύναμη βγαίνει από όσους δεν φοβούνται να δώσουν κάτι παραπάνω από την ψήφο τους στον αγώνα. Κι όχι από όσους ξεφτίλες αναπολούν τις εποχές που σε άφηνε χωρίς δουλειά ο χωροφύλακας χωρίς δουλειά γιατί είχες «φάκελο»…

http://newpost.gr