Μακρόν ο Μακρόν

Συντάκτης: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής

Καχύποπτοι απέναντι στην Ιστορία όπου αρκεί ένας ενοχλητικός κόκκος άμμου στην ουρήθρα του Καίσαρα για να αλλάξουν μεμιάς τα πράγματα και να καταλήξουν σε καταστάσεις που κανείς δεν είχε υποψιαστεί τη σημασία και τις συνέπειές τους, θα αναρωτηθούμε μήπως οι γαλλικές προεδρικές εκλογές έχουν τέτοια χαρακτηριστικά.

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δίνουν την εικόνα μιας χώρας χωρισμένης σε τέσσερα μέρη αν υπολογίσουμε πως δύο υποψήφιοι εξασφάλισαν (χοντρικά) μερίδιο προτίμησης 19%, υπολειπόμενοι των δύο πρώτων, που απέσπασαν 24%.

Υπάρχουν έτσι τέσσερις Γαλλίες: μικρές πόλεις απέναντι σε μεγάλες πόλεις (με βαρύνουσα, όπως πάντα, σημασία του Παρισιού), φτωχές περιοχές απέναντι σε πλούσιες περιοχές, παραμελημένες επαρχίες απέναντι σε υποσχόμενες, παραδοσιακές κοινωνικές αρχές απέναντι σε αναδυόμενες τεχνοκρατικές και τεχνολογικές εισβολές.

Η πολιτική ζωή της Γαλλίας διακρίνεται από αποχρώσεις πολιτικών εννοιών και πολεμικής, δεν είναι ωστόσο παρακινδυνευμένο να υποστηρίξουμε πως η Δεξιά και η Αριστερά δεν απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, υποστηρίζοντας τους μικρούς, τους παραμελημένους, τις παραδόσεις, την άρνηση της υποταγής στην πλημμυρίδα των αλλαγών.

Εχασαν, επειδή δεν αντιλήφθηκαν πως οι πολιτικές τους θέσεις δεν έχουν το ακροατήριο που θυσιάστηκε γι’ αυτές από την Επανάσταση του 1789 ώς τις τελευταίες δεκαετίες. Ο συγχρωτιζόμενος με τη μία ή την άλλη πλευρά κατά περίπτωση κόσμος της σοσιαλδημοκρατίας έχασε την ακροβασία του και γκρεμίστηκε, όποιο δίχτυ προστασίας υπήρχε δεν τη συγκράτησε. Η Γαλλία έπαψε μεμιάς να τρώει την ίδια σαλάτα (macédoine).

Η πολιτική ζωή της Γαλλίας διακρίνεται επίσης από μια συνεχή επαναστατικότητα, που εξαντλήθηκε στις διαβαθμίσεις του τρίπτυχου ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα και βρήκε διέξοδο στον πάντα ισχυρό εθνικισμό, που εκπροσωπείται δυναμικά από το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, τίτλος που υπενθυμίζει το μεγαλείο της χώρας, τη μοναδική της φυσιογνωμία, τον Διαφωτισμό, τους Ιακωβίνους, τον Βοναπάρτη.

Η γέννηση αυτού του κινηματικού Μετώπου πρέπει να αναζητηθεί στον διαρκή περιορισμό του εθνικού μεγαλείου από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που ανακόπηκε συμβολικά από τη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία του στρατηγού Ντε Γκολ, ωρίμασε όμως και κατέστη απειλητικό στις προεδρικές εκλογές του 2002, όπου ο Ζαν-Μαρί Λεπέν αναμετρήθηκε με τον Ζακ Σιράκ στον δεύτερο γύρο.

Η ηγεσία της Μαρίν Λεπέν έβγαλε τα συμπεράσματα εκείνης της απειλής και με προσοχή έχει πετύχει να προβάλει το Εθνικό Μέτωπο ως πυλώνα του πολιτικού συστήματος. Η βεβαιότητα ότι στον δεύτερο γύρο των τωρινών εκλογών θα χάσει οπωσδήποτε από τον Εμανουέλ Μακρόν δεν σημαίνει πως στερείται μέλλον και πως δεν θα επενδύσει σε μια Γαλλία μοιρασμένη στα δύο, ανάμεσα στην πατρίδα και στους άλλους.

Η επαναστατικότητα είναι ολοφάνερη στην περίπτωση του Μακρόν, θαυμαστά οργανωμένη και απολύτως σαφής. Ο Μακρόν δεν βαρύνεται από εμπειρίες και συλλογικές μνήμες πολέμων, αποικιοκρατίας, στρατιωτικών κινημάτων.

Δεν βαρύνεται καν από τον Μάη του ’68, από υπαρξισμούς, μαρξισμούς, αποδομήσεις, λακανισμούς. Αν, όπως αναφέρει στο σύντομο βιογραφικό του στο Διαδίκτυο, υπήρξε μαθητής και θιασώτης του φιλοσόφου Πολ Ρικέρ, τοποθετείται εντός ενός ρεύματος σκέψης που δεν έχει εξαντληθεί.

Η πορεία του προς την προεδρία της Δημοκρατίας σχετίζεται με την ανάλογη μαθητεία: απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Διοίκησης (υποχρεωτικού εκκολαπτηρίου πολιτικών ηγετών της Γαλλίας), υψηλόβαθμο στέλεχος του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με διετή προϋπηρεσία στο Προεδρικό Μέγαρο και τετραετή θητεία ως υπουργός Οικονομίας, Βιομηχανίας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης.

Σχετίζεται με τη χρονική αντίληψη της επόμενης κίνησης ως προγραμματισμένου βήματος για την υλοποίηση της στρατηγικής κατάκτησης της κορυφής.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι διάλεξε τον Αύγουστο του 2016 για να παραιτηθεί και να ανακοινώσει αμέσως το κίνημά του En marche!, στρατιωτικό σύνθημα που είναι παράγγελμα συντεταγμένης εκκίνησης. Αν, όπως λέγεται, αυτή η προσταγή χρησιμοποιεί τα γράμματα Ε και Μ, που αντιστοιχούν στο όνομα Εμανουέλ Μακρόν, το συμβολικό στοιχείο ενισχύει τη δυναμική του προσώπου και των επιλογών του.

Τα επιχειρήματα ότι ο Μακρόν ξεκινάει δίχως κόμμα, δίχως συγκεκριμένο επιτελείο, με το περίεργο «και Δεξιά και Αριστερά», όργανο άνομων συμφερόντων τα οποία υπηρέτησε στη σύντομη σταδιοδρομία του εκτός και εντός της πολιτικής, φιγουρατζής που πανηγύρισε τη νίκη του σε γνωστό πανάκριβο εστιατόριο, είναι δυστυχώς δείγματα μιας λογικής που έχει πεθάνει προ πολλού.

Το τέλος μιας εποχής πολιτικής παρακμής δεν σέβεται τις ιδέες που με τον έναν τρόπο ή τον άλλον υπηρέτησε εδώ και πάνω από δύο αιώνες. Καθώς λοιπόν τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα, ας μην αποκλείουμε πως όπως φτιάχτηκαν οι «γκολιστές» και έζησαν ώς τον Φιγιόν, θα γεννηθούν «μακρονιστές». Μακρόν λοιπόν ο Μακρόν!

efsyn