Δυο κόσμοι

"Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι μια μεγάλη αλυσίδα εστιατορίων έκρινε σκόπιμο να χρησιμοποιήσει έναν από τους φυλακισμένους πρωταγωνιστές της δεύτερης Ιντιφάντα για να προσελκύσει μεγαλύτερη πελατεία στο Ισραήλ;"

του Στρατή Αγγελή

Θα ήταν άλλη μια κακόγουστη διαφήμιση αν δεν αφορούσε την τύχη 1.500 Παλαιστινίων που συμπληρώνουν ένα μήνα απεργία πείνας μέσα στις φυλακές του Ισραήλ. Και αν δεν φανέρωνε το χάσμα που χωρίζει τις δυο κοινωνίες, τη μια πανίσχυρη και την άλλη υπό κατοχή.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι μια μεγάλη αλυσίδα εστιατορίων έκρινε σκόπιμο να χρησιμοποιήσει έναν από τους φυλακισμένους πρωταγωνιστές της δεύτερης Ιντιφάντα για να προσελκύσει μεγαλύτερη πελατεία στο Ισραήλ; Πολύ περισσότερο όταν χρησιμοποίησε μια φωτογραφία που διοχέτευσε στον Τύπο η διεύθυνση των φυλακών για να καταγγείλει ότι ο ισοβίτης Μαρουάν Μπαργούτι πρωτοστατεί στην απεργία πείνας, αλλά... τρώει στα κρυφά.

Η επεξεργασία της εικόνας, το φώτοσοπ, δεν αφορούσε δηλαδή την πράξη, αλλά το προϊόν - την πίτσα. Οι Παλαιστίνιοι κατήγγειλαν ότι πρόκειται για μια επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου με κατασκευασμένα στοιχεία και στόχο την κατασυκοφάντηση του αγώνα τους. Το παράρτημα της διεθνούς αλυσίδας στον Λίβανο ζήτησε συγγνώμη για τα καμώματα του παραρτήματος στο Ισραήλ.

Όμως ο αγώνας των Παλαιστινίων κρατουμένων έχει και άλλες διαστάσεις. Ο Ιατρικός Σύλλογος του Ισραήλ κατήγγειλε τα σχέδια της κυβέρνησης Νετανιάχου για αναγκαστική σίτιση των Παλαιστινίων απεργών πείνας και τόνισε ότι κανένα από τα μέλη του δεν πρόκειται να συμπράξει. Και αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, σχολίασε καυστικά ο Γκίντεον Λεβί, που στηλιτεύει τακτικά τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις στήλες της ισραηλινής εφημερίδας “Χααρέτζ”: θα μπορούσε η κυβέρνηση να προσλάβει γιατρούς από την Ινδία και δεσμοφύλακες από την Τσετσενία για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Αυτό που απασχόλησε περισσότερο το Ισραήλ πάντως αυτή την εβδομάδα ήταν το «μαύρο» στην κρατική ραδιοτηλεόραση. Όλα τα άλλα είναι αναμενόμενα, σαν να συμβαίνουν κάπου αλλού. Μέχρι να πεθάνει ο πρώτος απεργός πείνας.

avgi