Ο ανοιχτός λογαριασμός

Λέγεται, χωρίς να έχει βεβαιωθεί, ότι ο πρωθυπουργός και αρχηγός της ΕΡΕ, μόλις πληροφορήθηκε τη δολοφονία Λαμπράκη, αναφώνησε: «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Ανεξάρτητα από το αν το είπε ή όχι και γιατί, το βασικό ερώτημα παραμένει: Γιατί ανέχτηκε ο Κ. Καραμανλής την ύπαρξη και τη δράση του παρακράτους; Τι περίμενε; Ποια η σχέση του με αυτό; Τα ερωτήματα αυτά συγκροτούν έναν ανοιχτό λογαριασμό προς τη δημοκρατία

του Άγγελου Μανταδάκη

Το βράδυ εκείνο της 22ας Μαΐου το παρακράτος της Δεξιάς, σε αγαστή συνεργασία με τις κρατικές δυνάμεις, χτύπησε στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.

Ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε όλος αυτός ο συρφετός επιβεβαίωνε την εκτίμηση κάποιων που ισχυρίζονταν ότι υπάρχει σχέδιο ανωμαλίας με στόχο την αντιδημοκρατική εκτροπή, στο όνομα μάλιστα του κομμουνιστικού κινδύνου.

Άλλωστε τα ίδια τα γεγονότα των τελευταίων μηνών με τις συνεχείς επιθέσεις παρακρατικών ομάδων εναντίον δημοκρατικών πολιτών οι συλλήψεις από την αστυνομία, που ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, μαρτυρούσαν ότι οι δυνάμεις της αντίδρασης είχαν θέσει σε εφαρμογή σχέδιό τους με στόχο την αποτροπή δημοκρατικών εξελίξεων.

Έτσι η δολοφονία Λαμπράκη και ο βαρύς τραυματισμός του βουλευτή της ΕΔΑ Κ. Τσαρουχά επιβεβαίωσαν την εκτίμηση πολλών στελεχών και δημοσιογράφων της εποχής ότι το θηρίο διψούσε για αίμα...

Του Λαμπράκη ειδικά του το χρωστούσαν! Ο Λαμπράκης δεν ήταν οποιοδήποτε στέλεχος. Ήταν ένας δραστήριος βουλευτής που τιμούσε στο έπακρο τη λαϊκή ψήφο. Είχε αφιερώσει τη δράση του στην υπόθεση της ειρήνης όπως ο κάθε αριστερός και προοδευτικός άνθρωπος εκείνη την εποχή. Με λίγους συντρόφους του έσπασαν τον αστυνομικό κλοιό και πραγματοποίησαν την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Λαμπρός επιστήμονας, πρόσφερε δωρεάν στις φτωχές έγκυες γυναίκες τις ιατρικές του υπηρεσίες. Αλλά και ως βαλκανιονίκης δρομέας των υψηλών εμποδίων είχε τιμήσει κατ' επανάληψη τα ελληνικά χρώματα.

Ο Λαμπράκης ενέπνεε τους νέους της εποχής του. Ενέπνεε γιατί με το προσωπικό του παράδειγμα ανταποκρινόταν στις ανάγκες της κοινωνίας.

Δεν ξεχνώ τη νύχτα που χιλιάδες λαού κατέκλυσαν τον σταθμό Λαρίσης για να υποδεχτούν τη σορό του Λαμπράκη. Μέσα στη συγκίνηση και την οργή ακούστηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «Ο Λαμπράκης ζει».

Η Δεξιά, αν και νικήτρια του εμφυλίου πολέμου, επεφύλαξε στον τόπο το αστυνομικό κράτος, τους Γκοτζαμάνηδες και την αμερικανοκρατία.

Το κοντράστ ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστικό.

Να γιατί έπρεπε να «φύγει» ο Γρ. Λαμπράκης. Η ηττημένη στον εμφύλιο Αριστερά κερδίζει σε αξίες.

Το μεγάλο ρεύμα υπέρ της δημοκρατικής αλλαγής, που ακολούθησε, οδήγησε στην ίδρυση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Χιλιάδες νέοι και νέες εντάχθηκαν στις γραμμές της. Ανήσυχη τότε η άρχουσα τάξη, διά της κ. Ελ. Βλάχου, έκανε έκκληση να ξανανοίξουν τα φλίπερς, που είχαν κλείσει σαν εστίες τζόγου!

Και η επίσημη κοινοβουλευτική Δεξιά; Λέγεται, χωρίς να έχει βεβαιωθεί, ότι ο αρχηγός της, μόλις πληροφορήθηκε τη δολοφονία αναφώνησε: «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;».

Ανεξάρτητα από το αν το είπε ή όχι και γιατί, το βασικό ερώτημα παραμένει:

Γιατί ανέχτηκε ο Κ. Καραμανλής την ύπαρξη και τη δράση του παρακράτους;

Τι περίμενε; Ποια η σχέση του με αυτό;

Τα ερωτήματα αυτά συγκροτούν έναν ανοιχτό λογαριασμό προς τη δημοκρατία.

Η κοινοβουλευτική Δεξιά οφείλει να τον κλείσει.

αυγή