Ξάφνου τα κροκοδείλια δάκρυα έγιναν ψευδοανησυχία τήρησης της τραπεζικής νομιμότητας. Εκεί που κάποιοι άγχονταν για τους απλήρωτους συναδέλφους του Mega, τώρα εκφράζουν καχυποψία μπροστά στον ανταγωνισμό που θα προκαλέσει η εργασία τους.
γράφει ο Άγγελος Προβολισιάνος
Οι στυλοβάτες της αλλήθωρης δημοσιολογίας, μαζί και όποιος ΣΚΑΪ από το κακό του, προβάλουν ενστάσεις και θέτουν ερωτήματα μήπως τα γεράκια των τραπεζών έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη δεκαοχτούρες που έπεσαν λαίμαργα στο ποσοστό που τους αναλογεί από τα 5 εκατ. του Σαββίδη. Γι’ αυτό και ανακαλύπτουν νέες κυβερνητικές μεθοδεύσεις σε ένα ζήτημα που έγκειται στην αυτορύθμιση της αγοράς, την οποία τόσο ένθερμα υποστήριζαν, ξεχνώντας πως πριν λίγους μήνες ζητούσαν κυβερνητική παρέμβαση για να μην καταλήξουν οι εργαζόμενοι του Mega στις ουρές του ΟΑΕΔ.
Σύσσωμο το μιντιακό οικοδόμημα του Αλαφούζου, σε πλήρη συμπόρευση με άλλους πρώην δημοσιογραφικούς «ανησυχούντες», αποδεικνύουν πως εκτός από τις κονσέρβες και η ανησυχία για τον επί 11 μήνες απλήρωτο συνάδελφο έχει ημερομηνία λήξης. Είναι ο ανταγωνισμός βλέπεις που σε κάνει να ξεχνάς τι έλεγες χθες, με την αλληλεγγύη να οδηγείται στη λήθη προκειμένου να αναδυθούν οι υπόνοιες για παραπτώματα καταδολίευσης, οι εσωτερικές έριδες στο υπό τροποποίηση μετοχικό σχήμα ενός πτωχευμένου καναλιού και η παραβίαση της τραπεζικής δεοντολογίας.
Κι αν επιβεβαιωθούν οι φήμες που θέλουν την πλευρά Βαρδινογιάννη να μην έχει κανένα πρόβλημα με την είσοδο Σαββίδη, όπως κάποιοι δημοσιεύουν με μανία, τότε ποιο θα είναι το αφήγημα; Κι αν κάποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες -που πρόσφατα έγιναν εκδότες- συμμετάσχουν στην επανέναρξη των εργασιών του Mega, εξασφαλίζοντας σημαντικό κομμάτι από τη μετοχική πίτα του καναλιού, τότε πώς θα επικαλυφθεί ο φόβος -που πλανάται στο Φάληρο- ενός πλήρους ανταγωνιστικού μιντιακού τοπίου;
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο μιντιακό, αφού κάθε φορά που ο Αλαφούζος ή ο Πορτοσάλτε οσφραίνονται διαπλοκή, την ίδια χρήση της συγκεκριμένης αίσθησης επιδεικνύει και το Μοσχάτο. Τα Μέσα του Φαλήρου για άλλη μια φορά παράγουν αντιπολιτευτικό λόγο, συμπαρασύροντας στην αμάσητη υιοθέτηση αυτής της ρητορικής και την αξιωματική αντιπολίτευση. Πρόκειται για το ίδιο μείγμα ανθρώπων, Μέσων και κομμάτων που οι νευρικές τους απολήξεις δεν εντόπιζαν διαπλοκή και διαφθορά στο μη αδειοδοτημένο επί 28 χρόνια τηλεοπτικό στερέωμα. Παράλληλα, το τρίγωνο της διαπλοκής και οι «αεράτες» δανειοδοτήσεις ήταν μύθευμα, ενώ δεν παρέλειπαν να αποκαλέσουν λύτρα τα κρατικά έσοδα από τη δημοπράτηση του δημόσιου αγαθού των τηλεοπτικών αδειών, αρνούμενοι να συναινέσουν στη στελέχωση του ΕΣΡ.
Εδώ, έχουν ευθύνη και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Mega. Με τον ίδιο ζήλο που διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στην εργασία την περίοδο διεξαγωγής του περιβόητου διαγωνισμού για τις άδειες, κάνοντας λόγο για κυβερνητικό λουκέτο στο κανάλι, έτσι και τώρα να πάρουν θέση. Πλέον, το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο. Οι μέτοχοι που καμώνονταν ότι θα εξασφαλίσουν το εργασιακό τους μέλλον εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, γεγονός που καταδεικνύει ότι η κυβερνητική απόπειρα για επιβολή της νομιμότητας στο τηλεοπτικό τοπίο δεν είχε καμία σχέση με την απροθυμία των διοικούντων να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Τώρα, λοιπόν, που οι συνάδελφοι έγιναν εχθροί και η αλληλεγγύη θυσιάζεται στο βωμό του Survivor της τηλεθέασης, καιρός είναι να μιλήσουν.
Και μια απορία: Άραγε, πώς να αισθάνεται ο Παύλος Τσίμας; Είναι ένα ερώτημα που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί...
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου